domingo, 2 de marzo de 2014

A cronificación da crisis

Coido que o dibuxo define mellor a situación de crisis extrema vivida polo país, que non os discursos sobre macroeconomía que poden pronunciaren os amigos do persoaxe da dereita, cos cartos embuchados nun paraíso fiscal.

Pontevedra, 3.03.2014
Entrada n. 1744 do blog
Artículo semanal no Diario de Pontevedra

A cronificación da crisis,
por Xesús López Fernández
           
Pode haber uns certos síntomas de amelloramento na situación económica do país, pero son moitos os economistas que se pronuncian en contra das medidas ata o dagora tomadas. Sobida de impostos, recortes de salarios, algo máis pensados, talvez, pra atalla-los problemas financieiros que o país está a sofrire, especialmente o endebedamento exterior e pago dos correspondentes xuros, que parecen xa algo crónico, unha situación de difícil reversibilidade. As medidas drásticas que se levan tomado non incidiron aínda na creación de postos de traballo e o número de parados anda en torno ós seis millós, algús xa de longa duración, prós que non se ve un retorno ó mundo laboral activo de forma inmediata. A situación pode estar a manifestarse noutros países europeos. Bruselas comunicaba hai pouco que ían procedere á expatriación de 300 españoles por estaren xa privados da prestación de paro. Se mirámo-la nosa situación, o drama, maior, está encastañado en moitísimas familias, nalgús casos con tódo-los membros sen percibiren ingresos de nengún tipo. 
            
No discurso sobre o estado da nación, Rajoy chegou afirmare que o peor da crisis xa quedara atrás e que agora entrabamos no tempo da esperanza. O home botou man de datos sobre macroeconomía ou da promesa dunha baixada no imposto da renta, pero parece que hai unha especie de impotencia sistémica pra relanza-la economía real, prá creación de riqueza e de postos de traballo. Como por outra banda son moitos anos de devalo ou perda de capital social, algo que aínda se concreta na axuda de tantísimo voluntario nos comedores sociales, a situación de bonanza non asoma por ningures, salvo cando os medios publican as nóminas de diversas compañías, especialmente dos consellos de administración das eléctricas, nos que pola chamada “política de portas xiratorias” se sentan políticos conocidos que presuntamente se benefician do imposto oculto que grava o consumo de enerxía e que pagan os cidadáns moitas veces limitados de recursos.
          
É frustrante ver que non existe un verdadeiro plan de recuperación ou de cambio de modelo económico e que, como indica un economista crítico, Gay de Liébana,  o Goberno ten un grave problema i é que non pisa o mundo real. A este home, que no 2007 era tachado de facha e antipatriota por avisar da crisis, agora acúsano de ser un home de esquerdas por decir que o Goberno o está a facer mal. Pero o home afirma que as sobidas do IRPF e máis do IVA, en contra do anunciado polo PP no seu programa, non serviron pra unha maior recaudación, pois dos 39000 millós de euros cifrados por esos conceptos no 2012, baixouse ós 36000. É máis, afirma o home acedamente: “España ten 200.000 normas xurídicas vixentes. Un país que ten vixentes 200.000 normas xurídicas é un país de chourizos e de corruptos, porque na medida na que hai tanta lei é que se está a facere pra castigar á cidadanía. Por tanto, multas e sanciós e logo uns cartos que van parar non se sabe ónde. E o empresario, do que se debe preocupare realmente é de ser empresario, non de estare todo o día coa burocracia”. 
          
Mentres outro economista, Roberto Centeno, afirma que España carece xa de bases prá recuperación e que os seus desequilibrios son imposibles de remontar e van a peor; que o máis grave é sen dúbida a xigantesca burbulla da débeda, que ten tomado unha senda explosiva, outro economista, Niño Becerra, un visionario que falou de crisis cando a economía española (basada neciamente no ladrillo e nun urbanismo falaz) crecía un 3% e se creaban postos de traballo, e xa no 2005 afirmaba que o sistema estaba agotado e que as facilidades á hora de conceder cretos, colapsarían. O home dibuxa un futuro case apocalíptico, porque España non crece e imos a menos; un futuro no que moitos non van recibir nengunha pensión e que, con actividade limitada, han seguir traballando. Situación límite que algún humorista dibuxa con xentes diversas: “sen emprego, sen casa, sen medicina, sen educación… e sen vergonza (o que ten os seus cartos nalgún paraíso fiscal)”. Josep Borrell, tamén fala da falta de crecemento pra cura-las feridas e que, cando pasou a fase aguda da crisis, ésta entra nunha fase crónica que pode durar moito tempo.  

