martes, 31 de julio de 2007

LAGARES E LOURIZÁN

Pontevedra, 31.7.07

No se puede mostrar la imagen “http://www.elcorreogallego.es/img/noticias/20070731/12_66922.jpg” porque contiene errores.

Outro pleno intenso, en Vigo. Os veciños da depuradora persentáronse no Concello novamente, pra reventaren o acto. Non están dacordo coa construcción da macrodepuradora no mesmo lugar que sofren, que levan sofrido por anos a actual, o regalo de Cuíña.

Foron ducias de persoas as que entraron no lugar, armados de pancartas e mascarillas. O novo alcalde, Abel Caballero, vaino ter difícil, que non por guaperas se lle van dar mellor as cousas. Insiste na cabezonada de Cuíña, pero anos despois e magnificando o seu disparate, porque nunha zona de marismas, que se ve periódicamente asolagada polas mareas, non se pode facer unha depuradora de augas sucias. Prohíbeo, como teño dito en máis dunha ocasión, a Lei de Costas, art. 44.6. Prohíbeo tamén a Constitución.

Caballero interrumpeu a sesión media hora, cando xa os veciños verteran no local varias botellas de auga contaminada da depuradora, así como productos da súa horta, de cuia salubridade dubidaban. Os veciños piden a depuración dos políticos contaminados. Seguiron momentos de tensión, ata que se levantou a sesión, evitando Caballero o recurso á forza pública.

Claro que son os políticos os que non están a cumpriren a lei, como dixeron os veciños: Vosoutos tiñades que sé-los primeiros en denuncia-la situación. Sodes todos uns tramposos, acusaron os veciños, que tampouco aforraron exemplos escatolóxicos (excrementicios) sobre o alcatreo que padecen as familias afectadas da parroquia de Coruxo.

Reproduzamos aquí algunha das intervenciós populares con máis forza: "Vostede non sabe o que é espertar a media noite polo cheiro de merda da pranta. Alcalde, se quere conocelo, veña vivir un mes na miña casa. Certo que é a casa dun obreiro, pero está limpiña que da gusto vela", espetou unha muller a Caballero.

A imposibilidade de vivir do lado da edar foi no seu día reconcoida polo Concello, que incluso chegou costear o aloxo dalgús veciños en diversos establecementos hoteleiros da cidade.

No se puede mostrar la imagen “http://photos1.blogger.com/blogger/3979/3792/320/depuradora%20lagares-coruxo.1.jpg” porque contiene errores.

Trátase dunha pranta mal dimensionada á par que ilegal, como a d´Os Praceres en Lourizán. E tanto unha como a outra están denunciadas ante a Xusticia pola Asociación Salvemos Pontevedra. º

O hai pouco acontecido en Lourizán é revelador de que as cousas se están a facer mal con vistas á consolidación dunha obra ilegal. Non se poden ter en conta as palabra do delegado de Medio Ambiente, tentando sacarlle carne ó problema, como igualmente ós derivados dos recheos no porto de Marín, ó que queren dotar de calado a base de dinamita. Algunhas casas presentan fendas, a ría está máis deteriorada, mentres estos delegados e politicastros andan a marea-la perdiz sin pular por temas como o da recente sentencia do Tribunal Supremo do Estado sobre a ilegalidade do paso a nivel d´Os Praceres.

Sería bo que as xentes de Coruxo, en Vigo, como as d´Os Praceres, en Pontevedra, formaran unha fronte común. SALVEMOS PONTEVEDRA xa dou o primeiro paso. E vai seguir. Pero que non crean os veciños que os problemas se van resolver polo xesto de regar con merda os plenos presididos por Caballero ou por Lores. Como haber merda, xa hai dabondo, polo menos diñeiro na mellor empresa do mundo, o esterco do Demo que lle chamou Papini.

Continuará....


O VALEDOR DO POBO

Pontevedra, 31.7.07

Os distintos medios publicaron onte reseña amplia do perfil do novo Valedor do Pobo, Benigno López González, que ve no consenso producido na súa elección un plus de indepencia.

Faría falta que así fose, pero a institución carece de forza, porque dende as alcaldías poucas veces teñen en conta os requerimentos que a dita institución lles pasa por denuncia de algún que outro cidadán. E se tivese tempo a paciencia pra escanear certos documentos podería incluir neste blog algo en relación co plan Urban pontevedrés, de cómo subvenciós reconocidas en comisión resultaron finalmente impagadas, cando a obra autorizada xa estaba realizada, porque había que arrimar esos cartos pra melloraren algún que outro icono urbanístico propiedade de xentes próximas ó BNG, pra dese xeito fidelizalas.


Ó Valedor do Pobo anterior tomáronlle materialmente o pelo: ou non contestaban, ou facíano cando a persoa responsable, ou irresponsable, estaba ausente. E outras denuncias das que teño noticia, como a da luminaria que colocaron na zona vella, antipeprica total, permanece sen resolver. Por desgracia, o BNG, que conta con seguir cortando o bacallao, sigue a contar cos servicio do técnico inútil que desalmou a cidade, o arquitecto Fole, culpable tamén do impago aludido.


Pero a decir verdade, o que máis me gusta do declarado polo home é a afirmación que fai de que cando a un neno galego que coxea na fala o suspenden, a decisión pode acende-lo seu odio contra o idioma galego.
Aí estaría presente a política de inmersión no idioma que os estalinistas están a promocionaren, que non ten nada de científica, nen de popular.

Sigue a crónica de El Correo Gallego do 31.7.07, en relación co novo Valedor:


valedor do poboBenigno López: “Quiero dar otro aire a la institución, tomar iniciativas y hacerla conocida” 31.07.2007

“Soy más joven y llego con el apoyo unánime del Parlamento, mientras que mis predecesores contaron con el respaldo de un partido, por mayoritario que sea” ·· “Es mi intención que la gente sepa qué es el Valedor, sus logros y sus fracasos”

MÓNICA NOGUEIRA • SANTIAGO

Benigno López, valedor do pobo
Benigno López, valedor do pobo
Benigno López González reconoce haber recibido su designación como valedor do Pobo como "una sorpresa monumental", ya que era "lo último que me podía imaginar". Revela que "de entrada me negué", pero destaca que tras asegurarse de que "no se trataba de un cargo político" y de que contaba con el apoyo de los tres grupos con representación parlamentaria aceptó. Insiste en que fue "fundamental el apoyo unánime" de los tres partidos (PP, PSOE y BNG), así como la "confirmación por parte de mi antecesor (Ramón Vázquez Sandes) de que sería totalmente independiente y que podría hacer mi trabajo como quisiera". Insiste en que de no ser así "no hubiera aceptado" convertirse en el alto comisionado del Parlamento de Galicia para la defensa de los derechos fundamentales y de las libertades públicas.

_ ¿Cómo valora el apoyo unánime de la Cámara a su designación?

_ Es toda una satisfacción poner de acuerdo a todos los grupos políticos, y más en el momento político que vive España, para haberlo logrado sin proponérmelo. Esa es la satisfacción más grande que tengo.

_ ¿Seguirá una línea continuista o romperá con la discreción y hará más protagonista a la institución?

_ Quizás yo llego a la institución con todas las circunstancias que no concurrían con mis predecesores. Una novedad es que soy más joven, y lógicamente se viene con más ilusión. En segundo término, llego con el apoyo unánime del Parlamento, mientras que mis predecesores llegaban con el apoyo de un partido. No es igual. Creo que sí da una mayor legitimidad y sí da un plus de independencia, aunque alguien diga lo contrario. No es lo mismo contar con el apoyo de un partido, por mayoritario que sea, que contar con el apoyo unánime de la Cámara, sin un voto en contra.

_ Entonces, ¿cuál es su objetivo, o qué caracterizará su mandato?

_ Quiero dar otro aire a la institución, no ser sólo un receptor de quejas y reclamaciones, que después, como vehículo de transmisión, las va a llevar al Gobierno y a la Administración. Habrá que dar a conocer al Valedor, tomar iniciativas y adelantarnos a que surjan problemas, para que una vez que éstos se produzcan haya ya unas medidas iniciales. El objetivo que persigo es potenciar esta institución y, sobre todo, darla a conocer a la sociedad.

