domingo, 24 de abril de 2011

E pasou o Día da Terra...

O mar de Aral tiña unha superficie duns 66000 km cuadrados. Os barcos varados que se ven na foto formaban parte da flota que sucaba as súas augas prá pesca dunhas trinta especies de peixes que alí vivían. O mar, salado, está hoxe configurado como un deserto en expansión, porque o vento leva as súas areas saladas e vai, pouco a pouco, configurando un maior ermo. Naquel mar existían dúas fábricas de conservas. Agora, todo é ruína, algo que se precipitou cando nos anos 60 e 70 os soviéticos desviaron o caudal dos ríos Amu Daria e Sir Daria prá irrigación dos campos de algodón. Ignoro se hai algún plan efectivo pra lle devolve-la vida a aquel mar interior, salado por máis señas.

Pontevedra, 25.04.2011

Entrada n. 1422 do blog

Artículo semanal.

E pasou o Día da Terra, por Xesús López Fernández

¿Cómo anda a Terra de saúde? ¿Está como o vaso medio libre/medio cheo? ¿Cabe aínda unha visión optimista sobre o problema ou teremos pasado o umbral da posible rexeneración dos nosos ecosistemas? A Terra sanga por moitas feridas: o arraso de boscos primixenios, a conversión dos ríos en cloacas, o abandono da economía dos sectores primarios, as guerras, e agora, por se fora pouco, a enerxía nuclear novamente cuestionada polo gran percance da central de Fukushima, nun país que carece de enerxía primaria. Renóvase o drama e algús países, como Alemania, estudian seriamente a súa situación. A catástrofe hai tempo que está servida como consecuencia de que, globalmente, fomos escollendo un camiño de falso progreso basado no conocemento nas mans dun poder envilecido. E desa conxunción de conocemento e poder está case sempre ausente a idea do ben. ¿O progreso é bó pró home e pró mundo? Cuestión ésta que non foi prantexada axeitadamente, razón pola que existe un divorcio visceral do aspecto ético da nosa responsabilidade.


A abadesa e médica Hildegarda de Bingen sentenciou hai xa novecentos anos, en relación coas ditas cuestiós, que “se o home peca, o cosmos sofre”. Os problemas desta hora son consecuencia de ter abandonado o coidado da Creación, da natureza, o que forza un exame de conciencia de tóda-las naciós sobre a súa actitude. Que se nos diga “pensar globalmente, actuar localmente” parece máis ben unha falacia que encaixa moi ben no discurso dos políticos, que son os grandes culpables dos males que levan a Terra e o noso entorno a unha situación terminal, de degradación medioambiental que non preocupa ós responsables da súa xestión. Deles dixo o filósofo Peter Sloterdijk que son ateos ante o futuro e non creen no que saben vai ocurrir; unha actitude de renuncia racional acobillada no seu egoísmo particular. E co pecado renovado, “o cosmos sofre”. Pensan que, cando aconteza o desastre final, a eles non lles vai tocar, que xa non estarán aquí. A culpa, prás futuras xeneraciós.


Este pasado 22 de Abril celebrouse o Día da Terra, coincidindo co Venres Santo, razón pola que a festa da esperanza ecoloxista resultou un tanto apagada no noso medio. Pero realmente celébrase dende o 22.04.1970, a iniciativa do senador norteamericán Gaylord Nelson, pra conversare sobre os problemas do medio ambiente. Naquela arrancada participaran uns vinte millós de cidadáns estadounidenses. Certo que o home viña traballando dende o ano 1962 prá creación dun lobby político e pra que o tema formara parte do programa de goberno do presidente Kennedy. A participación activa foise incrementando ó longo dos anos, ata o punto de que hoxe son miles de ONGs ecoloxistas as que interveñen na súa celebración. “Feliz día da Terra”, “O día da Terra non é un só día, senón tódo-los días do ano”, “Por favor, o único que pido é que tamén as xeneraciós futuras poidan herda-la Terra”. Son algús dos moitos lemas visibles en diversos foros, nos que sí se aprecia a carga ética da que falabamos, que acostuma estar ausente do labor dos políticos responsables da salvagarda da Terra, que poden actuar como violadores da mesma.


