jueves, 30 de agosto de 2007

PLAN DE ACUICULTURA, FARSA

Gráfico do plan de acuicultura. Apréciase a agresión ó litoral galego.
-
Pontevedra, 31.8.07.
-
Entrada n. 304 do blog.
-
Na Xunta preocupa agora que se produciran unhas mil alegaciós ó seu "novo plan de acuicultura", que pouco ten de novo xa que se está elaborando como modificación ó anterior.
-
Permanece o mesmo como de "incidencia supramunicipal", como o de Fraga, cuetión esa que está recurrida ante a Xusticia por SALVEMOS PONTEVEDRA. Por certo, as alegaciós ó plan anterior foron orquestadas pola Federación Ecoloxista Galega, por Adega e por SALVEMOS PONTEVEDRA, a iniciativa desta asociación que tamén está alegando contra este novo plan, feito igualmente a medida de certos grupos de presión, que vai crear impacto ambiental no sector do marisqueo, percebeiro, na paisaxe, que vai mesmo a afectar a recantos da REDE NATURA.
-
Que Carmen Gallego aposte polas macrogranxas non deixa de ser unha memez. Discutible a súa suposición de 2000 novos postos de traballo, cando se sabe que as que funcionan, como Cabo Vilán, válense de pouquísimo persoal.
-
Tampouco se pode valora-lo dito plan como algo en favor da pesca, xa que nada ten que ver coa mesma. As macrogranxas son factorías e, cunha tubería longa que as fornecese d´auga salada incluso en Madrid, sería posible a súa instalación.
-
¿Pero qué lle podemos pedir a unha muller que, vivindo nunha casa con sanción firme de derribo, non ten o valor de executa-la sentencia, nen dimite do seu cargo, como acontecería en calquer país democráticamente adulto?
-
Confío poder introducir no blog o comunicado de prensa que poida emitir SALVEMOS PONTEVEDRA, peza angular na denuncia do plan de Fraga como no actual, que pouco dista do outro.

Sigue a noticia de El Correo, do 30.8.07

PLAN DE ACUICULTURA : SIGUEN LAS DIFERENCIAS . 1000 alegaciones contra las trece piscifactorías autorizadas.
Ya no habrá factoría en Touriñán. Muchos dudan de que la construcción de granjas de peces planos compense de la pérdida de capital natural.
-

Vecinos afectados presentando alegaciones, ayer

Vecinos afectados presentando alegaciones, ayer. Las

alegaciones al Plan Galego de Acuicultura no llegaban a la decena hasta el pasado martes. Un día antes de que finalizase el plazo de dos meses para remitirlas, asociaciones ecologistas y vecinales contrarias a los planes de ampliación y creación de nuevas piscifactorías colapsaron ayer el registro de la Consellería de Pesca al presentar miles de firmas en contra y cientos de réplicas al proyecto, que corrige el de la Xunta del PP, pero que sigue sin convencerles.
-
Del documento que recibió el visto bueno en el último Consello de la Xunta de Fraga desaparece la polémica propuesta de ubicar una granja acuícola en cabo Touriñán, que Pescanova finalmente construirá en Portugal. La Xunta libró entonces una dura batalla con la compañía, a la que proponía otros enclaves, alegando que para Galicia lugares de la riqueza de Touriñán están por encima de intereses económicos. Y suprimió cualquier nueva granja de la Rede Natura, que en el proyecto del PP suponía un 27% de los terrenos de expansión. En el texto concebido por los socialistas, sólo un 1,8% del suelo afectado tiene esta consideración, y únicamente en casos de ampliación de factorías.
-
Vecinos y ecologistas denuncian, sin embargo, que sigue amenazando lugares de enorme interés ambiental. Es sólo una de las discrepancias de una larga lista resumida a continuación.

DECLARACIÓN DE INCIDENCIA SUPRAMUNICIPAL. Los terrenos propuestos para piscifactorías tienen la consideración de incidencia supramunicipal, de modo que los concellos nada pueden hacer para evitar las expropiaciones, con carácter de urgencia, al servicio de las empresas beneficiarias del Plan Galego de Acuicultura, que podrían rondar los apenas tres euros por metro cuadrado. Concellos como el de Porto do Son manifestaron, con todo, su rechazo unánime en pleno, mientras en otros la división por grupos políticos es más o menos patente. Pero ecologistas y los colectivos vecinales lo tienen claro. "É inadmisíbel manter a incidencia supramunicipal porque estes proxectos apenas teñen efectos positivos no seu contorno, non cumpren co desenvolvemento sostible e non vertebran o territorio", argumenta Fins Eirexas, de Adega.

EFECTOS SOBRE ESPACIOS PROTEGIDOS. La Xunta recalca que, al contrario que el plan del PP, no contempla ninguna nueva piscifactoría en la Rede Natura. Los ecologistas replican que sí hay proyectos que lindan con espacios protegidos, que se verán igualmente afectados por los vertidos. Adega señala además contradicciones en el propio Gobierno, ya que Pesca planea una piscifactoría en Corrubedo, mientras que Medio Ambiente reclama ampliar el parque natural. Desde Pesca, el director xeral de Recursos Mariños, Antonio García, se defiende: "O anterior proxecto non cumpría o primeiro principio da acuicultura moderna, o respecto ao medio ambiente, e o noso, si".

IMPACTO DE LOS VERTIDOS. Este es otro punto de discordia. El sector de la cría de rodaballo asegura que los límites del vertido al mar son "con gran diferencia, los más estrictos que existen para cualquier actividad". Adega replica que la Xunta no controla la calidad del agua que vierten y esgrime datos de análisis universitarios que apuntan a altas concentraciones de fosfatos, sólidos en suspensión o nitratos que amenazarían otros recursos de explotación tradicional como el marisco, de mayor calado económico en la población local.


PUESTOS DE TRABAJO. Pesca estima que su plan permitirá crear 2.022 nuevos empleos, que se suman a los algo más de 500 del sector. La cifra resulta de calcular una media de un puesto por cada 11 toneladas de pez plano producido. A los contrarios no les dan las cuentas. Argumentan que la mayoría de las granjas tienen menos de 50 trabajadores y de éstas, un tercio menos de 10. Ponen además el ejemplo de la de Merexo (Muxía), donde se prevé que con la ampliación se pierdan empleos, ya que el actual sistema de alimentación manual se mecanizará. Los que queden serán sobre todo puestos cualificados que no ocuparán vecinos de la zona, concluyen.

