jueves, 30 de abril de 2009

O GRIPE DOS PARADOS

A economía española vai cara ó desastre final. Como consecuencia do pelotazo felipista, do ladrillazo aznarista e do bombazo de recalificaciós pra aínda máis ladrillazo zapaterista, a bonanza económica, que non se podía retroalimentar a sí mesma ó non estare basada en criterios de sustentabilidade, fixo crack i estamos en caída libre.
-
A inflación pode estar máis ou menos contida, ou disimulada, mentres sigamos dentro do euro. Pero martinmorales, no ABC, ve un contínuum entre inflación e infección, a necesaria fabricación de mascarillas, humor negro relacionado non tanto co gripe porcino, como co derivado da corrupción política e, por ende, a pandemia dos parados que hai no país. Se sobre a posible pandemia de "trancazo dos marraus" avisa a OMS, sobre o gripe do paro español falan os diversos medios e comentaristas.
-
Pontevedra, 30.04.2009
-
Entrada n. 925 do blog.
-
O GRIPE DOS PARADOS,
por Xesús López Fernández
-
Mañán é un de Maio, Día do Traballo. E mañán vanse manifesta-los sindicatos subvencionados aínda que sóo sexa pra demostraren que existen. Estiveron calados, sí, levan calados cinco anos, subvencionádo-los seus enlaces como putas do Réxime sen faceren nengunha manifestación de tipo reivindicativo, pra maior honra e gloria de ZP. E agora apréstanse, sí, pra se manifestaren contra as empresas, talvez contra as que van quedando a título testimonial; ou contra os autónomos que malviven a situación de involución do país, sen ideas de por donde debe arracanca-la economía, de ónde poden esta-los sectores emerxentes; de que posiblemente non haxa outro recurso que potencia-los sectores primarios, os que conectan coa Natureza, que sí pode ter aínda ideas se o home non-a sigue a degradar aínda máis: O mar e a montaña en Galicia, o campo, os ríos e rías, o litoral todo, a gandería ata a súa solerme agonía a beneficio dos clústers europeos.
-
Sigue un traballo aparecido no ABC, do blog de autor de Félix Madero, así titulado,
-
LA GRIPE DE LOS PARADOS,
de Félix Madero, 27.04.2009
-
Con qué facilidad enloquecemos todos, sobre todo nosotros los medios. Este, un país que se alarma porque hay un caso de gripe porcina en Albacete, y lo hace de tal manera que los boletines, los informativos de la televisión, los periódicos de hoy y de mañana dedican sus espacios y esfuerzos a este asunto, que huele a pocilga.
-No, no soy un inconsciente, la gripe puede ser importante, pero los políticos, los sanitarios y los expertos coinciden: no hay de qué temer. La prueba es que podemos comer cerdo sin ningún temor.
-
Bien…lo que molesta es la falta de eso, de consciencia, de centrar todas nuestras inquietudes informativas en asunto como este. Porque este no es ni puede ser el argumento que preocupa a los españoles. Por una extraña razón que nunca consigo explicar, ignoro los mecanismos que hacen que el foco de la atención informativa se deslice con tanta suavidad, con tan poco ruido. No sé si obedece a nuestra fragilidad profesional o si responde a la demanda de eso tan voluble y etéreo que llamamos opinión pública. A ver si un día viene alguien por aquí y nos la presenta: qué tal, señora opinión pública, buenas noches, qué se le ofrece.
-
Hay que hablar de la gripe porcina. Bien, hablemos. Pero no olvidemos que esto lo contamos al mismo tiempo que hay registrados cuatro millones de parados. A mí, con todos los respetos, lo de los millones de parados sí que me parece una peste, una gripe porcina, una gripe repugnante y crónica. Eso si que es una pandemia.
-
Vaya, lo siento, hay un afectado en Albacete. Y miles de parados en esa provincia. Y miles de españoles que sienten en su cuerpo que llevan dentro una gripe que cierra puertas, que provoca murmullos y falta de expectativas.
-Vayan por favor a los bares a media mañana y miren a algunas personas sentadas en la barra sin nada que consumir. A estos les vamos a hablar de la gripe porcina. A estos les vamos a decir que esta es la noticia, que este es el argumento sobre el que construimos la actualidad. Yo no. Yo me niego.
-
Seguramente yo sea lento a la hora de hacer coincidir la actualidad con la realidad, que de eso trata este viejo oficio del periodista… Pero sé bien que el cerdo no es noticia. Ni la gripe que lleva su nombre. Ni las tonterías que estamos diciendo.
-
Por favor, seamos serios. Seamos respetuosos con aquellos que llevan gripados tres meses, seis o dos años.

O QUECEMENTO GLOBAL, ¿MENTIRA?

Alborada de San Xohán. Dibuxo de Xesús López. O costume das fogatas permanece dende os inicios da nosa cultura. O ritual tenta qu´o Sol non esmoreza, non se apague, aínda qu´a sociedade moderna non pense máis alá das cachadas como unha forma de festa. Esas cachadas non inflúen no cambio climático; outros excesos do home, a desaparición das zonas húmedas ou dos boscos primarios, sí.
-
Pontevedra, 30.04.2009
-
Entrada n. 924 do blog
-
O QUECEMENTO GLOBAL, ¿MENTIRA?,
por Xesús López Fernández
-
Parecía xa unha verdade de libro ilustrada coa información do glaciar Perito Moreno a se suicidare no Sur da Patagonia; pero pode haber avisos de que Gaia estea preparando un novo reequilibrio, talvez non querido por esta nosa sociedade. Incluso apuntan algús meteorólogos se non estará en marcha un novo tempo de glaciaciós. Como é un tema longo e pra especialistas, inclúo a continuación un enlace con información e videos sobre o particular:
-