_ ¿Cabe esperar, pues, que se potencien las actuaciones de oficio?

_ Espero que sí y no sólo por mi parte, sino por todo el equipo, aunque no cuento todavía con los vicevaledores, ya que aún no me han propuesto a las personas que van a ocupar esos cargos, pero sí el equipo. No he alterado la composición de la anterior institución porque hay que aprovechar la experiencia que tienen acumulada.

_ La mediación del Defensor del Pueblo logró universalizar la atención sanitaria en España y pocos lo saben. ¿Cree que deben publicitarse más los logros del Valedor?

_ Esos méritos se los lleva el poder político, no se los lleva el que tomó esa iniciativa. En el momento en que hemos pensado acercar la institución a los ciudadanos ya va a implicar un mayor conocimiento de los logros y de los fracasos que se consigan en este despacho. Esto irá todo unido. Esa es mi intención: que la gente conozca qué es el Valedor, porque no se sabe lo que es.

_ ¿Cómo puede conseguir el prestigio social que confiera poder a la institución, ya que ésta carece de facultad cohercitiva y sancionadora?

_ Creo que es fundamental dar una respuesta adecuada al ciudadano o persona jurídica que reclama. Tengo la teoría de que hay que dar una respuesta siempre, incluso en aquellos casos, no sólo en los que se deniega la petición, sino también cuando no se admite. Creo que hay que dar todas las explicaciones al ciudadano, porque va a quedar más satisfecho y más tranquilo. A nosotros no nos cuesta ningún trabajo y es que, a parte, es nuestra obligación. Estamos al servicio del pueblo y de los ciudadanos. Y porque, además, si no es así se genera desconfianza en la sociedad, ya que puede parecer que ni siquiera hemos leído la queja o que la hemos tirado a la papelera. Que se lea, se conteste y se motiven las reclamaciones es prioritario.

_ ¿Habrá mano dura para las administraciones rebeldes?

_ No lo creo, pienso que con el diálogo todo se arregla. Muchas veces si hay que declarar hostil a un ayuntamiento o a un órgano administrativo, previamente hay que agotar todos los medios. Me refiero a que habrá que buscar la intermediación del propio partido que represente a la persona que esté al frente del órgano que no contesta o no colabora con el requerimiento del Valedor do Pobo. De lo contrario nos vamos a ver en la necesidad de declararlo hostil, algo que nunca es agradable. Creo verdaderamente que hasta donde puede llegarse con diálogo no deben de tomarse otras medidas.

El perfil

1.500 negro, matrícula PMM y banderín

El valedor do Pobo, Benigno López González, coruñés de 55 años y casado, asegura que encontró en sus dos hijos un impulso para "embarcarme en esta aventura", ya que "me insistieron en que no deje pasar esta oportunidad" y en su esposa que le dijo que "apoyaría" su decisión. Así con el respaldo de su familia, en casa, y el de los partidos políticos, en el Parlamento, Benigno López no oculta la "ilusión" que siente al iniciar esta nueva etapa, ya lejos de la presidencia de la Sala de lo Contencioso Administrativo del TSXG. La oposición valoró especialmente su paso por el País Vasco, lo que "sorprendió" al valedor, ya que para él Bilbao fue una plaza que solicitó voluntariamente y donde "estuve encantado". Recordó que entonces, en 1983, "los que hacíamos instrucciones de guardia andábamos en un 1.500 negro, con matrícula PMM y banderín, lo que quiere decir que no teníamos tanto peligro. Hoy quizás la situación no sea la misma".


lunes, 30 de julio de 2007

O SEÑOR MERCADO

Pontevedra, 31.7.07

Traballo escrito en relación coa celebración do Foro dos Probes, do Foro de Porto Alegre. Nel faise un estudio en base ás palabras de Eduardo Galeano, sobre si realmente o señor Mercado, que todo xustifica, ten entidade xurídica, está censado, etc. O autor uruguaio non sabe do señor Mercado; nosoutros tampouco, pero por aí andan os da Administración, a mellor empresa do mundo, como uns mandados ou mantidos a defende-la presencia do señor Mercado, o imperio dos lobbies e clústers. Vergonza. Sigue o artículo, de data 24.7.05:

No se puede mostrar la imagen “http://www.patriagrande.net/uruguay/eduardo.galeano/galeano-dabove.jpg” porque contiene errores.
Fotografía de Eduardo Galeano

O señor Mercado,
por Xesús López Fernández

O señor Mercado pode estar en todas partes, sobre todo no marco dunha economía globalizada que, pouco a pouco, vai removendo todo, acabando coas riquezas primarias ou co señorío de moitas cidades, á par que co seu patrimonio histórico. O señor Mercado pode estar a lle marca-lo paso ós distintos gobernos e políticos menores, a facer inútiles as promesas de campaña. O título do traballo tómoo prestado dun discurso de Eduardo Galeano do 27 do pasado mes de Maio, pronunciado con motivo dunha manifestación ambientalista, no Uruguai. Efectivamente, naquel país hai un movemento forte que puido ser mesmo motor da caída de Batlle, pero os cidadáns atópanse con que certas cousas non cambiaron e que o actual presidente, Tabaré Vázquez, non se volve atrás dos acordos asinados polo goberno anterior, en funciós, cando xa o país votara polo cambio. Eduardo Galeano, con Pérez Estivel, fora xa cabeza visible do manifesto de Porto Alegre en contra da imprantación de dúas fábricas de pasta de celulosa en Fray Bentos, no río Negro; en contra da ruína ambiental da zona.

E Galeano comentaba o día da manifestación, despois de ter reivindicado o dereito á diverxencia contra o que agora se dá como un feito consumado e de que si o goberno dou xa o visto bo prá instalación das fábricas, pero, ¿por qué?. Porque algús argumentan e así llo din: “vós no entendés que el mercado está satisfecho”. E Galeano cuestiona a persoalidade do señor Mercado, se ten credencial cívica e se votou ou foi votado e quén o votou. O escritor di que o Frente Amplio non ten que render contas ó señor Mercado, pero sí ó pobo que o votou. Tempos difíciles pró goberno, que herdou un país hipotecado e que dispón de escasa marxe de soberanía. E tempo difícil prós cidadáns, aínda que mesmo en Fray Bentos poida haber algún sector da sociedade que pense que á fin van poder traballar, porque o traballo, desgraciadamente, convirteuse no privilexio duns poucos. Daquela, pois, a defensa ecoloxista do medio, da terra, da auga e tamén da saúde humá, parece unha cousa de marciáns.

Galeano e os que participan na súa cruzada insisten en que, pola experiencia sabida do acontecido noutras partes, en Chile, na Arxentina, non se poden consentir ó señor Mercado actuaciós como as que están en curso en Fray Bentos, que poden conleva-lo envenenamento do río e a desaparición do pouco humus que queda na terra; que esto de que vai pudri-las augas ou seca-las terras non é de nengún xeito obra da maxinación senón que é a ensinanza triste que teñen deixado fábricas de celulosa instaladas en diversos lugares. E, naturalmente, no Uruguai están igualmente enterados da realidade pontevedresa, da que existen diversos relatos en internet. E precisamente por este medio tiven ocasión de oí-lo pasado 22.7 parte dun programa de www.radio36.com.uy/radio36.asx, con opiniós diversas, no que estivo particularmente didáctica Leonor González Prieto, que puxo especial acento na cuestión das enfermedades, nos escasos postos de traballo creados, á par que na falacia dos inducidos...

