domingo, 4 de noviembre de 2012

Viaxe a Grecia, 6

 Canal de Corinto, o 15.09.2012
 Outra vista do canal.
 Ruínas de Corinto, da cidade antigua. Ó fondo, o templo de Apolo.
 Outra toma dos restos históricos.O arco que está á vista coido corresponde á ágora. Por aí terá estado Pablo.
 Un detalle do museo de Corinto.
 Cúpula da tumba que se supón de Agamenón, rei de Micenas.
 Entrando na Acrópolis de Micenas, pola porta dos leóns.
 Vista parcial da Acrópolis.
 Museo en Micenas. A maioría dos restos atopados están no  Museo Arqueolóxico Nacional, de Atenas. 
 Teatro de Epidauro. Capacidade de antre 12000/15000 espectadores.
O titular deste blog disponse a cantar "Un adiós a Mariquiña", letra de Curros, un poema dramático que contén todo un programa de sustentabilidade. Lingua e música galegas talvez por primeira vez en Epidauro.

Un adiós a Mariquiña, que na grabación que agora inclúo, 11.12.2012, resulta bastante descafeinada. (clicade)


Pontevedra, 4.11.2012
Entrada n. 1572 do blog
Artículo semanal


Viaxe a Grecia, 6,
por Xesús López Fernández

            Xornada intensa a do 15.09.2012. Atenas está a unha hora de distancia de Corinto, nosa primeira meta do día. No seu istmo, porta do Peloponeso, existe un canal operativo dend´o 1893, que une o mar Exeo co golfo de Corinto, no Xónico, se ben podemos decir que fora xa proiecto do emperador Nerón. Unha pequena pausa permitiría tirar algunhas fotos do lugar, mesmo dun mercadillo activo naquel momento, ou toma-lo primeiro café do día despois do almorzo do hotel. Seguimos cara ó Corinto antiguo, lugar no que San Pablo viveu en dúas ocasiós, nos anos 52-53 d.C. e nos 57-58, según narran os Feitos dos Apóstolos. O regreso a Corinto revela a preocupación que por aquelas xentes tiña o apóstolo, sempre pendente da afirmación dos neófitos na fe, daí a súa intensa correspondencia. Conócense dúas cartas do santo ós corintios; danse por perdidas outras dúas escritas, talvez, en Éfeso.

            O santo, tecedor de oficio, non quería ser carga pra nadie. E así nó-lo temos que maxinare en Corinto, traballando ó tempo que dictaba cartas ós filipenses, cós que mantería sempre unha relación cordial. Alí celebramos unha das nosas eucaristías, en memoria do santo. Difícil concreta-la sua presencia no lugar, xa que non existen restos arqueolóxicos de sinagogas, que era por ónde Pablo comezaba a súa evanxelización nos sitios que visitaba, por medio do debate das pasaxes mesiánicas, predicando el (por contra da esperanza xudea nun Mesías que os levase á victoria) o evanxelio de Xesús, un artesán crucificado. Pero sí hai ruinas da vella paganía: templo de Apolo, santuario de Hera, templo de Poseidón, termas romás.. Ata o nome da cidade, Corinto, corresponde a un fillo de Zeus. Un magnífico museo confirma a preeminencia artística da cidade: esculturas, columnas diversas, abondancia de cerámica, obxetos d´ouro.

            E seguimos cara Micenas, situada na extremidade nordeste da chaira argólica, “na parte máis destacada do Argos que cría cabalos”, a que Homero define como “a cidade ben construída”, de muros ciclópeos. Aí entra en xogo o mito dos cíclopes como constructores da Acrópolis que aínda se presenta magnífica coa súa porta dos leóns, defendida por imponente muralla antre dous montes escarpados: o Profeta Elías ó norte, o Sara ó sur, enclave dend´o que Micenas mantería o seu poderío ó longo de séculos. O que hoxe vemos alí é mérito fundamental dos arqueólogos que fixeron un inmenso labor de pescuda i excavaciós: Heinrich Schliemann, que atopou as tumbas reales; Cristo Tsuntas, o primeiro excavador sistemático  de Micenas, que descobriría o pazo dos soberáns e moitos e maxestuosos enterramentos, etc. Ademáis do noso paseo pola Acrópolis achegariámonos tamén á tumba de cúpula que se supón de Agamenón, o rei que marcou o máximo poderío micénico. Con Orestes, o seu fillo, comezaría o devalo daquela civilización, da que o Museo Nacional Arqueolóxico mostra hoxe moitos e preciosos achádegos, dos que unha corta mostra dos atopados permanece no lugar, nun pequeno museo.

            Máis tarde, con motivo do xantar,  unha grata sorpresa de postre: yogur con uvas de Corinto, antes de seguir cara Epidauro por Nauplia, (cidade-porto neoclásica que foi a primeira capital da Grecia contemporánea, 1828, cando o país quedou liberado da ocupación turca).  E chegamos a Epidauro prá visita do seu Teatro clásico do século VI a.C., famoso pola súa perfecta acústica e no que nos meses de Xullo e Agosto celébrase o Festival de Epidauros, música e teatro naquel marco incomparable. O teatro, con capacidade pra uns 15000 espectadores,  aínda debe conservar memoria da actuación de María Callas e da súa representación da ópera Medea.. Despois da nosa visita quedaba alí como homilde agasallo o poema de Curros musicado, “Un adiós a Mariquiña”, a lingua galega en Epidauro, talvez por primeira vez..Xa despois tocaba face-lo camiño de volta a Atenas, pola banda do mar, con tempo aínda pra nos meter un pouco nas luces e sombras da cidade.       

15 comentarios:

Tío Chinto de Couzadoiro dijo...