A LIBERTADE LINGÜÍSTICA

O caos normativo, dibuxo do titular do blog que aparece en varias das entradas do mesmo, que de forma abstracta tenta dibuxa-las diversas agresiós das que o idioma galego ten sido obxeto.
-
Pontevedra, 30.04.2009
-
Entrada n. 923 do blog
-
A LIBERTADE LINGÜÍSTICA,
por Xesús López Fernández
-
Pediríalle ó lector un pouco de paciencia ó procurar información sobre o tema da lingua, agredida fundamentalmente ó ser utilizada sectariamente por distintos grupos políticos. A lingua, efectivamente, é un patrimonio da sociedade, i éso é o que debe primar. Aquí non soubemos, talvez non quixemos, dar cunhas normas aqueladas á nosa fermosa lingua.
-
Pero tiñamos avisos do que non se debía facer, comezando polo de Sarmiento, xa no século XVIII, no que o frade ilustrado recomendaba: "Facede a lingua a partir da fala", porque o principal acervo estaba na creación popular dend´os tempos aurorales. Ou, xa no século XX, ano 1921, Vicente Risco afirmaba: "Non soubemos tratar científicamente o leigado cultural de Rosalía e Curros". Eso foi o que pasou. Pero pola contra inventouse o chamado "galegués", a lingua feita caricatura.
-
Poderiamos seguir cos nosos argumentos, pero xa están no blog en entradas anteriores, localizables polas etiquetas. Pero resulta qu´os bárbaros estaban aí, no tema da lingua, tentando conducir a esta terra cara unha nova patria desfacendo a súa verdadeira fala. E así crearon un laboratorio dos horrores pra promoveren as normas do Diktatt e o galegués resultante, lonxe da nosa psicoloxía, lonxe dos rexistros que ten a lingua, patrimonio que, como no caso da lingua inglesa e salvando as distancias, non precisaría d´Academia, porque unha academia ten que se limitar a estudiar, a inventariar, a recomendar, pero nunca a inventar disparates.
-
A obra de Fole, defensor da fala popular, foi "rectificada" en certos puntos polos comisarios da lingua. Camilo José Cela tamén defendía o galego popular. Eladio Rodríguez, o autor do mellor diccionario enciclopédico galego, denuncia a deriva lusista por moitos intentada.
-
Pero, en fin, nesta entrada de urxencia e xa qu´a lingua volve estar d´actualidade, coa vista posta nas primeiras disposición da nova Xunta, a ver se a sociedade civil consigue facer que se respete a súa creación e imos cara unha desparasitación do idioma das normas qu´o convertiron nunha especie de eira chea de cinza, incluímos unha noticia que hoxe dá o ABC, unhas declaraciós de Gloria Lago, de Galicia Bilingüe:
-
"La libertad lingüística en las aulas es sólo un primera paso"
Jueves, 30-04-09

La presidenta de la asociación Galicia Bilingüe, Gloria Lago, aplaudió ayer el anuncio del gobierno gallego de remitir de inmediato una comunicación a los centros educativos para que se permita a los alumnos, al menos, el uso de su idioma en las aulas, tanto de forma oral, como en libros o exámenes. No obstante, puntualizó que esta iniciativa es sólo un primer paso y reiteró la firme disposición de la entidad que dirige a vigilar el cumplimiento por parte de la Xunta de los compromisos electorales asumidos por Núñez Feijóo en relación al derecho de que los padres, o en su caso los estudiantes con capacidad de decisión, puedan elegir la lengua vehicular de las asignaturas troncales.

En este sentido, recordó expresamente la promesa de incluir en el sobre de matrícula del próximo curso escolar una casilla para que los tutores se pronuncien expresamente sobre este asunto.


La portavoz de Galicia Bilingüe protagonizó una rueda de prensa acompañada de dos madres que, aunque pidieron mantener su anonimato por expreso deseo de sus hijos, decidieron comparecer para denunciar sus respectivos casos. Lago utilizó estos ejemplos -más un tercero, que expuso ella misma- para evidenciar la falta de libertad idiomática en los centros escolares, éste último de acuerdo a examenes corregidos, en los que los alumnos mezclan ambas lenguas.

La primera contó las dificultades que sufría su hijo, de dieciséis años, en un colegio concertado de medio urbano, por llevar a clase un libro en castellano, contradiciendo las estrictas directrices impuestas por una profesora sobre la obligatoriedad de usar únicamente el manual en gallego en el aula. El joven padece desde hace muchos meses el desprecio de la docente, que lo trata como la «oveja negra» de la clase, aseguró.

La otra mujer denunció el pobre nivel de español del mayor de sus vástagos, que hoy cursa ESO en un centro público del medio rural, y que siguió toda la Educación Primaria en gallego -incluso durante la etapa del denominado «bilingüismo armónico» del PP- pues los responsables del centro decidieron obviar casi totalmente el castellano en las aulas. Otro de sus hijos estudia primaria íntegramente en gallego. Los docentes le tachan sistemáticamente lo que escribe en español.
-
El Correo Gallego: O plan pró galego deixa á Xunta sen os cen días de cortesía. Noticia e comentarios no foro.

ANA PASTOR MINTE

Rajoy e Ana Pastor, foto traída dend´o blog de elentir/contando estrelas.

Pontevedra, 30.04.2009

Entrada n. 922 do blog

ANA PASTOR MINTE
-
Noticia que hoxe inclúe no seu blog elentir-contando estrelas, en relación coa polémica levantada a raiz da que se entende como censura das diputadas populares Ana Pastor e Celia Villalobos ás afirmaciós do Papa. Como queira que Ana Pastor quixo apaga-lo lume prendido pola información da súa actitude, os medios debaten o asunto de novo. E os blogs tamén gardan memoria doutras actitudes pasadas. Sigue a nova d´hoxe de elentir con diversos enlaces:
-

miércoles, 29 de abril de 2009

HUMOR EN TORNO A SARKOZY

A viaxe de Sarkozy non foi en balde. E aínda aproveitou pra impartire clase ós políticos sobre cómo falar sen partitura. martínmorales explícao no ABC d´hoxe na viñeta reproducida. (clicade sobre os dibuxos, pra velos a maior tamaño) Ten razón a dama protagonista do chiste de Mingote, no ABC desta data. Sendo princesa de Asturias ou primeira dama francesa, calquera é guapa.
Entrada n. 921 do blog
Pontevedra, 29.04.2009
Ademáis das viñetas presentadas i en relación con visita de Sarkozy, vou inserir dous traballos baixo o título xeral de
HUMOR EN TORNO Á SARKOZY,
por Xesús López Fernández
O primeiro é un artículo de Cristina L. Schlichting, publicado hoxe en La Razón; o secundo, editado polo ABC, é de Ramón Pérez-Maura.
ENVIDIA, de Cristina L. Schlichting,
29.01.2009, en La Razón
¿De qué se habla en Madrid? De la Bruni, la Bruni y la Bruni. Como en su día sólo se miró a Cayetana de Alba o Josefina Bonaparte, los hombres de hoy sueñan con ella y las mujeres con su belleza. Doña Letizia se ha visto en el papel más difícil que puede afrontar una dama: medirse con una rival imbatible. No me hubiese gustado pasar por ese trago. Rebuscar en los baúles para encontrar el trapo que no desmerezca, entonar las joyas y zapatos que una modelo francesa conoce al dedillo y apostar por el peinado ideal y la postura correcta. Carla es hermosísima, sus primeros planos en televisión resultaban deslumbrantes, y en las fotos no encontraremos fallo alguno porque se ha pasado la visita posando. En El Pardo, en la escalera de La Zarzuela, en la visita al Prado, una y otra vez se volvía fuera de protocolo y reservaba su mejor mirada para las cámaras. Es todo menos natural, claro. Va erguida como una diosa, aletea con los brazos en torno al cuerpo e inclina constantemente la cabeza, como si sintiese un pudor que no siente. En estos días he comprendido una vez más la profundidad de la mentira en que me educaron mis padres: «Hija, lo que importa es el interior». Y unas narices. Toda una vida estudiando, acumulando idiomas y trabajando a destajo en arduas tareas intelectuales para ver a tus contemporáneos varones rendidos a los pies de la mujer objeto. Qué cruz. Mientras digiero mi envidia me solidarizo intensamente con Doña Letizia. Olé, la española. No sólo estuvo físicamente a la altura -anduvo sobre tacones de vértigo para compensar el casi metro ochenta de la francesa-, sino que no salió ni un instante de la más inteligente discreción. Perfecta. Desde aquí quiero decirle a la Princesa, que por cierto repitió el traje que llevaba en Arco y en Nueva York y acertó en plena crisis, que ha quedado menos ostentosa y cursi que Carla Bruni y que ha sostenido con dignidad la bandera de Móstoles frente a los invasores. Que sí, que sí, que mi abuela decía que las francesas se pintan antes de lavarse.

