domingo, 28 de octubre de 2012

Viaxe a Grecia, 5

 Teatro de Dyonisos
 Panorámica dend´o alto do Areópago, onde San Pablo foi invitado a falare.
 O Padre Paco Castro dá lectura ó discurso de San Pablo tal como está recollido nos Feitos dos Apóstolos, de San Lucas.
 Panorámica da área arqueolóxica. Ó fondo, o Partenón. O seu friso está no Museo Británico e non-o devolveron "porque os gregos non tiñan un museo adecuado", o que hoxe é mentira despois de que Melina Mercury, que foi en tempos ministra de Cultura, promovera a construcción do magnífico museo que hoxe ten a cidade.  
 Odeón de Herodes Atticus, onde estaba prevista a actuación de Montserrat Caballé neste mes que remata.
 Fotografía reiterada xa nesta tira, pero con outro enfoque. Ó fondo, o Partenón.
  
 OEstadio de Panatinaikos.
Un momento do cambio de guarda ant´o Parlamento, onde están gran parte dos problemas do país: 300 desgobernantes que cobran. ¡E o país non ten Senado!, no que aforran máis que nós, que inda podemos estar peor que eles.
 Areópago. Á dereita, en bronce, a lembranza de San Pablo.
 Conemoración da presencia de San Pablo.
Erecteión. A tribuna de  cariátides que miran cara ó Partenón.

Pontevedra, 28.10.2012
Entrada n. 1571
Artículo semanal


Viaxe a Grecia, 5,
por Xesús López Fernández

            Atenas, 14.09.2012. Xa na víspera e despois de ter ceado, falamos con xente española, cruceiristas na maioría, que tiñan previsto facer algunha das rutas polas illas gregas (contando os illotes existen tres mil). Saiamos do hotel pra dare unha volta noitarega pola zona, pero xa advertidos por aqueles compatriotas de certos peligros. Eles presenciaran un par de roubos, un aviso da situación que vive o país, con bulsas de extrema probeza.  Paseo, pois, corto, que o día 14 tocaba madrugar de novo. E preparámonos pra, despois de desaxunar, inicia-la nosa visita panorámica, sempre con alusiós precisas do noso guía, que apuntaba como un dos factores da crisis que vive o país o feito de estare concentrada máis da mitade da poboación en dúas urbes: Atenas e Tesalónica, máis de cinco millós, o que convertía a situación económica en algo verdadeiramente insustentable.

            A capital grega recibe o nome da deusa Atenea (Minerva), deusa da sabiduría, da que xa deixaramos algún referente en Delfos. Era unha das deusas do Olimpo e porfiara con Poseidón pola protección da cidade, cando ésta aínda non tiña nome. No noso recorrido fomos en principio á Acrópolis (cidade alta), onde  tiñamos a lección  do impresionante leigado histórico e cultural alí presente: os Propileos, que tiñan a función de pórtico e vestíbulo; a porta Beule, construída no século III d.C., cunha escada de acceso á Acrópolis; o Templo de Atenea Niké, de estilo xónico, levantado no séclo V a.C., pra conmemora-la victoria sobre os persas; o Erecteión, hoxe restaurado, que presenta unha tribuna de Cariátides que miran cara ó Partenón, e foi construído a partir do 421 a.C.; o Museo da Acrópolis, que reúne parte das esculturas atopadas en excavaciós; o Teatro de Dionisos, na caeira da Acrópolis, con cabida pra 16000 espectadores; no impresionante Partenón, que foi construído antr´os anos 477 e 432 a.C.,  están a faceren unha serie de actuaciós interminables de consolidación, pero o friso permanece no Museo Británico e non llo queren devolver, aínda que Tony Blair sí que o prometera, unha trola á captura dos votos de grecochipriotas; no Odeón de Herodes Ático estaba prevista unha actuación de Montserrat Caballé pró mes de Outono, según o noso guía. 

            Tamén visitámo-lo ó Areópago, con memoria de San Pablo de hai case dous mil anos, na súa viaxe de evanxelización. O seu discurso, talvez o máis importante na historia do Cristianismo e tamén da cultura social e relixiosa de Occidente, está recollido nos Feitos dos Apóstolos, de San Lucas. Situados alí, sobindo cecáis polos mesmos  chanzos labrados na pedra que debeu usare o apóstolo, foi o momento de releé-lo seu discurso enteiro, alí transcripto nunha placa de bronce, a prédica pronunciada no nome do deus desconocido que tamén tiña reservado altar. Como consecuencia da misión de San Pablo convertiríase Dionisio, agora venerado como San Dionisio o Areopaxita, que foi, según a tradición, o primeiro bispo de Atenas. (Polo serán teriamos ocasión de asistire a unha misa no templo que  leva o seu nome).      

