O cambio necesario

Sabia interpretación de Montoro en La Razón, en relación co intento da Xusticia de descafeina-lo caso faisán, presunto terrorismo de Estado, un dos "logros" do goberno de ZP. Esteban ten, en La Razón, innumerables viñetas adicadas ó tema ETA. Nesta deixa constancia da presunta relación existente antre "o candidato" e a banda. ZP sería un mediador de segundo rango.

Caín, en La Razón, sempre mordaz e certeiro. As elecciós serán o 20-N, unha forma de fundamenta-la existencia das dúas Españas. Curiosamente, cun Bono fillo dun alto cargo falanxista, como tamén aquel Martínez Bermejo das cacerías con Garzón e outra xente da parroquia; cun Rubalcaba fillo dun piloto franquista e un ZP fillo dun asesor xurídico do concello de León en período franquista, o chiste cobra unha intensa dimensión. Algús puideron estare nunha ou na outra España, pero moitos socialistas están realmente nas dúas ó mesmo tempo. Moito bradar, sí, contra o franquismo, pero manteñen as constantes vitales nacionalsindicalistas, por eso escolleron o 20-N prás elecciós, o día da Dolor joseantoniá e franciscana (de Francisco Franco, líder dos seus ancestros).
Esta viñeta de Caín podería valer mesmo como pancarta prá campaña electoral, como autorretrato do candidato, centrado nun marketing incomestible.
Pontevedra, 31.07.2011

ntrada n. 1457 do blog
Artículo semanal

O cambio necesario.
por Xesús López Fernández

Unha certa alegría representa prá sociedade española a convocatoria de elecciós anticipadas, a celebraren o 20-N. A verdade é que hai, a consecuencia dos dous mandatos de Zapatero, da súa política de mal goberno, un sentimento de derrota no colectivo cidadán, conducido en certo sentido a unha especie de suicidio colectivo, que nese sentido contan os máis de cinco millós de parados que en moitos casos siguen comendo gracias á axuda cidadá e ós comedores de Cáritas fundamentalmente; unha fiscalidade atafegante prás pequenas e medianas empresas que levan cerrado en número de varios centos de miles; o laicismo agresivo que veu combatindo as raíces cristiás da nosa civilización, da civilización europea; a asunción do aborto como bandeira, a decadencia da educación, a creación dunha sociedade de masas na que se enfortece e vulgaridade intelectual. E dentro deste caos, a eutanasia xa servida nalgunhas sociedades, parece a punto de ser concretada neste noso país.

A sociedade percibe que é necesario un esforzo real de rexeneración: que algún partido asuma un programa de restauración das Administraciós (algunhas prácticamente quebradas), da Educación, da Xusticia, que precisa dunha independencia real pró cambio de rumbo deste país, imposible sen un claro reequilibrio dos tres poderes. Por se fora pouco, o Goberno de ZP tenta acabare coa acción popular, prevista na Constitución, prevista xa na vella Constitución do ano 1812, recomendado o seu uso incluso nalgunha das nosas leis; é decir, privare á sociedade da capacidade de pensar, de denunciare aqueles asuntos nos que se presuma a existencia de prevaricación ou de quebranto de normas lexislativas. Coido que a sociedade débelle ó exercicio da acción popular a solución de non poucos litixios e precisa que das elecciós do 20-N saia un Goberno fresco, cunha clara folla de ruta pra unha alborada rexenerativa do país como Estado de dereito.

Hai, sen embargo, un certo pesimismo xeneralizado, como se as elecciós se produciran pra que nada cambie, aínda producíndose unha falsa alternancia. Os mediocres son lexión i están en tódo-los partidos e viven moi ben como políticos á par que envilecen o aparato público. Neste contexto, moitos tertuliáns avanzan que non creen que Rajoy estea en disposición de cambiar moitos dos disparates lexislativos de ZP e os seus ministros, como se o Estado non existise (doutrina Murray Rothbard) e que son os clústers todopoderosos os que manexan os tempos e dispoñen os cambios que lles apetezan. ¡A ver qué partido nos mostra a letra dun auténtico plan anovador que se leve por dediante o Tribunal Constitucional (ó mellor tamén sobra o Senado), o actual plan de Educación, a lei da Memoria Histórica e desparasite ó país todo de tantos presuntos abusos i escándalos. Se o cambio de Goberno significa un simple relevo pra que nada cambie e o esmorecemento continúe ata a desfeita final, mesmo a perda de identidade política histórica, mal iríamos.

Así as cousas, os candidatos do PP e mai-lo PSOE parecen tranquilos, dispostos ó debate. Rajoy tennos afeitos a discursos sobre cifras, particularmente relacionadas coa fiscalidade, a economía e o paro; Rubalcaba, vaia por Deus!, resulta que agora dispón da receta máxica prá xeración de emprego e amelloramento da economía. Pero si eso é certo, cómo o tivo tan calado, cómo lle negou as recetas a ZP e consinteu que o país se fora afundindo máis e máis, como se non houbese outro referente que Grecia, Irlanda, Portugal? O caso é que Rubalcaba fala agora de que “traballamos nun programa pra gañare e gobernare”. Quedan atrás as trolas de ZP e o seu leigado siniestro: “ETA, Estatut, aborto, “guerracivilismo” e recortes sociales”. El vaise e deixa o listón do paro nun 20.9%, o doble da media europea, e unha coxuntura económica que ten sumido a España nunha intervención de feito. O 20-N, memoria histórica, situación dramática, ¿elecciós pra unha rexeneración posible?