ES UN POLÍTICO,
RAMÓN PÉREZ - MAURA
Miércoles, 29-04-2009
Ha cruzado Madrid cual exhalación. Sarkozy ni siquiera respetó los usos protocolarios españoles que en las visitas de Estado prevén que en el segundo día el invitado ofrezca una recepción a los Reyes y otras personalidades en el Palacio de El Pardo. Menos de treinta horas después de aterrizar en Madrid, el presidente Sarkozy estaba camino de vuelta a casa. Pero es difícil sacar más partido en tan poco tiempo.
-El lunes por la tarde se reunió unos minutos con la comunidad francesa residente en Madrid. Y ahí demostró su hechura de político. Tuvo a los invitados -algo más de un millar- esperando de pie bajo una carpa entre una hora y media y dos horas. Llegó andando por el jardín de la Embajada. Su mujer y él dieron la mano a los tres invitados que estaban más cerca de su paso y tomó el estrado. El discurso fue el resumen del que pronunciaría al día siguiente en el Congreso: máxima firmeza ante el terrorismo, elogio encendido del Rey de España, su obligación de trabajar con quien los españoles quieran que sea su presidente del Gobierno, derecho de España a estar en el G-20... Todo lo que los diputados españoles oirían al día siguiente lo escuchó la víspera la comunidad francesa.
-Cual político en campaña permanente el núcleo del discurso -varias veces interrumpido por los aplausos- es el mismo todos los días. Y para cada audiencia hay una pequeña parte específicamente dirigida a ellos. Y a los franceses que viven en Madrid les prometió cambiar la legislación para que los franceses que viven fuera de Francia puedan enviar a sus hijos a los liceos franceses del exterior en las mismas condiciones de gratuidad que lo hacen los franceses que viven en Francia. Y eso ya fue el delirio. La masa lo aclamaba. Referencia a la señora de Sarkozy, Marsellesa y asunto concluido. La mano estrechada a una docena de personas y en menos de media hora estaban en su coche. En campaña.

EN DEFENSA DA VIDA

Así van se-los autobuses DAV. O 26 de Maio vai chegar un a Pontevedra.
Banner de Derecho a Vivir.org, correspondente á semáa da Vida celebrada o mes de marzo. Agora prepara unha demostración por medio de autobuses DAV, de Defensa da Vida. Inclúense seguidamente dúas novas en relación co que máis nos interesa: a Vida.
-
Pontevedra, 29.04.2009
-
Entrada n. 920 do blog
-
AUTOBUSES DAV
-
Xa se pode aprecia-lo deseño dos autobuses que van recorrer España na campaña de Dereito a Vivir, según a foto de riba; según tamén a noticia da que se inclúe o seguinte enlace: autobuses DAV.
-
NOTICIA DE ELENTIR/
CONTANDO ESTRELAS
-
Duas diputadas do PP queren calare ó Papa, na línea do esperpento promovido polo Parlamento belga. Figuran numerosos enlaces de noticias relacionadas, mesmo artículos de opinión. Como alguén apunta, eso deixa claro qu´o PP non é un partido demócrata cristián.

martes, 28 de abril de 2009

MOITO QUE APRENDER

mm. no abc comenta a visita de Sarkozy: "l´Europe c´est moi et Carla", porque ademais parece que Carla Bruni foi a estrela da visita, a musa.
Este chiste de Mingote, no ABC, ten que ver coa deconstrucción do Estado, coa limitación que se lle está a poñere ó español en España. (clicade no dibuxo pra velo en grande)
-

Pontevedra, 28.04.2009
-
Entrada n. 919 do blog
-
MOITO QUE APRENDER,
por Xesús López Fernández
-
Estamos nunha situación que pode ser terminal. Non sei si se vai parir unha nova civilización, unha sociedade máis solidaria, pero a verdade é que dende hai moitos anos e coa continua perda de capital social, esto se acaba, as brétemas da miseria fanse máis evidentes, a xeografía da fame, a dos dos comedores sociales vai tinguindo o territorio nacional.
-
Como por outra banda a xente abandonou a terra, o seu amor á natureza, o desenvolvemento sustentable ligado á economía de subsistencia, a que mantiña vivas aldeas e familias, acabouse tamén.
-
Pero parece que demos en construir un mundo de monstruos onde o que prima xa non é a economía dos homildes, o respeto á vida, o coidado do ritmo das cousas, dos cultivos, da gandería, etc. Non, decididamente, na absurda pirámide que demos en levantar, nas torres de Babel que constitúen moitas das novas urbes; privilexiáda-las clases poderosas e os políticos que tentan viviren a costa do sudor dos que xa non teñen traballo; que foron incluso arrincados das súas terras, levados ás cidades nas que vexetan de forma triste, xa sen propiedades, engañados, convertíronse pra eles en chuvia de ferro colado e ardente as palabras de Curros no poema "Un adiós a Mariquiña":
-
"Dilles que prós seus lares tornen axiña/ que sen eles non queren pinta-las viñas, rega-los regos,/madura-las castañas nos castiñeiros....../ Dilles que súas obrigas eiquí os esperan / e si ond´elas non morren, ai!/ que se condenan...."
-
Palabras proféticas pra un mundo en regresión e deconstrucción, pra unha patria en disolución, derrotada en tóda-las frontes: campo estéril, terra e aldeas orfas, mesmo o arrasado patrimonio cultural, tamén a lingua; gandería á que queren liquida-los diversos clústers europeos mentres convertiron a Galicia no gran eucaliptal, a gran estafa industrial pra esta terra.
-
E xa me pasei no prólogo, pero déixoo así, e presento un artículo do ABC d´hoxe, de Ignacio Camacho, brillante, como case tódo-los seus. O artículo vai da visita de Sarkozy, líder, capaz de impartir lecciós ós políticos deste país que fan da súa profesión un permanente fracaso, carentes de ideas, ausencia que non se disimula co sorriso d´estare a mascar chicle, burla permanente. Sigue o traballo:
-
HAI MUCHO QUE APRENDER,
IGNACIO CAMACHO
Martes, 28-04-09
-
ESE sonriente faldero narizotas que camina con gesto arrogante junto a la esbelta arquitectura de Carla Bruni no es un llavero con patas sino el presidente de una potencia nuclear que todavía es capaz de darnos sopas con honda. Así que un respeto; detrás de ese pequeño napoleón con alzas elegido por sufragio directo hay una nación que, por intensidad política, por cohesión cultural, por estrategia económica y por prestancia internacional, todavía tiene mucho que enseñarnos además del longilíneo perfil y el mohín pizpireto de la señora esposa de su Jefe del Estado.
-
De Francia, por ejemplo, podría España aprender el sistema electoral del «ballotage», que evita el mercadeo político de las poltronas; o el desacomplejado orgullo nacional de su clase dirigente; o el pragmatismo estratégico con que cimenta su poderío económico en una energía nuclear que aún le sobra para vendernos al precio de hipotecar nuestra independencia y nuestra balanza de pagos; o incluso el denuedo con que defiende su sector industrial y tecnológico como base de su estabilidad y de su desarrollo. De Sarkozy, al que se ha puesto de moda denostar por frívolo sólo porque bebe los vientos por una dama de aquí te espero, nos vendría bien tomar prestado algo del coraje hiperactivo con que se echa la crisis a las espaldas, o de la generosidad con que incorpora a su Gobierno a miembros relevantes de la oposición para sentirse rodeado de una excelencia sin dogmatismos; o de la firmeza de principios con que preconiza una cultura del mérito y del esfuerzo; o del realismo con que enfoca la política de inmigración. Todo eso junto, más una honda tradición democrática basada en los valores del liberalismo igualitario, mantiene al país al frente del concierto europeo con una sólida conciencia hegemónica y un tejido productivo que encaja el sufrimiento de la crisis con voluntad de resistencia, sin desmoronarse al primer soplo de contrariedad en su modelo.
-
Hay, sí, mucho de soberbio en la farfolla bonapartista de ese estilo de exhibicionismo republicano, y algo de «rollo Evita» en la hipertrofia mediática de la exmodelo reconvertida en primera dama; pero Francia es una nación que sabe dónde está y a dónde quiere ir, y que aún se ríe de la paleta jactancia con que no hace demasiado tiempo pronosticaba Zapatero que España iba a sobrepasarla en renta per cápita y en derechos ciudadanos. Francia, la vieja Francia, aún sabe renovarse a sí misma y buscar en el mundo un papel acorde con su proyección en la Historia. Y más allá de caricaturas facilonas y de oportunismos obamianos, su presidente nos trae la estela de un envidiable intangible político que trasciende la pasión por el poder para revelarse como un factor de impulso frente a la adversidad y la catástrofe. Se llama liderazgo.

