miércoles, 10 de agosto de 2011

XAPONESES CARA SANTIAGO E MADRID

Foi como se pasara un regato de sorrisas, de augas mansas e impolutas, os peregrinos xaponeses que onte cruzaron Pontevedra, cos que me encontrei na rúa da Virxe do Camiño, portaban todos eles un sorriso, unha expresión de ledicia, un querer comunicárense. "Hola!", saudaban a todo o mundo. Nesta foto vanlles marcando o Camiño de Santiago, dend´o albergue da rúa Otero Pedrayo ata a igrexa da Peregrina, Antón Louro, alcalde en funciós, e Celestino Lores, o incansable divulgador e promotor do Camiño Portugués.
Nesta foto deixan atrás a praza Valentín García Escudero cara a ponte do Burgo, cara Caldas, Padrón, Santiago.... A bandeira de Xapón no adro da Peregrina. Estos peregrinos pertencen ó 0,30% da poboación nipona que profesa a fe católica. Con eles peregrinaba un bispo que pronunciou unha breve homilía na igrexa da Peregrina.

Aquí están a contemplaren, ledos, a fachada do templo, e a fotografiala.
Co sorriso sempre fácil, esta parella descansa nun momento da andaina que os leva primeiro a Santiago; despois viaxarán a Madrid, ó encontro con Benedicto XVI na XMX, se os antisistema (socialistas, 15M e sindicatos) non-o impiden.
Pontevedra, 10.08.2011
Entrada n. 1459 do blog


XAPONESES CARA SANTIAGO E MADRID,

por Xesús López Fernández

Parece que as criaturas que onte pasaron por Pontevedra levaron unha boa impresión da cidade. Antre eles non faltaban algús procedentes de Fukushima, a cidade castigada polo tsunami que afectou á central termonuclear. O bispo Pablo Koriyama, tamén peregrino nesta hora, oficiou unha breve homilía en xaponés, do que a igrexa da Peregrina vai gardar memoria. Seguro. Tamén formaba parte do grupo un sacerdote camerunés, Emile Rodrigue Eteme, que exerce en Morioka, unha zona moi afectada polo tsunami. O crego síntese parte dunha misión que ven a Europa a demostrare que o Xapón sigue vivo e preparado pra recibire visitantes. "Agora estase reconstruíndo todo i estamos aquí pra mostrare unha cara sorrinte".

Dou fe da ledicia que parecían portare tódo-los peregrinos que, francamente, non me pareceron 150 ou 140 como din algunhas noticias, senón un número sobradamente maior, como máis de douscentos, case trescentos. Todos sorrintes.

Un sacerdote mexicano, José Alfredo González Márquez, sacerdote en Sundai e Fukuxhima, explicaba: "Movémonos moito con Cáritas e conseguimos facer un centro de apoio polo que pasaron, ata o presente, 1200 voluntarios do país". O luns viaxan á capital pra lle agradecer a todo o mundo a axuda recibida.

8 comentarios:

José Antonio del Pozo dijo...

es verdad, Xesús, qué sonrisas, qué entrada mas bonita has hecho.
Saludos blogueros

o blog de xesús lópez dijo...

Gracias, José Antonio:
Estoy seguro de que tú haría algo mucho más bonito.
Saludos blogueros.

Natalia Pastor dijo...

Son divertidos e incansables. Cada vez que me he cruzado con ellos en aeropuertos,salas de emabarques o aquí en Sevilla, siempre están sonriendo, felices como perdices e inmortalizando todo con lo que se topan con sus cámaras digitales de última generación.
Saludos.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Natalia:
A mí me gustaría ver en su reiterada presencia en centros de arte y sobre todo de peregrinación esa convergencia que algunos deseamos.
Las veces que he viajado a Roma o a otros lugares de Italia, los japoneses eran legión: en Venezia, en Padova, en Florencia o Milán.
Y no creo que el hecho de que fuese Japón el gran suvencionador en la restauración de la Capilla Sixtina haya sido simple casualidad; más bien creo en la existencia de una gran convergencia.
Cordiales saludos. Xesús.

candela dijo...

Siempre parecen felices, a ver si algunos se aplican el cuento, sonreir es gratis y es bueno para el espíritu.

Nada que ver con esos "indignados", y no es cuestión de bienes materiales sino de actitud ante la vida. Espero que nada les impida llegar a su destino porque van con toda la ilusión del mundo.

La reacción de los japoneses cuando el tsunami fué tranquila y de colaboración, ojalá vieramos lo mismo en Europa, dan bastante envidia en ese sentido.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Candela:
Acabo de ver un amplio reportaje sobre el tsunami japonés, que fueron varios, así como varios videos. Y creo que la respuesta de aquellas gentes ha sido increíble.
Seguramente que en internet hay constancia de un hecho que ya he comentado hace tiempo y creo lo tengo en el blog:
la aventura de un gingko biloba, ese árbol que llega a vivie 4000 años, que se considera un fósil viviente. Cuando fue la explosión
de la bomba atómica sobre Nagasaki, todo quedó arrasado, pero un árbol de esa clase, humildito, comenzó a echar brotes, resucitó. Hace tiempo que no toco esta noticia, pero la gente del lugar, al pasar ante el árbol, como si fuese un objeto sagrado, suelen hacer una reverencia. Una nota de sensibilidad.
Saludos cordiales. Xesús.

José Luis Valladares Fernández dijo...

Los japoneses son así, llenos de sonrisas y muy comunicativos. Les has retratado perfectamente.
Vienen a poner aquí,. junto con otros jóvenes de otras naciones, la alegría que falta en nuestros lares.
Y todavía hay gente que protesta der este aluvión de jóvenes que se van a reunir en Madrid.

Un abrazo

o blog de xesús lópez dijo...

Gracias, José Luís:
A ver cómo transcurre la JMJ.
Si algo grave pasa no será por culpa de los peregrinos, sino de zETAp y sus acólitos sindicalistas y perroflautistas, que pueden estar esperando, forjando más bien, el gran acontecimiento de que hablaba zETAP como esperanza para cambiar la intención de voto.
Saludos, Xesús.