Quedaron cousas por decir nas súas declaraciós, pero gustoume a recomendación, o seu alegato de que o importante era que as fábricas non arrancaran, “no permitáis que monten las fábricas, que después no las levantan”, ou de que as rías non son trasladables, os postos de traballo sí. Todo dito moi resumidamente... Estaban previstas outras intervenciós. E oín, con interferencias, algo do que dixo o alcalde de Pontevedra: sobre monocultivos do eucalipto e o baixo precio da súa madeira; sobre contaminación e que as fábricas de celulosa son industrias de enclave colonialista. Tamén falou de enfrontamentos gravísimos e de compras de vontades e de medios de comunicación. Dixo moitas cousas, calou outras, pero houbo algo, na fin da sua disertación, que non me gustou, no sentido de que cando se marche a fábrica de Lourizán veremos qué se fai con éso. ¿Estará detrás, agochado, o señor Mercado, coa súa carga de corrupción? Porque non podemos esquece-las irracionalidades cometidas e apoiadas polo Concello, que van bloquea-la posible recuperación da ría, das mareas, da praia: o ferrocarril, a depuradora, Gonvarri, o abandono das competencias urbanísticas. E outra cousa que esqueceu Lores é que, agora que estamos en democracia, el impideu o exercicio da acción pública, da iniciativa cidadá que reclamaba a imposición da lei, prevista na Constitución, prevista tamén na Lei de Costas. O señor Mercado parece ter, tamén aquí, moito poder, e cobizar Lourizán como solar. Que non enxurre as decisiós a tomar polo novo goberno, a transparencia que prometeu Touriño e o diálogo que os coaligados ofertan ó PP, que antes deben dirixirse á cidadanía que votou polo cambio, porque resulten posibles esas acciós cidadás que Lores non quere. I é que, certamente, hai moito que limpar, moito que sanear.


O IMPOSTO SUCESORIO 4

Pontevedra, 31.7.07

Traemos aquí outro artículo sobre o tema das herencias, no que se tarda en crear unha conciencia social. A clase política permanece de costas a esta problemática aínda sabendo que a súa exención provocaría unha concentración de riqueza, traería a tranquilidade a non poucas familias e faría de Galicia un país distinto. Pero non hai conciencia política do que realmente convén facer ó respecto, mentres o agravio de ver que existen outras Españas mellor tratadas, de distinta velocidade, é algo aínda non ben sabido polos nosos cidadáns. Sigue o traballo, recuperado dos do ano 2005, de data 20.11.05

Non ó imposto de sucesiós, [20.11.05]
por Xesús López Fernández

Témonos referido a este tema hai xa algún tempo (22 e 29.9.2003). Daquela foron analizadas varias opiniós, enfoques, mesmo a decisión de diversos países de suprimi-lo chamado imposto á morte (Xapón no 1953 e, hai poucos anos, Austria e Dinamarca), que carece de sentido nos estados modernos polo que implica de dobre tributación, de desestabilización incluso ós propios mortos que traballaron pra deixaren á súa familia amparada. Pero, non. Mentres algús poden maxinar que “os que reciben un certo patrimonio en herdanza teñen que distribuílo” haberá que responder que esa apreciación non deixa de ser deshonesta, falta de ética, inmoral, porque mais que recibir unha casa, un solar, un coche, unha finca ou algús cartos, o que realmente está un a herdar son auténticas máquinas recaudatorias que estiveron a ingresar, sen pausa, impostos diversos nas Administraciós (irpf, iva, ibi, ici....), coa particularidade de que, despois de morto o causante, Economía e Facenda vai actualizar, cun certo despotismo, o valor do patrimonio transferido pra así recaudar máis cartos e causar, nalgús casos, auténticas ruínas ou a fin dun negocio familiar. Pero non sucede o mesmo en todo o país, onde ás autonomías privilexiadas (Navarra e País Vasco), fóronse sumando outras (Cantabria, Rioxa...). E agora tócalle o turno a Madrid, pró 2006. Outras comunidades han seguir nun horizonte de cinco ou dez anos....

Parece que a supresión é máis progresista en Cantabria, cun tratamento fiscal de total exención nas trasmisiós de pais a fillos, de avós a netos, incluso nas que teñan como destinatario a un parente colateral ata o terceiro grado. ¿Por qué van estar máis arroupádo-los patrimonios das parellas de feito que os compartidos por irmáns ou irmás, como acontece en Galicia?. Naturalmente, dáse un claro agravio comparativo ó non ter acadado a nosa autonomía o grado de comprensión e o trato fiscal das citadas. Por eso, xa no 2003, Enrique Múgica Herzog, Defensor del Pueblo, recomendaba a supresión estatal dos Impostos de Sucesiós e Patrimonio, nos que se daban rasgos de inconstitucionalidade, algo xa apuntado no 2002 polos notarios nun editorial da revista Escritura Pública, no que se afirmaba que xa non correspondían ós “criterios constitucionales” de igualdade e xusticia. Afirmábase igualmente que “pra maior desigüaldade, os aforados vascos e navarros e os que acadan a empadronárense alí, tampouco pagan o imposto sucesorio”. Pero en Galicia, de momento, somos distintos, e o herdo dunha casa pode supoñer “comprala de novo” (se un está en condiciós de pagar) ou un posible embargo do inmoble que según a Constitución o herdeiro ou herdeira, ten dereito a recibir.


O que por certos autores é definido como o imposto máis inxusto está a ser cada vez máis cuestionado polos que defenden a propiedade privada e outros dereitos recollidos na Constitución. I é que parece existir un comportamento esquizofrénico nas Administraciós que o manteñen vivo, dado que pode estar en contradicción, ou eso parece, con dereitos amparados na Carta Magna. Naquel 2003, o 16 de Xullo, a AEDAF (Asociación Española de Asesores Fiscales) fixo un chamamento aconsellando ós heredeiros recurrir sempre o Imposto de Sucesiós, avisando que non hai prazo sempre que non teña prescrito pra, chegados á fase do recurso contencio-administrativo prantexa-la cuestión previa de anticonstitucionalidade. Durán-Sindreu, o presidente da AEDAF insistía na inconstitucionalidade de ambos impostos (Sucesiós e Patrimonio) i en que é o Goberno o que debe promove-la súa supresión, por ser dele a capacidade normativa e non das CC.AA. Por unha “pax social”certa.

Que os ricos da Terra defendan o imposto sucesorio, que aparentemente os perxudica, nada significa. Eles, pola vía da enxeñería fiscal ou gracias ó seu exército de avogados, mesmo pola vía da deslocalización a algún paraíso fiscal, van sair indemnes. As pagadoras van seren as clases medias e homildes, das que os poderosos fan escarnio. E dende algún estamento político censuran a posible supresión do imposto retrógrado, na que ven un eco da consigna de “¡enriquecédevos!”, polo que prefiren mante-la propiedade privada sen protección legal. A dita supresión traería, na nosa terra, un efecto benéfico que non se notaría nunha xeneración por ser moito o déficit acumulado. Apagada a vida en moitas aldeas, “deslocalizáda-las” súas xentes, atrancouse a pervivencia da sociedade agraria, necesitada dunha maior xenerosidade das Administraciós, menos demagoxia, menos ruínas, Galicia permanece víctima do abandono. Non se aprecia aínda unha verdadeira política de rexeneración que pode estar necesitada, tamén, da supresión dos impostos citados.

O IMPOSTO SUCESORIO 3

Imaxe do Mal ou do Vicio que pode moi ben mostrarse como instantánea do degaro da Administración por se asañar cos herdeiros. Polo menos neste país chamado Galicia. Fotografía obtida polo autor na Embaixada de España en Roma.

Pontevedra, 31.7.07

Vai un novo traballo sobre a problemática dos dereitos sucesorios que a Constitución reconoce, pero que un goberno menor, como o galego, sigue obviando. Coa situación das cousas neste momento, un herdeiro pode mesmo recibir unha carga insuperable de problemas: imposto excesivo, e a negación do dereito constitucional a recibí-lo que lle deixaron os causantes.

O artículo é do ano 2005, de data 3.7.05, e foi publicado no Diario de Pontevedra e no Xornal.com.

