domingo, 8 de diciembre de 2013

Biodiversidade

 Síntesis da biodiversidade. Unha estampa do que é un mundo en liquidación se non cambiámo-las nosas pautas de relación co Planeta.
 Este oso pódese atopar sen soporte, por falta de xeo, nadando a corenta kilómetros de chan firme. Están na clara conta atrás, son unha das familias da biodiversidade en claro peligro de desaparición.  Son cousas do quecemento global.
 As grandes urbes foron privando ó planeta de espacios naturales....
 e son clara causa destos estercoleiros, dos que algunhas xentes malviven, á procura de algo reciclable. 
 Esta pode se-la foto finish da Terra, ó mellor o que os homes queren ou impulsan, fundamentalmente os gobernos e algunhas multinacionales. 
As químicas e fábricas de plaguicidas poden ser tamén un peligro certo no envenenamento global, pró que non hai fronteiras.

Pontevedra, 9.12.2013
Entrada n. 1724 do blog
Artículo semanal (no Diario de Pontevedra)

Biodiversidade,
por Xesús López Fernández

            ¿O home na biodiversidade ou contra a biodiversidade? Non é cousa sen importancia, porque verdadeiramente somos parte da biodiversidade proclamada na cuestión, algo sabido incluso polos pobos primitivos, por xentes que trataban e tratan a terra de forma reverencial, todo un rito, sabedores de que existe unha relación de servicio e dependencia. E poderiamos tirar exemplos diversos sobre moitas formas de relación: o sentido que prós pobos amazónicos ten o bosco plural, pra eles acobillo e mantenza, incluso fonte de sanación. E como decían os náhuatl asentados en México, hai xa varios séculos: “A terra vai se-lo que os homes queiran que sexa”. Seguramente eran sabedores da capacidade de dominio do home sobre o medio, tamén conocedores da necesidade de avincallare o seu futuro como especie coa conservación e uso sustentable dos recursos.   

            De momento cinguidos a ese sentir dos náhuatl poderiamos traer aquí o exempro de cómo foron desenvolvendo algunhas artes ata conseguiren elaborar tecidos de algodón e outras cousas. O conto de Bonifacio, moi en breve, aclara algo sobre a existente relación de amor á terra: Bonifacio era un home profundamente cristián que tiña pasado un ou talvez dous anos nun seminario. Pra el, ésta era unha razón máis pra creere nestos rezos que reflexan exactamente a mentalidade relixiosa indíxena tradicional. É mester, decía, pedirlle perdón á Terra de cada volta que a molestamos ou maltratamos, por exemplo ó abri-los sucos prá sementeira ou cando se queima o chan no que se atopa o fogón doméstico. E nestas oraciós está vívida a presencia do Cristo-Sol e do seu contrario “demo-aire”. O algodón xa non se sementa, coa excepción dalgús arbustos no enxido da casa, pero este xeito de rezare sigue en uso pra asegurare o bo crecemento de tóda-las prantas.  

            Pero estamos nun momento difícil, porque despois da lenta evolución (o bosco como provisor, o bosco como templo no pobo ario, o cultivo respetuoso dos campos), o home chegaría a se convertir nun ser depredador. Os boscos primarios cada vez máis en regresión (a perda de masa forestal na Amazonia  vai ser un factor determinante no quecemento global) están a marcaren unha actitude de total irresponsabilidade por parte dos homes que agora, por falta de intelixencia, están a adoutaren unha actitude contra a biodiversidade, con moitos agravantes ó teren aceptado os gobernos a actitude de certas empresas que soñan con dominare o planeta. E así, perdidos moitos boscos primarios foise derivando cara as prantaciós monoespecíficas e pirofíticas, e contra a auga de ríos e mares. Importa a prantación de frondosas ou o cultivo cereal en montes en man común, que dibuxarían un Outono con colores fantásticas, e a recuperación incluso da nosa economía agrogandeira.

            Pero unha das prantaciós monoespecíficas é a que vai co asunto da soxa transxénica, tratada con roundup, un veneno, cuio consumo pode non ser convinte anque estea amparado polo goberno useño, como tamén o uso da hormona de crecemento pra unha maior producción de leite, escándalo destapado, estos pasados días, en Galicia. As vacas tratadas aumentan a producción de leite incluso un 50%, no que algús gandeiros ven a posibilidade de competire co leite subvencionado procedente de Alemania ou Francia. I están vendendo a países emerxentes. Esquecen que tamén nós somos país emerxente, claudicante na observanza das leis que deberían ampara-lo medio ambiente e a saúde de vacas e homes. Pola vía desa contaminación permitida vanse producindo novas enfermedades dexenerativas de difícil diagnóstico. Sí que ten que haber moito coidado e consumo responsable, sendo un sector mínimo da sociedade o que está advertido contra os productos transxénicos, que non repara cando no super llos colocan na bolsa da compra. ¡Claro que a terra vai se-lo que os homes queiran, pero me temo que no-la estamos cargando ó tempo que nos suicidamos, esquecida a lección da sinfonía da biodiversidade!.              

9 comentarios:

Tellagorri dijo...

Haces bien, Xésus, en denunciar toda la porquería que vamos echando sobre los terrenos y los mares sin mayor interés en entender lo que tú explicas : a la Tierra hay que mimarla.

Actualmente la mayoría de los municipios medianos y las grandes urbes están plagados de estercoleros inmensos en donde se almacen todo tipo de basuras : plásticos, maderas, hierros, etc. además de frascos de productos químicos.