De Caín, en La Razón. Despois de mortos os sen traballo xa nada contan as listas do paro. A Franco e a José Antonio tampouco os van empobrecer máis e difícilmente pódese dare agora un amelloramento reactivo en favor do PSOE, aínda qu´o seu inconsciente os estea a traicionare, a mostrare as súas raíces profundas nacionalsindicalistas.

O asesino noruego, noticia manipulada

Anders 
Behring, o asesino noruego, é masón. As fotografías do encabezamento corresponden á portada de La Gaceta do 24.07.2011. Na da dereita, o home aparece coa vestimenta masónica, pero a foto foi censurada na web de Público, eliminado o mandil, pra centrare a acusación asignándolle ó asesino a condición de fundamentalista cristiano.

Pontevedra, 26.07.2011

Entrada n. 1456 do blog

O asesino noruego, noticia manipulada,

por Xesús López Fernández

Terán aínda que decanta-las cousas pra chegare a unha explicación coherente da masacre provocaba por un tolo sicópata, que tamén se define como islamófobo e anti ZP, do que di chegou ó poder gracias a Al-Qaeda, no suposto de que o acto terrorista da estación de Atocha puido ser de factoría islamista ou eso polo menos é o que se nos ten contado. Ó PSOE faltoulle tempo pra lle bota-la culpa a Aznar pola guerra de Irak, como desta volta tamén un grupo islamista reivindicou a autoría da masacre noruega, como consecuencia de estar o país representado antre os continxentes occidentales en Afganistán.

No blog da Cruz de San Andrés publican un post no que avisan: "Que non te engañen. O asesino de Noruega é agnóstico, liberal e masón".

Engadímo-lo resume que fai o mentado blog:

En cuanto a su “fe cristiana”:Anders Behring dice estar bautizado y confirmado en el seno de la Iglesia Luterana y muestra solo entusiasmo hacia la imagen distorsionada que en la actualidad se tiene de lo que en su día fueran los caballeros templarios.

Su visión del cristianismo es además, exclusivista y agresiva. Parece entenderlo como un concepto paneuropeo, con claras reminiscencias panteístas y precristianas. 

Pueden leerlo en Zenit
En cuanto a su ideología de “extrema derecha”:Para empezar ¿Qué entendemos en España por “extrema derecha”? Porque les aseguro que no en todos los lugares “extrema derecha” significa los mismo…

La verdad en cuanto a su posicionamiento político es que, como desvela ABC, este individuo tenía una sola cuenta en Twitter… con una sola frase:
"Una persona con una creencia equivale a la fuerza de 100.000 que sólo tienen intereses"
Se trata de una famosa cita de John Stuart Mill, uno de los principales pensadores del liberalismo. El tal Anders Behring es un ultraderechista LIBERAL. Un defensor de la democracia liberal. Como lo oyen. O como lo leen, si ustedes lo prefieren. 

Y como buen liberal, MASÓN. Sí, masón ¿Les van encajando las cosas?Si es que la prensa noruega lo dijo desde el primer momento,> allí no juegan a intoxicar con estas cosas, pero aquí sí, y por lo visto, el dato de que este individuo era un MASÓN, no convenía hacerlo público (era mejor decir que se trataba de un “fundamentalista cristiano de extrema derecha”).

Una vez hemos conocido su ascendencia masónica, ya no es de extrañar su visión utilitarista del cristianismo ni su afición hacia los templarios versión “Anillo de los Nibelungos” ¿No creen? Por si acaso, les informo que hay grados llamados “Templarios” o del “Temple” (inspirados en los famosos caballeros) dentro de la Masonería más clásica.Tampoco es de extrañar que nuestros políticos y nuestros medios de comunicación social, así como el resto de los poderosos del Sistema “democrático”, tan en manos de la masonería, olvidasen de mencionar que el tal Anders Behring era uno de los suyos ¿No les parece? Prefirieron jugar al despiste y ya de paso, difamar a los cristianos, no fuese que la realidad les amargase un buen titular.

Una pena que nuestra sociedad paganizada (masona, liberal y democrática) se empeñe en impedir que se transmita a sus jóvenes la fe cristiana. Una pena, porque sin profundizar en el amor de Cristo a todo hombre, los jóvenes europeos jamás podrán entender la grandeza de Europa.

Una última noticia:En el Foro Santo Tomás Moro publican el enlace a la web de la LOGIA MASONICA en la que militaba Anders Behring… acaban de anunciar su “expulsión de la logia. Estos cumplen a la perfección con la cita que a los liberales aplicase el gran Vazquez de Mella: “hacen tronos de las premisas, y cadalsos a las consecuencias”.En Cristo Rey
Efrén Pablos García

Outros enlaces:

Faro de Vigo, 25.07.2011: O asesino de Oslo dí que actuou con outras duas células.

La Antorcha Negra: A desinformación interesada.

El blog de José Antonio del Pozo: Tras la matanza de Oslo.