Da transmisión sucesoria,
por Xesús López Fernández

Da transmisión patrimonial familiar, a eso me quero referir. Figuraba no último ofertón electoral do señor Fraga: a cancelación do imposto sucesorio antre pais e fillos, algo do que xa tiña falado dabondo Mariano Rajoy no ano 2003, que prometía daquela que as CCAA gobernadas polo PP irían suprimindo gradualmente o Imposto de Sucesiós. Tamén daquela avogara pola desaparición do imposto o señor Múgica Herzog, que apreciaba no mesmo un certo perfil de inconstitucionalidade porque, según o Defensor do Pobo, o actual sistema provocaba que os verdadeiros contribuíntes do imposto foran os herdeiros de patrimonios medios e baixos, sen recursos prá creación dunha estructura empresarial pra aludi-lo pago do imposto. E parecía simplemente realista, e grave, a afirmación da dita institución de que esa figura impositiva constituía, en realidade, un castigo pró aforro das rentas do traballo e do capital, que non se compría cos principios de igualdade, progresividade e non confiscatoriedade establecida do artículo 31 da Constitución. Ven sendo un imposto antifamilia e pode conleva-la ruína de moitos, ademáis de ter pouca incidencia recaudatoria pró Fisco.

As supresiós anunciadas por Rajoy deberían terse posto en marcha dende o 1.1.2004. O Goberno Balear fíxoo así, rebaixou o imposto nun 99 por cen dende aquela data. Un non comprende cómo non se toma unha decisión xeral que beneficie a todo-los cidadáns. O Estado é o que realmente ten a potestade de acabar co imposto. As CCAA, como administradoras, poden rebaixa-la cuota a ingresar ata un 99 por cen, pero mentres non haxa unha disposición amplia, xenerosa, é evidentemente que os cidadáns somos diferentes ante a Lei. Mentres as cousas permanezan como están, a xente terá que salvagarda-lo patrimonio por medio de prácticas deslocalizadoras, ou cambiar de residencia a algunha das autonomías privilexiadas (País Vasco, Navarra, Cantabria....). É certo que Rajoy anunciaba unha reforma progresiva, que culminaría no 2007. Que Fraga insistira na campaña galega, no último lote publicitario, é algo que tería de ser explicado máis polo miúdo, asunto éste no que, como reclamación constante, deberían tomar parte as asociaciós cidadás, e facelo con forza, porque hai formas de parentesco, por exemplo irmáns (o que queda dun núcleo familiar), das que a Administración sabe facer, máis que burla, escarnio.

Onde parece que sí van adoutar unha solución radical é en Rusia, que xa acordou a supresión do imposto sobre sucesiós. Está prevista pra estos días a asinatura por Vladimir Putin do respectivo proiecto de lei, xa aprobado por ambas Cámaras do Parlamento ruso. A nova normativa legal foi aprobada nun tempo record. Entrará en vigor o 1.1.2006. Preténdese con ela a formación dun certo patrimonio emerxente na clase media, onde estaban, como en moitos lugares de España, as verdadeiras víctimas. “As fortunas millonarias atóbanse en zonas off-shore, non se transmiten a título sucesorio en Rusia, en cambio un ten que pagar sumas que difícilmente pode permitirse pola transmisión dun chafaldrís cun pequeno horto”, declarou en certa ocasión un mandatario ruso, como argumento xustificativo da exención dos bens transmitidos por herencia, á par que deixarían de ser impoñibles as doaciós antre esposos ou parentes próximos. As demáis persoas terán que pagar unha tasa do 13%, equivalente ó tipo único de IRPF, ó facer donaciós importantes (edificios, vehículos, títulos-valores, etc.). É decir, parece que os rusos, neste asunto, nos toman a dianteira.

O citado proiecto de Lei sirveu pra cohesiona-la Cámara baixa do Parlamento ruso, pois foron 414 dos 450 posibles os votos recibidos. E que, contra o argumento de que a nova lei beneficia ós oligarcas, que han poder gañar millós e miles de millós de dólares mentres os cidadáns da pé terán que se conformar cun beneficio menor, de centos ou miles de rublos, éstos comprenden que a abolición do imposto beneficia a decenas de millóns de rusos. O caso dunha probe vella que lle quixera doar ó seu neto un horto, conlevaba ata o dagora a imposibilidade de paga-lo imposto. Esa situación vai cambiar. E ademáis, nun claro exercicio de hixiene mental, os teóricos do sistema reconocen que o erario vai perder poucos cartos, que o pasado ano foron, ó cambio actual, 32 millós de dólares, que nunca se trataría da perda de miles de millós da que fala o comunista Smolin. Nas condiciós de Rusia, o tal imposto actúa hoxe máis como freo que como alicerce na creación de riqueza. I en España acontece algo semellante. Mentres non haxa unha clara conciencia social temo que non se vaia produci-la necesaria solución. Levamos acumulada unha gran demora e a política social non chega a estas cuestiós, que os rusos parece acaban de resolveren prá transmisión patrimonial familiar.

CARTA ABERTA A TERESA CASAL

Nota pra Tereixa Casal: Tí prometeches algo en relación coa praza da Verdura. ¿A súa restauración? ¿A reposición dos bancos pola que tanto tí como Louro firmástedes, así como a recolocación de catalpas ou árbores de parecida porte en sustitución do bosco urbán asesinado por Mosquera coa inestimable colaboración do Fole, o seu arquitecto?. Dixeches que habería sorpresas.

Pra che refresca-la memoria, inclúo novamente no blog esta fotografía do que foi espacio entrañable, hoxe acumulador de vasuras ou espacio pró botellón legalizado i encontro de canuteros, [¡se compra, se vende!] que non só está no Campillo. A ver cándo debutas en Urbanismo, que de momento non se che ven detalles.


Pontevedra, 30.7.2007

Benquerida Tereixa:

Quixera saber se verdadeiramente houbo pacto ou si, como supoño, tiveches que interepreta-la partitura que che ordearon dende Santiago, como ben apuntaba hai uns días Javier Sánchez de Dios.

Coido vades sair mal parados, que incluso o PSOE pode entrar nunha involución, a nivel local, como consecuencia dese matrimonio de comenencia que acabades de contraer, ó que lle faltou, á vista das fotografías, o arroz.
As vosas caras, a túa e a de Lores, reflexan un momento de certa felicidade, pero o PSOE vainas pasar canutas si realmente quer construir cidade, rectificar disparates pasados, a ruína total da nosa urbe, económica e urbanísticamente. ¡Qué desgracia!


E temo o peor, porque en relación con Lourizán existen presuntas tramas. Eso que no voso equipo Louro ten claro que tan ilegal como as empresas alí asentadas é a propia depuradora, da que os talibáns dos teus socios quixeron facer unha especie de ramo de loureiro da finalización do que eles chamaron, estúpidamente, saneamento, con baño incluído.

Eles nunca souberon o que é o medio ambiente. E temo que vos han forzar pra que sigades pola mesma vía de poñer tubos e máis tubos pra que así sexa máis segura a fin da nosa ría.

Esta mañá achegueime ó Santuario da Peregrina, agora rodeado de andamios, xusto cando van comeza-las festas. Pero o pestazo que alí se percibía procedía da podremia dos contenedores que os listos dos teus socios mantiveron como afrenta constante, ademáis das demostraciós de ruído, con bongo incluído, que poidan ter autorizado en momentos de celebraciós litúrxicas. Son as súas particulares curas de laicismo.

¿Seredes vós capaces de resolve-lo problema dos residuos sólidos urbáns, de xestiona-las vasuras? Porque esa asignatura suspendérona os gobernos anteriores, especialmente o que vimos padecendo dende hai oitos anos, coa estulticia de non ter planificado o soterramento dos contenedores ou a súa harmónica distribución. Pero, non. Nunca estiveron polo labor máis alá da privatización das prazas e de, en plan vergonzoso, antihixiénico, deshonesto, atoba-los contenedores en calexós, en espacios non visibles polo turismo de patacón que estiveron a promocionaren mentres se cargaban a cidade.