6 comentarios:

Martín Zaldumbide dijo...

Amigo DON XESÚS, unicamente hay un camino para solucionar el gravísimo estado de este país, diga lo que diga Rajoy y que sabe que miente, y ese es el ADELGAZAR la estructura TOTAL DEL ESTADO.

En tanto no se eliminen las Comunidades Autónomas con sus sátrapas y miles de funcionarios inútiles, sus televisiones, sus organismos públicos creados para dar un puesto con sueldo a los amiguetes, etc. etc. no hay nada que hacer para que el País sea normal.

Por otra parte sobran el SENADO y las DIPUTACIONES PROVINCIALES, DOS TERCIOS DE COCHES OFICIALES CON CHOFERES, ETC. ETC.

Subir el IVA y los impuestos es exactamente lo contrario de lo que crea consumo y por tanto trabajo para los empresarios.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Iñigo:

Tienes razón. O adelgazamos el Estado o acabamos con él, en la forma que propones.

También se podrían hacer otras cosas,como recuperar los recursos primarios: agricultura, ganadería, pesca; pero estos mierdas vuelven a estar hablando de relanzar el ladrillo, cuando deberíamos volver a otro modelo de urbanismo que no pensar en macrociudades o en la destrucción del habitat natural.. Y a ver cuánto nos cuesta el que Sacyr mantenga el tipo en Panamá, porque parece que vamos a tener que pagar un cierto precio.

Un cordial saludo

trillian dijo...

Dicen qué él hombre ó mujer es él único qué tropieza dos veces con la misma piedra, yó creo que aquí ya tropezamos sopochocientas veces, y volveremos a tropezar,sobre todo cuando no se quiere escuchar, y es mejor oir que te digan que todo va bíen.
Cuando álguien dice esto va reventar, como estos srs. que nombras, mejor apartarlos porque no me dicen lo que quiero oir.

Volver a pensar en el ladrillo como solución, es lo peor que se puede hacer.
Todos esos jovenes metidos en centros de desintosicación,(por ejplo) que cuando salen vuelven a recaer, y vuelta a empezar. Los llevaran para el campo, por supuesto con casas habilitadas para vivir, y con lo necesario para trabajar el campo, a la larga le saldrian al gobierno mucho mas baratos, é inclusive a los que están mandando para "Alemania"

Pero no,... no escucho a nadie de ningún partido proponer esta solución,¿porque no? si sería bueno para los jovenes, para el pais, y estoy segura qué habria muchisimos dispuestos hacerlo.

Tenemos pueblos fantasma que fueron prosperos y con buenas casas que con unos retoques estarían habitables.
Sería una de tantas soluciones a tomar pero parece que nadie lo ve.
Igual nos hemos vuelto ciegos sordos y ...hata tontos diria yó.

Biquiños.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola,Trillian:

En la última parte de lo que sugieres están apuntando precisamente hacia una de las vías para el posible cambio de modelo económico.

Menos monetarismo y más tomarle el pulso a la tierra. Por supuesto que sí. El hombre sería más feliz y estaría más pendiente del entorno familiar.

Biquiños

Jaime dijo...

Que el modelo actual esta agotado lo sabe cualquiera que piense un poco; el desarrollismo fue bueno en su momento, el pais estaba sin hacer; pero en este momento es imprescindible cambiar de modelo productivo, el ladrillo se agotó; volver al sector primario es una opción buena, sembrar y hacer productiva la tierra, humanizar nuestra relaciones y vivir con menos estres.
El estado de las autonomías y la cantidad de parasitos que las fagocitan acabara con nosotros, si antes no acabamos con ellas, el aparato dele stado es demasiado grande y se come la parte del león del presupuesto, tenemos que adelgazarlo ya.
Salud

o blog de xesús lópez dijo...

Hola,Jaime:

No traes las verdades del barquero sino la argumentación del sentido común. Con las medidas que propones se irían resolviendo problemas e inciaríamos el cambio del sistema.

Si el mar nos está avisando también. Se han construído muchos paseos marítimos, muchas sendas litorales, se han urbanizado arenales..., pero el agua, que tiene memoria, ha querido volver a lo que fue su dominio.

Si definimos el dominio público marítimo terrestre al espacio comprendido entre la línea más baja de la marea y la más alta de que se tenga memoria, resulta que no, que ahora habrá que tener en cuenta las "nuevas mareas altas", por eso el mar se ha paseado por tantas calles del norte, Galicia y Cantábrico, o ha roto diques y faros.

Un cordial saludo