lunes, 27 de abril de 2009

O RETORNO [27.04.2009]

Guardas en Milán, vestidos á vella usanza. (Clicade sobre as fotos pra velas en tamaño maior)
Galería Vittorio Emanuele II, do 1865. Ó pasala aparece a Scala de Milán, templo da música.
A catedral de Milán. Sinto non poder inserir nesta entrada, de momento, os videos que fixen no interior do templo.
Outra vista da catedral.
Nova panorámica do Duomo milanés.
-
Pontevedra, 27.04.2009
-
Entrada n. 918 do blog
-
Artículo semanal publicado en varios medios. ¿Parécevos que nalgún momento do traballo faise referencia ó Bloque? Algús así o creen, como se lles ofendera a cita de Treviso, modelo de administración e limpeza, ou a mención da palabra gueto, pra moitos nazionalitaristas modelo de cidade; e tamén o dito da ecomafia, porque en tendo ó longo de catro anos responsabilidades de goberno non foron capaces de resolver certos problemas. En fin, alá eles.
-
O retorno,
por Xesús López Fernández
-
Interrumpida o pasado luns unha serie de relatos, de impresiós en relación cunha viaxe a Italia, retomo e conclúo as lembranzas daqueles días. Despois da visita a Venecia tocaba regresar dende Treviso, cidade limpísima, tamén con canales, administrada polo autoproclamado sheriff de Italia, Giancarlo Gentilini, que coa súa política de tolerancia “doble cero” convirteuse no modelo que inspira as ideas da Liga Norte e do Partido do Pobo de Silvio Berlusconi. O home, rematada a segunda guerra mundial, exerceu como vendedor ambulante de peixe ó tempo que ía facendo estudios de Dereito. Exerceu como avogado de prestixio. Xubilado, foi animado a se persentare ás elecciós, que gañou. En oito anos como alcalde e catro de vicealcalde, consigueu facer da súa cidade un modelo, con parques sempre coidados e rúas limpísimas [aínda con abondancia de emigrantes extracomunitarios]. Pero Treviso quedou como unha simple suxerencia, como moitos lugares da Venecia que acababamos de visitar.
-
Sentín non conoce-lo Gueto venecián, onde aínda viven algús xudeos, coido que un lugar fascinante pró que o “Museo della Comunitá Ebraica” recomenda visitas guiadas. O nome dos guetos todos do mundo naceu aí no 1516, cando o Senado dictou unha lei que confinaba ós xudeos todos da cidade a esa pequena zona, unha fundición [ghetto, en dialecto venecián], antre as horas do solpor e o abrente do día, ata que no século XIX recibiron finalmente os dereitos de plena cidadanía. En fin, quedaba xa atrás Venecia como lugar sorprendente, como visita a reiterar se as circunstancias o permiten. Agora, na viaxe de volta, o primeiro destino era Milán. Fixemos case todo o camiño por terra chairega e ás veces eran testigos do noso paso longos cultivos de vides, dispostos en espaller, alternados con campos de prunos perfectamente alineados, en flor. A primavera tomaba forma ese día de marzo.
-
Conforme nos achegabamos a Milán o tráfego pesado faciase máis denso porque a cidade é un importante centro industrial. Bastante caótico o tránsito aínda dispoñendo de tranvías [algús vellos, pero moi coidados], de metro e autobuses como medios colectivos de transporte. Xa aparcados dispuxemos dalgún tempo pra visitare, fundamentalmente, o Duomo, a sorprendente catedral gótica construída ó longo de varios séculos, XIV, XV, XVI… A obra finalizaríase no XIX, cando Napoléon, a punto de ser nomeado rei de Italia, ordeou o remate da fachada. É a máis complexa de Italia. Ten 135 agullas de mármore branco, 157 metros de lonxitude, e ocupa 11700 m2. Os detalles últimos da catedral foron realizados no século XX, inaugurada a última porta o día 6 de Xaneiro do 1906. Pero a súa consagración corresponde xa ó bispo Carlo Borromeo i é do 1577. Na visita que cursei ó templo, con tanto colorido, estiven ante a tumba na que xaz o corpo incorrupto do bispo santo.
-
E xa tocaba retirarse cara ó restorán. Unha última visita, sí, á Galería Vittorio Emanuele II, obra do 1865, e á Scala. Despois de ter xantado partimos do restorán cara ó aeroporto, coa novedade estresante de que unha árbore de gran porte [coido que un álamo] caíra sobre a autoestrada a consecuencia do forte vento, o mesmo que fixera o miragre de nos mostrar Milán con ceo azul, que ordinariamente está coberto pola polución industrial. Pero, en fin, logramos salva-la viaxe e, despois de facere escala en Madrid, chegamos felizmente a Santiago. Xa na casa aínda acendín o PC pra ve-los correos recibidos na ausencia: Un deles, unha alerta sobre delito ecolóxico traía a nova de que Donna Leon abordaba o tema da ecomafia. A novela, “A outra cara da verdade” toca, efectivamente, ese asunto, de cómo a mafia quer facer negocio co transporte de residuos peligrosos, sanitarios, radiactivos…. En fin, eso pode estar pasando en moitos lugares, se ben na novela Brunetti descobre o pastel. Coa lectura do libro recreei algús dos momentos de Venecia: Rialto, Ponte dei Sospiri, Palazzo Ducale ou a columna na que San Teodoro mantén a súa pelea co dragón.

