domingo, 27 de febrero de 2011

A limitación da velocidade


España pode quedar desabastecida de petróleo, según ten reconocido o propio ministro de Fomento, Pepiño Blanco. Libia, o estado que vive días de horror e de masacre ordeados polo propio Al-Gadafi contra ó seu pobo e usando ademáis armas compradas, en gran parte, ó Estado español, según as últimas noticias podería ter cerrado a billa do petróleo. Malas horas, pois, pra ZP e a súa alianza de civilizaciós, a que parece unha aposta firme pola globalización da apostasía que xa é real no noso país, configurando cecáis a entrada en escea do Anticristo.
-
Pontevedra, 27.02.2011
-
Entrada n . 1403 do blog
-
Artículo semanal
-
A limitación da velocidade,
por Xesús López Fernández
-
Non parece cabal a limitación a 110 da velocidade máxima nas autopistas. ¿Pra aforrare? Tempo non, por suposto. ¿Pra salvar vidas? Discutible. Pódese pensar que, incluso, os conductores poden sentir un maior estrés e que, en maniobras de adiantamento, se multipliquen os accidentes. En Alemania consideran que a limitación da velocidade nas Autobahm [autovías libres de peaxe] non sería garantía de menos accidentes, daí que o 53% desas vías carezan de prohibición, se ben se recomende non pasar dos 130 km/h. O pretendido aforro enerxético non parece tal; antes ben, hai coches que á velocidade que agora impón o Goberno non se comportarían óptimamente con esta freada que vai afectare a todo o país, como a de 30 km/h polas vías dun só carril nas cidades que está a impoñe-la DGT. O Goberno, moi feliz, dí que con esta medida imos consumir un 15% menos de gasolina e un 11% menos de gasóleo, que ven se-lo seu discurso da sustentabilidade.

Según o debate organizado por algún medio, un 85% dos intervintes no mesmo opóñense ás medidas dispostas polo Goberno. E propoñen algús sectores, como máis intelixente, a posible renovación do parque de vehículos, tendo en conta que o consumo de combustible dispárase máis cando os coches envellecen, ou que mesmo pode estar en función da habilidade do conductor ou conductora no uso do seu vehículo. A medida, que foi tomada cunha certa precipitación e con carácter de provisionalidade, tal como reconoceu Rubalcaba, vai conlevar uns gastos que algús estiman en once millós de euros pola pegada de pegatinas coa leenda da nova limitación sobre a anterior de 120 km/h. Situación de emerxencia, dixo o ministro, algo que só pode ser entendido sobre da base dun posible desabastecemento que el nega, ó ser España un país dependente do suministro exterior que tenta, ademáis, incrementa-la recaudación por multas. E Libia acaba de cerra-la billa.

Mentres en Alemania o ministerio de Tráfico tense mostrado contrario ó criterio de fixare unha velocidade máxima nas autopistas, que considera as vías máis seguras do país, e informa que a maior parte dos accidentes de tráfego prodúcense naquel país en estradas secundarias, antre pobos, e os máis fortes danse en estradas nacionales, porque teñen dous sentidos. Pero os progresistas do noso país parecen felices sen enerxía nuclear e sen coches, que poderían pasar a prohibiren [como acontece nalgunhas cidades] porque ven nel o paradigma dos males que sofre a sociedade posindustrial e conciben, como apuntaba Ignacio Camacho no ABC do 25.02, un mundo sen enerxía nuclear, sen coches, sen armas, sen corridas de touros, entregado á bondade fraterna, á alianza de civilizaciós, á arela infinda de paz.