O euro, en peligro

Montoro, tranquilizador mensaxe de Salgado: España non é Portugal, nen tampouco Castilla-La Mancha, afirmaría a ministra de Economía noutra viñeta posterior do mesmo humorista. Unha caricatura de Caín. Desastre de país. Ministerio de los Hechos e Ministerio de los Discursos, que se poderían refundir nun novo ministerio: o Ministerio dos Desastres, de conformidade coa evolución que leva o país, máis ben morte asistida, bancarrota a corto prazo.

Pontevedra, 24.07.2011
Entrada n. 1455 do blog
Artículo semanal

O euro, en peligro,
por Xesús López Fernández

O euro cotiza máis que o dólar, a algo máis de 1,40, e como moeda única europea sería considerada a novena maravilla do mundo. Pero está pasando por malos momentos aínda sendo pensado como unha especie de cemento prá unificación de Europa, antes intentada sen resultado. A idea parece non dou resultado, talvez por ser un proiecto máis político que económico, no que os fondos de cohesión, polo menos en casos sabidos, non actuaron de elemento corrector na forxa dunha mentalidade europea. E así sigue habendo Europas de varias velocidades, trampeado o proiecto por países con políticas antieuropeas, acentuando coa súa picaresca o caos acaído, coidando que a Europa próspera vai ser garante das súas débedas. I éso non vai ser así. Sí está a acontecer que aínda tendo o mesmo valor, o euro grego merece menos confianza que o euro alemán e pode que Grecia acabe fóra da moeda europea.

As críticas á política económica española veñen de anos e o seu déficit non fixo máis que engordar. Xa avisaba no 2009 o economista Xavier Sala i Martín da política de ZP, asegurando que o estado español tíñase endebedado máis, co problema engadido de que España non controlaba a política monetaria porque o facía Europa. “É posible que España acabe sendo un problema pra Europa e que mesmo a expulsen do euro, porque o noso país non se ten cinguido ás régoas da Unión Europea de non acadar déficits demasiado altos”. O home incluso pronosticaba que a situación iría a peor no 2010 e que lle había resultar difícil amortiza-las cuantiosas débedas contraídas coa súa política errática. A idea de que a UE poida botar do euro ós países membros que non cumpran o Pacto de Estabilidade e Crecemento foi xa apuntada polo partido da canciller Angela Merkel, medida que pode afectar a España.

Como consecuencia dos cambios producidos no mapa político español dende o 22 de Maio pasado, están a aflorare auténticos escándalos e se o Xoves 14 de Xullo o conselleiro portavoz de Castilla-La Mancha anunciaba a existencia de 1.740.000 euros en facturas pendentes de pago, sete días máis tarde crecía a cifra ata 2.606.000 euros, mentres a exconselleira de Economía de Barreda reconocera, ó efectua-lo traspaso de poderes unha débeda menor, de 700 millóns, en facturas pendentes de pago. Era moito máis, e a autonomía atópase practicamente sen liquidez, coa particularidade de que o endebedamento xeral chega ós 7.455 millóns de euros. O déficit estímase no 4,90%, dato moi negativo previsto pola propia Cospedal. Son situaciós que se producen en política, como consecuencia, dise, dunha mala xestión. Pero con eso, por moito que nos digan, non queda xustificada a xestión (¿patente de corso?) anterior, que parece de sentido investigar con lupa, si é preciso. ¿É que os políticos non son nunca responsables, pero sí os xestores das empresas? ¿Qué papel xogan os interventores nas distintas administraciós? ¿É que se pode ir á Política como profesión? Non. E o euro, por europeos, demanda rigor e transparencia.

Fálase moitas veces de levanta-las alfombras cando se produce o relevo en autonomías e concellos. Pero todo parece indicar que aquí hai unha gran alfombra chamada euro, e que moita xente do noso país non pensou no euro máis que como instrumento prás transferencias a paraísos fiscales, ás veces presunta ou deshonestamente enriquecida. Se seguíramos coa peseta teríamos que coidala ou recurrir, se preciso fose, a plans de estabilización como o do 1958; pero pensouse que acobillados no euro poderiamos entrar nunha espiral inflacionista ilimitada, subvenciós e prácticas fraudulentas, sen que se notase. Pero sí que se notou e así está o país coa ameaza de ter que regresare á peseta. Algús cuestiónanse incluso se a débeda das autonomías non está a solapa-la débeda xeral do Estado. Pra salva-lo euro pode que ó país lle falte cultura europea e capacidade pra competire. Pero os malos pasos dados poden marca-lo efecto dominó da caída do euro, que parece xa en marcha.

ZAPATERO, PRESUNTAMENTE DEFENESTRADO

Dous vellos chistes de Caín en La Razón, sobre ZP. Cáustico como sempre, no primeiro deles, o presidente permanece no seu permanente sofismo: "non penso deixa-lo poder ata que non me necesitedes", cando o país non precisa del dende hai varios anos, habida conta de que con el chegou a crisis e non soubo facere outra cousa que acentuala e asañarse con cinco millós de parados.

Éste é outro chiste filosófico que se me escapa un pouco porque eu coido que ZP careceu de dignidade e de principios dend´o día que tivo o mandiño. Algún gobernado pode seguilo, sí, ó inferno que lle espera talvez, pode que incluso fóra do partido, si se propoñen a súa rexeneración.