ZONA LIBRE DE PENA DE MORTE

Esteban, en La Razón. Clínica abortista. O nascituros declárase inocente de tódo-los seus órganos.
Este neno sorrí á vida, agradecido ós seus pais e ó agarimo que aprecia no seu entorno, á marxe dos novos e das novas Herodes.

Pontevedra, 27.04.2009

Entrada n. 917 do blog

ZONA LIBRE DE PENA DE MORTE,
por Xesús López Fernández.

O pasado 25.04 saíron ás rúas de diversas cidades de España miles de voluntarios de HazteOir.org e da plataforma de DerechoaVivir, á procura dunha recollida masiva de sinaturas. Total, en poucas horas, 200000 de xentes que protestan contra a promoción do holocausto silenciado que se tenta institucionalizar dende o Goberno.

Pero houbo agresiós de parte dos garulos que apoian a morte dos inocentes. Sobre esto vai o enlace da información incluída no blog de HazteOir.org, que inclúe, antre outras noticias, unha fotografía de Jaime, de cómo quedou o seu rostro despois da paliza que lle deron. O rapaz sigue, de tódo-los xeitos, disposto a acodir de novo na defensa da Vida cantas veces o chamen.

Sigue unha galería de fotos pra información xeral, porque dende os blogs temos que dá-la información da que os medios, ás veces, pasan:
-
ZONA LIBRE DE PENA DE MORTE, como rezaban as mesas prá recollida de sinaturas. Por pouco matan a Jaime os violentos abortistas. Galería de fotos.


domingo, 26 de abril de 2009

PACHI VÁZQUEZ E A LINGUA GALEGA

O caos normativo promovido pola casta parasitaria política, capaz de acabar co patrimonio cultural do país.
Acabouse o touriñismo. Agora, despois do congreso celebrado, é Pachi Vázquez o novo líder do PSdeG, arroupado por José Blanco e por Rodríguez Zapatero.
-
Ponteveda, 16.04.2009
-
Entrada n. 916 do blog
-
PACHI VÁZQUEZ E A LINGUA GALEGA,
por Xesús López Fernández
-
Non parece que Pachi Vázquez o vaia ter fácil. Aínda que arroupado por José Blanco, que xa no ano 2004 quixo acabare co touriñismo; anque mesmo se vexa afortalado por ZP, o certo é que comeza un tempo difícil pró socialismo galego.
-
Parece que ó home non lle falta ilusión, pero na remontada que quere promover ata o punto de afirmar que aspira a gobernar en Galicia sen apoio de coaliciós, hai moitas cousas que debería ter en conta.
-
Non gañou tanto Alberto Núñez Feijóo como perderon BNG e PSdeG, por mal gobernar ó longo de catro anos de crispación sen verdadeira política destinada a soerguer a este país cada día máis arruinado. A súa política foi continuísta en relación co "desastre Fraga" de anos anteriores, e a xente votou contra eles.
-
Pachi Vázquez practicou, no seu eido de Medio Ambiente, unha mala xestión; careceu dun claro Norte e moveuse antre as dúbidas e a mentira franca. Eso que puido contribuir a lle dá-la volta a moitas cousas que estaban en caída libre: defensa do litoral, acuicultura, defensa da gandería, profundizar na creación dun claro plan de residuos sólidos urbáns. As súas continuas trolas en relación coa ilegal Ence ou coas depuradoras da beiramar impedíronlle comprender que a propia Administración autonómica estaba a se comportar delincuentemente.

Non vou facer un análisis polo miúdo do seu pasado labor e simplemente quero precisar algo en relación cunhas frases que pronunciou con respecto ó idioma galego como sinal de identidade, pró que propón o necesario consenso. Censura a Núñez Feijóo por avala-la rotura dese consenso, porque o "idioma é o principal signo de identidade dos galegos". Érao, señor Vázquez, pero o galegués inventado pola casta parasitaria da UPG ven sendo, a súa práctica, como unha sementeira de cinza.

Pra min é evidente que hai tempo que se perdeu a sintonía coa sociedade que fala unha lingua distinta da que aparece nos discursos dos políticos, emanada a consecuencias das Normas do Diktatt. Desas normas naceu unha auténtica antigramática, un sistema de deconstrucción da fala galega. E a identidade co idioma enxebre terá que buscala a propia sociedade civil á marxe dos ayatolas que queren mata-lo idioma decote un pouco máis.

Acabar coa Lei de Normalización Lingüística, clausura-lo garapito da Mesa pola Normalización, é urxente. Non se pode deixa-la lingua nas mans da UPG, como base fundamental pró seu exercicio do despotismo político. Eso é así de claro. E como o mundo aínda non acaba, haberá ocasión de volver sobre este tema e de agradecerlle a Núñez Feijóo as súas promesas si éstas cristalizan en logros certos. A sociedade civil detesta o idioma nacido das normas do Diktatt. Decátase de qu´o idioma perdeu a súa frescura, o sabor a pan fresco que decía Cunqueiro. Mellor que metan as normas de novo no forno, ata que se queimen. O que deben procura-los políticos, en todo caso, é sintonizar coa sociedade pra retoma-la lingua popular con tódo-los seus rexistros.

viernes, 24 de abril de 2009

POSIBLES HOLOCAUSTOS

Alguén, o propio colectivo cidadán que toma conciencia, pode fuxir dun holocausto mentres ó fondo outros, con poder, siguen a deseñaren desastres, talvez máis recheos na ría.
Depósitos de Ferrazo, sobre os que o Tribunal Supremo acaba de dictar unha sentencia pronunciándose sobre a ilegalidade dos mesmos, na ría d´Arousa, peligro que foi denunciado hai xa tempo por diversos colectivos cidadáns, especialmente pola Plataforma da Defensa da ría d´Arousa. [Ver enlace, noticia de El País]. Productores da ría d´Arousa coidan que xa falta pouco pró desmantelamento dos depósitos de Ferrazo.
-
Pontevedra, 24.04.2009
-
Entrada n. 915 do blog
-
POSIBLES HOLOCAUSTOS,
por Xesús López Fernández
-
Poden algús políticos falare como si fosen donos da verdade absoluta. Mesmo estos días andan cos intercambios os ayatolas do ramo, tamén os sindicalistas, a xogaren coa súa "verdade absoluta", os postos de traballo que van desaparecer a pouco qu´a Xusticia actúe i entre en asuntos nos que as Administraciós practicaron unha sistemática ou presunta delincuencia. É o seu xeito de inauguraren ruínas, de cancelar outros futuros posibles, mesmo de evitaren que o que naceu ría da man do Creador deixe de ser ría e se volva nada, caos, solar, na súa permanente deconstrucción, deconstrucción incluso da fala, cansa xa de tantas afrentas. "Os funcionarios inauguran ruínas..." é unha frase de Lito Vitale, dun seu poema sinfónico, que tomei prestada nas frases anteriores. Tamén podemos decir e desta volta a frase é miña: "os funcionarios calendan holocaustos, convirten o mar en largo ermo, en miseria total...."