Parece evidente o que algús denominan “cubanización” de España, que como dí González Pons “son medidas soviéticas ás que deben estare afeitos en Cuba, pero non en España, onde defendémo-la nosa libertade”. E do caso cubano fala Natalia Pastor no seu blog, que propón “mejor en bicicleta”, vehículo intrínseco ó castrismo dende que a árbore soviética foi comesta pola couza e comezaron a caíren as súas ponlas por Europa do Leste, incluíndo o muro de Berlín, co que acabou o subsidio soviético do suministro de petróleo barato, que Cuba reexportaba a altos precios. Así foi como na illa caribeña comezou o “período especial en tempo de crisis”. Antre as medidas anunciadas pra capea-la treboada incluíran daquela a compra de bicicletas ós camaradas chinos, como forma de encarare unha posible paralización do transporte automotor, e Cuba convertiríase así nun referente no mundo das pedaladas. Certo que como enerxía alternativa tamén cabería regresare ó gasóxeno [outro uso prá biomasa] pra lle dar corda ós nosos vehículos. Pero en sete anos caímos de potencia do G7 ós 5 millós de parados e a dependere da bicicleta. Pode que con “mojito cubano” nalgún modelo de cidade.

6 comentarios:

José Luis Valladares Fernández dijo...

Con la nomenclatura de estos socialistas podemos esperar cualquier cosa. Hasta que no multen por encender las luces entre unas horas determinadas. Seguro que Mortadelo y Filemón lo harían mejor que ellos.
Y encima se felicitan por el plan energético que dicen han diseñado gracias al cual ahorraremos un 15% de energía. Y deresulta que todo el plan se reduce a regalar una bombillita de bajo consumo, a que nos quitemos la corbata en verano cuando apriete el calor y reducir la velocidad en 10 km en las autopistas. ¡Tururú corneta!
Saludos cordiales

candela dijo...

Lo que no se puede hacer es funcionar a base de parches, no tener una política energética concreta, y sustituirlo por un batiburrillo ideológico a todas luces ineficaz.

Si estaban con el agua al cuello, ahora con el cerrojo de Libia ya no saben ni que hacer, incluso están hablando de permitir circular un día a las matrículas pares, y otro a los impares. No aguantamos ni un año a este ritmo, y encima circular será peligroso y estresante.

o blog de xesús lópez dijo...

He citado el posible retorno al gasógeno, amigo José Luís, y en la revista Época de ayer, en un reportaje sobre Franco, se cita el caso de que, por lo menos uno de los coches que usaban en el Pardo, tenía un motor que se movía por ese medio, con leña o carbón.
Ya puestos, pueden invertir en I+D+i para mejorar aquel invento, porque hacia esa meta parece que vamos.
Todo de vergüenza.
Cordialmente, Xesús.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Candela!
El gasógeno, ese es el futuro.
Algunos mandarines actuales, con ADN franquista, pueden sentir nostalgia de aquel momento histórico hacia el que nos conducen con su sana involución.

Natalia Pastor dijo...

A lo largo de estos patéticos y funestos siete años, el Gobierno de Zapatero ha sido incapaz de elaborar un plan energético medianamente razonable, ha apostado por subvencionar las onerosas fuentes renovables dilapidando miles de millones de euros y se ha enrocado en demonizar la energía nuclear por puro sectarismo ideológico, casposo y cutre.
La única medida de ahorro energético fue regalar a los ciudadanos una bombilla de bajo consumo, otra gilipollez del Ministro Sebastián que tampoco sirvió para nada, salvo para echar unas risas.

De aquellos polvos vienen estos lodos. El problema al que se enfrenta este pais es gravísimo, porque por cada 10 dólares que sube el barril la factura petrolífera se incrementa en 6.000 millones de dólares para España.
Un coste que agravará aún más la crisis y afectará más si cabe a un crecimiento económico ya de por sí raquítico.

Amén, querido Xesús, de que es otra medida recaudatoria más del Gobierno más represivo y estalinista de la historia de la democracia.
Es una intromisión más en la vida de los ciudadanos.

Si es de manera transitoria ¿por qué gastarse un dineral con el cambio urgente de señales de tráfico?, ¿dentro de unos meses habrá que volver a las antiguas? ¿

o blog de xesús lópez dijo...

Estoy de acuerdo en cuanto dices, Natalia.
Estos son unos frívolos y, con el país desfondado, son incapaces de crear otra riqueza que la que sus conmilitones han conseguido por vía de la presuna corrupción.
Y el presupuesto general va a comprender, como partida más importante de ingresos, la que se pueda cuantificar por medio de multas y subidas demenciales de impuestos.
Saludos, Xesús.