Pontevedra, 18.07.2011

Entrada n. 1454 do blog

ZAPATERO, PRESUNTAMENTE DEFENESTRADO,

por Xesús López Fernández

¿E terá algo que ve-lo feito de qu´hoxe sexa o 75 aniversario do Alzamento Nacional coa noticia que publica El País, algún tipo de conciencia subliminal de qu´os socialistas nos conducen a novos furanchos, a novas cavernas, a unha ruína e fractura total do país, a un paro de cada volta maior? Parece que xa non lles queda outro recurso pra se mantere como partido de esquerdas que o odio proclamado contra a Igrexa, a promoción do aborto e da morte asistida; que xa carecen dunha mínima capacidade prá posta en práctica de políticas sociales. ¿Qué pasaría no país se mañán, a Igrexa, imposibilitada pra atendere a tanto parado nos comedores de Cáritas e San Francisco, se vira na necesidade de cerralos? ¿Qué farían esas xentes, terían redaños como pra se manifestare de forma certa contra o Goberno? Porque, non-o esquezamos, antre as xentes que acoden a esos comedores hai tamén moito desagradecido que entende é unha obrigación dos demáis cidadadáns a de atendelos, cando a súa situación real é consecuencia da despiadada política de ZP.

Algunha xente encontrouse hoxe en El País cun artículo de Cebrián, ideólogo do Réxime, titulado "Esta insoportable levedad", no que pide a dimisión de ZP "pola súa ausencia de liderazgo e incapacidade pra acometere as reformas precisadas polas novas xeneraciós, polo que Zapatero debe anunciare canto antes un creíble calendario pró proceso electoral. ¿Qué pensarán agora os que censuraban a Intereconomía, qué pensarán na Noria, si o artículo de Cebrián parece firmado por Carlos Dávila?

Cebrián di que hai pouco máis dun mes tivo ocasión de asistire en Madrid a varios debates antre políticos, intelecturales, empresarios e cidadaos do común. O home tivo ocasión de comproba-lo singular sentido de ánimo da sociedade matritense (pensa que semellante ó da española en xeral) ante o que podemos chamar, parodiando a Kundera, a insoportable levedade do devir de España. Dous desos actos estaban relacionados directamente coa recuperación da memoria colectiva. [...]

Xentes de dereitas, de centro e de esquerdas, antiguos comunistas e vellos franquistas arrepentidos (¿dos que militan no PSOE?), católicos ferventes e ateos recalcitrantes, mulleres, homes, profesores, xueces, militares, diputados, periodistas e intelectuales, reclamaban, coa serea parsimonia da súa experiencia e firmeza da súa convicción, unha recuperción do consenso e o pacto como únicas vías pra saíre do burado no que parece afundirse a sociedade española.

O artículo sigue, é moi longo, e incluímo-lo enlace a pé de post. Pero non me extraña que se teña públicado o 18 de Xullo como a modo de exame de conciencia, porque está claro que vivimos un Réxime de corrupciós que nada ten que ver co saído do 18 de Xullo do 1936. Citemos como exemplo de corrupción a detectada en Castilla-La Mancha: facturas sen pagar (de momento) por máis de 2800 millós de euros.

Enlace: El País: José Luís Cebrián, Esta insoportable levedad. (Especúlase sobre se foi escrito por encargo de Felipe González ou de Rubalcaba. Pero, en definitiva, non se dí nada que non se poida leer en La Gaceta, ABC ou La Razón, como si El País se volvese agora de dereitas)

LUME FORESTAL

Unha imaxe do Apokalypsis que, a pouco que faga sol, ameaza a nosa terra a consecuencia das repoboaciós de piñeiros insignes i eucaliptus efectuadas dende os anos cincuenta, de forma intensiva. Coese periodo coincide o maior éxodo emigratorio da nosa terra, que antes do uso irracional que actualmente se fai fo monte, con uso máis intelixente dese gran valor mantiñan as aldeas vivas, os montes vivos tamén. ¿E poderemos falar dun clúster incendiario? Si que podemos porque prantar eucaliptos xa é, en certa medida, ser incendiario.

Pontevedra, 17.07.2011
Entrada n. 1453 do blog
Artículo semanal.

Lume forestal,
por Xesús López Fernández

Nova temporada incendiaria nos nosos montes. Hai cousa dun par de meses pasei por Taboadelo, no concello de Pontecaldelas. Dende alí e mirando cara á vila do Verdugo albíscase a floresta apocalíptica, os eucaliptos queimados no verán do 2006, testemuñas daquel ano de horror incendiario. Esos exemplares parecen incapaces de botar novas ponlas e o chan dalgún daqueles montes está como mineralizado, como se despois de tanto abuso na prantación da citada árbore, fose necesario comezar cun plan serio de rexeneración e cambio de estratexia forestal. Pero non acabamos de aprender nen de toma-las decisiós necesarias. Queren incluso prantare tres millós de novos eucaliptos, a maiores dos que xa contaminan 396.344 hectáreas da nosa terra, magnifica-lo deserto verde, privare de vida ó monte e ás aldeas. Desgraciadamente, só 25000 hectáreas do noso chan están ocupadas por boscos primixenios de boa calidade ambiental. A disparatada diferencia está aínda potenciada pola abundancia de chuvias que favorecen a presencia do eucalipto e por un aliado conocido: o lume.