E así en Pontevedra temos moitas cousas polas que protestar, como algunhas claramente denunciadas por Salvemos Pontevedra ou polo colectivo da Defensa da praza d´Os Praceres, nas qu´o propio Concello pode ser culpable. Mais..., como a Xusticia, na nosa capital, parece menor de edade, o holocausto está servido dende hai tempo, máscase, apelúmbrase xa dend´o caos iniciático do enclave colonialista de Lourizán [Ence, Elnosa, Holcim], xa cos recheos continuos dispostos pola Autoridade Portuaria, asunto no que se levan conseguido algunhas sentencias aínda pendentes de executar: Derribo de Tradepana, levantamento da vía do tren a Marín, etc. Falta de color ecoloxista. Non importa a saúde pública nen a riqueza da ría; todo conduce a qu´os clústers poidan seguir convertindo o mar en solar ou que Mosquera e Lores, con Louzán, empalmen coa pasarela d´Os Praceres a que queren deseñar ata Mollavao.
-
Outro asunto grave deste país é o dos depósitos de gas en Mugardos, do que informa, neste enlace, o Comité Cidadán de Emerxencia prá ría de Ferrol , convertida en probable polvorín aquela encantadora e tranquila vila mariñáa. Como o perfil de ecomafia que xira en torno á xestión de Sogama e vertedeiros incontrolados..
-
Ou tamén a lixeireza coa que se actúa á hora de construí-las depuradoras de cidades e industrias, como se o mar non tivese outra vocación que a de se facer unha grande e largacía chafuldra.
-
Agardemos que o Tribunal Supremo se pronuncie sobre a nulidade radical de moitas das actuaciós dispostas polos clústers, intermediados polos políticos corruptos de turno: Ence, Elnosa, Edar d´Os Praceres, Edar d´O Lagares, depósitos do Ferrazo, depósitos de gas de Mugardos.
-
Pra avivece-la memoria de moitos inserimos un enlace de "lariadearousa.com", no que se fai inventario de varios desastres. E a xeito de meditación profunda recomendamos atención ó seguinte video. Non é qu´as armas as cargue o demo; é que aquí están cargadas xa: gas natural, fuel, cloro.

jueves, 23 de abril de 2009

DA CAMPAÑA [12.05.2003]

Dibuxo informático de Xesús López que tenta presenta-lo traballo incansable dos voluntarios contra o chapapote, máis alá do eslogan do "¡Nunca Máis!", marca rexistrada. Xa me entenden. Así dito, pois no artículo faise alusión ó talibánico "nuncamáis".
A vella praza da Verdura, os vellos bancos, memoria coa que acabaría o talibanismo urbanístico do BNG.

Pontevedra, 23.04.2009

Entrada n. 914 do blog

Artículo recuperado do 12.05.2003, previo á campaña na qu´os Verdes e os de Praceres foran unha vouga esperanza, sen resultado. A senrazón do disparate urbanístico permanecería, aínda permanece enquistada no Concello, pendente de lle dá-lo toque final ó gueto no que tentan convertiren a Pontevedra por eles recibida, agora auténtico desastre.

Da campaña [12.05.2003],
Por Xesús López Fernández

Xa pasou a noite das primeiras pegadas, o arranque noitarego da carreira electoral. E hai un repunte case obsceno na marea propagandística dos grandes contra a falta de cartos dos pequenos, que non dispoñen dun euro pra faceren chega-la súa mensaxe, qu´os cidadáns entendan qu´o abano de posibilidades é agora maior que nas pasadas elecciós, que pode ser bo estudia-lo seu programa porque ofrecen soluciós a problemas urbanísticos i ecolóxicos qu´os grandes esqueceron [praia urbáa, plan de emerxencia] ¡Moita bandeira do Nunca Máis, cartelada do Non Esquecemos, cando os electores poden ter xa decidido non votaren Nunca Máis a certas opciós, Non Esquece-la mala xestión urbanística nalgús casos levada a cabo! E menos mal que a algús dos partidos minoritarios lles queda a xestión do boca a boca [máis ben boca a oído] ou a imaxinación pra configuraren un certo marketing revelador de ausencias e desastres producidos nos últimos catro anos de xestión municipal.

Así, Os Verdes de Galicia montaron en Pontevedra o 9 de maio, na vella praza da Verdura, un acto emotivo, unha auténtica sorpresa prós conocedores daquel espacio, prós que sempre fomos críticos co urbanismo desalmado que alí se puxo en práctica. Eu regresaba dun paseo tanxencial polo parque do río Alba, abandonado dende a súa inauguración como tamén o pulmón verde da Illa das Esculturas. Viñamos comentando esta falta de coidados cando chegamos á praza da Verdura, na que estaba prevista a queimada d´Os Verdes pero, ouh sorpresa, descobrimos alí uns bancos de cartón a imitación dos vellos bancos de pedra...¡Eso é facer marketing! Marketing homilde, pero que calou fondo nalgús dos participantes na festa e nas xentes que por alí pasaban naquela hora. E volveron as perguntas de sempre: ¿Ónde están os vellos bancos, aqueles bancos ergonómicos e indestructibles? Alguén aclaraba que Mosquera os tiña retidos e que os quería levar prá Parda se Cultura [autista] o permitía.

Pero é que estos bancos de cartón que na mañá do 10.5 permanecían na praza coas súas leendas: “Estos bancos eran gratis, non levaban comisión” [porque agora hai que se sentar nunha silla de madeira e consumir]; “¿Dónde estás banco de amor/ que en esta plana plaza/ ya no lucen las catalpas/ y nos sentamos peor?” [clara denuncia do arboricidio e da aberración arquitectónica agora configurada]; “Con qué criterio quitou o concello os bancos que co seu esforzo fixeron os canteiros”. Esas e outras frases eran agradecidas polas xentes mentres nun aparte parecían contrariados algús membros do “agitprop” da falsa “calidade de vida”, cando a calidade de vida era alí a que representaban as árbores e os bancos tan útiles prás xentes da terceira edade. E unha señora comentaba que no seu paseo de todo-los días facía alí dúas paradas, descansaba no seu camiñar..... Falei con algún d´Os Verdes, participei na súa queimada. Están optimistas e pensan obter representación, tres. Sería bo.