Gracias a ese traballo "serio" conseguiron o aumento das áreas dominadas polos vagabundos: soportales de Sindicatos, galerías Oliva, pórticos de diversos negocios, a San Román. Ese pode ser un bo reclamo, un anuncio de Pontevedra como lugar a evitar a pouco que entren aquí as cámaras de España en Directo. Aquí pasa o que pasa porque queren que pase. Por eso non se ve un policía de servicio pateando a cidade, ou poñendo orde na presencia de veladores, outra vergonza.

Pode parecer un pouco duro o que deixo dito, en plan confianza. Este blog bríndame a posibilidade de me expresar con completa libertade e, de paso, decir como simple cidadán cousas que pasan, que poden moi ben pasar desapercibidas ás autoridades.

Xa terei ocasión de me dirixir de novo a tí, en plan rasgado, porque os blogs non son só cousa dos políticos en campaña. _

O CARRO DO PAÍS (LÉXICO)

Pontevedra, 30.7.2007

Aínda onte introducín algún comentario sobre o carro do país, incluso un traballo de Manuel-Luís Casalderrey sobre unha hipotética "normalización do seu uso", de equiparación ó tractor. Claro que hai que lle querer ó carro, útil ó longo da nosa historia, duro o seu manexo no traballo cotián dos nosos labregos.

A seguido introduzo parte da definición da palabra, tirada do diccionario de Eladio Rodríguez, polo menos pra deixare constancia desas máis de cen palabras que nalgún caso poden desaparecer da nosa lingua, tan ferida. Sigue:

(Tómome a libertade de traduci-lo que di o noso lexicógrafo. Procurarei identifica-las palabras equivalentes por medio de colores, máis adiante)

"O carro aldeán de Galicia é un auxiliar eficacísimo do labrego pró transporte dos productos da terra e prá conducción dos elementos que requiren os diversos labores do agro. Ten as rodas fixas ó eixo, que é o que xira e o que as fai mover; constrúese xeneralmente de madeira de carballo ou de sobreira, pois as demáis non son tan resistentes e soen afrouxar, e pró eixo, que é dunha soa peza, empréganse freixo ou loureiro, porque producen o agudo chirrido que ten a finalidade práctica de animar ós bois no seu lento camiñar, ademáis de servir de aviso a outro carro que veña pola CORREDOIRA en dirección contraria, pra evitar un encontro en lugar estreito no que o cruce sería imposible, ou polo menos peligroso, cando a carga é de volume grande, como palla, toxo, etc. .

As pezas de que consta o carro pasan de oitenta, e os seus nomes, coas variantes que algunhas teñen, son os que se citan a continuación por orde alfabética:

Abetoallas, abetollas, acicarro, adibal, adrales, afungadoiro, aixeda, amoradoiro, amoriadoiro, apeadeiras, apeadoiras, apearas, apeares, apeladoiras, apeladoiros, argola, arilla, barbillas, bestellida, betoques, bitoques, boeira, borrós, botoalla, botoallo, brazós, brigueira, bueira, buras, cabezalla, cabezallo, cabrita, cáceres, cadeas, cadecho, cádigas, caínzas, caínzos, camallón, cambas, cambón, cambrión, cambrón, camella, cancillós, canga, cangallas, cangalleiras, cangón, canizas, canizo, cansiles, canstrós*, cantadeiras, cantadoiras, capio, cazoleta, cello, cepo, cibelas, contrarrelleiras, corre, costelas, couce, coucellón, coucón, cousellas, croucoeiras, croucós, crucetas, cueira, cuñas, cuños, chadeiro, chambaril, chamberil, chancil, chantós, chavellas, chavelluco, chaveta, chedas, chedeiro, chedes, chercas, chideiro, dentoiras, dianteiras, eixe, eixo, empatias, entortas, espigo, espitas, estadullos, estreitoiras, estrepias, ferro das rodeiras, frenos, fungueiros, furas, gallos, gatos, ladrairos, ladrales, ladrizos, lamias, loro, mil, milde, minle, mión, ollás, oucicarro, paínzas, peallas, pendaño, penle, piocas, piogas, pivida, pontes, pugas, ranqueiro, recadén, refungadoiro, rellas, ripa, rodas, rodeiras, rodeiro, rosca, sobrerrellas, soliño, tamoeiro, tamoncela, tesar, tesoiro, tesos, tillas, timoa, timoeiro, traitoiras, traseira, travesas, traveseira, treitoiras, trenla, víos, xabesugueiro, xangos, xugo, xuntoiras, zapatas y zunchos. [*Non aparece como entrada, e castróns ou castrós, entradas, non teñen esta acepción].

Nota.- Existen máis palabras.

Por exemplo: cabezalla correspóndese con pinallo, lanza, cabezualla, etc.

A palabra cambón, asimilada a acicarro, oucicarro, guindastre (o estadullo dianteiro en forma de Y), no diccionario español está definida como vocablo de raíz celta, que en Asturias aplican á peza que ensambla as cambas das rodas. Parece ter máis sentido este significado. Sen embargo, en galego chámaselle a esa peza mil, minle, mión. Etc.


Naturalmente o traballo de estudiar esas palabras é cousa de filólogos.
-

3.10.2007. Atópome coa imposibilidade de atopa-las colores necesarias pra relacionare palabras dun mesmo significado. En todo caso tería que facer un vocabulario do carro, irmanando as palabras do mesmo significado.

A MISA DE ROSALÍA 1

As catro estaciós. Dibuxo informático inacabado de Xesús López, no que cada ponla representa unha estación. ¿Cómo está hoxe o idioma, privados da voz da cantora, reconvertido en caricatura por teren mediado os políticos na lingua e non sermos capaces de face-lo recomendado por Risco: traballar científicamente a obra galega de Rosalía e Curros. E así nos vai. Parece que xa non-os queda máis que un longo inverno. Cando se esvaece a memoria de Rosalía e pensamos nun nacionalismo sen galeguismo, mal van ir as cousas.

Pontevedra, 30.7.2007

Inserimos aquí un traballo desta data, de El Correo Gallego, un artículo breve no que o autor, nunha primeira entrega, avisa dos peligros que andan por aí, ou que temos na casa. Avisa nada máis e nada menos de que a misa de Rosalía, un acto de fe galeguista, unha das poucas demostraciós de que o noso nacionalismo seguía vivo e que foi acto de encontro ó longo de moitos anos, que nos últimos viña convocando o Patronato de Rosalía de Castro, desta volta non foi anunciada. ¿Qué está pasando? Paréceme axeitada a crítica que fai o autor, no sentido de que o Patronato, que parece ter cambiado de alma, puido o que non puido o franquismo. Hai moito de caos no momento actual do galeguismo, ó que se quere privar de non poucas das súas claves. Leede con atención o traballo que sigue: Por Marcelino Agís Villaverde, Profesor de Filosofía.

AL SUR

La Misa de Rosalía, 1-

Lo que no logró el franquismo, ni la desorientación de los primeros años de la transición, acaba de lograrlo la Fundación Rosalía de Castro: cargarse la Misa de Rosalía que se celebraba cada 25 de julio, Día de Galicia, en Bonaval.

Manuel María en su artículo Pequena historia da Misa de Rosalía, publicado en un monográfico de A Nosa Terra dedicado a Rosalía, sitúa sus inicios en los años 1949-50. Sin embargo, hay fuentes documentales que acreditan su origen con anterioridad a la Guerra Civil. Fuentes que maneja Carlos Baliñas en su libro Rosalía de Castro: entre a poesía e a política al hablar de esta Misa. En cuanto a su significación, era, desde luego, un oficio religioso pero al que se le daba un sentido político y patriótico. En realidad, durante años fue el único acto de afirmación pública del galleguismo. Y, de este modo, del pequeño grupo de asistentes de los primeros tiempos, se pasó a una amplia participación, sobre todo a partir de 1949, cuando se hace cargo de su organización el Patronato Rosalía de Castro. Era, escribe Baliñas, "concentración anual de galeguistas, mesmo non crentes". En esta Misa predicó por primera vez un obispo en lengua gallega y años más tarde se celebraría también en este marco la primera liturgia en gallego. Los sermones servían no sólo como expresión de religiosidad, sino también de compromiso con la cultura, la lengua y la realidad de Galicia. ¿Por qué ha dejado de organizarla la Fundación dedicada a engrandecer el nombre de Rosalía? ¿A qué responde esta afrenta que se hace a toda Galicia?

domingo, 29 de julio de 2007

IDIOMA E DIGLOSIA


As ideas fuxidías. Dibuxo por ordeador, de Xesús López. No eido do idioma convén fixar ben as ideas, o que non sempre se consigue. Pra min os que falan mal son os que buscan o idioma fóra de sí, que non-o levan dentro, que non asumen o leigado das pasadas xeneraciós e caen, decote, na trampa do normativo de concordia.

