Lázaro, sae fóra!

Ego sum resurrectio et vita. Detalle do interior da igrexa de Lázaro, Marta e María. Detalle interior da casa de Lázaro.

Pontevedra, 11.04.2011

Entrada n. 1418
Artículo semanal.

Lázaro, sae fóra!,
por Xesús López Fernández

A lectura dos Evanxelios vainos mostrando o camiño cara á morte e resurrección do Señor. O último Domingo foi o da narración da morte e resurrección de Lázaro, que vivía en Betania na compaña das súas irmás Marta e María, a que unxira cos seus cabelos os pes do Señor. Na súa casa moraba Xesús cando viña a Xerusalén, carecendo el de casa e propiedade algunha. Se algo caracterizaba os miragres de Xesús era a súa discreción á hora de sanar, porque xa estaban pensando en detelo pra lapidalo, pra lle dar morte. E así, arrédase co cego, como tamén fai cun malato (un gafo) ou cun xordo antes de curalos. Pero no caso de Lázaro, da súa resurrección, son numerosas as xentes testemuñas, notarios do miragre.

Cando Lázaro enferma as irmás temen o peor e mandan recado ó Señor. “Señor, o teu amigo está enfermo”. Pero Xesús afirma: “Esta enfermedade non vai acabar en morte, senón que vai servire prá gloria de Deus, pra que o Fillo de Deus sexa glorificado por ela”. E Xesús quedaríase aínda un par de días no lugar onde estaba cos seus discípulos. É daquela cando lles comenta: “Imos de novo a Xudea”, ó que os discípulos responden: “Mestre, hai pouco quixéronte apedreare os xudeos, ¿e vas volver alí?”. Porque Betania está perto de Xerusalén, como a tres kilómetros, e o peligro era real. “Lázaro, o noso amigo, está dormido; vouno despertare”, dixo Xesús. Aínda os discípulos comentaron: “Señor, se dorme, vaise salvar”, entendendo que falara de “soño natural”, polo que o Señor acláralles: “Lázaro está morto, e alégrome por vós de que non teñades estado alí, pra que creades. E agora imos á súa casa”.

Cando alí acodían, Lázaro levaba catro días soterrado. Marta, sabedora de que Xesús chegaba, saeulle ó encontro, mentres María quedaba na casa. “Señor, se tiveras estado aquí o meu irmán non tería morto, pero aínda agora sei que todo o que lle pidas a Deus, el hácho conceder”. “O teu irmán vai resucitar….Eu son a resurrección e a vida: o que crea en min, anque teña morto, vivirá; e o que estea vivo e crea en min, non vai morrer pra sempre. ¿Crees esto?”, dille o Señor. “Sí, Señor: eu creo que ti é-lo Mesías, o Fillo de Deus, o que tiña que vir ó mundo”. Foi avisar a María e díxolle: “O Mestre está a chegar, chámate”. Xesús aínda non entrara na aldea e María acodeu rápida ó lugar onde Marta o encontrara. Púxose ós pes do Señor, chorando, pra lle deci-lo mesmo que a súa irmá: “Señor, se tiveras estado aquí…..”. Xesús pergúntalle ónde está enterrado. E xa no lugar dí: “Quitade a lousa”. Todos están atentos. Xesús mira ó alto, dalle gracias ó Padre por télo escoitado. Diante da tumba aberta, fala con voz potente: “Lázaro, sae fóra”. E o morto sae, atados pes e mans con vendas, a cara envolta nun sudario. “Desatádeo e deixádeo camiñar”. E moitos creeron nel, notarios do poder de Xesús.

Os peligros ameazarían despois a Lázaro, porque predicaba a resurrección de Xesús. Por esa razón marchan os tres irmáns do país, a Chipre, onde a tradición ortodoxa nó-lo sitúa de bispo en Larnaka/Kition, nomeado directamente por San Pablo e San Bernabé. Foi venerado dende o século III. A monxa galega Egeria (c.390) describe impresionada a gran procesión que se facía o sábado anterior ó Domingo de Ramos ó “Lazarium”, o sitio no que Lázaro resucitara. “¡Lázaro, sae fóra!”. Neste mandato insiste San Gregorio Nacianceno, bispo de Constantinopla no século IV porque todos temos resucitado con Cristo. Recoméndanos mante-la pureza do bautismo. Unha práctica hoxe necesaria pra permanecer alertas na defensa da familia, da civilización cristiá, da vida mesma, contra os pecados do relativismo dogmático enrocado no poder. O de “¡Lázaro, sae fóra!” pode ser un bo lema prás sociedades claudicantes ou apagadas, precisadas de renova-las súas conciencias e de esforzárense por que non lles colen o pecado como norma, que se convirtan en celadoras da súa memoria e dignidade; en celadoras tamén dunha xusticia real.