A "VERGONZA" SALARIAL DOS ALTOS CARGOS

Pontevedra, 31.8.07


Nunha sociedade como a nosa, con tantísima xente vivindo en condiciós precarias, parece un exercicio de supremo cinismo que os altos cargos, xa beneficiados por esa razón, pretendan asegurarse pró día despois da súa presencia na política un plus de 15000 euros. Que cando se tratou este asunto, como se comenta na noticia de El Correo que sigue, a oposición parlamentaria non se opuxera significa que todos están no mesmo barco, que teñen unha conciencia equivalente, ou non-conciencia similar.

Que a CIG exerza como forza crítica, que mesmo queiran promover unha campaña de recollida de asinaturas, é algo que pode marcar diferencias co BNG, cuios políticos queren tamén disfrutar da prebenda.

Coido que os partidos todos están necesitados dunha auténtica chuvia de honestidade que os cale ata os ósos, ata a médula, ou que dimitan se ven que os cidadáns se sinten anoxados do seu comporamento. Vai a noticia:


polémica "in crescendo"

Campaña de recogida de firmas para anular el plus a los altos cargos

La CIG quiere promover una iniciativa legislativa popular para revisar la reforma de la Lei da Función Pública en el Parlamento

REDACCIÓN • SANTIAGO

Funcionarios manifestándose en San Caetano en contra del decreto de los altos cargos en 2005 FOTO: Efe
Funcionarios manifestándose en San Caetano en contra del decreto de los altos cargos en 2005
FOTO: Efe

"

"Que calquera alcalde que fose funcionario e estivese ­dous anos nese posto vaia cobrar un plus xa non ten nome". Es la conclusión del secretario nacional de CIG autonómica, Manuel Gallardo, que ayer mismo anunciaba que la recogida de firmas en contra de la adicional décimo séptima de la reforma de la Lei da Función Pública que la central sindical ya había iniciado entre los funcionarios de la Xunta se extenderá al resto de la sociedad. El sindicato se ha puesto como meta la cifra de las 15.000 firmas necesarias para promover una iniciativa legislativa popular "para que vuelva al Parlamento lo que se refiere a esa disposición".

La CIG, que ya a principios del mes de agosto hizo llegar al Valedor do Pobo su oposición a la aplicación de un complemento retributivo que consolidarán los funcionarios que hayan sido altos cargos al reincorporarse a sus puestos, calificó ayer de "despropósito" la extensión de esa retribución a alcaldes, diputados, presidentes de diputaciones y senadores, según se recoge en el texto renovado.

Desde CCOO se acusa a la Xunta de haber impulsado una medida "estrambótica que crea alarma social porque está pensada para uns poucos". El coordinador del sector de la Administración autonómica del sindicato, Emilio Doforno explicaba ayer que no descartan "sacarlle as cores a Presidencia" ni tampoco promover movilizaciones en el próximo mes de septiembre en contra de la polémica reforma, "si hay unidade sindical". El representante de CCOO en San Caetano acusó a la Xunta de estar haciendo "un plan de pensiones" para los funcionarios que ocupen puestos de altos cargos en el Gobierno y de haber introducido "pola porta de atrás" temas como las retribuciones para "premiarlos".

El sindicato reiteró su rechazo a la reforma de la ley porque, a su juicio, es "inoportuna, extemporánea e innecesaria" ya que, según Doforno, "non achega melloras á carreira profesional dos funcionarios e o novo Estatuto dos Empleados Públicos obriga a que nuns meses haxa que acometer a redacción dunha nova Lei da Función Pública.

Los populares secundan la adaptación a la norma del Estado

El portavoz del PP de Función Pública y ponente en la reforma de la ley, Antonio Rodríguez Miranda, secundó ayer los argumentos esgrimidos por la Consellería de Presidencia para defender la aplicación del polémico complemento, que, dijo "supone seguir el camino del Estado y de otras autonomías".

Para Rodríguez Miranda, la reforma de la Lei da Función Pública aprobada en el Parlamento recoge otras cuestiones que los populares consideran de mayor relevancia y sobre las que ya manifestaron su disconformidad durante la tramitación del texto legal en el Parlamento. En este sentido, el diputado cree que "se está pasando por riba doutras cousas como é que se permita que o 20% do persoal dunha dirección xeral poida ser interino".

El portavoz de Función Pública del PP criticó también que el Gobierno haya incrementado en un 30% el presupuesto dedicado al personal eventual (contratados para los gabinetes de confianza) en los dos últimos años y, en este sentido, recuerda que se rechazó la propuesta del Grupo Popular para que la reforma recogiese una limitación en esta partida. Según Rodríguez Miranda, "pretendíamos que el aumento no fuese superior a los incrementos retributivos del funcionariado profesional".

Por otra parte, el diputado popular acusa al anterior director de Función Pública de "haber mentido al Parlamento" al decir que las próximas convocatorias de oposiciones incluirían la fase de concurso a la que concurren los funcionarios con plaza.

Antonio Rodríguez Miranda acusó al Gobierno de aprovechar la reforma de la ley para "blindar" los puestos de libre designación "de los que ya ha convocado más de 800 plazas desde el cambio de Gobierno".

TRAMITACIÓN PARLAMENTARIA

No hubo ninguna oposición

La portavoz parlamentaria del PSdeG de Función Pública, Beatriz Sestayo explica que la introducción de la polémica adicional se incluye entre las "muchas adaptaciones" que hubo que realizar en el proyecto que el Ejecutivo remitió a la Cámara. Según la diputada socialista, en ningún momento los sindicatos hicieron llegar a los tres grupos políticos que dieron su visto bueno a ese apartado su oposición al texto, que finalmente no contó con el apoyo del PPdeG en la votación final. Sestayo recuerda que, sin embargo, los miembros de la ponencia en la que se debatió el texto legal recibieron a numerosos colectivos que les plantearon "situaciones de los más variopinto" y apunta que el complemento es "un reconocimiento por el desempeño de una función específica" .

LAS CLAVES

Incrementos en el importe anual

La secretaria de UGT para la Administración, Charo Valledor, cree que "se está haciendo demagogia" en torno a los complementos para los altos cargos porque "no son tantos los funcionarios en esa situación". Explica que hasta ahora ya se hacía efectivo un plus anual de 11.000 euros anuales, que ahora pasaría a ser de 14.000.

Silencio del BNG y de CSI-CSIF

Ni el Bloque Nacionalista Galego ni los representantes del sindicato CSI-CSIF quisieron entrar ayer a valorar la polémica originada tras la denuncia del Movemento pola Igualdade do Emprego Público sobre la aplicación del plus a los funcionarios que haya sido cargos electos.