Sería bo que tamén a ICPraceres obtivese outros tres pra así configuraren unha nova relación de forzas i evitar outro secuestro da democracia, porque aquí, en contra do que diga o equipo de goberno, non houbo diálogo nada máis que con persoas interpostas. É certo o que din Os Verdes e mai-lo que denuncian os da Inciativa Cidadán d´Os Praceres, que ten a chave pra levare a bo término as denuncias por eles presentadas en solitario polas agresiós ecolóxicas producidas. E, críticos coa peatonalización, a súa mensaxe incide sobre a ruína económica desencadeada, tamén sobre o material usado no enlousado. A pedra utilizada parece bastarda, escacha con facilidade, algo que algún día deberán explicar. Non é como a que o concello de Vigo [outro modelo de xestión urbanística] está empregando nas rúas peatonalizadas [Príncipe, Velázquez Moreno], pedra de porpiaño ben cortada, pavimento pra séculos...Convén achegarse alí e ver antes de votar.... O que non é de recibo é o recado que trouxo Ós Verdes unha rapaza que viña do fondo da praza: “Alí estaba o arquitecto [non o creo, non se atrevería] e dixo que van poñer outros bancos máis bonitos que non os vellos de pedra, da época do peor alcalde de Pontevedra.” Non entendín se o recado que traía era qu´o alcalde foi malo por ter posto os vellos bancos, porque se os mesmos valen pra calificar unha xestión, o actual sería o peor de todos por telos quitado. Só conozo en Galicia uns bancos co empaque dos secuestrados, coa súa elegancia, aínda máis longos: a serie duns dez que existe no Gran Cantón da Coruña, que sirven pra conformaren aquel espacio, pra dotalo de máis señorío, se cabe. Pra que as persoas da tereceira edade se senten, sen teren que pagar, como acontecía aquí no bosco urbán das catalpas. Da súa desfeita máis que do chapapote que anda nos discursos debemos calificar neste próximo 25 de maio.

COLONIZADOS POR ENCE EN PONTEVEDRA.

Unha riqueza informáticamente maxinada, que foi real, pero que actualmente e inda falando en tempo pasado representa un dos futuros aquí prohibidos, en Pontevedra, constantemente degradada a ría pola actuación ferreña de retorno ó caos dos nosos gobernantes: locales, autonómicos, centrales e, sobre todo, os clusters que mandan.
-
Pontevedra, 23.04.2009

Entrada n. 913 do blog

[Esta carta pode figurar xa no blog, pero ven a conto pola situación extrema que viven no Uruguai e pola pretensión de xentes próximas de retornare aquí á irracionalidade, da que realmente non demos saído. Procede, pois, unha relectura da carta agora inserida. Ver se podemos adiantar cara tempos de creación, esquecernos do bestialismo.]
-
CARTA A ECOLOXISTAS URUGUAIOS,
ANO 2003, DE ELÍAS MACEIRAS FRAGA,
TOMADA DA WEB DE GALICIA INFORMACIÓN

Colonizados por Ence en Pontevedra
-
Hola, amigos:
-
¡Menuda maldición os ha caído! Porque quiero imaginar que en Uruguay, que seguramente carece de normativa ambiental, se van a repetir los disparates de Pontevedra.
Contaminación por tierra, mar y aire. Una ría degradada en la que subsisten los moluscos, pero con una sobrecarga de mercurio que hace aconsejable pasar de ellos. Les puedo garantizar que la calidad de vida de esta ciudad y de la próxima villa de Marín, así como de todo el entorno de la fábrica en cosa de quince kilómetros, ha cambiado drásticamente.
Enfermedades que antes eran raras entre nosotros se han prodigado desde que se instaló aquí la fábrica de pasta Kraft, que deberán levantar en un horizonte máximo del 29.7.2018. Y están haciendo lo posible porque así no sea, por consolidar su presencia con el apoyo de los políticos de turno y de ciertos sectores de empresarios sin sensibilidad, dispuestos a conculcar las leyes fundamentales: El Reglamento de Actividades Molestas, Nocivas, Insalubres y Peligrosas de 1961 [que podrán consultar en la "red"], que su sola aplicación de oficio implicaría el cierre del complejo clorocelulósico, que está ahí situado ilegalmentede por no darse la distancia mínima de 2.000 de núcleos agrupados de población; La Ley de Costas, de la que quieren burlarse modificando la línea litoral si les resulta posible; la Constitución, que en su artículo 45 hace una ardorosa defensa del medio ambiente y emplaza a los administradores de la cosa pública a que actúen, so pena de sanción a los mismos de tipo penal.
Regresando al tema de las enfermedades, con la llegada de Ence a Pontevedra, se dispararon los casos de infecciones respiratorias agudas, conjuntivitis, incluso ciertas formas de cáncer. Y es curioso que en Pontevedra estén establecidos como diez veces el número de alergólogos que precisaría una población como la nuestra, en torno a los 70.000 habitantes. Las infecciones respiratorias agudas [en términos absolutos más que en la población de Vigo, que cuadruplica la de Pontevedra; en términos relativos más] que algún año se contabilizaron en número de más de 17.000 han desaparecido de nuestro panorama, porque ya no se registran como enfermedades de obligatoria declaración desde hace unos catorce años. Así se compran las voluntades y se desinforma. Pero la gente sigue enfermando de bronquitis respiratoria o de asma hasta la alarma.
Otra de las enfermedades que aquí hizo aparición ha sido la parálisis cerebral, el síndrome Minnamatta, y aquí existe una sociedad de paralíticos cerebrales llamada Amencer. La culpa está en el mercurio, en la ingesta del mismo por la cadena trófica, en el consumo final de almejas o mejillones. Y puedo asegurarles y demostrarles que, de lo que aquí se ha hecho un silencio absoluto, se ha informado a los franceses compradores de moluscos de nuestra ría, que en los condicionados de compra de mejillones establecían una condición especial: -"Certificado del Instituto Español de Oceanografía acreditativo de que el mejillón no es de la ría de Pontevedra, ni de los sectores de Melojo y El Grove en la ría de Arosa" [por efecto de la fuerza de la marea bajante, se exporta la contaminación].
Vergonzosamente, a Ence le han autorizado a conectar a un emisario, no existiendo ya control posible. La Xunta ha dado siempre por buenas sus mentiras. Y en estos momentos se disponen a apoyar la construcción de una papelera de papel tisú, que se nutriría fundamentalmente de madera troceada procedente de Uruguay. Es, por lo tanto, mentira que vayan a completar el ciclo. Lo que van a hacer en mayor medida todavía es comprometer el sostenimiento de esta ría o el turismo que genera.
Aquí, en Pontevedra, somos ya pocos los que tenemos las ideas claras o no hemos vendido nuestra conciencia. Y como Ence no es propietaria del espacio de dominio público marítimo terrestre sobre el que tiene concesión en precario, no puede montar la papelera, que tendría que ser objeto de concesión estatal, estúpida si contamos hasta el horizonte del 29.7.2018.
Os prometemos que vamos a luchar y a tratar de llevar este asunto de la nueva papelera y de otras cosas añadidas [el estudio de impacto es una falacia, una serie de mentiras] ante el propio Tribunal Constitucional o ante el Tribunal de Derechos Humanos de Estrasburgo, algo para lo que nos ha faltado decisión y medios hasta el presente. Pero hoy España es un país democrático y tiene leyes que los políticos no podrán obviar por más tiempo. Se lo vamos a recordar.Un saludo de solidaridad y ánimo, mucho ánimo.
Elías Maceiras Fraga [no soy pariente del presidente de Galicia]15/11/03

