Belfast e Armagh

 Belfast, Universidade. Queen´s College. Un dos seus espacios amplios.

 Hotel Europa, que debeu sofrir 33 atentados do IRA.

 Opera House de Belfast.

Se non me equivoco, un sorbus aucuparia. En galego, sorba, raña, capudre, cancereixo. As baias chámanse rañotes. É o serbal dos cazadores ou dos paxariños que cando o outono avanza  ponse compleamente roxo. En Dublín tamén lle sacan rendemento paisaxístico.

A tapia dos posters, unha das rutas recomendadas.

 Máis do mesmo

 O Guernica tamén figura antre as ilustraciós, "rubricado" por Hugo Chávez.

 Nova perspectiva...

 i ésta, unha das máis fotografiadas.

 O edificio do Titanic Belfast forma parte do novo urbanismo

 Outra perspectiva do dito edificio.

 Outro espacio urbán.

 Este é un dos laterales do edificio consistorial, nun enclave urbanístico magnífico.

 Seguimos no mesmo entorno.

 Tamén... 

 Fachada do edificio consistorial.

 Avenida que linda coa zona verde do Concello.

 Vista frontal do edificio, o City Hall, cun pórtico fastuoso.

 Seguimos no mesmo entorno, no que o Outono tamén é protagonista. 

 Pórtico do City Hall, o Concello.

 Outra perspectiva.

 Mesmo espacio, todo moi coidado.

 Catedral católica de San Patricio, en Armagh.

 Armagh é posiblemente a máis vella cidade de Irlanda, sede ademáis da Igrexa católica e da nacional irlandesa.   

 Fachada do templo catedralicio.

 Outro enfoque da mesma.

 Interior da catedral.

 Vista do presbiterio.

 Retablo da catedral.

 Debe ser un castaño de Indias marcado polo Outono.

 Toxos en Armagh.

 A vella biblioteca do Trinity College, en  Dublin. Douscentos mil volumes nos contemplan. 

 Arteria que bordea o espacio universitario.

 O Outono apoderouse xa das edras que cobren estos edificios. As portas son todas iguales, pero de distinta color.

 Catedral de San Patricio (protestante) en Dublin. 

 Outro aspecto do interior.

En Dublin, parque Phoennix. As árbores están defendidas das posibles agresiós dos cervos. 

Pontevedra, 21.10.2013

Entrada n. 1713 do blog

Artículo semanal (Diario de Pontevedra) 

Belfast e Armagh,

por Xesús López Fernandez

            Belfast é unha cidade en marcha na que dend´o Acordo do Venres Santo no 1998, co IRA en aparente hibernación, tense producido un gran avance e renovación. A mañá do 24.09 comezamos có noso plan de visitas á que en gaélico chamaban Béal Feirste, que significa “o vao areoso na desembocadura do río” e que é capital de Irlanda do Norte, no Reino Unido. Debe andar polos 300000 habitantes, mentres se estima son uns 600000 os que viven na súa área metropolitáa. O século XVII marca a chegada á rexión dun gran número de colonos ingleses i escoceses que se estableceron prá colonización do Ulster, co ouxetivo de erradicare a poboación católica, que se rebelaría no 1641. Daquela sería duramente esmagada…. A pesar da paz do 1998 sigue habendo certos medos e, aínda que no Ulster parece ondear de cada volta menos a bandeira inglesa, por esa razón os protestantes unionistas cometen algún que outro acto vandálico contra os templos católicos, como o do pasado 19 de Agosto, con bombas de pintura azul, contra o templo de San Malaquías, o terceiro máis antiguo da cidade.

            Pero sí  hai acordos  antre unionistas e nacionalistas, pra ver de acadaren un entendemento certo. Incluso propoñen algús derruba-la tapia que separa o barrio católico do protestante e na que, a día d´hoxe, consérvanse numerosísimos posters, algús deles verdadeiras obras de arte. Ese é un dos espacios a visitar; pero sobre todo os edificios e lugares nos que a cidade faise máis señora e clásica: o City Hall, (o Concello), construído no 1906, impresionante; tamén o Queen´s College (a Universidade); o edificio do Hotel Europa, que chegou sofrir ata 33 atentados do IRA. E numerosos templos, católicos e protestantes. Ámba-las devociós teñen templos dedicados a San Patricio, o santo evanxelizador. Outros templos: Santa Ana e a Catedral católica de San Pedro... Pero o Belfast máis novo, case un barrio intelixente e con zonas verdes, vaise deseñando en torno ó Titanic Belfast que, curiosamente, case coincide naquel espacio coa rosa dos ventos do mapa de Williamson, do 1791. O círculo cérrase así e un barrio novo, co marchamo da sustentabilidade, está preparado pra acollere a 28000 habitantes. A circulación de vehículos está disposta con xenerosidade, con intelixencia, en sentido radial e tamén orbital. Cidade en marcha…

            Outro sinal de identidade son algús pubs, que en Belfast poden mesmo ser obras de arte, ata o punto de que un do século XVII, sigue a ser hoxe un local de moda, tradición viva. Pero a nosa ruta sigue cara Armagh (Ard Mhacha en gaélico), que sofreu a presencia do exército británico ata o 2007. Armagh é conocido como o “horto de Irlanda” e díse que alí se producen as mellores mazás do mundo. É posiblemente a cidade máis antigua de Irlanda, importante tanto na historia do Celtismo como na do Cristianismo insular, sobre cuio encontro existen non poucas referencias e leendas. Hoxe é a sede tanto da Igrexa católica da illa, como da Igrexa nacional de Irlanda. Xa en Armagh, reunidos na catedral de San Patricio, celebrariamos a santa misa, ás tres da tarde.

            Lembremos tamén que en Armagh, despois de anos tentando recupera-la gaita, o esforzo granaría na organización dos chamados “festivales de música celta”, como os de Ortigueira, na provincia d´A Coruña. O esforzo de concentración de gaiteiros chegados de todo o mundo, de diversos países europeos, do Mediterráneo, incluso Canadá. E alí teñen acodido moitos dos nosos artistas. Tería que manexar moita información pra facer un inventario cabal. Pero lémbrome de Carlos Núñez, un home que ten actuado en diversas ocasiós co grupo The Chiftains e do que, hai xa anos, os medios daban noticia de que, nunha das súas demostraciós, “A Muiñeira de Chantada” fora acollida con delirio polo público alí presente. No autobús, xa cara Dublín, ía facendo memoria destas cousas. Xa comentei, no primeiro dos artículos dedicados á lembranza desta viaxe, “In Dublin´s fair city”, que alí asistimos a unha demostración de música celta nun pub da cidade. E agora descobro en YouTube que, no concerto de Carlos Núñez e os Chiftains, na apoteosis final, cando interveñen algús danzantes, antre eles está unha das bailarinas do pub de Dublín. Casualidades.