Os incendios do monte axudan a reproduci-lo eucalipto en contra doutras especies de forma asoballante. Eso é sabido dende hai tempo, como o dato estarrecedor de se ter contabilizado 22000 renovos de cepa por hectárea de eucaliptal queimado. O abandono do uso tradicional e variado do monte, fundamentalmente gandeiro e agrícola, foi reemprazado por un uso uniforme e industrial: madeira pra pasta de celulosa, pra taboeiros e pra aserrare. Os montes enchéronse con millós de metros cúbicos de combustible altamente inflamable e con rápida capacidade de combustión e propagación. Esa é a principal causa estructural dos incendios; os pirómanos ou ben outras causas só prenden o lume. E xa hai 25 anos, a superficie do eucalipto ardía corenta veces máis e a do piñeiro dez veces máis que a do carballo ou castiñeiro respectivamente. E citemos aquí o dito por Ted Williams sobre o impacto no Sur dos Estados Unidos das prantaciós de eucaliptos:

Das moitas especies de eucaliptos (en California sobre 200 das máis de 600 existentes) que progresaron co lume, nengunha como o glóbulos, un andacio na nosa terra. Os bombeiros californiáns chaman a esta especie “árbores gasolina”, porque o lume non-os mata e del dependen pra abri-los seus frutos i elimina-la competencia. O eucalipto glóbulos non arde sinxelamente, senón que estoura, espallando teas e sementes a moitos metros en tóda-las direcciós. Ademáis de toca-lo tema do seu protagonismo na perda de biodiversidade e seca de acuíferos, o autor chega afirmar que vivir do lado dun enclave destas árbores é como vivir a carón dunha pirotécnica con empregados fumadores. O artículo está publicado por WRM Movemento Mundial polos Boscos do Trópico, baixo o título de “EEUU: eucalipto, a maleza máis grande”. O autor insiste no sensentido que prós EEUU representou a importación de eucaliptos de Australia ó tempo que exportaban secuoias a aquel país.

Pino i eucalipto son especies pirofíticas, inflamables pola súa resina, cortiza ou contido de aceites volátiles, que facilitan o lume por seren poboaciós persistentes que aínda agrandan o seu territorio despois do lume. Contra a promoción que se queira facere do eucalipto como inmisor de CO2, o certo é que estas prantaciós monoespecíficas promoven a propagación do lume. Lembremos que no 2006 algún incendio puido ter unha fronte de vinte kilómetros, ou así. Entón, ¿cál pode se-la solución pra acabare co lume forestal? Eliminar eucaliptos, como hai anos pedía o actual delegado do Goberno Miguel Cortizo, daquela diputado no Parlamento galego. A conversión de pinales en fragas, con árbores caducifolias e fragmenta-los cultivos proclives ó lume por medio de prantaciós clímax, máis resistentes. Montes pró pastoreo marcarían tamén un camiño de sustentabilidade, de recuperación do capital social perdido polas comunidades de montes. Un futuro mellor. E riqueza certa.

SAN BENITO, PATRÓN DE EUROPA

En Montecassino, ocupado polos alemáns, librouse unha disparatada batalla. Catro en realidade dende xaneiro ata maio do 1944. Na España actual quixeran algús, talvez, dinamita-la Cruz do Val dos Caídos, basílica incluída na gran desfeita que se propón o laicismo agresivo.

No caso de Montecassino, que xa fora saqueado por Napoleón no ano 1799, gracias á previsión do teniente Julius Schlegel (oficial católico nado en Viena) e do capitán Maximilian Becker (protestante), ambos pertencentes á División Hermann Göring, salvouse un vastísimo número de documentos e códices (1400), así como obras de arte que alí se encontraban: Da Vinci, Tiziano e Rafael, que foron transferidas ó Vaticano ó comezo da batalla. En agradecemento, os monxes celebraron unha misa especial.

Montecassino, reconstruído despois de ter sido convertido en ruínas na segunda guerra mundial. Valeu a pena o esforzo da reconstrucción. Benedicto XVI sigue confiando na orde benedictina como elemento dinamizador prá recuperación das raíces cristiás d´Europa. ( La vigna del Signore. La Chiesa con Benedetto XVI)

Pontevedra, 11.07.2011
Entrada n. 1452 do blog

San Benito, patrón de Europa,
por Xesús López Fernández

11 de Xullo. Día de San Benito. O santo foi proclamado patrón de Europa por Paulo VI no ano 1964 coa carta “Pacis nuntius”. Nela manifesta que a escribe polo que San Benito representou prá Europa cristiá, pró consorcio dos diversos pobos do continente e a súa unión espiritual. Xohán Paulo II reafirmaría na súa Carta Apostólica “Egregia virtutis”, a mesma declaración decindo “que a Igrexa, ó lembrare solemnemente o 1500 aniversario do nacemento de San Benito [….] tiña estimado oportuno afirmar que esta protección sobre toda Europa vai destacar máis se, á gran obra do Santo Patriarca de Occidente, engadímo-los méritos particulares dos santos irmáns Cirilo e Metodio”, [santos eslavos, tamén patróns de Europa]. Nefecto, o ano 480 nace Benito de Nursia, o fundador do monacato de Occidente. Os mosteiros benedictinos, co paso do tempo, convírtense nos verdadeiros forxadores, nos peares da unidade de Europa, dende as costas mediterráneas á península escandinava, dende Irlanda ata Polonia, facendo de Galicia unha rexión privilexiada en canto ó número de conventos benedictinos e cistercienses aquí establecidos.

