domingo, 21 de agosto de 2011

Como un éxodo bíblico,

Montoro, en La Razón. O peregrino, ese era o nemigo a batir polos indignados e sindicatos subvencionados. A algunhas xentes do Goberno, seguro, asustáronlle máis os dous millós de peregrinos, ou case, que acodiron a Madrid, do diverso mundo. 193 países presentes. A zETAp seguramente lle contaron o dito aquel de Stalin: ¿Pero cántas divisiós ten o Papa?. Despois da demostración de catolicidade global debe estar que non controla os esfínteres. Peregrinos de todo o mundo durante a Xornada Mundial da Xuventude. A marca España, beneficiada coas xornadas. Esteban, en La Razón. Os indignados piden garantías dunha eternidade que non discrimine por méritos, xestionada polo Estado.

Pontevedra, 20.08.2011
Entrada n. 1462 do blog
Artículo semanal


Como un éxodo bíblico,
por Xesús López Fernández


O pasado 18 de agosto daba comezo a viaxe de Benedicto XVI a Madrid, pra se irmanar cos xóvenes dos cinco continentes que agardaban por el. Xentes chegadas, ó parecer, de 193 países, incluso da China comunista. Recibido polas primeiras autoridades do país en Bararjas, ás 12 da mañá, ás sete da tarde abandonaba a Nunciatura pra acometere o seu itinerario catequético. O alcalde de Madrid entregaríalle as chaves da cidade ante a porta de Alcalá, pola que pasaría o Sumo Pontífice na compaña de cincoenta xóvenes dos cinco continentes, polas cinco portas da mesma. Os mozos agardaban expectantes o comezo da festa de Cibeles, non exenta de momentos simpáticos, como cando unha xoven asiática o agasallou cunha guirnalda que o Santo Padre non dubidou en se poñer; pouco despois probabase un sombreiro, regalo dun mozo centroamericán. Ó longo do acto foi relevante a actuación do coro e a orquesta creados pra estas XMX.

O venres tería un par de encontros, no Escorial, cunhas 1600 relixiosas, das que valorou o radicalismo na realización da súa vocación de entrega ós demáis. E mantivo un acto académico cuns mil profesores universitarios, unha lección maxistral do profesor Ratzinger, según comentou César Nombela, que na súa crónica sobre este acto di que o Papa proporcionou material prá reflexión creativa. “Ti podes se-lo protagonista da búsqueda da verdade”, comentara o Papa en Cibeles. Pero da lección maxistral agromaron varios comentarios:“Aprendín que os profesores, ademáis de ensinar, debemos amare ós nosos alumnos” (A. Alonso); “Sentín como se nos conocera de toda a vida e na súa forma de falarnos quixera saca-lo mellor de nós mesmos” (Ana Rodríguez). Polo serán tería lugar o Viacrucis, coa exposición de pasos da Semá Santa traídos de diversos lugares e co protagonismo da cruz viaxeira de Xohán Paulo II, que xa debe estar rumbo Río Xaneiro, prás XMX do 2013.

A xornada do sábado foi densa. O Papa, que promove a confesión, confesou a catro peregrinos; ás 10 da mañá celebraba misa na catedral da Almudena cos seminaristas que se preparan pró sacerdocio. Destaquémo-la visita ó Instituto San Xosé, atendido polos irmáns de San Juan de Dios, onde comparteu un encontro con xóvenes discapacitados. Cuatro Vientos, coa Vixilia anunciada prás 20 horas, foise ateigando de peregrinos dende horas antes. Paloma Gómez Borrero comentou nunha das cadeas que emitiron os actos, que o espectáculo era impresionante. E calificouno de éxodo. ¿Un éxodo de mozos e mozas cara un mundo mellor, cun sentido trascendente da vida, menos preocupados pola falacia dunha economía utilitarista que nada resolve? Nun escenario “celestial”, no que novamente estivo presente a cruz de Xohán Paulo II, en Cuatro Vientos puideron complicarse as cousas pola chuvia e fortes ventos habidos. O Papa agradeceu a ledicia e resistencia dos xóvenes, ós que na misa de envío dominical encomendaría unha posible sanación do mundo. Foron case dous millós os peregrinos que renunciaron ás súas vacaciós pra acodire a Madrid á posible cita coa gracia; pra se integrar talvez no éxodo evanxelizador, como pobo de Deus, que comentaba Paloma Gómez Borrero.