Sin apoyos en las negociaciones

CCOO se considera "lexitimado" para criticar la reforma de la Lei de Función Pública porque este sindicato, según explica Emilio Doforno, "non apoiou o anteproxecto na mesa de negociación". Recuerda que el complemento se podía haber negociado "y también las reivindicaciones de los 22.000 funcionarios" .

comentarios [ 35 ]

miércoles, 29 de agosto de 2007

A PRAZA DA VERDURA, DE NOVO

Nota.- Fotografía da nova "praza" que xa non é praza, senón un largo penzo, unha enfesta, normalmente ocupada por terrazas, infectada. A fonte que agora aparece na parte baixa foi desprazada pra "xerar" un esceario pensado prós aquelarres políticos e invasión de pallasos e malabares prá fidelización dun certo público. Así lles vai. Así nos vai ós residentes que difícilmente resistimos tanta presión de ruído e de certa mercadeo pró que non hai policía. Xa me entenden.

Pontevedra, 30.8.07

En varios traballos do blog está tratado o tema da agresión á Praza da Verdura, convertida actualmente nunha especie de patio carcelario, privatizado en favor do gremio da bares e tabernas.

Como se explica en "Adeus ás catalpas" ou en "Cantiga triste na Feira Vella", o espacio foi literalmente arrasado, privado de alma. Eso costoulle ó Bloque máis de mil votos da zona histórica porque foron 1188 cidadáns os que protestaron polo escarnio levado a cabo, por medio de denuncia presentada o 19.09.2001.

Cando os posibles electores se posicionan críticamente ante cousas como os diversos destrozos levados a cabo na zona histórica; cando esas denuncias son rubricadas por medio de instancias presentadas por rexistro, eso vai xenerar unha perda real de votantes. Por eso, nas últimas elecciós, perderon 3 concelleiros e non merecen gobernar porque non cambiaron de modos. Cando comezan outra fase de bullanga coa Feira Franca que vai deteriorar aínda máis o aludido entorno, están a demostraren a súa impotencia. E paréceme oportuno incluir aquí o texto da denuncia pola desfeita da nosa entrañable praza, bosco urbán, pequeno mar de catalpas. Sigue a referida denuncia.


ASUNTO: PETICIÓN CIDADÁ DE REPOSICIÓN DE ÁRBORES E BANCOS NA PRAZA DA VERDURA DE PONTEVEDRA.

Ó SEÑOR ALCALDE DO EXCMO. CONCELLO DE PONTEVEDRA

Os asinantes deste escrito, residentes en Pontevedra, veciños ou usuarios da praza da Verdura, queren manifestar públicamente a súa disconformidade co aspecto actual daquel espacio, que perdeu o encanto doutros tempos como consecuencia da remodelación acometida. Non entenden que se teña reinaugurado a praza cando a obra permanece inacabada ó día de hoxe e cuestiónanse, alertados, sobre o uso --¿usufructo?-- final do lugar. ¿Qué se pode facer pra devolverlle á praza o seu espírito anterior, polo menos en parte? Entenden os cidadáns asinantes que é necesario te-la seguridade de que o espacio vai recupera-la súa sombra benfeitora e os bancos que o definían incluso lonxe de nós –a praza máis fermosa de Galicia, decían--, ademáis da fonte. Por estas razóns é polo que solicitan:
1.- Reposición por medio de árbores semimaduras das catalpas tristemente eliminadas, entendendo que se pode repranta-la mesma especie ou ben outras de parecida presencia.
2.- Reposición dos bancos retirados, precisamente dos mesmos bancos retirados, restaurados se preciso fose.
Os solicitantes confían ver atendida a súa demanda e obter do señor alcalde a promesa pública de que se van satisfacer estas peticións, como reparación mínima. Úrxenlle unha resposta clara e asinan a solicitude por éste e folios anexos numerados ata o ...82...... un total de 1.188 cidadáns. Que conste.
Pontevedra, agosto/setembro do 2001. (entregado por rexistro o 19.9.2001)

Máis sobre a Praza da Verdura, un traballo en verso do 2003 incluído no Xornal.com, de data 6.10.2003. A decir verdade, as árbores algo medraron, pero a praza segue a ser un espacio degradado, sucio, polo que difícilmente se pode camiñar pola ocupación que da mesma fan as seudoterrazas.

Outono de ausencias
Por Xesús López Fernández

Quero traballar como un poema
os relembros que conmigo levo
da praza traicionada:
praza da Verdura, de San Román, da Feira Vella,
en Pontevedra. ¡Tantas veces nomeada!
E miro pra ela e reparo nas ausencias...:
dos grandes bancos traballados por canteiros,
aristócratas nos que acougaba o rústico;
das catalpas que formaran bosco urbán,
case sagrado:
Un gran palio
que asombraba a maiores e a nenos....
Levádo-los bancos pra lonxe
despois das catalpas serraren
[por mandato histérico e telefónico:
“¡quero velas cortadas...
antes de mañán pola mañá...!”,
berraba o responsable alabarado],
a praza é agora un largo feo,
un ermo,
un espacio penzo en demasía,
pra mal sobir e baixar
porque ata a lle roubaron a vella cantería
e pedra nova e bastarda alí puxeron.
[Hoxe a praza da Verdura é éso:
unha mala enfesta no pisar
e, si se quer, un patio carcelario,
ou cuarteleiro.]
Os arelados bancos non retornan
nen tampouco as catalpas relembradas
ou árbores de parecido porte...
¡E na ausencia das catalpas
liquidámbares e cerdeiras reprantaron!
¿Qué podemos pedir ás arbres novas,
outra cousa que follas en dez varas...?
¿Qué outono, qué policromía,
se aínda lles falta tempo, señorío, louzanía..?
¿Qué protagonismo na primavera
a maiores das ombrelas das terrazas,
das terrazas que cobren o espacio
cal barolo que inza,
barreira arquitectónica total
onde antes era bo de camiñar,
que ata os cegos o facían,
que por alí pasaban con vagar,
sen medo,
na procura dos bancos sabidos
por eles, polos xubilados, os nenos,
ou da sombra case sacra da arboreda?
O bosco vello marcaba os tempos:
unha primavera de ponlas novas
[lanzas nacidas logo da demouca masiva do outono
e do longo soño invernal],
un verán de sombra espesa
[a praza, un oasis con ornato floral
de acios de neve,
que se habían desfacer en folerpas,
os turistas asombrados a filmar],
un outono co chan de follas coberto,
[rubricado polas vainas das sementes
a penduraren dos brelos,
testigos ata pasado o inverno],
e no frío tempo de Nadal
[o primeiro inverno],
a fantasía do home engalanaba o arboredo
con procesionario lucerío
polos troncos e ponlas, ata as pontas,
¡bosco máxico nas noites xiadas,
o misterio polos vagalumes delongado!
¡Bancos roubados,
árbores aniquiladas,
praza torturada,
espacio arestora desalmado,
sen outra presencia que marque o paso do tempo
que a dos garulos da movida
e os donos das tabernas
[profanadores noitaregos do silencio,
reventadores do descanso veciñal]
según chova ou non chova,
ou vente
no que veu ser gran patio carcelario
e que algúns chaman
recanto dignamente restaurado!




































