viernes, 31 de julio de 2009

O OSÍXENO DE ETA

Eta atentou de novo. En Burgos, contra unha casa cuartel da Guarda Civil. 64 feridos leves, pero puido ser unha traxedia. E matou novamente en Mallorca. A dous guardas civiles. ¿Simple campaña de verán? ¿Haberá novas conversas cun Goberno que parece estare contra as cordas?
-
Pontevedra, 31.08.2009
-
Entrada n. 1025 do blog
-
O OSÍXENO DE ETA,
por Xesús López Fernández
-
O osíxeno de ETA parece ser esa espiral de violencia e morte qu´os acompaña dende que comezaron a matar. Coido que nengún tipo de ideoloxía nacionalista pode xustifica-la práctica da morte como escalada a non se sabe donde. Co título desta entrada publica hoxe no ABC un traballo Edurne Uriarte, que está incluído no abano de enlaces que figuran no que se inclúe de ABC. Título suxerente, que os interesados han poder localizar clicando no indicado enlace.
-
Selecciono, ademais, o texto dun artículo de Carlos Herrera publicado no mesmo medio. Un artículo clarividente. Sigue:
-
"Yo hoy brindo por ellos",
por Carlos Herrera, ABC, 31.08.2009, venres
-
LA tarta de cumpleaños ha podido ser decorada con dos velas negras. Hubieran querido más, muchas más, pero la fortuna no les acompañó en su golpe fundamental: si se hubiera derribado la casa de Burgos, hoy serían tantas velas como años hace que el nacionalismo vasco vivió una escisión en su seno de la que nació el terrorismo de ETA, pero la mala puntería o la fortuna ajena hicieron imposible el sueño con el que hubieran hecho felices al montón de psicópatas que forma su estructura. Tal y como recordaba ayer en Tercera el profesor Rogelio Alonso, los miembros de la ETA argumentan algo semejante a lo que el IRA afirmó con motivo del intento de asesinato de Thatcher en 1984: «nosotros sólo hemos de tener suerte una vez, ellos siempre». En Calviá se produjo el golpe de fortuna y aún creo escuchar los vítores en algunas celdas de prisiones, aún oigo descorchar botellas de espumosos en las cavernas tabernarias, ya me imagino la cara de satisfacción de decenas de concejales de poblaciones norteñas, ya veo la boca salivada de jóvenes revolucionarios con pendiente y sudadera. Ya les veo celebrar el medio siglo con un festín de cadáveres alrededor de los cuales danzan con el cuerpo lleno de sangre. ¿Y, mientras tanto, nosotros qué? ¿Otra vez al llanto? ¿Otra vez a recogernos en casa compungidos y en silencio como viene siendo todos estos cincuenta años?
-
¿Quién tiene que tener miedo? ¿Los que somos más y mejores? El pueblo español ha mostrado sobradamente su capacidad de paciencia, pero también de temor; algunos sectores magramente poblados han mostrado, a su vez, no poca miseria y cobardía cuando dedicaron unos cuantos de estos cinco decenios a mirar hacia otro lado; otros utilizaron lenguaje melífluo, gomoso, pretendidamente confuso para justificar ideológicamente al asesino «aunque no se compartan las formas» -como si esto fuera un concurso de buena educación-; finalmente, unos cuantos apoyaron, desde el nacionalismo vasco y algún que otro reducto reaccionario de la península ibérica, la llamada lucha armada. En el frente de aquellos que han mantenido el mismo discurso durante este tiempo, con Franco vivo o con Franco muerto, de aquellos que han dado la cara contra esta colección de salvajes permanentemente alimentados por el discurso nacionalista, de aquellos que han escrito y firmado palabras claras, que no se han escabullido, que no han escurrido el bulto, que han estado en los funerales, que han colaborado con las víctimas, que han acusado al que puso la bomba y no al que la debía retirar, por lo visto, con mucha celeridad, que se han jugado el tipo ante los amigos de los asesinos, que no han querido capitular ante ningún tipo de chantajes, que no han admitido que un Estado democrático tenga que ceder en negociación alguna con un colectivo de criminales, que han tenido que aguantar que tantísimo estúpido español le llamara «facha» por sostener principios sólidos, que no han sucumbido, en suma, ante el relativismo perverso de nuestro tiempo, en ese frente, digo, no había tantos. Otro gallo hubiera cantado si desde los inicios de esta cincuentena siniestra se hubiese apostado de forma inequívoca por una lucha a todos los niveles. Con Franco y sin Franco, que ahora es muy fácil escudarse en que contra el dictador todo valía, o que había que entender algunas posturas. Pues no, no todo valía y no había que entenderlo todo, como por ejemplo la ETA.
-
Yo hoy también voy a brindar por estos cincuenta años. Sin velas negras. Con las velas blancas de los íntegros que no se han escondido en el armario de casa. Y voy a brindar por los que han arriesgado la vida o algún tipo de seguridad por mantener una postura digna e inequívoca. Por tantos valientes españoles que, desgraciadamente, no han sido mayoría. Vivan ellos, y con ellos que viva España.
http://www.carlosherrera.com/
-
Enlaces:

A PROBEZA NON É UNHA SITUACIÓN NATURAL

O pan que non debe faltar nunca na mesa de nadie, e menos na dos probes. Fotografía dun estand na feira artesanal de Santiago, o 2.07.2009
San Francisco de Santiago, presidida polo monumento de Asorey. Foto do mesmo 2.07.2009.
-
Pontevedra, 31.07.2009
-
Entrada n. 1024 do blog
-
-
A PROBEZA NON É UNHA SITUACIÓN NATURAL,
por Xesús López Fernández
-
A frase do título desta entrada non é miña, senón do padre Paco Castro, co que coincidín en dúas peregrinaciós recéns:
unha a Italia, no pasado mes de marzo, con paradas en Roma e nalgús dos lugares que son un referente franciscán naquel país, a patria de Francisco de Asís. Os interesados poden atopar neste blog algunhas entradas que van sobre a dita peregrinación.
-
Pero hai escasos días coincidín de novo co padre Paco nunha nova peregrinación, ésta a Terra Santa, á que me vou referindo en diversos artículos, xa neste blog ["En Terra Santa, 1", "En Terra Santa, 2", Getsemaní e Dominus Flevit"] e outros que han seguir. Eso espero.
-
Xa de retorno tiven conocemento da campaña "Juntos podemos", levada a cabo en Santiago pra ver de captare axudas prós máis necesitados. O padre Paco foi un dos promotores, xunto con María Castro e outros colaboradores. A campaña foi toda un éxito e, ademais das axudas transmitidas, sete ou talvez oito persoas que estaban en situación precaria atoparon un medio de traballo. Pero prefiro que falen os enlaces que inclúo seguidamente.
-
Enlaces:
El País, 23.07.2009: Trébores contra a probeza.

Nota.- Pra un achegamento ó perfil do padre Paco Castro:
Enlace:

miércoles, 29 de julio de 2009

POLO Á CARTA

Algunhas xentes esfórzanse por traballa-la terra, porque saben que dela poden obte-la necesaria mantenza. Non-obstante, o planeta, maltratado, agredido, négase a lle dar soporte a unha poboación maior cada día. Pero a razón do mal pode estar no corazón dos gobernantes que non pensan tanto na boa administración como na fortuna persoal. ¡Ai, a política como carreira!.
-
Parece como se os homes non quixeran confiar nos homes como solución final, total, sustentable, pra marcar novos camiños d´esperanza. Tamén de riqueza. I é lóxico que neste momento de degradación os gobernados non confíen nos gobernantes, nos que decote aniña a corrupción. Case todos están baixo sospeita.
-
Pontevedra, 29.07.2009
-
Entrada 1023 do blog
-
POLO Á CARTA,
por Xesús López Fernández
-
Vaia como argumento máximo o que recolle o corto de Fernando Dimadura que inclúo nesta entrada. Vaia como exemplo ilustrativo e actual de aquel: "Contan dun sabio qu´un día/ tan probe e mísero estaba/ que sóo se sustentaba/ das herbas que recollía. /¿Haberá outro máis probe ...?..pra sí decía.../E cando o corpo xirou/ veu qu´outro sabio recollia/ as herbas qu´el desbotou."
-
A situación do mundo, a fame extrema qu´algús viven poderiase remediar con políticas máis equilibradas. Tristemente, parece que sóo a Igrexa ten, nestes momentos, unha política social clara e qu´os comedores nos que se dá acollida a tantísimo necesitado sempre están relacionados con ela, xestionados directamente ou ben por medio de colaboradores. A familia do "reciclador" que se xunta no remate do corto, pra cear, non deixa de face-lo sinal da cruz nen de rezar, agradecidos de que a outros lles sobre.
-
Guión, fotografías, dirección e música do autor, Fernando Dimadura. Importante o aviso do final: 25000 persoas morren de fame, a cotío, no ancho mundo. A xeografía da fame está tamén instalada nas sociedades opulentas, testemuña de qu´as cousas se están a facer mal. Algo falla. Moito.
-
-
Enlaces en relación coa fame no mundo:
-
-

domingo, 26 de julio de 2009

CASTELAO, POSIBLES ACCIÓS XUDICIALES

Hai que visita-lo lugar pra comprendere qu´o novo Castelao pode ser un Castelao matador. Xa por accidente ou por pura violencia, alguén pode acabar espetado contra do apéndice agudo da estatua. Á hora do accidente non vai haber diferencia antre man estilizada, carpeta de dibuxos, ou alfanxe matador. Que nunca pase nada máis alá do despropósito que Teresa Casal non sabe explicar.
-
Pontevedra, 26.07.2009
-
Entrada n. 1022 do blog
-
CASTELAO, POSIBLES ACCIÓS XUDICIALES,
por Xesús López Fernández
-
La Voz de Galicia do 25.07 recolle a noticia de que antiguos directivos de Amigos da Cultura estudian a posibilidade de comezar acciós legales contra o Concello, por ter disposto do que, aínda formando parte do patrimonio urbán, pode non ser da súa propiedade.
-
Amigos da Cultura organizou, no seu momento, a recaudación e xestión de aportaciós prá realización da obra, que en principio o Concello non quixo recibir. Finalmente fora ubicada nos xardíns de Santa María, un dos espacios máis emblemáticos da cidade, ata a súa deconstrucción por estos ayatoláhs, traidores da memoria recente.
-
Sigue un enlace da noticia dada por La Voz de Galicia:
-

O ESMORECEMENTO DO GALEGO (16)

