Caín, en La Razón. ZP é o gran problema do país. O discurso do candidato resume o pensamento do presidente, ou dos candidatos prás elecciós cataláas, que teñen hoxe, 28.11, o seu aquelarre particular. -
Entrada n. 1369 do blog
-
Horas baixas,
por Xesús López Fernández
-
Dende distintos sectores da sociedade española, sindicatos, empresarios autónomos, estase a pedi-la dimisión de ZP, que o pasado 27.11 mantivo unha xuntanza con 38 grandes empresarios dos que dan riqueza e traballo no país. Foi a foto do día. I éso despois de ter ninguneado ós poderosos ó longo de seis anos. Pero algunha desas empresas representadas ante ZP teñen a súa actividade diversificada en distintos países, como o Banco de Santander, extraforte no extranxeiro, en dez países, pero que en España fai soamente o 17 por cen do seu negocio. Tamén Telefónica, presente en 25 países nos que obtén a maior parte dos seus beneficios, ou Repsol, con presencia en 30 nos que desenvolve a mitade do seu negocio, entran no xogo do mercado internacional, que é o que dicta certas e inexorables leis. En consecuencia ós empresarios non lles agrada invertir en España, o que entenden como unha aventura arriscada ó se veren privadas da financiación necesaria.
-
Oimos de cote falare a ZP ou á súa vicepresidente Salgado de que España non vai ser intervida, que non somos Grecia nen Irlanda. Pero sabemos que non se fían do noso país porque existe desconfianza nas políticas do Goberno. Polo que se ve estamos nun laberinto con difícil saída. E de ZP, en contra dos seus discursos, [“descarto un plan de rescate para la economía española”] discrepan algús homes do Partido. Joaquín Almunia, que hai poucos días declaraba na Ser, no programa “hoy por hoy” e sen ceder ás presiós de ZP, que existen dúbidas en torno a España; que estamos vendo cómo responden os mercados ante a débeda española e a das empresas privadas ou entidades do país. E a dúbida, por unha banda, está en si España vai ser capaz de aplica-lo que ten decidido que vai facer, i esa dúbida haina que despexare canto antes decindo que hai determinación pra aplica-los compromisos establecidos. A segunda dúbida é a de si España ten algo máis. I en fin, hai que demostrar valor pra executare o plan que ZP di que non vai demorado, así como a existencia dun plan de crecemento certo. Coas cartas boca arriba.
-
En relación co momento que estamos a vivir, Joaquín Leguina, no seu blog, incluía un post titulado “Locos”, con data 19.11.2010, no que conta unha anécdota: de cómo no 2006 se lle achegou pola Carrera de San Jerónimo un conocido diputado do PP que, tomándoo polo brazo, díxolle ó oído: “Mira, Joaquín, entre nosotros no debe haber equívocos: los Presidentes españoles se vuelven todos locos. Por ejemplo, el nuestro (Aznar) enloqueció en su segunda legislatura; pero es que el vuestro (Zapatero) ya venía loco.” Se ben Leguina non fixo comentario daquela, pasado o tempo comprendeu que pola boca daquel diputado falara a verdade. Analiza o problema, con diversas citas; a máis concluínte é da historiadora Bárbara Tuchman que chega decir: “O poder xera loucura. É máis, con frecuencia impide pensar. Conforme pasa o tempo a conciencia da responsabilidade esváese na cabeza dos poderosos”. E no propio PSOE hai xente que reconoce os síntomas.
-
Zapatero calificou no seu día de “fracasada” a Angela Merkel, unha muller que tamén o conoce i está liderando un novo miragre alemán, e recibeu o 90 por cen dos votos na súa reelección como presidente do CDU. O crecemento do país anda agora polo 3,50 por cen; a cifra de paro está no 6 por cen e varios estados federados falan xa de pleno emprego. O seu desafío á falacia muticultural demostra que aspira a que esta época leve a impronta do seu nome, como noutrora fixeron Adenauer ou Kohl. Agora acaba de fixare un paquete de aforro de 800000 millós de euros, pra que o sistema financieiro alemán se manteña sobre os seus propios pes, non tanto pra que Alemania actúe novamente como locomotora de terceiros como pra socorrere ós seus Bancos no caso de que resulten trabados por incobrados externos, pra evitare que esos quebrados contaminen o sistema alemán. Grecia, Irlanda, …¿quén máis?