O PLAN QUE NON É PLAN [17.7.1992]

O autor, en Compostela.

Pontevedra, 29.8.07

Os funcionarios inauguran ruínas... Pode que esa frase, que se pode leer no comezo do traballo, outra das "cartas ecolóxicas" recuperadas, que se refire á ruína do Plan Forestal daquela promovido, sirva como síntesis do labor político cada día advertido polos cidadáns que vemos cómo as xentes embarcadas "na mellor profesión do mundo" non están polo exercicio e demostración dun auténtico compromiso coa realidade que se meten a gobernar. Será certo que "non hai túnel que cen anos dure, mi vida", pero actualmente estamos lonxe de ve-la luz porque non se percibe a honradez da que precisan os políticos. Cando se escribeu o artículo agora retomado, o BNG de Beiras era unha certa esperanza. Actualmente, xa non, porque por non ser non son nacionalistas. O seu son as palabras, as mentiras, a inauguración de ruínas. Cando no Peloponeso grego levan cinco ou seis días de lume abrasador, con mortos e innumerables perdas, un pergúntase se o que alí acontece non é unha réplica das ruínas inauguradas na nosa terra o pasado ano.


xornal diario - cartas ecolóxicas (38)
O plan que non é plan [17.7.1992],
por Xesús López Fernández

No poema sinfónico de Lito Vitale "Viento del Sur" hai unha lectura iniciática que fai María Elena Walsh, un canto á esperan­za que se abre coestas prometedoras palabras: "No hay túnel que dure cien años, mi vida. Mirá cómo se arruga la tiniebla, la pro­cesión de pálidas se desbarranca, los funcionarios inauguran ruí­nas. Y vós y yo fundamos aires buenos."

O poema segue, pero a alusión á inauguración de ruínas por parte dos funcionarios é algo que pra mín (coido que pra moitos de nós) ten unhas moi vivas connotaciós porque no noso entorno estáse tamén decote a inaugurar ruinas, ata o punto de que parece se ten feito dese hábito unha profesión; que o poder tense con­figurado como unha estructura piramidal da que nada bó cabe espe­rar: só a obra efímera, o proiecto inútil, o futuro incendio (como no caso de Móstoles, onde o lume acabóu cun edificio no seu día premiado, unha especie de "falla" de poliéster queimada fóra de tempo, pero con xente dentro).

Xa que falamos de ruínas e de lume toquemos o tema do famoso plan forestal que a Xunta quere poñer en marcha. O plan, un bo­drio de case setecentos folios, fora contestado pola oposición parlamentaria e, consecuentemente, aparcado por uns momentos pra, nun acto de prestidixitación como dixo Merino, reaparecer recon­vertido nun documento novo de tan só quince folios que manteñen a filosofía do documento anterior.

Dende hai xa meses estáse a promociona-lo plan valéndose de foros aparentemente diversos. O corporativismo celulósico está alentando sempre tendo en conta que os distintos portavoces (in­xenieiros de montes, algún propietario de montes ou representantes de asociacións pra un presunto progreso forestal) son incapa­ces de pensar outro futuro pró monte galego que non contemple a prantación masiva de árbores de crecemento rápido, materia prima pra unhas industrias en crisis. O que queira saber cómo está o forno que se entere pola cotización das accións destas empresas, en auténtica fase preagónica.

Pero os nosos políticos están empeñados en configura-la ruí­na de Galicia, en levar adiante un plan forestal fortemente con­testado pola sociedade en contra do que dí o seu inspirador/re­dactor Pérez Vilariño. E contestado tamén por biólogos, botáni­cos i enxeñeiros agrónomos. Calquera destos colectivos ten máis en conta o tema da biodiversidade que non os representantes do corporativismo celulósico con amplia representación parlamenta­ria, dispostos a inaugurar ruínas, a facer de Galicia enteira unha ruína total, cos ríos e rías contaminados, sen posibilidade de desenvolver unha acuicultura forte, sen bosques de madeira noble, sen diversificación industrial. Sen labregos.

No novo plan (o dos quince folios) recóllense algunhas das alegaciós dos partidos. Pode que na súa redacción final convenza ó PSOE. De momento e tendo en conta que non houbo debate parla­mentario, parece que só o BNG sae coa cara limpa. As críticas de Beiras a Pérez Vilariño diríase que son xustificadas e merecidas. O líder do BNG telumbra unha vida de non máis de dez anos pra o Plan Forestal. Nese momento, tal vez, será unha ruína e se terá arruinado a carreira política dos seus promotores. Será a saída do túnel que no caso de Galicia leva durado máis de cen anos.

martes, 28 de agosto de 2007

PONTEVEDRA BAIXA NO RANKING DE VISITANTES

Pontevedra, 29.8.07


Cerrada Pontevedra dende hai máis de oito anos, as cousas non levan traza de cambiar. O afogo é cada vez maior, os atrancos indescriptibles e as obras pra mellora-la accesibilidade trouxeron o resultado contrario, e actualmente é practicamente imposible garantiza-la asistencia por medio de ambulancia medicalizada a calquer veciño da zona vella que se atope en apuros. Conozo o caso dunha señora que, cun problema vascular grave, non puido ser atendida en debida forma a consecuencia da infección e invasión do barrio polas terrazas. Foi necesario sacala da casa e transportala uns corenta metros sentada nunha cadeira, pra atendela na ambulancia. Cando ésta chegou a Montecelo, era tarde. Xa non foi posible A SÚA RECUPERACIÓN. A probe da muller estaba morta. A familia non quixo denunciar ós presuntos culpables, que os hai.

O estado de obras, de caos permanente, de anulación de rúas, da perda programada de arterias, de involución ambientalista, convirteu a cidade nun referente a evitar polo turista e únicamente nos aborda o turismo de patacón ou diesel, de baixo consumo: moito camiñar, pouco consumo. O número de mendigos aumentou.