Pontevedra, 30.07.07

Sin máis comentario que o do propio traballo, inclúo agora outro artículo sobre o idioma, do ano 2005. Aínda onte fixen algún comento sobre a fala. Este traballo foi publicado no Diario de Pontevedra e no Xornal.com, e redactado o 7.08.05.


Idioma e diglosia,
por Xesús López Fernández

Podería traer aquí algún dos recordos da época na que colaboraba na redacción dun programa en lingua galega, en Radio Pontevedra, que chegaría a totalizar 92 emisiós. Anos 1966 e 1967. O programa nacera a imitación doutro existente en Radio París, semanal. Foi un tempo de intenso traballo, de esforzo limitado ó labor duns poucos, coa particularidade de que non existían normas que seguir máis alá do estilo que marcaban certos autores. Mellor que esto dagora, por suposto, pra comunicar cos ointes, facer demostración de estarmos instalados na lingua popular. Houbo que supera-la tentación de caer no uso non cabal de diferencialismos, algo que coido está a acontecer, nestos momentos, con cantos políticos non conectan co seu discurso, traducción “simultánea” as máis das veces, víctimas da inmersión lingüística que lles impón a diglosia zafia que lles dictan. O máis grave é que, no canto de instalárense na fala tradicional, estase, coas normas cambiantes que cada pouco modifican, a arrasa-lo sentimento, a mentalidade deste pobo, porque un idioma é, sobre todo, unha mentalidade. Decíao Risco. Pero agora éstán aí coa diglosia, a cambia-las cousas. E a xente.

Un libro de J. José Moralejo Álvarez recolle unha serie de artículos do autor. A obra está prologada por Xesús Alonso Montero (1981, A lingua galega e os seus problemas, Ed. Galaxia). O prologuista afirma, antre outras cousas: “O que está claro pra min é que Moralejo propónse conseguir ese nivel de instalación lingüística [.........] e que a prosa didáctica galega (a prosa sobre temas científicos, técnicos e doutrinales), [....], ten hoxe en Moralejo un cultivador con entidade e de precisa persoalidade. Esa prosa, por outra parte, está posta ó servicio dun compromiso cultural esixente e posible, e dun sabor filosófico que orixina, forzosamente, orientación i esclarecemento na selva escura dos vellos prexuicios lingüísticos, das propostas extremosas e das solucións prácticas que desvirtúan a fisonomía e o miolo da lingua”. O que cito literal aparece contra a fin do prólogo e vale tamén pra comprender que se trata dun galego cincelado que non mellorarían as normas en vigor, por diferencialistas. Pero fagamos algunha cita (corta) de Moralejo, porque este traballo non dá pra máis.

O autor é moi crítico cos medievalismos ou co uso de portuguesismos que están a lle facer competencia ilícita ás formas galegas vivas e comúns. De cando a moda dos medievalismos pódense citar hoxe millenta de “aitos” e “caraiteres”, cousa tan desatinada, según Moralejo, como decir “lacte” ou “nocte” por “leite” ou “noite”. E afirma: “O pior distes pseudoarcaísmos que inventan unha historia imposible da lingua é que deron pe pra que cadaquén poña laboratorio de fonética e morfoloxía e crea que axuda e potencia o galego que sabe ou, pior aínda, crea que suple o galego que non sabe”. O home pon diversos exemplos de pseudogaleguismos, formas creadas por aplicación indebida da lei, ou por entende-la lei xusto ó revés de cómo foi: “montana, cordiñadora, asesiño, ambente, centífico, hourizonte, ourente, freconte, téinica, brilo, orgulo, soma (=sombra), zoa (=zona), etc.” . Poderíamos seguir con varios dos traballos, pero quero deixar aquí, como un pequeno “flash”, algo que teño comentado nalgunha ocasión en relación coa diferencia existente antre galego e portugués, que hai centos de anos que tomaron unha deriva distinta. O idioma é a fronteira, e Moralejo, conocedor do galego da raia, dí: “cando paso de As Pontes Barxas a Melgaço é no cámbeo de lingua no que máis noto a raia”, posiblemente máis fronteira que o Miño.

Moralejo critica ós “lusistas” e, aínda non estando en contra dunha posible unificación, o 20-VII-1978 afirmaba que, naquel intre, parecíalle máis realista o que tiña as dúas linguas por distintas e que sentía medo dunha reunificación “feita con táctica pouco prudente e con ritmo antinatural [que] vaia dar en que, namentras que o portugués sai gañando ou perdendo pouco ou nada, o galego perda boa parte das posibilidades que aínda ten de acadar un nivel esperanzador no que portén ó espallamento e ó créto da súa producción literaria e mais á audiencia do que se poida empregar na burocracia, no ensino, na liturxia....[.......], as formas portuguesas non habituais ou non intelixibles fan dano non por portuguesas, senón por alleas: poden provocar unha reacción de desidentificación do galego-falante....”. I ése é o grande peligro: a perda de desinstalación, o cambio de psicoloxía, porque o idioma é esa mentalidade da que falaba Risco. O portugués é unha lingua fortemente afrancesada e con fonética distante da nosa. A integración que algús están a promoveren conleva ese intento de inmersión traumática, de diglosia forzada, de querer demostrarnos que o que falamos non é galego, como se quixeran acabar coa nosa persoalidade pola imposición do seu trampitán.

Á FIN, PACTO EN PONTEVEDRA

Pontevedra, 30.7.2007.

De madrugada. Chego de dar unha volta á procura do frescor do parque da praza de Galicia, posiblemente o maior logro urbanístico dos últimos cincoenta anos en Pontevedra. Os freixos [as catro variedades de freixos que alí e na García Sánchez prantaron] medraron ben, a fonte mantense discreta e non como a mala imitación que colocaron na Glorieta de Compostela, espacio absurdamente desgraciado. Na praza de Galicia, dende a súa creación, cambiaron algunhas cousas a peor: a eliminación da vexetación un tanto silvestre que a rodeada, que amortizaba o sonido dos vehículos á par que suprimía a vista dos vehículos; outra cuestión é a maior incidencia do tráfego naquel espacio pola peatonalización da praza de San Xosé. Total que, por momentos, sentarse na praza e coa luminaria dos vehículos a marear, pode parecer que un está sentado nun tiovivo.

Seguro que a ese tema non lle van tocar e que pouco vai poder facer Teresa/Tereixa Casal por mellora-la cidade. Como hoxe estrean pacto, inclúo o meu artículo deste luns, que vai aparecer en diversos medios. Procurei que fose un traballo algo acedo, porque os nosos políticos non merecen outra cousa que a permanente desconfianza dos cidadáns. Vai o traballo:

Á fin, pacto en Pontevedra,

por Xesús López Fernández


¿Pacto ou pacto-trampa? A verdade é que no-lo podían ter explicado mellor. E haberá que leé-las noticias polo miúdo, ver de entende-lo que se nos quer decir cando, por exemplo, afirman que o PSOE pontevedrés vai leva-las áreas de Urbanismo e Medio Ambiente mentres o BNG vai “traballar” nas áreas de infraestructuras, novas vías, obras, ordeación territorial e mai-lo proceso de elaboración e tramitacion do PXOM. Difícil o vai te-lo PSOE, constantemente pexado dende as competencias do BNG, que tamén vai levar parques e xardíns, nos que o PSOE fixera, nos últimos tempos, un traballo estimable, méritos pra ese concellal que sacou a maiores, case de miragre. Sabemos que o Bloque [ó contrario que en Poio], non pode co tema e nunca foi capaz de te-las rotondas dignamente coidadas. Por outra banda, o tema do PXOM non se lle pode deixar a un só partido que ten unha representación de sete sobre os vintecinco concelleiros do municipio. O plan de ordeación tamén ten que estar consensuado coas asociaciós de veciños, dacordo cos postulados da Axenda 21.