Sabemos que el Mediterraneo es ya un enorme contenedor de basura, y a este paso lo primero que nos cargamos es a los habitantes que lo habitan con lo que eliminamos fuentes tradicionales de alimentación.

Bien por tu trabajo bloguero.

o blog de xesús lópez dijo...

Gracias, Javier:
Me ha tocado vivir en un espacio sensible altamente degradado por las industrias de vertedero que han instalado en la ría de Pontevedra, otro estercolero en el que priman el mercurio y las dioxinas, ahora aflora también el zinc y creoo que el cadmio.
Los bifenilos policlorados también están aquí, y los exportamos al Atlántico.
Y hay que recordar que en Pontevedra existe un colectivo de paralíticos cerebrales, presuntamente por los vertidos de mercurio a nuestras aguas.
Desgraciadamente, la empresa titular de la pastera parece que va a seguir aquí, que ya los políticos están tocados para que se olviden de la defensa del medio ambiente.
Y otras de las contaminaciones de esta tierra ha sido, desde los cincuenta, la plantación de eucaliptos y pinos radiata, pirofíticos. Con su masiva presencia las aldeas se han visto cercadas y se produjo el mayor éxodo emigratorio de esta tierra.
Gracias por tus comentarios y, de verdad, creo que nos estamos cargando el planeta y que nada va a resolver una Constitución que habla de derechos ambientales o que recomienda el ejercicio de la acción popular. Todo es una pose, mentira total.
Un cordial saludo.

Jaime dijo...

Por desgracia Xesus, el estercolero es inmenso, en cada rincón de nuestra nación aparecen grandes almacenamientos de basura y residuos tóxicos y lo peor de todo es que sin ningún control; como bien dices un ejemplo palmario es la ría de Pontevedra,tambien muchos de los vertederos hoy enterrados como si nunca hubieran existido, contaminando acuiferos y por lo tanto rios y mares; no le damos tiempo a la tierra para regenerarse, con este consumismo salvaje, de usar y tirar.
Esperar de nuestros políticos que hagan algo mas que repartirse nuestro dinero, es creer en imposibles.
Salud

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Jaime:
Creo que galopamos hacia la muerte total porque nos dejamos llevar por el dictado de los políticos.
La ría de Pontevedra es un gran basurero. Han disimulado algo el pestazo, seguramente con otras fragancias, pero creo que los practican el deporte de ría, cuando pasan frente a RAxó perciben las emanaciones de la emulsión que allí llega por la vía tubular: efluente de la pastera y el de la ciudad, que se funden en la depuradora ilegal de Os Praceres.
Tenemos que sacralizar nuestra relación con la Tierra, a ver si aún hay algún tipo de curación.
Saludos cordiales.

Jaime dijo...

Tengo en la mente mi primer recuerdo de Pontevedra, es del año 1981, y pensé, ¡que mal huele!, veo que no me había equivocado nada, para desgracia de los pontevedreses otro tanto tenemos en el vertedero de Cerceda, donde se comprometieron a incinerar medicamentos y lo que hicieron fue enterrarlos, por lo que la contaminación puede ser terrible.
Salud

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Jaime:
En tu comentario anterior hacías mención a que existen muchos vertederos por el país adelante.
Recuerdo lo que me comentaba un viejo emigrante que estuvo en Francia unos cuantos años. Cumplido allá su periplo profesional, ya aquí paseaba muchos por sus montes de Cerdedo y lugares próximas. El me refirió que de vez en cuando se encontraba con depósitos pestilentes, "especie de casca gomosa", las miserias que retiraban de las balsas de decantación de la fábrica. En una ocasión, como consecuencia de uno de esos depósitos en la zona de O Paraño, fue iniciado un procedimiento judicial por el Juzgado de O Carballiño. Me imagino que el procedimiento quedaría aparcado.
También la Guardia Civil, haciendo un seguimiento de los vertidos que, con nocturnidad, hacían en diversos puntos de Galicia. Y así, en una mina abandonada fueron situando residuos "ricos" en mercurio, como que el metal llegaba a las aguas del Ulla. Etc.
Aún hoy tuve ocasión de releer una vieja revista en la que, con precisión se cuentan cosas que las nuevas generaciones desconocen.
La fábrica podría estar cerrada hace tiempo, pero parace que el Opus Dei, con Romay Beccaría como torpedo en la Xunta, fueron neutralizando la información científica existente.
Intentaron de aquella, entre otras cosas, desacreditar al Doctor Avelino Varela Senra, profesor en la Universidad de Cádiz, que siempre insistió en la relación entre organohalogenados y cáncer. A este hombre, según él llegó a denunciar, lo llegarían a amenazar. No digo más.

trillian dijo...

Si es qué hemos llegado a ser tan "inteligentes" qué él ser humano terminara destruyéndose a si mismo, y a todo lo que le rodea por supuesto.

Biquiños Xesús.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Trillian:
Creo que los diversos atentados contra la biodiversidad son realmente atentados contra el hombre, que debería ser su gran protector.
Desgraciadamente, para que los poderosos han actuación por el suicidio.El hombre está ya demasiado cercado.
Un biquiño.

o blog de xesús lópez dijo...

De certo é tamén un blog ácrata no sentido de que o seu titular non cree no poder, nen no Estado; mais sí no home i en Deus.
Gracias polas súas palabras. Reciba tamén o meu desexo prás festas que xa chegan: Nadal e Ano Novo cheos de felicidade.
Paz e ben. E un cordial saúdo.