Agora, rematáda-las festas da Peregrina, na situación de bullanga que os talibáns que nos gobernan queren promover, está a Feira Franca cos traballos previos de instalación. Algús veciños temos que nos preparar pra ver como achanzan a nosa morada, cómo o aire nelas faise irrespirab le porque van prolifera-las barbacoas prás sardiñadas en lugares insólitos, mesmo ó pé das casas con ventáas de madeira. Cando realmente, a feira franca, a imitación da de Ribadavia e outras, podería ser un referente cultural, pero fáltalle elegancia e sóbralle bullanga e malabares. Nada do mercadeo tradicionarl daquelas feiras, que sería o que realmente lle daría un prestixio certo. Todo unha burla.

Aínda que o adro deste apunte vai por outra línea que a noticia de La Voz, procúranse nel algunha das causas obxetivas, as culpas da involución da cidade. Cidade sen praia porque o poder non quere, tampouco son partidarios de que haxa un só hotel de 5 estrelas, imposible no esquema do seu "modelo de cidade", do unidireccionalismo de corredoira, do dito polo clásico: Camino por donde quepan dos/ no lo hallarás en Galicia/ aunque lo pidas por Dios.


La ciudad del Lérez es la capital gallega que menos viajeros atrajo

Fecha de publicación: La Voz de Galicia
28/8/2007

Uno de los apartados más ilustrativos de la Encuesta de Ocupación Hotelera es el análisis que hace por puntos turísticos concretos. En el caso de las Rías Baixas se tuvieron en cuenta media docena de poblaciones. De este modo, Vigo es el principal atractivo para los viajeros, no en vano registró 386.591 visitantes a lo largo del 2006. Tras la ciudad olívica, Sanxenxo, con 235.901 turistas, y O Grove, con 103.345, se convierten en los segundos puntos de interés de la provincia.
Pontevedra fue la capital provincial gallega que menos turistas visitantes recibió en el 2006, concretamente 74.448 personas, mientras que 35.781 y 24.216 se decantaron, respectivamente, por Poio y por Cambados.
A pesar de estos datos, sigue siendo A Coruña la provincia gallega que más turismo recibe, sobre todo por el tirón internacional que tiene Santiago de Compostela. De este modo, más de un millón y medio de turistas recorrieron esta provincia, de los que 510.604 optaron por conocer Compostela, mientras que 450.527 hicieron lo propio con la capital herculina. Ferrol, por su parte, atrajo la atención de 73.831 visitantes.
En cuanto al resto de Galicia, Ourense fue el destino elegido por 103.345 viajeros, al tiempo que otros 161.816 pusieron la mirada en la ciudad amuralla. Lugo, en este sentido, dispone de otros dos puntos turísticos: Ribadeo, con 62.619 visitantes, y Viveiro, con 30.901.

OS DESCEREBRADOS [10.7.1992]

Pontevedra, 29.7.2007
Outro traballo "histórico", das cartas ecolóxicas, pero vexo imposible a tarea de recuperalos todos, que eran 53. Este hoxe persentado pode parecer un traballo duro, pero corresponde simplemente a noticias de feitos graves acontecidos en diversos lugares. Nuns casos o protagonista letal pode se-lo mercurio, noutros os vertidos radiactivos, como no caso de río Bravo que se cita. Precisamente andan agora os Estados Unidos coa idea de poñeren en marcha o vertedeiro do monte Yucca de residuos radiactivos, pero nun país no que existen 103 centrales nucleares, coa posibilidade incluso de incrementalas, sen soluciós satisfactorias pra desmonta-las amortizadas e tendo en conta a moratoria das concesiós de trinta a sesenta anos, según se está a decir, o problema sigue pendente. Yucca aínda non está operativa e xa non é considerado un punto de vertido da máxima seguridade porque está no borde dunha falla tectónica na que houbo actividade oroxénica hai soamente 20000 anos, o que pode facer inviable o lugar. Ademais que hai unha serie de pleitos e demandas danzando. Sigue o traballo, que coido ten unha actualidad permanente; diríase que incluso agora poidamos ver con máis claridade o que nel se denuncia, salvo en lugares como o noso permanentemente colonizados, secuestrados pola "desinformación" imposta.


xornal diario - cartas edcolóxicas (37)
Os descerebrados [10.07.1992],
por Xesús López Fernández


Despóis do Cúmio de Río parece como se a nivel informativo se tivese producido unha certa reacción, unha maior sensibiliza­ción, ante os problemas do medio ambiente. En efecto, os distin­tos medios de comunicación fanse portavoces do noso diario acon­tecer e, non sempre na primeira plana, van aflorando noticias aterradoras ou simplemente preocupantes.

Se un día se fala do estoupido dunha industria química en Holanda, outro acontece o mesmo cunha factoría china. O feito de que na fronteira mexicano-estadounidense, nas localidades de Ma­tamoros e Brownsville, teñan nacido uns cen nenos sen cerebro, convértese en noticia breve, relacionando o feito coa contamina­ción das augas do río Bravo. A noticia pouco máis dá de sí, a ex­cepción de que se destinaron 352.ooo dólares pra investigaren a causa dos casos de anencefalia denunciados.

Como queira que sexa estamos ante un feito grave e que, como un día en Minamatta se descobreu que o mercurio era a causa da parálisis cerebral e conseguinte morte inducidas por vía alimen­taria, agora estamos ante novas consecuencias do xogo siniestro da contaminación, dunha contaminación presumiblemente semellante á que converteu en víctimas ós kaiapós e ianomanis brasileiros, ás poboaciós asentadas río abaixo dos garimpos, as minas de ou­ro causantes da traxedia de tantas vidas, da deformación de tan­tos corpos, marcados algús como os nenos da fronteira antre Mé­xico i Estados Unidos.

Unha nova alarma acaba de se producir, esta vez en Zaragoza, onde a antiga factoría Tudor estivo contaminando durante corenta anos. O cinismo da noticia está en que a nova empresa compradora dos terreos ten agora que presentar un plan pra resolve-lo pro­blema da contaminación de 15o.ooo metros cúbicos de terra, que terán de ser levados a un vertedeiro controlado pra, xa alí, de­positalos nunha burbulla ermética, que non séi en qué consiste e que me sorprende. Non son capaz de maxinar que se poida facer un paquetiño coesa cantidade de terra e deixala inorde, en condición tal que non poida contamina-lo seu entorno.