Aínda que podemos estimar que en Madrid estiveron concentrados dous millós de xóvenes de todo o mundo, talvez poidamos afirmar que se celebrou unha festa fundamentalmente española. Eduardo Verástegui, autor mexicán defensor da vida, en falando das xornadas e dos seus novos traballos, non deixou de saudar á Madre Patria, porque o español é patria de máis de trescentos millós de persoas, cristiás moitas delas gracias a España, por máis que a enxeñería social dalgús grupos (televasura incluída) tente acabar coa idea de España e, de paso, coa Igrexa; que mesmo estos días quixeron luxar o estado de alegría, gracia, e actitude de búsqueda dos que non se opoñen ó camiño por eles escollido, nen insultan.

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Muy cierto Xexus. Alguien deberia decir a ZP que los tiempos han cambiado mucho desde Stalin para aca.

o blog de xesús lópez dijo...

Cierto, Lobo, aunque ZP parece no haberse dado cuenta y quisiera convertir en legión a sus M15.
Bueno, Legión, en el sentido bíblico, también puede ser el nombre del endemoniado que albergaba a muchos otros dentro de sí. Podríamos hacer de ésto una adivinanza. ¿A cual de nuestros políticos en ejercicio podría convenirle más el nombre de Legión?
Por cierto, muy recomendable la lectura de Legión, continuación de El Exorcista, del mismo autor.
Saludos.

candela dijo...

Un libro más que aconsejable, apasionante. No recuerdo si era en ese mismo libro donde se decía que la victoria del diablo es que las personas no crean en él.

Un poco eso les ha ocurrido a muchos, que han perdido las referencias del bien y del mal, es la dichosa relativización, o relativismo.

Lo que es una verdad absoluta son los 2 millones de chavalines que estuvieron con el Papa en Cuatro Vientos, y estos progres están que no les llega la camisa al cuerpo, les ha dado auténtico pánico esa explosión de alegría, como todo lo que no pueden comprender ni controlar.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Candela:
En el devocionario Magnificat procuran mantener nuestra memoria viva en relación con los crímenes cometidos en los años treinta.
Por ejemplo el Beato Vicente Rodríguez Fernández, religioso y mártir (1897-1936), nacido en Bárcena, Navelgas (Asturias), que profesó como dominico en 1915. Se esmeró en prepararse para la predicación y tenía dotes poéticas. Estudió en Salamanca y fue ordenado sacerdote en 1922. Y partió hacia México.... Allí le sorprendió la persecución religiosa de Plutarco Elías Calles, y fue expulsado del país, por lo que pasó a EEUU.
Era voluntarioso y caritativo con todos. Le gustaba el apostolado y predicaba con energía y persuasión.
Al volver a España lo asignaron al monasterio de San Pablo en Valladolid. Estando destinado en la comunidad del Olivar de Madrid, el convento fue asaltado el 20 de julio; encontró ayuda en casa de uno de sus hermanos... Lo detuvieron el 12 de octubre y corrió la misma suerte que el P. Juan Mendibelzúa, mártir también, en la prisión y en el martírio, que tuvo lugar el 7 de noviembre de 1936 en Paracuellos del Jarama (Madrid). Es uno de los casi 500 beatificados por el el cardenal Saraiva. Pero lo de Paracuellos nos suena, ¿verdad?. Parece que Satán ha tenido destacado en ese lugar a un activo legionario.
Saludos cordiales.
Xesús.

Natalia Pastor dijo...

Como si fuera cosa de la justicia divina, es ironíco que el presidente del Gobierno que más ha legislado contra la moral católica y que permanecido empeñado en erradicar con modos groseros y guerracivilistas los signos religiosos de la sociedad española, clausure su nefasta y lesiva carrera política poco después de la mayor manifestación de catolicismo que ha vivido España.

Un beso.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Natalia:
Veo la JMJ como una auténtica derrota de zETAp, sobre todo con la rúbrica de la concentración habido ayer, de la mano del movimiento neocatecumenal, en Cibeles.
que Rubalcaba proponga ya la ley de eutanasia, debería motivarlo a practicar consigo mismo. Podría hacerlo en Cibeles también, roadeado de los de la ceja y otros intelectuales de izquierdas.
Un beso.