Torna a este meu blog o icono do caos do idioma, o da deconstrucción, afogada a obra de Rosalía, sen sermos capaces de crear un verdadeiro libro galego máis alá dos soños primeiros de Galaxia, hoxe tamén metida no galegués co que onte se bradou na Quintana.
G.V., o novo líder do BNG, onte na Quintana, ante as súas mesnadas. Desta volta, a Quintana creceu e parece que sí couberon alí 15000, e máis un xamón, (ou presunto, como lles ha gustar decir, en portugués. Pode ser unha das palabras a "incorporar" ó noso idioma).
-
Pontevedra, 26.07.2009
-
Entrada n. 1021 do blog
-
O ESMORECEMENTO DO GALEGO (16),
O DISCURSO DA QUINTANA,
por Xesús López Fernández
-
Están as cousas como están. Malos tempos pró idioma coa incapacidade por parte da Xunta de entrare no tema a fondo, se realmente o queren salvare, que está por ver.
-
Siguen os do Bloque co seu discurso da deconstrucción. Culpables de qu´a nosa fala, polo menos a que se concreta nos papeles, normas e plans d´estudio, non se pareza xa nada á verdadeira fala do país, siguen coa súa moviola. E deso foi a intervención d´onte do novo BNG, o que preside o "lingüista" galegués de G.V., que na Quintana chegou decir, outra volta, que os nacionalistas galegos (¿quénes, eles son nacionalistas ou estalinistas?), están comprometidos na defensa do idioma que está a sofrire "un ataque sen precedentes orquestado (menos mal que non dixo "orquestrado") dende a propia Xunta de Galiza (que tampouco existe, porque Galiza é outro producto da súa mente febril)".
-
"Movámonos polo galego e polo emprego", foi o seu lema final. Nada, que cada día irán perdendo valor ata quedaren nun grupo mínimo cun presunto horizonte de caixeiros automáticos e contenedores a batir.
-
¡Como ademáis xa non poden subvencionar a nengún medio de comunicación pra que os arroupe, malo! ¡Apaga a luz, Catalina!.
-
Enlace e foro recomendado:

sábado, 25 de julio de 2009

EN TERRA SANTA, 2

Entorno idílico da igrexa construída no monte das Boaventuranzas. (Clicade sempre nas fotos)
Templo.
Outra vista do templo.
Interior do templo, altar.
Templo da multiplicación dos pans e peixes.
O cartel explica a constancia da tradición que sitúa no lugar a dita multiplicación por medio de mosaicos de gran valor, de influencia exipcia.
Aspecto interior do templo.
Restos arqueolóxicos. O da esquerda é un muíño perfectamente conservado.
Tabgha, igrexa do primado de Pedro, mensa Cristi.
Aquí foille encomendado a Pedro o primado da Igrexa.
O movemento neocatecumenal de Kiko Argüelles estaba presente no lugar o 9.7, á procura das raíces máis profundas da fe.
A xente vai ávida cara ó mar de Galilea, a se molla-los pes.
A xente do grupo disfruta co contacto do lago.
Mensa Cristi, e "mesa" da primacía de Pedro.
Entramos a Cafarnaúm, a cidade de Xesús.
Outro muíño perfectamente conservado.
Restos de Cafarnaúm.
Nos restos da sinagoga do século IV, atendendo as explicaciós do guía.
Máis da sinagoga.
Perspectiva das excavaciós e campo arqueolóxico de Cafarnaúm.
Casa de Pedro. Vista parcial. Sobre ela, a igrrexa do seu memorial.
Momento da eucaristía concelebrada na igrexa octogonal do memorial. Un dos barcos parte pra cruza-lo mar de Galilea.
Vista do mar, dende a nosa embarcación.
Unha moto náutica fai unha exhibición mentres estabamos parados no medio do mar de Galilea.
Don Julián vai na nosa embarcación.
A xente apréstase pra saíre do barco.
Baixando do barco.
Entrando ó restorán do kibbutz.
Aspecto dun exterior do kibbutz, moi coidado.
Templo do monte Tabor, o da Transfiguración.
Aspecto do interior.
Vista dende o monte Tabor. O dominio da terra pode ser cousa dos kibbutzim.
Outro aspecto exterior do templo, que custodian os franciscáns.
A xente retírase cara os taxis. Son as cinco e van cerra-lo recinto.
Último acto da tarde. Renovación do bautismo, no Xordán.
Pontevedra, 25.07.2009
-
Entrada n. 1020 do blog
-
Artículo semanal, continuación de "En Terra Santa, 1"
-
En Terra Santa, 2,
por Xesús López Fernández
-
(continuación)…O día 9 de Xullo foi, pois, o da travesía do mar de Galilea, en dous barcos. Deixabamos atrás o Monte das Boaventuranzas e a Tabgha, [multiplicación de pans e peixes]; e deixabámo-las ruínas de Cafarnaúm, que a arqueoloxía redescobreu a partir das primeiras calicatas do ano 1838. Casas, cisternas, muíños, restos da sinagoga do século IV, a casa de Pedro, hoxe amparada polo templo memorial no que celebrarámo-la eucaristía. Certamente, Cafarnaúm debeu ser importante na antigüedade, e alí retirouse Xesús despois da detención de Xohán. Xesús, que acodía á sinagoga, obrou nela o miragre da expulsión do demo dun poseso. Pero sigamos coa travesía por un lago parecido ás nosas rías, menos contaminado. Paramos pra un tempo de meditación sobre aquel mar polo que Xesús camiñou. Os guías centraron a nosa atención co seu discurso histórico-bíblico. Pasado ese momento cantouse, incluso, a Rianxeira: “A Virxe de Guadalupe…, descalciña pola area…”. Unha moto náutica cruzaba veloz o lago mentres seguiamos cara un kibbutz-restorán da parte sur, un kibbutz con peirao propio.