Benito, o pai do monacato occidental, marca o camiño prá evanxelización de moitísimos pobos europeos. Paulo VI di que os fillos de San Benito “levaron coa cruz, o libro e o arado, a civilización cristiá”. Na Edade Media a fe e a razón non se separaron, a oración e o traballo atoparon a súa perfecta harmonía. É un resume do “ora et labora”, porque os benedictinos eran homes de oración, pero tamén de libro e arado. Progreso intelectual e progreso técnico nos tempos dos bárbaros no que a cultura dos campos, o traballo manual e noble, o estudio das ciencias sagradas e profanas eran anoxadas case por todos, mais nos mosteiros benedictinos aumentaba decote o número de labregos, artesáns e sabios. Estos monxes acadaban non só conservare intacto o que tiña producido a antigua sabiduría, senón pacificar, educar, unir e ocupar activamente ós pobos, xóvenes e vellos, ás veces en guerra antre sí. Sacaríannos, sí, da barbarie que renacía, dos odios devastadores, pra chegaren así a costumes de soavidade humá e cristiá, ata o punto de que o 30 por cen das cidades europeas son de orixe conventual.

Habería que decir máis da vida do santo, nado de familia acomodada, en Nursia, na Umbría. Catro anos antes do seu nacemento, o rei bárbaro dos Hérculos matou ó último emperador román, poñendo así fin a séculos de dominio de Roma sobre todo o mundo civilizado, que comezou a declinar cara a barbarie. A Igrexa estaba ferida por diversos cismas. E Benito resulta se-lo home providencial que, arelante dunha vida de perfección certa, abandona a molicie de Roma e diríxese ás montañas de Enfide, a trinta km. de distancia, pra levare unha vida afastada. Aínda buscaría unha máis completa soedade e, despois de remonta-los cumios, asentaríase en Subiaco, como eremita, nunha cova á que o conducira Romano, monxe dun convento próximo que cada novo día acodiría onde el pra lle procurare alimento. Anos de oración, de preparación prá tarea de converti-los conventos que iría fundando en centros de fe e cultura, creadores de traballo e riqueza dende o “ora et labora”.

Despois veu a experiencia de Monte Cassino, na Campania, onde tivo que cristianizar ós habitantes paganizados que rendían culto a Apolo nun vello templo. Aí arrancaría a gran alborada cristianizadora e civilizadora da Europa post-romana, que chegaría tamén á nosa terra. Cando foi bombardeado Montecassino na segunda guerra mundial, non foi soamente un museo o que destroíron. E nos tempos que vivimos de regresión social, cun laicismo agresivo que dende algús sectores intenta borra-lo cristianismo da faz de Europa, perguntámonos se non estaremos nunha situación de emerxencia talvez máis grave da que Europa vivía na fin do século V. Benedicto XVI confía no santo patrón do seu pontificado prá arelada rexeneración.

O ROUBO DO CÓDICE, UN GRAN ATENTADO

Camiño de Santiago polas estrelas. Visión fractal dun cosmonauta virtual. (Xesús López)

O deán, ante o facsímil do Códice Calixtino. A policía supón que o roubo foi levado a cabo por unha banda especializada contratada por un coleccionista multimillonario.

Pontevedra, 8.07.2011
Entrada n. 1451 do blog

O ROUBO DO CÓDICE, UN GRAN ATENTADO,

por Xesús López Fernández

César Casal, en La Voz de Galicia d´hoxe define o roubo como rapto d´Europa. Califica a noticia como unha desas que ó leelas pensas que non son certas, que incluso frégaste os ollos pra espertare e capta-la realidade. Este roubo doe, especialmente porque era a novela do Camiño de Santiago, un fío de palabras da ruta, máis viva que nunca, a Compostela. É o ADN do cordón umbilical d´Europa, a espiña dorsal que cingue Compostela e Galicia con Europa e mai-lo mundo. Acaban de roubare un símbolo europeo, fundiron o iluminado campo d´estrelas. É o rapto d´Europa, define o artículista.

Siguen diversos enlaces:

La Voz de Galicia, 8.07.2011: A policía cree que o Códice Calixtino foi roubado por encargo (Éste enlace contén outros diversos, antre eles artículos de opinión varios, nos que convén reparar)

El Correo Gallego, 8.07.2011: O ladrón que roubou o manuscrito entrou na cámara valéndose da chave que estaba na porta. (Este enlace permite o acceso a numerosas noticias relacionadas.

O CÓDICE CALIXTINO, ROUBADO

Detalle do Códice Calixtino, desaparecido da Catedral de Santiago. Pode se-lo roubo do século, tal como define El Correo Gallego.
O deán informou dos detalles conocidos: que o pasado martes o códice non estaba no seu sitio e, pasadas unhas horas e confirmada a desaparición, en torno ás 22 horas, ésta era comunicada á Policía. Non se descarta a idea de que teña sido un roubo por encargo, pra algún coleccionista ou pra esixire un rescate. Europa toda, o mundo da cultura europea, está consternada. Pra nos dare idea da importancia do manuscrito, da memoria do Medioevo nel contida, traiamos aquí unhas palabras de García Cortázar, que equipara este roubo a algo así como se roubaran o Museo do Prado. Introduzamos algunhas notas e diversos enlaces prá ilustración dos curiosos.
Pontevedra, 7.07.2011
Entrada n. 1450 do blog

O CÓDICE CALIXTINO, ROUBADO,

por Xesús López Fernández

¡Pois claro que Europa ten que estar doída e o Camiño de Compostela, europeo por excelencia, que marcaría ó longo das edades, talvez, a maior concentración d´europeismo na nosa capital, Santiago de Compostela!

