domingo, 21 de octubre de 2012

Viaxe a Grecia, 4

 Fachada do Tesouro dos atenienses.
 Outra vista do Tesouro dos atenienses. 
 O grupo disponse a entrare pra recorre-la zona arqueolóxica. Ó fondo, o Parnaso.
 Muro ou madarrón formado con pedras poligonales, pra unha maior seguridade.
 Esculcadoiro dend´o que se pode facer un certo inventario das ruínas de Delfos. Á man esquerda, parte inferior, o anfiteatro; as columnas do centro corresponden ó templo de Apolo, o terceiro dos conocidos.  

                      
 Outra vista do campo arqueolóxico.
O indicador marca o camiño cara a fonte Castalia, pró correspondente baño de purificación á hora das profecías. Existiron dous templos a Atenea pronaia. 

Pontevedra, 21.10.2012
Entrada n. 1570
Artículo semanal


Viaxe a Grecia, 4,
por Xesús López Fernández

            13.09.2012. Delfos está situado ó sur do monte Parnaso, que como moitos lugares da antigua Grecia leva un nome tirado da nómina da súa mitoloxía. Este Parnaso é fillo de Poseidón e da ninfa Cleodora, e  atribúeselle a fundación do oráculo de Delfos que pasado o tempo tería de ocupar Apolo. No lugar terían morada as musas que, chamadas por el, acodirían dende o monte Helicón. E por esa razón considérase o Parnaso como a patria simbólica dos poetas. Alí está situada a vella fonte de Castalia, o nacente d´augas frescas no que os antiguos se purificaban antes de pedi-las profecías ó Oráculo de Delfos. As ruínas do templo de Apolo (do terceiro templo dos que se ten noticia) fan supoñer un pasado esplendoroso, xunto cos restos doutros templos que no seu día conformaron o maior centro relixioso da Grecia antigua, e os datos históricos foron aflorando gracias ós traballos da Sociedade Arqueolóxica Francesa, coas súas excavaciós.

            O terreo está moi en costa, pero conforme se vai sobindo agrándase a panorámica, vaise aclarando a perspectiva dun Delfos que parece era xa unha poboación organizada dende 1400 a.C., na época micénica e cando os habitantes veneraban á deidade Gaia (Terra).  Alí estaban á nosa vista os restos dunha urbe hoxe impensable: o templo de Atenea pronaia, o Tesouro dos atenienses, o Anfiteatro  e, no máis alto da nosa camiñata, o estadio, ademais de restos de numerosos edificios que albergaran tesouros. Existe no lugar un espléndido museo con numerosas esculturas, releves, frisos, pezas de bronce e ouro que amplifican o que as ruínas mostran… Este museo, que foi construído no 1938, dispón de trece salas que acollen moitísimas ofrendas que nalgún tempo decoraban o templo de Apolo e que están datadas nos períodos arcaico, clásico e román. O noso guia foinos aclarando o puzzle, e a relación de Apolo coas ninfas, como se tivese un conocemento real dos persoaxes.

            Por certo, Apolo, co que nos tiñamos atopado xa o pasado ano no seu Oráculo de Dídima, perto de Mileto, era fillo de Zeus e da titánide Leto, e irmán de Ártemis. Según contan os poemas de Homero, cando Leto estaba preñada de Zeus tivo que se enfrentare a Hera, que non aceptaba a traición do seu esposo e quixo impedire que Leto parira, ordeando incluso que nadie lle dese acobillo. Leto atoparía amparo na illa de Delos, que antes fora unha ninfa, Asteria, tamén pretendida por Zeus pero, ó non correspondere ela ó seu amor, foi convertida en illa. Abreviemos. Na illa naceron Ártemis e Apolo. Cando pasado o tempo Apolo visitou o Olimpo, foi acollido bondadosamente polos outros deuses. Despois vagou por  montes e fragas á procura dun lugar pra fundar un oráculo, ata que se atopou no espacio penedío do Parnaso, có que se compraceu (outro xeito de conta-la historia). Nós, despois de xantare ó pe dese sistema montañoso, seguiriamos cara Atenas.

            No noso itinerario tiñamos unha sorpresa de paz: un convento bizantino fundado no ano 1011: Ossios Lucas, no concello de Distorno, na prefectura de Beocia. Está inscripto no Patrimonio da Humanidade da Unesco. É conocido polos seus mosaicos de fondo dourado, pinturas e refinada decoración. Dedicado ó seu fundador, San Lucas, un ermitaño do século X, cuios restos permanecen nunha cripta, é un dos edificios do medioevo máis importantes e visitados de Grecia…..Pasariamos tamén por Arachova, un pintoresco pobo de montaña pra, de seguido, aproximarnos a Tebas, a que fora cidade-estado con poderío, en tempos antiguos a máis grande de Beocia. Tebas era famosa polas súas sete portas, algo que citan Homero i Hesíodo, pero non estaba no noso rol de visitas…Chegamos a Atenas, xa case de noite, pra nos instalare no Hotel Titania, con moito movemento. O establecemento está (na mesma avenida) a corta distancia do templo católico román de San Dionisio Areopaxita, testigo da presencia de San Pablo no Areópago, pero ése era xa tema pró seguinte día.    


4 comentarios:

candela dijo...

Muy bellas imágenes Xesús. Da pena pensar que un país que un día fue cuna de la civilización esté ahora tan deteriorado y endeudado. Le ocurre como a España.

Todos los grandes imperios cayeron por lo mismo, decadencia en las costumbres y gobernantes vendidos y mediocres. No aprendemos nada de la Historia.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola,Candela:
Tengo un problema con las fotos y me pirdo a la hora de seleccionarlas.Y tendré que sacrificar no pocas a la hora de meter los artículos, porque son archivos pesados.
Nuestro guía,con gran sentido del humor,nos decía ante el Parlamento griego que ése era el gran problema, los trescientos señores que allí tenían asiento. Y parecía un aviso especial para españoles. "Y no tenemos Senado", como si aquí, por ese motivo, estuviésemos peor.

Un afectuoso saludo

José Luis Valladares Fernández dijo...

Lo que fue y lo que significó Grecia para todo Occidente y lo bajo que ha caído.El daño que hacen los dirigentes, cuando se olvidan de su historia, es desgraciadamente enorme.
Hoy Grecia, solamente es eso, ruinas históricas, fabulosas eso sí, pero el pueblo griego camina hoy por otros derroteros no tan gloriosos.

Un abrazo

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, José Luís:
Para el próximo lunes tocaré Atenas, muy someramente, que sólo muy pálidamente me puedo acercar a algunas cosas.
Cuando el guía nos situó ante el Parlamento, nos dejó un claro recado que ya he indicado en la respuesta que le doy a Candela. Trescientos parlamentarios y el gastos que esos mamones representan. El aviso de que ellos no tienen Senado parecía reflejar la opinión del hombre en el sentido de que aquí podemos estar peor. .
Yo creo que, e pesar de que abunden hoy las ruínas venerables en aquel país aún podemos aprender de su viejo idioma.. Y que tengan suerte, porque en el Turismo tienen un potencial impresionante de recuperación.

Un abrazo