O PSOE vaise ocupar do casco vello e do patrimonio histórico. A ver se aínda salvan o entorno de Santa María ou impiden o arraso da baranda do Museo. A ver se tamén consiguen humaniza-la zona e convertila en espacio residencial, económicamente vivo, no canto do que hoxe é área agredida e arruinada polo que os nacionalitaristas deron en chamar “modelo de cidade” por eles inventado. Arestora e pola súa culpa non deixa de ser unha aventura fixar morada na cidade vella, cada vez máis sucia. Algo prometera Teresa Casal na campaña en canto á restauración de espacios e reposición de mobiliario urbán. ¿Vai ter poder prá ordea-la restauración da praza da Verdura e outras actualmente privatizadas? ¿Cómo dotar á zona vella de aparcamentos que conleven a fixación de residentes? ¿Eliminará os mosquerós?.


Medio Ambiente vai ser competencia do PSOE en canto a planeamento, excepto en relación co PXOM. É decir, ¿o PXOM vai poder obvia-lo tema ambiental?. ¿Pero en qué país estamos? Aquí xurde novamente a cuestión de que o medio ambiente é algo que non preocupa á Administración e que se non fose polas agrupaciós ecoloxistas non existirían o ministerio de Medio Ambiente nen as consellerías autonómicas da mesma cousa, organismos que parecen deseñados pra apantalla-la actuación de certos grupos de presión, pra canoniza-los seus disparates, como sabemos que presuntamente está a acontecer, como se os tales grupos tivesen aínda máis poder que a Administración, a pesar de estar ésta definida, como deciamos no artículo anterior [“E chámanlle zona C”], como “a mellor empresa do mundo”, da que os concelleiros con plena dedicación saen enriquecidos. En pouco tempo.


A gran cuestión da ría vai estar sobre a mesa neste periodo que arranca; pero confío máis no traballo das asociaciós de veciños que no dos propios concelleiros. Se o PSOE quere, Medio Ambiente pode resolver moitos problemas, pero os veciños deben estar dispostos a demandar soluciós incluso por vía xudicial. Lembremos que xa no 2004 foi presentada por rexistro, en dúas ocasiós, unha ponencia suscrita por Salvemos Pontevedra, Asociación Estriceres e a Federación Castelao, na que se lle brindaba ó Concello a solución dos problemas de carácter ambiental existentes na ría de Pontevedra. Pero o BNG nunca asumeu o tema máis alá dos discursos e manifestaciós. Sei de xentes do PSOE que conocen os problemas existentes e as pertinentes soluciós. No horizonte dos traballos necesarios, si é que se asumen, poderemos ter unha ría razoablemente saneada. Pero o pacto parece moi forzado e a aparición pública de Quintana nada máis conocerse pode aclarar por qué nace cun PSOE pexado, coutado, enturrado. A ver cómo nos van explicando todo. E que os veciños non se dorman. Reitero: a ver qué fai Teresa Casal pra unha posible rexeneración da zona vella; a ver cómo leva o tema de medio ambiente.

O CARRO DE VACAS [29.07.2007]

O espacio cercado polos mosquerós é case unha corredoira enlousada. Xa poden inclui-la alternativa de uso de coche ou de carro; claro que o carro do país agradecería máis o chan terreiro.
-
Fotografía do autor na rúa Padre Luís, un dos espacios aldeanizados na cidade.
Carro de bois, ou de vacas, con canizo ou caniso, como o carriño de Cabanillas.

Pontevedra, 29.7.2007

Con data onte i en La Voz de Galicia foi publicado un traballo de Manuel-Luís Casalderrey en relación co carro do país, sobre unha suposta normalización do seu uso. Trátase dun traballo cruel, con moita ironía, no que se arremete contra a dictadura democrática que quer impoñe-la inmersión lingüística. Non abonda co 50/50 en plan bilingüismo harmónico pra ben ensina-las dúas linguas oficiales. O que queren é máis. Pero o autor do artículo non entra no fondo real da cuestión, que o galego que nos queren impoñeren xa non é galego, senón unha simple caricatura.


Ó autor ocúrreselle un símil: a imposición ó noso mundo rural do carro do país, en igualdade de oportunidades co tractor. Poucos carros han quedar en activo. Dubido incluso que poidan ter uso actual as máis de cen palabras que son precisas pra nomear cada unha das súas partes. Reproduzo o traballo, copiado de La Voz, 28.7.07, Rincón Aberto, de Manuel-Luís Casalderrey, moi didáctico desta volta.



EL CARRO DE VACAS


El carro de vacas ha sido, durante muchas décadas [ o autor tería que decir séculos, ou siglos], una de las señas de identidad de Galicia. Dos vacas unidas por a canga (xugo) y paralelas á cabezalla, tiraban del carro que sostenía la carga acomodada entre os estadullos. El carro está prácticamente desaparecido y solo se ven algunos ejemplares en museos etnográficos o como elemento decorativo. Los estrategas en enxebrismo del bipartidos están ultimando un plan de acción que potencie la normalización del uso del carro de vacas. equivalente a la normalización del uso del gallego, que tanto entusiasmo está despertando. El 50% sabe a poco. La normalización del uso del carro de vacas recorrerá un camino paralelo. Mediante el procedimiento de dictadura democrática utilizado en el idioma se obligará a los campesinos a que hagan la mitad de los transportes en carro de vacas. El resto puede seguir haciéndolo en tractor, pero el proceso de normalización tenderá a que el carro de vacas sea el vehículo de uso preferente para el transporte en el rural gallego. Seguramente se alzarán voces de protesta, como las está habiendo en el proceso de normalización lingüística, pero serán los inconformistas de siempre, que son incapaces de reconocer que los políticos hacen estas cosas por el bien de los ciudadanos y por la recuperación de todas las señas de identidad. Tampoco se dan cuenta de que una dictadura democrática nada tiene que ver con aquella. Antes era uno sólo y ahora los procesos de normalización se deciden por consenso o por mayoría.

Reitero o dito: artículo cincelado, duro, renarte. Por desgracia, o carro xa non canta nas congostras, aínda que algús políticos estean a concebiren as novas rúas das cidades como vellas corredoiras.
"Meu carriño cantareiro, o do eixo de ameneiro e os canisos de sanguiño......Hoxe corredoira abaixo, mañán corredoira arriba, mentres tí dures i eu viva teremos un camiñar....E cando tí xa apodrezas i eu dea o laio derradeiro, que fagan do teu chedeiro a caixa pra me enterrar!" [do célebre poema de Ramón Cabanillas]

A MELLOR EMPRESA DO MUNDO

Pontevedra, 29.7.07

Vimos comentando, en plan mazo de herexes, a vergonza de que pra se facer multimillonario non resulte preciso facer difíciles oposiciós nen grandes esforzos pra se titular en Dereito, Economía, Historia..., non. Abonda con meterse nalgunha banda que se presente ás elecciós dalgún que outro municipio..., e xa está. Mínimo garantizado por plena dedicación, 3000 euros. Pra eso a Administración, incluso a Administración local, é a mellor empresa do mundo. Pra evitar tanto abuso faría falta un forte movemento cidadán, dí o autor.