O códice Calixtino é unha xoia de valor e trascendencia histórica incalculables. Trátase dun manuscrito ilustrado do século XII, considerado como a primeira guía de viaxes do mundo, referente pra milleiros de peregrinos da antigüedade, incluso prós que hoxe emprenden o mesmo camiño. Non esquezámo-lo dito por Dante Allighiere: "Son palmeiros os que van a Terra Santa, romeiros os que van a Roma, peregrinos só os que van a Santiago".

Seguindo a sinopsis qu´hoxe fai El Correo Gallego ó dá-la noticia deste roubo que moitos definen como "roubo por encargo", incluiremos algús dos datos máis relevantes:

Trátase dun códice do século XII no que ademáis do texto támén teñen especial importancia as ilustraciós. É dun extraordinario valor como fonte de información sobre a peregrinación a Compostela.

No ano 1964 foi encuadernado nun só volumen inseríndolle o libro de Turpín, que se tiña desmembrado i encuadernado independentemente. Mide 23x16 cms. e a caixa na que se conserva a escritura 30x21.

A obra consta de 225 folios de pergamino con paxinación en números románs, á que se engade a arábiga no reincorporado libro de Turpín.

O libro foi atribuído ó papa Calixto II, daí o nome polo que é conocido, conforme ó costume da Edade Media de lle atribuí-los traballos a persoalidades de gran relevancia pra así adornalos do seu prestixio.

O códice divídese en cinco libros: o primeiro ten carácter litúrxico e recolle sermós e h omilías. O segundo relata os miragres rrealizados polo apóstolo Santiago; o terceiro recolle a traslación do corpo; o cuarto é o libro de Turpín, e o quinto, unha auténtica guía de peregrinos.

Ademáis do contido histórico e artístico, hai que tamén salientare o valor literario da obra, cunhas descripciós de gran realismo e tamén con notas líricas. Non existe límite antre realidade e ficción, misturados nos relatos.

Os estudiosos opinan qu´o manuscrito foi realizado por tres amanuenses distintos, todos con moito oficio. Según Moralejo Laso, un deles escribeu ata o folio 186; outro dende éste ó 222, e un terceiro, cun tipo de letra máis avanzado, realizaría os dous últimos. A encuadernación da obra data do 1964, previo acordo do Cabildo e da Dirección Xeral de Arquivos e Bibliotecas.

Enlaces:

O roubo do século: o Códice Calixtino. O deán afirma que o ladrón sabía como chegar a el (El Correo Gallego, 7.07.2011, con diversos enlaces e opiniós ligadas)

Quen se levou o Códice Calixtino sabía cómo chegar a el. (La Voz de Galicia, 7.07.2011, con diversas noticias relacionadas, como o enlace anterior)
En literatura equivale ó Pórtico da Gloria. (La Voz de Galicia, 7.07.2011)
(Coido que a noticia merece máis enlaces, que declino. Buscade en Google)

A IRRACIONAL MOVILIDADE

Infografía da peatonalización proposta por Telmo Martín en campaña, dend´a Peregrina ata o edificio da Xunta, unha forma de seguir encollendo a cidade como ente metropolitán.
Zona vella. A Ferrería. Á dereita aprécianse as letras BOA, a cancela que impide a entrada dos vehículos. O coche da vasura entra na Ferrería ó tempo que desfai o chan da praza, en gran parte escachifado.

A irracionalidade está no feito de que xa os contenedores están situados na propia praza, non no paseo lateral polo que realmente tería de pasa-lo camión.

Outra vista menos movida do camión. Por certo, ese día, 10.05.2011, o operario da limpeza achegouse a min pra me chama-la atención por estar sacando fotografías. ¿É que non podo fotografia-la praza?. Foi o que lle dixen no canto de ¿por qué son tan animales?. ¿Ou será que os animales están no Concello e dispoñen as cousas así pra garantizaren un contínuo deterioro?.

Pontevedra, 8.07.2011

Entrada n. 1449 do blog

A IRRACIONAL MOVILIDADE,

por Xesús López Fernández

Agora, coa remodelación producida no Concello a raiz do pacto antre as candidaturas perdedoras, quedou encargado Luís Bará do tema da movilidade e andan xa cun plan a oito anos pra peatonalizaren aínda máis, como se non tivesen producido miseria d´abondo nos doce anos que levan no mamandurrio.

Por certo, este home, o que enxebrizou o nome de baden polo de lombo, está considerado como unha especie de Erasmo de Vilaboa. A raiz da posta a punto dos lombos como atrancos circulatorios, a Pontevedra nacéronlle dous novos nomes: Badenburgo e Lombogrado, ésta máis acordo coa nomenclatura estalinista que parece lle convén a estas xentes.

