A rexeneración de Lourizán

Vista parcial das instalaciós de Holcim, asentadas en dominio público marítimo terrestre, sen concesión estatal. Cabe inserir aquí un corto relato antes do artículo semanal que vai seguido. O relato é o seguinte:

Cóntase que un bo día entrou nas instalaciós un inspector de Costas, e comezou a formulare perguntas: ¿Teñen concesión?, Non, foi a resposta. ¿Teñen licencia municipal?, Non, foi a nova resposta. Pero a pesar desa inspección non entraron no tema nen a Delegación Provincial de Costas nen o Concello de Pontevedra, sumidos na prevaricación ou na corrupción.

Se agora está actuando a Xusticia é gracias ás denuncias formuladas por Salvemos Pontevedra, asociación ecoloxista non comprometida nada máis que co orde legal, non avincallada a nengún partido político, a diferencia doutras que funcionan como simples barazas do BNG.

-

Pontevedra, 13.03.2011
-
Entrada n . 1406 do blog
-
Artículo semanal
-

A rexeneración de Lourizán,

por Xesús López Fernández

--

A Asociación Salvemos Pontevedra naceu cunha clara vocación de colaborare na restauración da legalidade, especialmente nos casos nos que as Administraciós calan ou miran pra outra parte, ou parecen levare a disciplina marcada pola Lei de Costas a un total colapso, o que conleva unha crecente ruína do capital social, especialmente salientable no sector do marisqueo, perdida hoxe gran parte do seu potencial e riqueza. Factores como a degradación ambiental por industrias de vertedeiro e a consentida ocupación do dominio público marítimo terrestre trouxeron a situación ó estertor actual. Salvemos Pontevedra ten fe en que sí se poden recupera-las marismas de Mollavao-Lourizán, auténtico plan B de salvación, de rexeneración da praia de Pontevedra e amelloramento da ría, aínda que a sociedade civil teña que litigar coa propia Administración. E contra a Administración local, na que tamén están acobilladas as forzas da involución, insensibles ante a situación aquí creada.

-

-

Poderiamos facer algo de historia, de cómo as denuncias que a Asociación foi presentando ante a Xusticia por presunta caducidade de concesiós nos casos Ence, Elnosa, Malvar e Holcim, foran xa enumeradas ante o Concello de Pontevedra con data 14.01.2004, coa idea de aporta-lo escrito a unha reunión plenaria, asunto no que se tería de insistir meses máis tarde, sen resultado. E, xa sabemos, a Xusticia vai lenta, e así un recurso interposto o 3.02.2005 contra desestimación por silencio administrativo doutro de alzada pola presunta caducidade da concesión de Malvar en Mollavao sería estimado polo TSXusticia de Galicia en parte e contra o Ministerio de Medio Ambiente, dictando o 14.09.2009 unha resolución pola que se require á parte demandada a fin de executa-la sentencia en debida forma no prazo dun mes, e de notifica-las medidas adoutadas en orde á execución, coa indicación ó TSXGalicia do funcionario responsable do control dos traballos prá recuperación da condición de dominio público marítimo terrestre en Mollavao.

-

O pasado 17.02.2011 a Audiencia Nacional dictaba unha sentencia condenatoria contra a Administración do Estado (Ministerio de Medio Ambiente y Medio Rural y Marino) ordeándolle incoa-lo expediente de caducidade da concesión outorgada a Ángeles Dios López, ocupada máis tarde por HORPASA e actualmente por HOLCIM (sen que éstas obtivesen título concesional), así como tóda-las medidas legalmente previstas prá paralización das actividades e suspensión do uso i explotación das instalaciós. Como se afirma no comunicado de prensa de Salvemos Pontevedra, esta asociación ve na sentencia un novo paso prá recuperación, uso e disfrute tranquilo do dominio público marítimo-terrestre nas marismas de Lourizán, e o que semellaba unha quimera hoxe non é tal gracias á constancia e rigor do colectivo ecoloxista. Téñase presente que a reclamación prantexada por Salvemos Pontevedra é do 6.08.2004, dentro da campaña da asociación prá recuperación da titularidade pública e rexeneración das marismas de Lourizán, algo que pode resolve-la Xustiicia; non os políticos que esqueceron a sustentabilidade á que obriga a Carta de Aalborg.

-

Como xa queda enumerado, ésta ven se-la segunda iniciativa do colectivo resolta xudicialmente, na que a Audiencia Nacional afirma que o “silencio sobre silencio” da Administración é “favorable á parte” no último caso citado, como nos de Ence i Elnosa, pendentes de sinalamento prá votación e fallo. O Servicio Provincial de Costas, en primeiro lugar, i en segundo a Dirección General de Costas non contestaron ás demandas da Asociación de incoa-lo expediente de caducidade. Tamén está en lista de espera a cuestión da Edar, ilegal según a Lei de Costas (art. 44.6) e aí si que a Audiencia terá de entrar no fondo do asunto. Pola contra, o Concello (adherido á Carta de Aalborg como ben sabemos) está a forzar novas agresiós na ribeira da ría, non a arelada restauración desos espacios.