Sigue un traballo publicado nesta data en La Voz, de Manuel-Luis Casalderrey, titulado Dinero Público, esclarecedor, que insiste na carga de deshonestidade, de inmoralidade que representa esa sobida salarial que se adxudican os que se apoderan da Administración:
-
Manuel-Luís Casalderrey
Dinero Político
Son unos impúdicos (que no tienen modestia ni recato). Con luz y taquígrafos, nuestros políticos se ponen todos de acuerdo a la hora de subirse el sueldo en un porcentaje que resulta desorbitado y prohibido en otros estamentos de la sociedad, encorsetados por convenios, presupuestos del Estado o la balanza entre la oferta y demanda.
Asimismo, no importa el partido político en que militen -ya sea de izquierda, derecha o centro-, que sean oposición o que estén en el Gobierno. Da igual. Lo que sí tienen es unanimidad a la hora de fijar sus emolumentos. Es una vergüenza y una ignominia para los demás ciudadanos, atosigados con la hipoteca, las vacaciones de verano, los uniformes del próximo curso, o con alimentarse adecuadamente hasta fin de mes.

Los funcionarios del Estado, incluso los transferidos -sin consentimiento- a las comunidades autónomas, vemos limitados los incrementos salariales por lo estipulado en los presupuestos. Los salarios sólo pueden subir lo establecido.

En este estamento también existen diferencias, casi siempre fruto de la demagogia política, que, a base de complementos varios, marcan desfases salariales sustanciales entre funcionarios de igual rango y categoría, según en la comunidad en la que trabajen. Debería de enrasarse y no permitir diferencias.

En el mundo de los interinos de la política, todos se ponen de acuerdo y deciden: «Hoy cobramos más que ayer, pero mucho menos que mañana», porque mañana pactaremos otra sustanciosa subida salarial. Alguien debería prohibir semejante potestad. El problema reside en que los que hacen las leyes son los políticos, y no van a tirar piedras contra su propio tejado.

Haría falta, para solucionar todo esto, un poderoso movimiento ciudadano que decidiese no votar a todos los políticos que se suban con desmesura el sueldo y demás prebendas, ofendiendo con ello al resto de los ciudadanos de a pie.

Dos ejemplos claros de lo que digo (La Voz, 14-7). Diputados de Pontevedra ganaron casi 2.000 euros en sólo una hora y media de reuniones. El alcalde de Mijas tenía un sueldo superior al del presidente del Gobierno.

sábado, 28 de julio de 2007

Cunqueiro: Don Merlín e Familia [12.09.05]

Pontevedra, 28.7.07

Convén volver a Cunqueiro, releé-la súa obra pra refresca-lo idioma co que están a acabaren os comisarios políticos. No ano 2005 celebrouse o 50 aniversario da edición do Don Merlín e Familia. O traballo que se inclúe a continuación, publicado no Diario de Pontevedra e no Xornal.com, se comenta por si mesmo:

No se puede mostrar la imagen “http://www.galiciadigital.com/pcd/Biblioteca/poesia/seculo_xx/longa_noite_de_pedra/fotos/alvaro-cunqueiro.gif” porque contiene errores.

Don Merlín e Familia, 50 anos,(12.9.05)
por Xesús López Fernández

Pró 15 deste mes de setembro está anunciada a inauguración dunha exposición que leva por título “50 anos con Merlín e Familia”. Chegoume a invitación que fan a Conselleira de Cultura da Xunta de Galicia e mai-lo Director Xeral da Editorial Galaxia. A mostra permanecerá aberta ata o 30 de novembro. A obra citada e o seu autor, Álvaro Cunqueiro, merécenno. Recréome coa primeira edición, sigo a disfrutar co libriño, coese monllo de historias sempre frescas, ábrase por onde se queira abrir. O autor foi capaz de nos mostrar como algo cotián unha serie de mitos cos que fixo fantasía literaria, unha constante na súa diversa obra. Que lle buscara a Don Merlín unha xubilación doméstica nas terras de Miranda, mesmo dándolle amparo a Dona Ginebra que goberna a casa, no-lo mostra máis próximo do que aparece nos relatos do ciclo artúrico, que da leenda pasou á Historia, ata que se perdeu por causa dunha doncela, asunto do que existen diversas versiós que falan do seu carácter namoradizo e de cómo Viviane ou Nivienne (según a fonte) puideron coa sua vontade. Quenqueira que delas fose privouno da súa maxia, que usou contra o propio mago, apresándoo nunha rocha, nunha cova ou nunha misteriosa campá de cristal.
 
¡Triste final pra un home de tanto poder, aduviñador e mago, factor mesmo de Arturo, o rei lexendario, co que, ás vegadas, tiña combatido como o mellor dos seus cabaleiros! Cando Arturo quedou en Avalon na compaña das fadas, ¿qué ía facer Merlín?. Seguramente que se deixou seducir con certa mágoa, dando por boa a súa desaparición porque xa lle tiña chegado a hora, e atopou que someterse ós feitizos dunha fermosa moza era un remate non falto de ironía. E, amante da farsa, retranqueiro, finxeu chorar, bradou no interior do seu cárcere, fose este un gran penedo ou de cristal máxico. E así no-lo describen como o encantador pasmado no seu último brinco, deixando unha certa dúbida de posibles e futuras presencias, da súa capacidade pra esgaza-lo feitizo e volver onde Arturo si éste decídía regresar de Avalon. Carlos Alvar cita unha afirmación de John Steinbeck: “A Merlín agrádalle facer bromas.....A súa capacidade pra asombrar á xente infúndelle unha ledicia de rapaz.. Logo está o enamoramento de Merlín, unha situación infernalmente divertida”, situación que Steinbeck compara coa historia da súa propia vida e da vida de moita xente, o home poderoso e culto que atopa a forma do seu zapato nunha rapaciña estúpida á vez que renarte.
Agora que saímos dun tempo de longa seca, ou eso parece, non está de máis citar aquí que, como moitos pobos de Australia e do Novo Mundo confían no poder de certas pedras pra provoca-la chuvia, tamén en Europa existen creencias dese tipo. No-lo conta Frazer, que nos dá detalle dunha fonte “chamada Barentón, de sona romántica, sita nos selváticos boscos de Brocelandie onde, se a leenda ten pouso de verdade, o feiticeiro Merlín dorme o seu soño máxico baixo a sombra dun acerolo (azarollo, capudre, raña, sorba, “sorbus aucuparia”). E ata alá ían os labregos bretóns que acostumaban acodir a ela cando precisaban da chuvia pró campo. Collían auga cun caldeiro e botábana sobre unha laxe de pedra, perto do manantial”, coido que confiados no poder mediador de Merlín, o home que, literariamente, volveu non poucas veces, mesmo pra salvar a Inglaterra dun complot tecnolóxico-socialista que ameazaba con devasta-los seus campos, e pra eso interrompe o mago o seu descanso (Esa horrible fortaleza, C.S.Lewis, 1945), como nas obras de J. R. R.Tolkien. Pero, evidentemente, o Don Merlín de Cunqueiro é un persoaxe que entendemos mellor.
 
O libro marca un antes e un despois na literatura galega. As fórmulas de respeto das que fai uso o autor, a riqueza de léxico, as descripciós de paisaxes, os persoaxes que crea e nos presenta, son todo un manual de estilo, un libro de consulta, un referente pra poder eludir tanta forma extraña que, como malas herbas, están a inzaren na nosa fala as novas normas. O libro de Cunqueiro, a obra toda do autor mindoniense, vale de “triaca prepósita” (unha das recetas de Don Merlín), como depurativo necesario que mesmo puido ter marcado, forxado, un presente máis ricaz pra esta nosa fala que parece esmorecer, cada vez máis privada de rexistros. O cincuentenario da obra merece toda unha celebración polo alto, porque foi un fito no reencontro do idioma co libro, da man da Editorial Galaxia, pero non sería xusto afastar do diccionario as palabras populares de uso común no libro. Coido que, nese sentido, estamos a entrar nun mar de contradicciós, nunha especie de abandono irresponsable dos nosos deberes. Don Merlín e Familia, as súas historias e mai-lo índice onomástico que cerra o libro, están aí como referente e deben servir pra grada-lo campo todo da lingua galega. Que conste.