Nada, que queren dotar a Pontevedra de carriles-bici, o que non estaría mal se realmente houbese espacio, que actualmente andan por riba das beirarrúas e prás bicis non hai dirección prohibida nest aldea. Hoxe precisamente cruceime un negro, un preto conocido que sobía pola súa esquerda por Cobián Roffiñac. A este negro, que nalgún tempo podía te-la cara de susto da travesía en patera, véselle ben posto. Non traballa como os senegaleses como vendedor polas feiras; traballa coa bicicleta e ó pouco rato baixaba por outra rúa, seguramente cara un dos lugares que visita ou donde toma recados ou leva algo que entregar. Soe estar presente, agora xa descaradamente, con grupos de porreiros. Viste, sí, pulcramente. ¡Qué raro, sen oficio conocido! Por certo, hai máis "corredores" que usan a bici como medio de "comunicación".

Pero xa lle estou dando moito protagonismo ó negro, que mantén un porte máis digno que outros que andan, seguramente, no mesmo negocio.

Volvamos a Luís Bará, que foi director xeral na Xunta; que despois de perdido o poder foi repescato polo nasturcio do noso alcalde como concellal non electo. E inda tivo tempo de facer algús disparates, que presuntamente interveu nalgús deseños desgraciados como os da praza da Castaña e o paseo pola avenida de Marín que queren consolidar no canto de recupera-lo capital natural.

En fin, non sei qué disparates van facer. Todo é posible nesta pontevedra sen sociedade civil viva.

Prefiro inserir un enlace coa noticia, de La Voz de Galicia do 6.07.2011:

O plan de movilidade aposta polo disparate de peatonalizar Benito Corbal.

JODER, QUÉ TROPA!

Recheos ilegales no Porto de Marín, que deberían desaparecer coa execución das diversas sentencias dictadas polo TS, si se executan algún día. Coa tropa política da que dispomos eso parece inviable. Joder, qué tropa!
Unha nova decisión da caverna política, a construcción do nudo-scalextryc na punta de Mollabao. Van con toda présa preparando o paso sobre a vella estrada de Pontevedra a Marín, espacio no seu día transitado polo progreso en forma de tranvía ou trolebús, eso dito novamente prá constancia de que Pontevedra, a cidade que deixou de ser porto de mar, carece tamén de transporte público por se convertiren en protagonistas das decisiós urbanísticas nasturcios chegados de diversas aldeas, portando en sí o peor que se pode dar no eido urbanístico. Joder, qué tropa!
Nesta foto vese ben a punta de Mollabao e o enlace da autovía construída en dominio público marítimo terrestre coa autopista Vigo-A Coruña. Esa punta e o enlace van ser agredidos de forma talvez irreversible por decisión dos nasturios de José Blanco, ministro de Fomento, Rosa Aguilar, políticos locales do Bloque, do PSOE e do PP, e o goberno da Xunta, que dixo opoñerse á nova obra pero que, vamos, veñan cartos porque a cousa urxe. Citemos o dito por Telmo Martín na pasada campaña en relación á súa oposición á obra demencial que estamos a denunciar. Digamos que a única oposición escrita, a única alegación contra esta obra, é a de Savemos Pontevedra e outros catro ou cinco grupos ecoloxistas locales ou provinciales. Curiosamente, a día d´hoxe non se ten pronunciado a APDR, que debe carecer de instrucciós dos "sobranceiros ecoloxistas Lores e Mosquera", preocupados por mete-la nova infraestructura no seu demencial PXOM, do que sí está ausente a AXENDA21LOCAL. Joder, qué tropa!
Éste é o espacio que Fraga quixo brindarlle a José Luís Méndez, de Caixagalicia, a cambio do monte Gaiás recibido pra mausoleo do león de Vlalba. Ámbo-los dous pensaron en Tisú de Lourizán como situación terminal desta ría, que Fraga chegaría definir como a nova fachada marítima de Pontevedra, ademais de lle chamare ás fábricas de morte aí instaladas, desenvolvemento sustentable. A desafección do terreo non prosperou e Cristina Narbona, por medio de oficio do seu ministerio lembraría a inviolabilidade dese espacio, dominio público marítimo terrestre. Joder, qué tropa!
Pontevedra, 5.07.2011
Entrada n. 1448 do blog

JODER, QUÉ TROPA!.

por Xesús López Fernández

A frase do título é dabondo conocida, pronunciada en certa ocasión por Federico Trillo. Sería cousa, neste momento, de amplifica-la megafonía dada á mesma, que parece unha definición coherente da perda de calado da conciencia política de tódo-los partidos, que nengún se salva cando nos referimos a ecoloxía. Joder, qué tropa!

A construcción do scalextryc de Mollabao, sobre o que vai a entrada anterior, é unha agresión talvez final, peor que a infraestructura da ponte da Puntada, construída no seu día pra que Pontevedra, patria de insignes navegantes, esquecese definitivamente o mar, algo que parece xa conseguido coa gobernanza local chegada das aldeas. Joder, qué tropa!

Enlaces:

La Voz de Galicia, 5.07.2011: Comeza a construcción do desvío de Ence, a loucura imposta polos grupos de presión e presunta mafia portuaria, ou polos que queren Lourizán como gran solar. Joder, qué tropa!

Faro de Vigo, 5.07.2011: A Xunta carece aínda de financiación prá construcción da variante de Marín. Joder, qué tropa!

iberica2000.org. Pontevedra muere. Breve historia de un deterioro. Joder, qué tropa!

o blog de xesús lópez: O estertor da ría, todos culpables. (Este artículo mantén a súa actualidade). Joder, qué tropa!