A presión das organizaciós ecoloxistas faise notar. Polo pronto, os gobernantes vense na necesidade de artellar algún discurso sen abandona-la súa dependencia dos clústers. E así, Obama apuntouse co seu falaz discurso sobre o cambio climático e dixo “que o planeta enteiro terá de acometer este problema porque nengún país pode escapar del”; tamén recomendou á súa sociedade a colaboración comunitaria no Día da Terra. No noso país tocoulle a Rosa Aguilar face-lo discursiño, un consello de “ir derivando cara unha economía verde”, algo que parece tenta impedir en Pontevedra cun recurso en casación da sentencia da Audiencia Nacional do 17.02.2011, caso Holcim, que marcaba un paso na recuperación do capital verde das marismas de Lourizán. Nada, que a ética sigue ausente da política ambiental. Os clústers mandan.

12 comentarios:

josele dijo...

Me encanta la fotografía con que ilustras el artículo: El Mar de Aral.

Es todo un icono de las grandes planificaciones soviéticas, los grandes macroproyectos pensados por burócratas en sus despachos, inspirados por el afán de doblegar bajo sus designios a la Naturaleza.... Y a Dios !!!

Pontevedra que se haya bajo un gobierno de inspiración mental soviética, quizás tenga algun día también su mar de Aral desecado: la entrada de la ría delante de Ence, saturada por los destierres, o las marismas del Lérez... o los terrenos ganados al mar en el Puerto de Marín... un mar de cemento seco... Pontevedra tendrá su Mar de Aral para que las próximas generaciones tengan un aviso de lo que sucedió en una época enloquecida de churrascos, partido y estreliñas roxas no firmamento.......

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Josele:

Celebro tu análisis. Aquí ha estado sucediendo algo parecido y en la confluencia final de tanto desastre, quizá no sea casual que ahora tengamos un gobierno local estalinista, "que quere fabricar novos e idílicos solpores", pero no recuperar la naturaleza porque ellos también han pactado con la mafia portuaria, como bien sabes.
Y Telmo Martín, que se está echan do piedras al tejado y cargándose su posible campaña (plaza de Galicia, Ence en Bora-Marcón), puntos sensibles en los que el Bloque, a través de sus asociaciones, va a fomentar el odio al PP.
Incluso Louro se ha subido a su Vavytren del "Ence fuera del concello", mientras no han sabido acabar con la empresa en estos doce años. El PSOE fue claramente procelulósico, hasta que se unió a las marchas de Antoñito Masa, para disimular, como hacen ahora.
Acordémonos de que el Bloque ya cometió el pecado de intentar llevar el complejo a Barro-Meis. REcibirían el agua de Pontillón do Castro y verterían, naturalmente, a la ría, pero con otras medidas porque en aquel momento estaban en el gobierno de la Xunta ellos, los puros.... ¡Y habían ideado un modelo de financiación: las plusvalías que se generarían con la construcción en las marismas de Lourizán de viviendas sociales. Dicha construcción correría a cargo de la Autoridad Portuaria, para no restar credibilidad al mensaje ecológico de los concellos de Pontevedra y Marín.
Un cordial saludo, amigo.

josele dijo...

Muy buena información la que aportas, Xesús.... un día de éstos tendremos que ir informando a la población civil de los nombres propios que configuran la mafia del Puerto, por la importancia que éstos tienen para la vida del ciudadano.

Y al señor Louro, podríamos recordarle que si quería actuar lo tenía muy fácil: a través de sus representantes de partido sentados en el consejo de CAIXAGALICIA, accionista de referencia y financiadora del monstruo...

Pero como podemos ver, la Bestia es una hidra de siete cabezas: partido,cajas de ahorros, mafia portuaria, periódicos, televisión, administración, asociaciones controladas que modulan una realidad aparente para el sometimiento de la población civil.