            Continuamos coa visita a certos lugares: Arco de Adriano, Templo de Zeus Olympico, o pazo da Presidencia da República, Parlamentos (antiguo e actual), Academia de Atenas, Biblioteca Nacional, estadio de Panatinaikos. Presenciámo-lo relevo da guarda no Parlamento, pintoresco, os soldados cunha vestimenta anacrónica e calzados cuns zapatos con pompón. O noso guía avisabanos que un dos problemas do país eran os 300 parlamentarios que alí se sentaban. E seguía a decir, como aviso, “¡e non temos Senado!”… Despois retornariamos ó hotel, pró xantar; a tarde libre pra conocer espacios ou, simplemente, ir de tendas, ou asistir á santa misa como queda dito... Por certo, algús negocios, fundamentalmente xoierías, estaban blindados con doble porta; outros estaban máis en sintonía coa situación crítica do país e precios á baixa. Xa no hotel e despois de ter ceado sobimos á terraza: un esculcadoiro. A cidade, sobre todo a Acrópolis iluminada, locía con maxestade na noite. 

6 comentarios:

Tío Chinto de Couzadoiro dijo...

Tus palabras vuelven a servirme de recordatorio de ese mismo viaje, amigo Xesús, que, hace unos años, emprendí por la Grecia continental y por las islas. Si buena era la guía que entonces tuve, bueno es el que ahora me permite recordarlo.
Un cordial abrazo.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Chinto:
Gracias por tu comentario. Pero siento no poder presentar algo que correspondería a mi próximo artículo, la lengua gallega en Epidauro, teatro donde el 15.09 canté "Un adiós a Mariquiña", para seguir con el Granada, de Lara, momento en el que llegó un empleado de la "empresa" con un silbato.
He dejado una pequeña alusión a ésto en un artículo anterior y que está en el blog, "Cara unha economía verde", escrito antes de iniciar el viaje. En el se cita ya el poema de Curros, un ejemplo, un programa de economía sostenible.
Cuando me emplazaron para que cantase el Granada opté por ver cómo estaba de voz, cantando antes "Un adiós a Mariquiña".
Al regreso del viaje y antes de pasar las fotos al ordenador busqué en Google una foto del citado teatro, la que figura al inicio de dicho artículo, con la alusión a que, quizá por primera vez, se cantó en gallego en Epidauro.
Estoy pendiente de que alguien del grupo lo haya recogido en vídeo. Intentaría pasarlo a Youtube.
Un abrazo

candela dijo...

Otra bella crónica viajera, buena para terminar el día con algo ameno y apacible.

No sabía que cantaras, espero el video con verdadero interés, me muero por saber como suena la bella legua gallega en esos maravillosos escenarios.

Saludos a mi viajero favorito.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Candela:
Sois muy buenos. Grcias por tu comentario.
Lo del vídeo, no sé, espero conseguirlo. ¡Si mi mujer pudo haberlo hecho, y lo hizo, pero tramos muy cortitos!
Mi voz es la de un tenor primero, pero con ochenta años. De todas formas, como nunca he fumado, aún conservo registros altos. Pero lo que pueda decirte no es nada.
Siento no pode presentar la música con la que se expresaba nuestro guía, su forma de decir las cosas, como cantando. Creo que los antiguos griegos hablaban así.
Muy gracioso cuando le echaba la culpa a los parlamentarios de muchos de los males del país y, aviso especial para españoles, como si aquí estuviésemos peor..., comenzando en tono alto para ir bajando: "¡Y no tenemos Senado!", algo en lo que nos llevan adelanto.

Saludos a mi bloguera favorita.

José Luis Valladares Fernández dijo...

Y ¡todavía hay personas que quieren que olvidemos las fuentes de nuestra cultura, que no son otras que Grecia y Roma!
Estaríamos enfermos, si les hiciéramos caso.

Un abrazo

o blog de xesús lópez dijo...

Para mí, José Luís, éste ha sido un viaje especialmente feliz.
Hemos tenido la suerte, además, de que nuestro guia nos fuese recordando el significado de muchas palabras griegas, básicas en la elaboración del castellano (o del galego) como lenguas cultas, algo que en el caso de Galicia han querido olvidar los traidores al idioma.

Un abrazo