Soy un buen aficionado al teatro, amigo Xesús; y, sin embargo, habiendo estado también en Epidauro, no tuve el coraje de arrancarme con algo clásico. ¡Debió sonar de maravilla la palabra de Curros en aquel escenario! ¡Qué envidia!
Un cordial abrazo.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Chinto:
Creo que con tus dotes para la comunicación te resultaría fácil hacer teatro, escribirlo.
A ver si todavía consigo un vídeo de la actuación, que mi mujer hizo varias tomas muy cortas.
Yo intenté hacer una interpretación dramática. Si lo logré tendrían que decirlo los oyentes del grupo.
Un abrazo.

trillian dijo...

Sigo sorprendida con todas esas fotografias tan buenas é interesantisimas, pero tambíen has cantado insitu el...Un adios Mariquiña

De verdad estoy impresionada, y me gustaria mucho escuchar un fragmento, aunque solo sea.

Felicitaciones.

MaryC.

o blog de xesús lópez dijo...

Gracias, Trillian:
Solamente tengo dos fragmentos muy cortitos de una cosa hecha por mi mujer. Pero espero conseguir una grabación completa, aunque haya sido hecha con una máquina digital de fotografiar. A ver, a ver.

Un cordial saludo.

candela dijo...

No he tenido la suerte de conocer Grecia, pero en Julio y Agosto debe hacer allí un calor insoportable, supongo que tanto la Eucaristía como los festivales que comentas se harían al anochecer, de lo contrario "chapeau". Yo casi salgo muerta de Pompeya y la visité en Agosto-Septiembre y el clíma no es tan caluroso.

Me mola lo de las uvas con yogourt ;)

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Candela:

Hemos tenido suerte con el tiempo, que ya empezaba a refrescar. Todos los días pendientes de los pronósticos, solamente el último día nos cayó un buen chaparrón. Pero aún pudimos pasear por algunos ambientes y percibir también la situación de pobreza extrema en la que viven muchas gentes.
Me ha sabido a poco el viaje. Al final, parece que en nuestro autobús hacia el aeropuerto viajaban algunos de los personajes míticos: el propia Zeus, Apolo, Atenea; también Alejandro Magno o Filipo podrían acudir a despedirnos; San Atanasio o alguno de sus sucesores actuales... Mismo en los llanos de Tesalia que traíamos en nuestra retina, entre los meteoros, quisiéramos adivinar los rebaños de vacas, ovejas, cabras y caballos y ver cómo éstos, hermanados con sus jinetes, se convertían en centauros, que de éso, del ejemplo de los jinetes tesalios sobre sus corceles nació el mitgo del centauro.
Pero, en fin, quien sí estaba con nosotros era el dios desconocido predicado por Pablo en el Areópago.
El yogurt con uvas de Corinto, riquísimo.
Es posible, si lo dan organizado, que el año que viene concretemos un nuevo viaje, a Chipre y Malta, que por allá anduvo Pablo de Tarso.
Un saludo cariñooso.

o blog de xesús lópez dijo...

Veo, Candela, que mi nota anterior lleva un par de erratas, de esas que dan en la nariz.Ya habrás reparado en ellas.

Repito, un saludiño.

Sabela Arias dijo...

Que envexa da vosa viaxe, grazas por traernos un pouquiño de Grecia coas fotos e recordos.
(No comentario anterior non me decatara das autocorreccións que fai esta máquina deixando un texto raro).
Saúdos

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Sabeliña:
Moitas gracias. Eu sigo con atención os teus momentos filosóficos, humor galaico en deliciosas colores.
Un cordial saúdo.

José Luis Valladares Fernández dijo...

Cada vez estoy más convencido de lo que te he dicho más de una vez. Tienes material más que sobrado, y además de primera mano, y muy bien elaborado por supuesto, para plasmarlo en un libro.

Animate y un abrazo

o blog de xesús lópez dijo...

Qué bueno eres, José Luís:

Muchos gracias, por tu comentario.
Siento no disponer [todavía] de un video con el "Adiós a Mariquiña" al que aludo en la última fotografía, para mí un momento especial. El mensaje de Curros es muy claro; no así el de Castelao, al que han pretendido convertir en un mito cuando ha sido un deconstructor del idioma gallego y nunca, nunca, ha sido economista, como ahora pretenden los propagandistas de Ence.

Un fuerte abrazo

Sinretorno dijo...

Don Xesus, muchas gracias por sus comentarios y visitas. Magnífico el viaje a Grecia. Ya me gustaría saber gallego, aunque lo entiendo. Tiene toda la razón en lo que me dice pero no debemos dar tregua al desánimo. En las grandes crisis pocos son los que se mantienen y estamos en una caída enorme. Un abrazo.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola,amigo:
Estamos, en efecto, en caída libre.
Mantengo mi blog en gallego como gesto de afirmación y defensa del gallego real, la creación social de este pueblo, y no el normativo resultado del trabajo de ingeniería estalinista, de los nacionalistas fracasados que han buscado su salvación sobre la base de extraterritorializarnos al convertir nuestro idioma popular en portugués.
Lo malo es que todos han tragado: PP, PSOE, y la propia Iglesia, reconvertida la liturgia a una jerga que no comunica y que los que defendemos el gallego real llamamos galegués, "a lingua da non-patria", tal como acuñó el término un poeta gallego, Novoneyra.
Un abrazo

Natalia Pastor dijo...

Preciosas imágenes y maravilloso tu viaje a Grecia.
Como dice nuestro amigo Valladares,deberías plamar todo este material y vivencias en un libro.

Un beso.

o blog de xesús lópez dijo...

Gracias, Natalia:

¡Qué buenos sois! No sé si puedo acometer esa encomienda que me proponeis. Y lo siento. Precisaría de un tiempo sabático para procesar la información que he recogido.

Un beso