Esto dos kibbutz, dos kibbutzim, é un ensaio que parece estar en regresión. O terreo é propiedade do Estado, que intentou vertebra-lo país por medio dos kibbutzim, coloniza-las terras, facelas productivas. E así naceron non poucos verxeles, co apoio dos modernos sistemas de rego. Pero o Goberno descobreu que non son necesariamente competitivos, que incluso poden ter fortes perdas, razón pola que está procedendo á privatización dalgús deles, pra máis incentivar ós colonos. Pero no eido do turismo están a encontraren algús kibbutzim unha certa vía de riqueza. E así, ese 9.7, quén o diría, xantamos no comedor dun kibbutz con capacidade pra máis de 300 persoas. Algús están tan especializados que ofrecen, antre outros servicios, unha demostración de pesca, de cómo se bota a rede e se recolle chea de peixes, unha especie chamada sampedro, que figuraba no noso menú, ese día. O kibbutz de Yardenit, xa no Xordán, o lugar onde se estima foi bautizado Xesús, ofrece unha certa gama de souvenirs. E brinda túnicas albas prós bautizos ou renovaciós por inmersión.

Depois de ter xantado, o autobús levounos a unha parada de taxis, taxis colectivos pra, por unha pista serpenteante, sobir ó monte Tabor, o da Transfiguración. Debemos ter en conta que nos Evanxelios fálase simplemente dun monte alto de Galilea (Mc.9,2; Mt.17,1) que na segunda carta de S. Pedro, cando se lembra de novo a Transfiguración, cítase como monte santo (2Pt.1,6-18). Pero xa a comunidade cristiáa de Palestina tiña identificada a montaña e precisado que se trataba do Tabor, que sofreu non poucos arrasos e movementos de poboación. Realmente, o monte fora considerado sagrado dende a máis remota antigüedade. A presencia franciscáa alí fixo posible o estudio sistemático das ruínas existentes e, pouco a pouco, comezouse a construir, despois de identifica-los restos dos edificios sagrados polo iniciador da arqueoloxía palestina, Melchor de Vogüe, no 1854. Os restos atopados na propiedade franciscáa pertencen a unha construcción que foi catalogada como cripta dunha igrexa cruzada de tres naves.

No 1921 púxose man ós traballos de restauración e limpeza. No 1924 sería rematada a basílica consagrada polo Papa Pío XI, representado na ceremonia polo Cardeal Oreste Giorgi, da Orde franciscáa. Alí acodimos, ó templo que eles custodian, con horario moi estricto. Cerran ás 5 do serán. Aínda nos dou tempo de nos achegar ó Xordán, que nace no monte Hermón, pra renova-lo Bautismo no río sagrado e consagrado por Xesús. A tarde non daba máis de sí. Tocaba regresar a Tiberíades pra no día seguinte seguir a Xerusalén. O mar de Galilea sigue vivo prá pesca, como no tempo dos Evanxelios. E tamén é base pró suministro de auga potable a case todo Israel, un auga riquísima. Dou fe. (Continuará)