O tema de Zaragoza é moi preocupante porque eso vai xerar unha serie de tensiós e oposiciós totalmente xustificadas. E falaráse dun culpable final: o cidadán que que non quere que se faga un mal uso dos vertedeiros, en moitos casos auténticas bom­bas do tempo na medida en que, por medio das escorrentías, van seguir contaminando o sochán e os acuíferos soterraños e posibi­litar outras noticias como as da mala xestión da auga, desa auga que se converte en vector domiciliario de morte, que fai posible que nazan nenos descerebrados en distintos lugares da terra, alén das experiencias xenéticas que poidan estar matinadas pra fabri­caren un home novo sen capacidade de pensar.

No caso de Zaragoza non hai outras culpas que as de Tudor e mái-la Administración consentidora, aínda que esta poida deriva-­las responsabilidades cara algún funcionario corrupto ou sen ideas, descerebrado como os nenos agora nados en Matamoros e Brownsville. Pode ser que eses persoaxes, os descerebrados, sen ideas nen conciencia moral, anden antre nós dende hai tempo.

A FACTURA DE FLICK [26.6.1992]

Pontevedra, 28.8.07

Hoxe penduramos outro dos traballos "históricos" da época do Xornal Diario, o n. 35 das "cartas ecoloxistas". Un traballo un tanto cáustico que, non sei se no estilo de Umbral, recén ido deste mundo, indicaba certas culpas ou pagos no tema celulósico. Cando levamos máis de dous anos de cambio no goberno de Galicia, cos socialistas no poder pexados polo BNG, vemos que o tema Ence e outros temas [Elnosa, Reganosa, depósitos do Ferrazo, construcciós de portos deportivos, urbanismo despiadado] siguen pendentes, que non hai vontade ambientalista por ver de acadar un desenvolvemento sostible na nosa terra. Todo parece indicar que a factura de Flick está aínda sen pagar e que o ecoloxismo, en Polìtica, non vale nada máis que prós discursos. Como tamén o tema do himno galego, perdido agora o Touriño, que recomenda mesura, na retesía co Quintana que, nova cara do Fascio, quer impoñerlle ós nenos do parvulario, contra vento e marea, como unha nova Giovinezza [Salve, o popolo guerrieri, salve o popolo inmortale....] o absurdo himno con letra tirada do poema Os Pinos, de Pondal: "A nobre Lusitania/os brazos tende amigos/ ós eidos ben antigos/ con un punxente afán...". ¿Pero qué coño se cree Quintana?

Que atendan el e Touriño outros deberes. E afasten de nós a fantasma de Flick, que parece sigue aí con eles como beneficiarios. Cóu sen home do maletín, a corrupción continúa, pero agora chámanlle "negocios", "consolidación de mercados", ou términos similares.

23.03.2013. Pasado xa tempo, hoxe aparecen, na historia, tanto Toriño como Quintana, como simples políticos do trinque. 

xornal diario - cartas ecolóxicas (35)
A FACTURA DE FLICK [26.6.1992]

O programa "Boa Saúde" da TVG do pasado martes resultou bas­tante movido, bastante quente. O feito de esta-lo mesmo enlatado, grabado xa na semá anterior, non lle restóu interese aínda que faltaron alí as perguntas directas que poderían ter sobido aínda máis o tono do mesmo.


O programa recolléu bastante ben a preocupación veciñal das xentes da ría de Ares, en especial as xentes de Pontedeume, polo que alí está a acontecer dende hai anos. Quedóu tamén ben filma­da a prepotencia das xentes do MOPT pra xustificaren o trazado da autopista ó Ferrol, desfacendo aquel sistema intermareal, despre­ciando a solución alternativa proposta polo colectivo veciñal que quer salva-lo futuro da ría, a súa riqueza natural, a fraga de Caaveiro, o río, o turismo como riqueza e convivencia.

Calquer pontevedrés que teña visto o programa terá reparado en que se dixeron cousas aquí sabidas dende hai tempo. O despre­cio do MOPT é o mesmo aquí plasmado na construcción da Beiramar e agora no tramo norte da Autopista. Aquí, coa estúpida complacen­cia da corporación municipal, configuróuse a desfeita final de Pontevedra como remanso de paz i, en clara actuación colonialis­ta, non se falóu nunca de impacto ambiental, algo que agora sí citan os señores do MOPT, pero como concepto do que poden facer unha total abstracción ou burla, como no caso Rande-Puxeiros; co­mo agora no caso de Pontedeume.

No programa estivo tamén como invitado especial don Juan Fernández, conselleiro de Industria. Foi como unha especie de convidado de pedra, un home carente de argumentos que non soupo fundamenta-las súas afirmaciós ou que botóu man do calificativo de "mentira" en máis dunha das ocasiós en que interveu Ramón Va­rela pra lle lembra-las verdades do barqueiro en relación con "Eurogalicia Forestal" e a intervención no proiecto inicial de Feldmühle, a empresa alemana do consorcio Flick, que puido xa ter cobrado os servicios encomendados por medio do "home do maletín" relacionado co escándalo da financiación do PSOE.

¿Cómo están as cousas actualmente? Porque Feldmühle vendeu a súa participación a Stora, sociedade sueca que, á súa vez, vendeu a Torras, derivando as súas prospecciós a Portugal, onde ten un­ha empresa integral. E a favor de Stora, precisamente, estánse a hipotecar algús dos montes galegos, arestora (nunca mellor dito) alugados a unha empresa filial, Celbi, por un periodo de trinta anos. Eso ven constituir unha certa forma de xenocidio, porque o eucaliptu, que todo o invade, está acabando con enclaves humáns gracias á activa traición dalgús directivos de asociaciós de montes de veciña que tragaron a boliña do valor socioeconómico desa especie. O Plan Forestal metido pola porta falsa tamén vai nesa dirección, como se a sociedade galega, en base a certa con­nivencia política suposta, tivese que paga-la factura de Flick.

domingo, 26 de agosto de 2007

OS INUIT E O CAMBIO CLIMÁTICO [27.8.07]

No Cumio polo Cambio Climático, en Bali, ecoloxistas protestan porque os osos brancos están en serio peligro a consecuencia do quecemento global. [Foto do Diario Público]

Os inuit e o cambio climático [27.8.07],
por Xesús López Fernández

Calcúlase que o pobo inuit [non acepta o calificativo de esquimal], de apenas 155000 habitantes, mantén a súa forma de vida e cultura dende hai 4000 anos. Aséntase sobre unha superficie duns seis millós de kilómetros cadrados, pola mitade do círculo Ártico ó longo da costa ártica de Norteamérica, dende Groenlandia no Este ata a beira asiática do Estreito de Bering. Desconocían a palabra esquimal, que significa comedor de carne crú, e considéranse a raza humá por excelencia. Son musculosos e ben proporcionados. Viven en agrupaciós distantes, separados ás veces varios centos de millas dos veciños máis próximos. E falan diversos dialectos dun mesmo tronco lingüístico, estreitamente relacionados. É unha raza afeita ás baixas temperaturas, a viviren baixo os 0ºC, que nos invernos máis fríos poden acada-los 55ºC baixo cero. Pero algo está cambiando seriamente no seu mundo a consecuencia do cambio climático, ata o punto de que os inuit poden estar vivindo unha situación terminal.

