domingo, 8 de abril de 2012

Cando a tarde vai caíndo

 Emaús. Interior do templo. A área dos mosaicos correspóndese, según a tradición, coa da casa de Cleofás.   
Retablo do templo de Emaús.

Pontevedra, 9.04.2012
Entrada n. 1514 do blog
Artículo semanal

Cando a tarde vai caíndo,
por Xesús López Fernández

            O título deste artículo está tirado do contexto da petición que dous amigos de Xesús, daqueles que estaban na casa dos discípulos, lle formulan ó Mestre: “Quédate connosco, que a tarde vai caíndo”, frase convertida hoxe en canto ritual na  liturxia católica. Estos homes camiñaban cara Emaús, a dúas leguas de distancia de  Xerusalén, lugar que conozo dende unha visita  do ano 2009, no mes de xullo, con motivo dunha peregrinación institucional organizada pola diócesis compostelá. Nunha igrexa que alí coidan os PP. Franciscáns, celadores de Terra Santa, existe un retablo evocador do momento no que Xesús Resucitado procede á fracción do pan. No propio templo, á esquerda da entrada, está delimitada a área que se supón ocupaba a casa de Cleofás, na que Xesús foi acollido naquela hora crepuscular. Emaús é un referente, un oasis na obra de non poucos autores (Papini, Mauriac, Newman, Edith Stein, etc.) pero sigamos, en parte, o relato de San Lucas, 24, 13-35:

            Os discípulos, di o evanxelista, ían comentando o que tiña acontecido e, mentres conversaban e debatían, Xesús en persoa achegouse a eles e coeles púxose a camiñar, pero eles non-o reconoceron. E o Resucitado pregunta: ¿Qué conversa é ésa que traedes mentres vades de camiño?. Un deles, Cleofás, replica: ¿Pero és ti o único forasteiro en Xerusalén que non sabe o que aconteceu alí estos días?. ¿Qué?, pregunta  Xesús. O de Xesús o Nazareno, profeta poderoso en obras e palabras, ante Deus e ante todo o pobo; cómo foi entregado polos sumos sacerdotes e os nosos xefes pra que o condenaran a morte, e foi crucificado; de cómo os seus discípulos agardaban que fose o futuro libertador de Israel; do sorprendidos que estaban de que lle deran morte; que se falaba da desaparición do seu corpo do sepulcro, mesmo de visión de ánxeles que afirmaban que estaba vivo…   

            É ese o momento no que Xesús comeza coa súa pedagoxía escriturística e mesmo lles chama necios e parvaxolos por non ter creído o anunciado polos profetas. ¿Non era preciso que o Mesías padecera esto pra entrare na súa gloria? A lección peripatética sigue: Moisés, os profetas…, pero xa perto da aldea Xesús fai ademán de seguir camiño. É o momento no que os seus acompañantes lle piden: “¡Quédate connosco, que a tarde vai caíndo!”. E Xesús entra na casa pra se quedar coeles. Cando están sentados á mesa, toma o pan, bendíceo, párteo e ofrécello. I é nese intre cando ós discípulos se lle abren os ollos e reconóceno. Mais el desaparece. Eles comentan: “¿Non ardía o noso corazón mentres camiñabamos e nos viña explicando as Escrituras?”. Toman a decisión de regresaren a Xerusalén, xunto ós Once que xa falaban dunha resurrección verdadeira, da aparición do Señor a Simón. I eles contan o que lles tiña acontecido no camiño, cómo reconoceran a Xesús pola fracción do pan.

            Dí Papini que, anque os camiñantes de Emaús eran bos xudeos, víronse turbados pola crucifixión de Xesús. Que o amaban e sofriron dos seus sofrimentos, pero aquel fin imprevisto, infamante, sen gloria e sen resistencia, estaba lonxe do que eles agardaban, e particularmente ó moito máis que arelaban. Comprendían, sí, que fose un Salvador homilde, xinete sobre mansos ruchos antes que sobre cabalería de guerra, e un pouco máis espiritoal e soave do que eles quixeran; eso acadaban a comprendelo, aínda que con traballo, incluso a soportalo con pena. Mais que o Mesías dos Xudeos tivese terminado, por vontade de tantos xudeos, na cruz, era un desacougo moi forte, un escándalo, como se Xesús estivese engañado sobre o seu propio ser, o que prós discípulos tiña un certo tinte de fracaso…Non reconoceran a Xesús en vida, pero no momento da fracción do pan, como cando un pai o reparte antr´os fillos, entón os discípulos de Emaús, cando a tarde xa caía, atópanse cara a cara có Resucitado, descóbreno i éntranlle presas por leva-la noticia. Regresan onde os Once, tamén con novas de que Xesús, o Deus-Fillo, estaba vivo, resucitado.    



8 comentarios:

Tío Chinto de Couzadoiro dijo...

Palabras evangélicas, amigo Xesús, tantas veces oídas y leídas en español, y hoy, por vez primera para mí, leídas en gallego. ¡Qué hermosa es nuestra lengua gallega! ¡Qué bien suena en ella la palabra eterna de Jesús!
Un cordial saludo.

o blog de xesús lópez dijo...

Ten en conta, Chinto, que traballei o texto con non poucas licencias, lonxe do galegués dos normativos, etc.
Unha aperta

candela dijo...

Pues, solo decirte que lo veo precioso y que me ha encantado leerlo.
:)

o blog de xesús lópez dijo...

Me alegro, Candela. Pero veo que me enrollé un poco al reiterar lo dicho en Lucas con la interpretación de Papini.
Un cordial saludo

José Luis Valladares Fernández dijo...

Sencillamente maravilloso. Desecha ese temor de haberte enrollado demasiado, como contestas a Candela. Creo que no le sobra a este Post ni una coma.

Un abrazo

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, José Luís:
Muchas gracias por tu comentario halagador. Eso me ayuda a verlo mejor a mi también.

Un abrazo

Natalia Pastor dijo...

Maravillosas palabras que reconfortan el alma.
Me ha encantado.
Besos.

o blog de xesús lópez dijo...

Muchas gracias, Natalia:
Celebro que te haya gustado el relato.
Besos