viernes, 24 de julio de 2009

ENCE MANTÉN A MENTIRA

O Brado de Edvard Münch pódese materializar na ría de Pontevedra en calquer momento. Aínda onte chegaba o pestazo sobre a cidade. Pero a instantánea do horror que recolle o cadro está pensada prós políticos d´antes e os d´agora, porque a pasarela podémola identificar tanto coa d´Os Praceres, de Ana Pastor, como coa prolongación que queren construiren Mosquera e Lores, "os salvadores" que non ousan pedi-lo cerre da factoría, nen o d´outras factorías que carecen de concesión, nesta ría.
Antonio Camblor, director de Ence, e o seu xefe de Medio Ambiente, Felipe González-Río, na súa declaración ós medios de qu´a fábrica cumpre dende hai dez anos cos parámetros establecidos pola UE e que non hai por qué pensar no seu traslado.
-
Pontevedra, 24.07.2009
-
Entrada n. 1019 do blog
-
ENCE MANTÉN A MENTIRA,
por Xesús López Fernández
-
Dend´a empresa queren mante-la falacia de que todo está ben pola súa banda, que a súa presencia en Lourizán é case unha bendición. Mentira. Unha ría morre por culpa deles e tamén pola dos políticos que non teñen vontade de compri-los deberes.
-
Contra o dito pola ministra Espinosa, ministra do tres-en-un, de que nadie se dirixeu ó ministerio en relación con Ence, a cousa pode ser certa falando de políticos; non en relación con Salvemos Pontevedra que ten nos tribunales a petición de cerre das factorías emprazadas no dominio público marítimo terrestre das marismas de Lourizán e de máis amplia zona, por exemplo Mollabao, por careceren de concesión, perdida no momento da privatización da empresa.
-
Non digo máis porque todo éso está argumentado neste blog, como tamén en relación dos recheos de Marín, que siguen e denuncia agora a APDR.
-

BUCIÑOS DENUNCIA

O monumento a Castelao, trasladado á zona do Museo, actuación denunciada polos presuntos propietarios do mesmo.
Manuel García Buciños (foto de La Voz de Galicia) protesta igualmente polo cambio de ubicación do monumento.
-
Pontevedra, 24.07.2009
-
Entrada n. 1018 do blog.
-
BUCIÑOS DENUNCIA,
por Xesús López Fernández
-
O escultor fai unhas declaraciós a La Voz de Galicia polas que se manifesta contrario ó traslado do monumento, pensado prós xardíns de Santa María. O home está enfadado, naturalmente, antr´outras cousas porque non se lle comentou nada, d´acordo coa política do goberno local estalinista.
-
Ós pontevedreses xa nada nos extraña despois de vere cómo acabaron coa cidade e cómo acaban tamén co idioma. Neste sentido, no chan no que agora "puxo pé" Castelao, xa está alí a súa "pegada" deconstructora do idioma, do que Castelao foi igualmente outro deconstructor na medida na que se deixou levare pola moda portuguesa. Pero aquelo foi un lapsus que non se debería perpetuar.
-
"Nós temos fé no noso povo, mais logo o noso povo ha ter fé en nós".
-
Esa ou parecida frase está alí xa grabada. ¿Cómo? ¿Povo con uve?. Pero si éso é un disparate. Porque do latín "populus, populi" non pode derivar "povo", sí "pobo". Como de "lupus" "lobo"; como de "polipus", "pulpo, polpo ou polbo", nunca "polvo", como algús cachorros da lusomanía escriben xa. Pero ese debe ser, en todo caso, problema dos portugueses, non dos galegos.
-
Enlace:

jueves, 23 de julio de 2009

GETSEMANÍ E DOMINUS FLEVIT

O pasado 20.07.2009 publiquei un artículo, tamén inserido no blog, "En Terra Santa, 1", que terá unha continuación de tres ou catro máis, nos que se vai relatare, de xeito somero, o itinerario seguido na peregrinación promovida pola diócesis de Santiago, así como as experiencias vividas. Irei pendurando no blog algunhas das fotos feitas na viaxe, comezando por ésta do Horto dos Olivos ou de Getsemaní, que significa "muíño de aceite". O primeiro olivo ou oliveira que aparece pola esquerda foi prantado por Paulo VI. (Clicade sobre as fotos, menos a última, pra velas agrandadas). Esta árbore ben pode ter memoria de Xesús si é que chega ós tres mil anos que algús botánicos calculan poden viviren as oliveiras. A oliveira máis vella das existentes no lugar ten case doce metros de perímetro. Lembremos que no ano 1995 e co Monte dos Olivos como telón de fondo representouse un oratorio de Beethoven, "Christus am Ölberg", con sóo tres persoas prá súa execución: Un tenor (Xesús), un baixo (Pedro), e un soprano (o ánxel).
YOU TUBE: Beethoven, Christus am Ölberge
Don Julián Barrio, arzobispo de Santiago, no Horto dos Olivos. O prelado oficiou na eucaristía concelebrada na Basílica da Agonía.

Vista xeral do horto da agonía e a traición.
Outro exemplar que pode ter memoria de Xesús.

Seguimos no Horto dos Olivos.

Fachada do templo da Agonía, onde celebrámo-la eucaristía.
Outra perspectiva do exterior do templo.
Cimiterio atopado nas excavaciós, no que pode haber tumbas xudeocristiás, marcadas cunha cruz ou unha palma, relacionadas con nomes como Jairo, Marta, María.
Necrópolis na baixada do Monte dos Olivos.
Templo do Dominus Flevit. O pranto e os laios de Xesús sobre Xerusalén lémbranse neste moderno templo construído no 1955, deseñado polo arquitecto Antonio Barluzzi sobre os restos dun vello templo medieval.
O novo altar mira cara Xerusalén pra qu´o celebrante poida evoca-lo texto de Lc. 19, 41-44.
Perspectiva do complexo que xira en torno ó Dominus Flevit, que ilustra unha publicación do ministerio de Asuntos Exteriores de Israel. Ó fondo, Xerusalén.
-
Pontevedra, 23.07.2009
-
Entrada n. 1017 do blog
-

Con data 20.07 publiquei un traballo, "En Terra Santa, 1", primeiro dunha corta serie na que irei facendo memoria semanal das lembrazas traídas da peregrinaxe qu´o Arzobispado de Santiago acaba de realizar.
-
Polo medio da abada do Monte dos Olivos atópase o templo que conmemora o lugar onde Xesús chorou. Todo o espacio é realmente un relicario de restos históricos bíblicocristiáns.
-
Fagamos unha traducción do que nos conta Lucas ó falar do pranto do Señor:
-
"Cando se foi achegando, ó vé-la cidade, chorou por ela, e dixo: ¡Se neste día comprenderas tí tamén os camiños da paz! Pero os teus ollos siguen cerrados. Pois vai chega-lo día no que os teus nemigos hanche arrodeare con bastidas, hanche cercar i esmagar por tóda-las partes; hanche pisotear a tí e ós teus fillos enchousados polas murallas. Non van deixare pedra sobre pedra no teu recinto, por non ter reconocido o momento no que Deus viña a darche salvación. (Lucas, 19, 41-44)".
-
Sobre Getsemaní deixemos qu´as oliveiras das fotos falen por si mesmas.
-
Israel, Ministerio de Asuntos Exteriores. A capela do Dominus Flevit no Monte dos Olivos.
Dominus Flevit, Onde o Señor chorou.

GETSEMANÍ E DOMINUS FLEVIT,
por Xesús López Fernández
-