O pobo inuit é esencialmente cazador. Carecen de agricultura e non contan cunha organización política estable. Pero a velocidade do cambio climático [no seu medio o doble do cambio global] está levando a este pobo a unha situación límite. Ó tempo que ven cómo vai desaparecendo o seu sustento tradicional: osos, focas, caribús, ven tamén cómo van desaparecendo as súas terras; que nalgús casos afúndense baixo os seus pes. E así a aldea de Shishmaref, en Alaska, está a se tornar inhabitable a consecuencia do aumento das temperaturas que van mingoando o mar xeado e tamén desxean o permafrost [terra conxelada sobre a que habitan], có que a costa faise máis vulnerable á erosión [Hassol,2004], e o mar xa ten engulido centos de metros cadrados de terra e máis dunha ducia de casas. Así, está proiectado o traslado de toda a poboación a un coste de 100000 dólares cada residente [Whitfield 2003], problema agudo, triste, porque anque son soamente 600 habitantes, parece van se-los primeiros refuxiados a causa do cambio climático. E o asentamento ten 4000 anos.

Como insiste Hassol, o Ártico estáse a convertir nun entorno peligroso, pois o mar xiado é agora menos estable e as pautas climáticas de novo cuño, a cobertura vexetal, están cambiando e algún que outro animal xa non aparece nas zonas nas que tradicionalmente era cazado en determinadas estaciós. I ese autor dí que co medio xeográfico [paisaxe, terra, mar, xeo] modificado, a xente xa non se reconoce e síntese como extraña na propia terra. Os inuit, en defensa da súa subsistencia como nación e cultura, presentaron no 2004 unha demanda legal pola que pretendían que a Comisión Interamericá de Dereitos Humáns dictara sentencia en relación cos danos provocados polo quecemento global á cultura do grupo que conta, repetimos, con 155000 membros, danos causados pola velocidade do cambio climático. E anque a comisión á que acodiron os inuit non ten capacidade legal, é posible que un dictame favorable lles permita demandar ó goberno dos Estados Unidos ante un tribunal internacional ou ás empresas dos EEUU ante un tribunal federal, según Tim Flannery.

A morte dunha nación ten implicaciós extraordinarias e Neil Adger sinala: “Calquer estado que non faga todo o posible pra evita-la perda dunha entidade soberá, socava a norma máis esencial e poderosa do dereito e a política internacional”. En última instancia, o caso podería ter moitas máis implicaciós pois os cambios no Ártico son tan vastos que pode que os inuit sexan os primeiros que ven desaparece-la súa nación: a terra e o modo de vida que proporciona. Aínda non hai término pra defini-la extinción dun estado soberán, quizaves haberá que inventalo, di Flannery, pero outros autores falan, no caso dos inuit, dun claro asesinato, sabida a culpa do CO2.

viernes, 24 de agosto de 2007

LOURIZÁN INTERACTIVO [27.11.2000]

Pontevedra, 24.8.07

O accidente producido en Ence, con tres queimados, tráenos á memoria que en Lourizán permanece o peligro, presuntamente embridado, e que un accidente de maior magnitude pode ser posible. O traballo hoxe repescado, no que se verten certos telumbres apocalípticos, ten aínda plena vixencia. Outros, mesmo aludidos neste artículo, han ir aparecendo no blog. E a oferta dunha posible novela interactiva sobre Lourizán ten plena vixencia. Hoxe, naturalmente, hai máis perspectiva e sabemos de que novos grupos políticos foron sucumbindo, incapaces de defende-lo Estado de dereito. No balance salvaríase soamente a Iniciativa Cidadán d´Os Praceres. E SALVEMOS PONTEVEDRA.
LOURIZÁN INTERACTIVO [27.11.2000]
Por Xesús López Fernández