Puro MATRIX.

Saludos

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Josele:

Yo creo que el escándalo de la construcción del ferrocarril comenzó con Tomasito Iribarren, el hombre fiel de Mariano Rajoy,a petición del grupo Nogueira. El hombre, cuando fue de algún debate entre Rajoy y ZP andaba por allí, como maletero de su jefe.
Y es posible que en estos momentos sigan mafia y Autoridad portuaria pactando la ocupación de más lámina de agua de la ría, riéndose de las sentencias del TS.
Algún grupo hasta aprovechará los nuevos espacios para la arribada de contenedores con.... cocaína. El negocio puede ser redondo para ellos, para los que no piensan en el día después,en las generaciones que vendrán, condenadas porque los políticos actuaron como profanadores, como violadores del mundo.

Natalia Pastor dijo...

Como dice Josele, se trata de una hidra de muchas cabezas, de intereses cruzados donde participan el partido,las cajas de ahorros, los gestores portuarios, medios de comunicación...
Demasiado para una sociedad civil adormecida y pazguata.

o blog de xesús lópez dijo...

Ambos teneis razón, Natalia.
Creo, no obstante que, poco a poco, va habiendo una mayor información sobre la corrupción aquí existente participada por los tres partidos con opciones para estas próximas municipales.,
Un cordial saludo.

josele dijo...

Tomás Iribarren Fernández-Rogina, alias "Don Tomás".... llegué a escuchar una especie popular que decía que se fugó con su chófer del AUDI oficial... a xentiña éche moi amiga de falare !!!!

DoN Tomás, el presidente más incompetente y estúpido de toda la historia de esa autoridad portuaria. Ejemplar sin parangón.

o blog de xesús lópez dijo...

Pois tanto non sabía, Josele, pero daquelas chuvias estos lodos, unha ría-non ría de cemento.
¡E sigue levando o maletín de don Mariano!
Así que, ¿qué vamos agardare en canto a rexeneración?
¡Pero o tema da mafia portuaria de Marín ben que merecería unha novela, ¿non-sí?!

josele dijo...

Y yo tengo todo el material necesario para llevarla a cabo.... llevo tiempo meditando cómo darle forma........!!!!

o blog de xesús lópez dijo...

Josele:
Anímote a escribila.
Ten presente que esa mafia, de longos brazos, move mellor as barazas de Fomento que as de Medio Ambiente.
Cando se fixo o ferrocarril mandaba o PP. O ministerio de Medio Ambiente opoñíase á construcción, porque ese ferrocarril ía ocupare 55000 metros cuadrados de terreo demanial e constituirían un perfil duro, que mesmo impediría o acceso ó dominio público marítimo terrestre no momento de vencemento das concesiós (que resulta que están vencidas ou perdidas neste momento puntual).
Pero xa ves que a Autoridade Portuaria, xa con presidente do PP, xa con presidente do PSOE, outravolta con presidente do PP, o home de Ana Pastor, esa presidencia baila ó son do pandeiro dos clústers. Sempre.

candela dijo...

Es triste lo que dices, y de dificil solucción como veo también por los comentarios, demasiados intereses creados.

Para los políticos, la ecología sirve como tema propagandístico para captar votos, y encima apelan sin rubor al cambio climático, ese supuesto cambio climático que tan ricos ha hecho a muchos, empezando por Al Gore, el que se lo inventó.


Por cierto, cada vez leo más rápido y con más facilidad tus post, acabaré aprendiendo jaja!!

Un saludo Xesús.

o blog de xesús lópez dijo...

Celebro tu análisis, Candela, y que poco a poco vayas entrando en nuestro idioma gallego, que se parece mucho en el castellano aunque quieran derivarlo hacia el portugués.
Ahora mismo acabo de incidir sobre el tema, porque como los tres partidos con representación ya no tienen recursos en cuanto a argumentos se refiere, pretenden jugar la falsa jugada ecologista, hasta quizá el suicidio.
Saludos , Xesús.