A ideoloxización da lingua

Creer que o galego é un portugués non "evoluído", como din os talibáns da lingua, levounos a xogaren co idioma de Galicia, a involuílo ou deturpalo por canta vía se lles ocurre e como se fosen padres da patria. Antre as normas espúreas por eles inventadas e o Diktatt do lobby editorial que non acaba de levantare cabeza, que pensan que poden vender máis cando moitas das súas aventuras acabaron en claro fracaso, están a inventaren de cada volta novas agresiós. Non hai moito que editaron un "dicionario", con recomendaciós deshonestas de uso de certas palabras que nunca estiveron na nosa lingua e doulles ademáis por suprimiren os grupos consonánticos cultos (cc, ct, pt), impoñendo pola contra verbas sen tradición na fala e que definen o seu espírito esquizoide, como "obxecto, adxectivo, proxecto" algunhas de tantas que lles axudan na conversión da lingua en pura farsa. Ou opereta. Sigue o artículo, que podería ser máis longo, pero seguro que o que nel poida faltare xa está contado no blog, por activa ou pasiva, nalgunhas das moitas entradas que van sobre o idioma galego.

Pontevedra, 14.04.2013
Entrada n. 1755 do blog
Artículo semanal no Diario de Pontevedra 

A ideoloxización da lingua,

por Xesús López Fernández

            Hai poucos días que unha poetisa galega, Yolanda Castaño, decía algo que, aínda que reiterado,  non deixa de ser crítica cabal. As súas declaraciós sobre o idioma galego, ó que a autora ve como demasiado politizado, parecen oportunas. Dende hai tempo entendo que están a primaren unhas pautas que non están feitas prá nosa lingua milenaria; unha actitude prá conversión do idioma popular en arma ideolóxica ó servicio, precisamente, da súa propia deconstrucción. Non hai que facer outra cousa que colle-los vellos diccionarios, buscar neles palabras que sabemos son nosas e logo repeti-la pescuda das mesmas no “dicionario” da RAG, unha das ferramentas que lle vale ós promotores das normas da deriva.  Así como a RAE “limpia, fija y da esplendor” ou que, como non hai moito sinalaba Gloria Lago “un labrego toledán fala as palabras que tamén conveñen ós académicos”, en Galicia existe un divorcio crecente antre o que é léxico popular e o estándar inserido no referido “dicionario”.

            Cando se comezou cos primeiros pasos da deriva diferencialista, xa por teren os “enxeñeiros” complexo diglósico, xa por alcumar como lingua deturpada á fala enxebre, non se quixo caer na conta de que esa fala estaba evolucionada dabondo como pra ser dotada dunhas normas ortográficas máis intelixentes que as paridas nos últimos anos. Era o momento de ter madurado o consello do Padre Sarmiento: “Facede o idioma a partir da fala”. Mais non se quixo actuar con prudencia, nen tampouco houbo unha reacción de defensa dend´a Administración contra a imposición dende cofradías reintegracionistas e outros campanarios como a Mesa, que se atribúen unha “autoritas” da que carecen. Deixo dito “cofradía” con toda intención, palabra que xa non está no “dicionario da RAG”, pero que ten máis uso que ese extraño “confraría”. Teño oído, sí, “confradía”. Eladio Rodríguez, que inclúe “confraría” como variante no apéndice do seu Diccionario Enciclopédico, neste recolle, na terceira das entradas pra “cofradía”, forma que recomenda, as seguintes variantes: “confradía, cofradaría, cofradeiría, confradeiría, gremio”. Prescindo do resto da entrada, que dá pra un folio, e detéñome en dous refráns que cita: “Nas confradías non faltan ás veces as picardías. Nin fagas porfía nin entres en confradía”.

            Son moitas as palabras ou verbas que van caíndo do último “dicionario” da RAG. Así, virta (seara), farca (fame), moliña (orballo), gracias, xusticia, faraute, faraldo, desgracia, evanxelio (decimos evanxelista, evanxelizado, evanxelización), senro, marcido, conocer (con máis uso que coñecer), artículo (decimos articular, articulista, articulación, como indicaba Lugrís), maré, candorza, roteo (rolda), xirio (rolda), madarrón, mallón, cemba, cembo, cembada, ruleiro, sibadeiro, valago, magalón, alomear…. Seguro que son miles as palabras que, como éstas, xa non están no “dicionario" da RAG, que foron desterradas por puro diferencialismo polos novos ideólogos da lingua. Algunhas sí aparecen no  novo “corpus”, moito decir, pero prohibidas. Non extraña que moitos rapaces e rapazas galegofalantes cheguen ós institutos e se atopen co deturpado moderno que falan algús profesores non instalados no idioma e que suspendan. Vergonzoso.

            Imos deixar un recado en relación co uso das palabras padre ou madre, como formas de respeto, vivas no idioma popular: “O que non cree nunha boa madre, cree nunha mala madrasca”, Madre Tereixa de Calcuta, Padre Sarmiento.. As formas “nai, mai”, teñen un sentido máis íntimo, de máis proximidade. Nas preces da Igrexa resulta lastimoso o uso de pai ou nai no canto de padre ou madre, especialmente nas invocaciós: “Padre, escóitame!”, que parece a forma correcta. E deixamos aquí estos apuntes retomando o exemplo da RAE, a situación de privilexio dos castelán e hispanofalantes por teren unha Academia que fai de notario das súas creaciós, modificaciós e asimilaciós, da situación do idioma como creación social, lonxe da imposición ideolóxica que se dá en Galicia dos inventos do laboratorio da RAG. Non parece haxa un futuro claro pró idioma. Os políticos, que non-o toquen, que morre.