Europa, máis lonxe

O rapto de Europa por Zeus, dela namorado. A pintura de Botero parece retratare á Europa dos clústers, arrasadora da persoalidade dos diversos Estados.

Pontevedra, 2.06.2014

Entrada n. 1761 do blog

Artículo semanal

Europa, máis lonxe,

por Xesús López Fernández 

Parece que as pasadas elecciós pró Parlamento da Unión Europea do 25.05 estiveron marcadas polos chamados partidos euroescépticos, agora con máis presencia á hora de marca-las decisiós, mesmo a defensa dos intereses da Europa das patrias, en moitos casos case desaparecidas ou privadas de argumentos contra unha política agrícola comunitaria que veu impoñendo cambios drásticos na economía dos pequenos pobos, incluso na súa paisaxe, como ben sabemos en Galicia, agredida nos seus sectores máis sensibles: mar, campo, gandería, ós que lles faltou voz no Parlamento europeo dend´a súa creación. E así, na nosa terra, foi a máis o abandono, a ruína das aldeas, o cambio da paisaxe, o sometemento ós reis da UE: os clústers, posiblemente os máis euroescépticos de todos e que queren deseñaren unha Europa desalmada e sen outra fin que a implacable imposición do seu Diktatt economicista.

Decía Salvador de Madariaga que Europa tiña corpo e alma, pero que lle faltaba conciencia. I esa conciencia, que parecía clara en periodos dilatados da súa historia, marcados por séculos de cristianismo, polo labor culturizante dos conventos de franciscáns e benedictinos; polas catedrales que, especialmente as de estilo gótico, parecían mostrar, xa, a existencia dun ideal europeista certo; polo Imperio… Mais parece como si, de forma reiterada, o ideal paneuropeísta estivese chamado ó fracaso ou ó drama, como o causado polas dúas grandes guerras do pasado século. Ou xa antes, pola exclaustración dos conventos, o que marcaría un longo periodo de involución en non poucas terras, como sabemos en Galicia, especial beneficiaria ata ese momento do saber monacal. Seguramente que os exclaustradores eran, máis que euroescépticos, verdadeiros nemigos de Europa. 

Pero entremos na etimoloxía de Europa, continente de forma irregular, unha continuación do continente asiático. Asia, Oriente; Europa, Occidente. O término “Europa” apareceu na antigua Grecia. Era o nome dunha semideusa, unha das dez mil fillas do Oceano ou ben a filla do rei Agenor de Fenicia e irmá de Cadmus, por conseguinte unha asiática. Según a mitoloxía Zeus namorárase de Europa e raptouna baixo a forma dun touro, e tróuxoa ó noso continente, tradición tan querida que a súa irmá, Cadmus, fora buscala a Grecia, transmitindo ós gregos o alfabeto, que tiña sido inventado polos fenicios. Pero a palabra Europa non atopa outra xustificación que a seguinte. En grego, o adxetivo “eurus” significa “amplio”, e “ops” é ollo, visión. O “Zeus europe” é o Zeus que ve de lonxe. En femenino, Europa sería unha muller de ollos grandes, belida mirada e fermoso rostro. Outra hipótesis defende que as palabras Asia i Europa derivan da lingua acadia. Asu, xurdir, Erebu entrar. Así, Asia sería Oriente, por onde o sol nace; Europa, occidente, por onde o sol entra, ponse.

Existen moitas representaciós iconográficas do Rapto de Europa na antigua Grecia: o touro e, sobre del, Europa. E tamén están recollidos nas pinacotecas do ancho mundo, de grandes pintores, magníficos cadros que representan o rapto. Curisamente, Fernando Botero, o pintor/escultor dos grandes volumes, representa a unha Europa obesa mórbida que pode correspoder máis á Europa que os clústers nos queren impoñer, tamén euroescéptica na medida na que non se plasma a alma do continente, sí a da Europa dominada polos clústers que, de cada volta, van enflaquecendo ós Estados, como ten dito Borrell: os estados perden identidade e son sometidos polos clústers, como leva anos acontecendo. E as patrias pequenas, europeas, están de cada volta máis lonxe da verdadeira Europa, decote máis lonxe. O resultado das elecciós nos distancia, tamén, de Europa.