Cerrei o meu traballo anterior, “A fin dos tempos”, coa idea dunha posible novela interactiva en relación co exemplo proposto do hiper alienante e colonizador. Remito ó lector a aquel traballo –Diario de Pontevedra, 20.11.2000— por si se anima a aportar ideas e considera-la viabilidade dun relato virtual. Pero se daquela falaba en plan puramente hipotético, ocórreseme agora outra idea de novela interactiva sobre o que foi Lourizán, unha novela xeneracional á que se lle poderían buscar distintos remates. Moitas xentes d´Os Praceres, que agora están a vivi-lo drama do tren co que lles van trunca-la súa convivencia, poden refresca-la memoria sobre o que eso foi, antes de os poderosos acabar con aquela praia, como fixo certo naseiro de Estribela en declaraciós a un equipo documentalista de televisión, 20.1.92. (TVE, 13.05.92)
O home deixou constancia do seu relembro dunha especie de Arcadia feliz, o mellor banco de ameixa fina de que había noticia, no que había traballo e mantenza pra todos, ¡ata que chegou a fábrica de celulosa!. As cargas da mariñería e da garda civil son parte da información que el gardaba viva . E a construcción da avenida a Marín fora outro disparate, actuación necesaria pra aparcaren naquel areal a factoría, unha vez desbotado Cesures como solar porque en Arousa sería maior a contestación. O feito de lle poñer cancelas ó mar e a desecación e roubo das xunqueiras no fondo da ría, así como o espacio ocupado nas beiras do río, trouxeron como consecuencia o que conocemos, deseño de políticos de secano. Estos seguen aí, a idearen novos recheos e peiraos, a modificaren a dinámica das augas da ría, a ver se conseguen acabar coas praias. Lourizán foi a primeira.....Agora tócalles o turno a Aguete, Cabeceira, Silgar, turismo de excelencia, qué coña. Pero o peor...
O peor pode estar por vir, sen saber cómo nos van avisar, se por medio de heraldos anxélicos con trompeta, se por megafonía previamente instalada en rúas e prazas, se con sirenas ou, ¡quen sabe!, de forma guai por medio dalgunha plataforma dixital. Ten esto que ver coa nova aparecida nos diversos medios sobre o accidente dun camión con ácido clorhídrico en San Miguel del Camino, Leon. Foron evacuadas 80 persoas, según os datos facilitados. Morreu o conductor, Guillermo Leiro, de 53 anos, veciño de Vilanova d´Arousa. O camión procedía de Elnosa e levaba 24.000 litros de ácido, dos que se perderon 5.000 dun compartimento estanco. Este é un máis dos avisos sabidos, pero o gran risco permanece varado nesta urbe colonizada. ¿Quén se lembra da construcción da Beiramar como vía rápida, presuntamente pra facilitaren o tráfego das cisternas de cloro, ou a posterior do enlace da autopista precisamente en Lourizán? ¿Qué pode pasar se se libera a nube de cloro?
En certa ocasión veu Dositeo Rodríguez a Pontevedra cos de Protección
Civil. Gracias a Deus chegaran a tempo de torce-lo rumbo da historia e de evitaren a nube de gas. No caso de se producir abondarían tres minutos, tres, pró desastre, ou quince pra que a nube acadase a cidade e miles de cidadáns tivesen un holocausto certo. Despois daquel discurso, a Xunta dou marcha atrás e, na ceremonia, Juan Fernández e Dositeo Rodríguez chegaron a decir que o R.A.M.I.N.P. do 30.11.61 non tiña aplicación “retroactiva” no caso de Elnosa, con licencia do 1967. ¿Qué entenderían por “retroactiva”?.. E hoxe seguimos sen plan de emerxencia exterior, de fuxida, coa perspectiva apocalíptica do heraldo trompetista anxélico. “O primeiro anxo tocou a primeira trompeta e caeu sobre da terra unha como chuvia de sarabia e lume mesturado con sangue. Ardeu a terceira parte da terra e a terceira parte das árbores e toda herba verde". Pero como dixo un “sabio” o cloro está aí e temos que nos afacer á súa manipulación. Na novela interactiva poderíanse maxinar varios remates, incluso o de considerármonos testigos da formación da nube, como se fose un globo, sobidos ós montes..Outra posibilidade sería a emerxencia dun Estado de Dereito salvador.

ENCE E OUTROS BREVES DO DÍA [24.8.07]

Pontevedra, 24.8.07

ACCIDENTE INDUSTRIAL. Fagamos referencia a un novo accidente en Ence, distinto en función do medio informativo do que botemos man. La Voz de Galicia concreta o axente causante das queimaduras de tres empregados, ó parecer de empresas subsidiarias: a lexivia. O Faro de Vigo, máis breve, relata que o accidente teríase producido cando os operarios levaban a cabo a reparación nunha válvula. Os accidentados están ingresados na unidade de queimados de Povisa, un deles co 40% do corpo queimado. Os delegados sindicales da empresa falan de que a causa foi, previsiblemente, auga quente ou vapor. Que nos aclaren as aparentes contradicciós de ambos medios. ¿Seguro que non foi cloro a causa real? Na prensa do 25.8 non se aclaran moitos máis as cousas. Díse que os obreiros, que traballan nunha empresa de mantenemento chamada Exfogal, están graves e que a queimadura foi causada por un líquido chamado "licor negro" débil, que se usa no aclarado da pasta. ¿Seguimos co cloro? Porque tal parece que sí.

DENUNCIA CONTRA GAIÁS. Unha nova plataforma cívica vai leva-lo Gaiás ante a Fiscalía Anticorrupción. Sobre o presuposto inicial lévanse invertido tres veces os diñeiros previstos. A plataforma responde ó nome de "Cultura Sí, Mausoleo Non". Dende a Plataforma piden depuración de culpas ante o cúmulo de irregularidades que se levan producido. Lembremos o que xa no seu día foi denunciado públicamente por Francisco Díaz Sánchez, presidente de SALVEMOS PONTEVEDRA, no sentido de que Gaiás fora unha donación de José Luís Méndez a Fraga, a cambio do terreo demanial de Lourizán, solar pra Georgia Pacific e presuntos e futuros negocios inmobiliarios. Alberto Núñez Feijoo tamén apoia a denuncia ante a Fiscalía Anticorrupción. Nada, escándalo a diversas bandas.

DE FURTIVISMO. Denuncian o furtivismo dos mariscadores e mariscadoras en zonas contaminadas d´A Coruña e O Ferrol. ¿Pero non denuncian ós que contaminan?. ¿En qué país vivimos, se os casos de contaminación existentes son claros, e as culpas corresponden a industrias ou ós concellos que non cumpren os seus deberes? Esto dito dende a ría de Pontevedra, xa case colmatizada de merda, porque o espacio, sensible, non soporta a presión exercida dende Ence-Elnosa, dende a depuradora apadriñada por Lores, e dende outros núcleos de poboación. Sen falar doutras agresiós, como os deshonestos recheos promovidos pola Autoridade Portuaria, que non sabemos a quen obedece, aínda que o supoñamos, e que parece se quer traga-la illa de Tambo.

QUINTANA. O vicepresidente meteuse a músico e quere que os nenos galegos de entre tres meses e tres anos aprendan o himno galego. ¡Menos mal que parece non conocer outro himno, basado en letra de Alfredo Brañas, máis revolucionario! Mellor que non-o aprenda. Eu, polo menos, non llo penso ensinar. Pero esto dos himnos lémbrame un tempo anterior e no recordo de todos pode esta-lo Cara al Sol, o Prietas las filas, etc. Curiosamente, cando acodín ó colexio, ós cinco anos, as primeiras canciós que aprendín foron Dous amores i Eu de Marín ausenteime, que valían pra achegar ós nenos á realidade da Terra, ás súas raíces.. O profesor era un bo home e pedagogo, ademáis de falanxista. Pero este ramalazo de Quintana, que quer facer patria por medio da inmersión nunha lingua que non é a vella lingua do país, extraña á nosa realidade, ou nun himno sen caché, non sei como calificalo. Algún comentarista, á par de cachondearse pola querencia fascista de Quintana de lles meter un himno impropio ós nenos e nenas do parvulario, fixo alusión ó consabido autoodio, do que tamén ten falado Quintana. ¿Pero qué outra cousa é o galegués polo seu grupo inventado, contrario á lingua concebida como creación social dos galegos, ós que estas xentes queren deixar sen fala por inmersión na de opereta que levan algús anos ensaiando, pero que non vai? POR ESO MORRE O IDIOMA, POR CULPA DELES.