Dend´aquela, as cousas algo cambiaron. Hoxe sábese, aínda qu´os políticos o sigan a negaren, que Ence, Elnosa, Holcim e Malvar carecen de concesión. Si en relación con Malvar está xa sentenciado o asunto nese sentido, por sentencia firme do TSX de Galicia, outras sentencias deberían producirse nun futuro máis ou menos inmediato. Agardemos qu´a Xusticia non "pinche" de novo. .

miércoles, 22 de abril de 2009

COUSAS NA FIN DO ANO [26.12.2003]

O caos normativo. Dibuxo de Xesús López.
-
Entrada n. 912 do blog.
-
Pontevedra, 22.04.2009
-
Recupero un traballo da fin do ano 2003, un comentario a raiz dun artículo de Méndez Ferrín e tamén relacionado con outras cousas. O artículo non perdeu actualidade, mesmo cando mostra perfiles incertos de xentes que, estando na Política, non están na Ecoloxía, non saben de recupera-lo capital natural cando non promoven a morte da natureza. Como en Vigo, como en Pontevedra. Sigue o traballo, que pode ser mesmo oportuno cando se produce o relevo galego na (des)gobernación do país:
-
Cousas na fin do ano, [26.12.2003]
Por Xesús López Fernández
-
Acabo de leer un novo traballo do amigo Méndez Ferrín, “As normas académicas do idioma galego”, que por fin están en vigor. A Academia debería se-la autoridade máxima en materia de lingua, como ben se di no seu traballo. E as normas están xa publicadas pra seren consultadas por tódo-los interesados nas mesmas, cantos máis mellor, según di o meu amigo que non esquece que hai xente desleigada que vai seguir sen usa-lo idioma da terra (porque o detestan), sen esquecer que existe outro grupo de persoas que soñan con seren lusitáns (os que se poñen ó abeiro do mito de Carballo Calero na súa derradeira e suicida fuxida, outro xeito de detesta-la fala). Estou dacordo con Méndez Ferrín aínda tendo en conta que as normas arriman máis da conta ó portugués ou que retornan a formas en desuso que un é libre de non estimar como boas; de entender incluso que no sobreabuso de cultismos lusos pode esta-la perda de falantes da nosa lingua, algo constatado novamente en data recente, mentres algús siguen fiando na deriva cara formas que non están no cerne do idioma, que valen mesmo pra que os seus discursos na praxis política non calen na sociedade.
-
Seguindo co idioma citaremos un caso claro: o dos discursos con motivo do voto de confianza a Pérez Mariño. Ben Soto e Porteiro, con claro dominio da fala; mal Pérez Castrillo, cun discurso de pena no galego que o seu grupo quere impoñer. I está claro que o idioma marca un ser ou non ser, porque a lingua na que se expresaron os dous primeiros penetra, chega, é asumida por xentes instaladas no castelán, mentres que a lectura de P. Castrilllo tivo moito de opereta, foi un discurso co que se intentou explicar, xustifica-la privación da alcaldía a Ventura Pérez Mariño, un home distante que, a pesar do seu aparente hieratismo, era cada vez máis valorado polos vigueses, ata o punto de que as enquisas mostraban unha posible maioría absoluta a favor do mesmo no caso de se produciren de novo as elecciós. A sociedade, a verdade, vai cansa dos partidos e dos políticos e agarda xentes que veñan decir cousas tan simples como que “as sentencias son pra seren executadas”, afirmación, en castelán, atribuída ó alcalde cesado en relación con asuntos de presunta ilegalidade urbanística.
-
E parece que algunha das actuaciós alentadas dende a oposición fáctica ó anterior alcalde non van atopar apoio no novo goberno local, como a construcción do centro comercial en Balaídos, no que algús sinalan o punto crítico da caída de Ventura Pérez Mariño. Polo demáis, hai signos de que poden regresar certos peligros porque, aínda non producido o relevo na alcaldía, o ministerio de Fomento anunciaba que ía mante-lo presuposto prós recheos do Areal ata o 2007. ¡E un que creía ese pesadelo desaparecido do horizonte vigués, derrotada a política que Pedrosa plasmaba na súa frase prós medios de que “un porto ten que crecer ilimitadamente!”. E comerse a ría de paso. Terá que andar con coidado Corina Porro, porque a sociedade viguesa, ó contrario da pontevedresa, está viva e tense pronunciado en contra da demencia que pretendía xustifica-los recheos do Areal, que podemos extrapolar a outros portos, que máis que avanzar no mar sobre pilotes pra que non sofra a dinámica das augas tentan xerar chan industrial pra empresarios mediocres a conta das augas, cargarse o litoral, converteren en cidades de secano vilas históricamente mariñeiras.
-
Di a alcaldesa que un porto debe crecer ordeadamente, o que pode ser diferente do dito por Pedrosa. ¡Ou pode se-lo mesmo, coidado!. No que sí parece acerta-la muller é no traslado da alcaldía ó casco vello, ó edificio Cambón, pra así potencia-lo barrio. Asignatura difícil, que non se aproba se non se consigue facelo máis habitable. Se non é así a zona esmorece. Non importa (como en Pontevedra) que haxa máis visitantes alleos á realidade do barrio que moitos residentes poden considerar arrasado antes que restaurado, privadas moitas prazas do seu tipismo. A tramoia Urban, a actuación sobre fachadas, con subvenciós pendentes de abonar que reclama o Valedor do Pobo, disimula o deterioro de moitos edificios que están arruinados, nos que a lousa do Peprica, un mal plan, vai impedi-lo establecemento de novos moradores... Como sexa, o idioma malvive, as xentes perderon un bó alcalde en Vigo, os restauradores poden non acertar, o litoral estar novamente ameazado se non se respeta a súa dinámica, as pautas marcadas pola natureza...E decíamo un amigo, pescador no peirao vello de Marín, naquelas augas degradadas: “Pesco chocos e calamares, e caen robalizas, ¿Por qué non crear arrecifes ou face-los novos peiraos sobre pivotes, salva-la ría e a súa riqueza pra sempre?”.... En fin, pensemos na lingua i en defendernos do poder en cuestiós de urbanismo, medio ambiente e dereitos humáns. Porque veñen mal dadas.