domingo, 5 de febrero de 2012

Lembranza do Convenio Ramsar

 A morte da ría de Pontevedra, creación fractal.
 Maxinando unha braña...
 Baixo o pantalán hai vida.
Banco de peixiños contra luz.

Pontevedra, 5.02.2012
Artículo semanal
Entrada n. 1496 do blog

Lembranza do Convenio Ramsar,
por Xesús López Fernández

            O pasado dous deste mes celebrouse o Día Internacional dos Humedales. A tal celebración é consecuencia do Convenio Ramsar, así chamado por ter sido asinado na cidade do mesmo nome, Ramsar, Irán, no mar Caspio, o 2.02.1971, en relación cos humedales (lagos, lagoas, marismas) de importancia internacional especialmente como Hábitats de Aves Acuáticas. Entraría en vigor no 1975 e actualmente conta con máis de cen estados membros en todo o mundo. É, ademáis, o único convenio en materia de medio ambiente centrado nun ecosistema específico: os humedales e, aínda que na súa orixe tiña un obxetivo principal orientado á conservación e uso racional en relación coas aves acuáticas, actualmente recolle  a importancia destos ecosistemas como algo fundamental na conservación global e mai-lo uso sustentable  da biodiversidade, con importantes funciós (regulación do ciclo hidrolóxico, recarga de acuíferos, estabilización do clima local), valores (recursos, pesquerías, auga) e atributos (dar cobertura á biodiversidade e usos marcados pola tradición).

            Máis alá do discurso “políticamente correcto” sobre protección ambiental de “marismas, pantanos ou superficies cobertas d´auga, incluídas as extensiós de zonas mariñas con fondura en marea baixa que non pase dos seis metros”, que así define o convenio de Ramsar estos ecosistemas, nos que a auga xoga un papel fundamental, a conservación destos espacios é vital, pois son indicadores da saúde do planeta. A relación de zonas húmedas de importancia internacional pasa das mil. A contribución de Galicia á lista destos ecosistemas comezou serodiamente, coa inclusión das rías de Ortigueira e Ladrido, o complexo húmedo de Corrubedo, o complexo intermareal Umia-O Grove e, xa no 1994    a ría do Eo, cun ecosistema de xunqueiras envidiable. Que Galicia conte con máis de setenta mil hectáreas de zonas húmedas non quer decir nada, como se demostra coa recén desfeita de Frouxeira, un humedal protexido no que a Xunta usou maquinaria pesada e nunca remediou a sistemática agresión na ría de Pontevedra, que algús quixeron apantallar co discurso do purolérez.com.

            As zonas húmedas son fontes de recursos prá pesca, caza, gastronomía e artesanía tradicional, como sabiamos en Pontevedra e Marín, con memoria aínda de entalladas. Son escenarios privilexiados e, como di WWF, “restaura-los humedales como forma de recupera-la biodiversidade e servicios de orde ambiental; como estratexia de adaptación ó cambio climático, pra evitare enchentas i erosión”, como factor tamén na depuración biolóxica, convírtense en prácticas obrigatorias. “El País” comenta cómo estos servicios non se tiveron en conta cando, sobre todo nos anos sesenta e setenta do pasado século, “a política turística e a urbanización do litoral alterou ou destrueu un 70% dos ecosistemas húmedos costeiros”. E a Fundación Biodiversidad do MARM ten un proiecto de evaluación dos EME (ecosistemas do milenio de España), que tenta facilitar información válida a políticos e xestores.

            Os ecoloxistas agardan que prevaleza o sentido común da dita evaluación, sobre todo cando dí “se potenciará la protección de sistemas litorales…prestando especial atención al tratamiento de humedales costeros”, que parece en contradicción coas medidas anunciadas polo ministro Arias Cañete en relación coa lei de Costas, da que na ría de Pontevedra, espacio sensible, pasan olímpicamente. A ría está no estertor cando se dispoñen, din, a draga-lo fondo, algo que non vai servir de nada. A ría, se realmente queren rexenerala, precisa da recuperación das xunqueiras (e que o mar volva entrar nelas), das marismas de Lourizán e da execución das sentencias en relación cos recheos do porto de Marín, así como da retirada de certas infraestructuras (avenida a Marín, edar), construídas en dominio público marítimo terrestre. Certos blogs pontevedreses mostran fotos de hai máis de cen anos que axudarían á recuperación do noso litoral, coa Convención Ramsar como folla de ruta.

5 comentarios:

candela dijo...

Cañete es como el resto, intentan poner parches a todo para contentar a todos, en lugar de acometer las reformas precisas. La consecuencia es un mal resultado y no contentar a nadie.

Se sacrifican, en este caso, los humedales, como se sacrifica la idea de una Nación común. Dios sabe los intereses económicos que habrán, metidos en las marismas.

o blog de xesús lópez dijo...

En la arrancada de la gran destrucción de esta ría habría que anotar muchas causas, intermediadas de presunta corrupción.
El establecimiento de Ence y Elnosa han sido letales y presuntamente han causado muertes además de un sin número de enfermedades.
Pero la agresión más feroz, rellenos portuarios de Marín y ferrocarril por terreno demanial comienzan siendo presidente de la Autoridad Portuaria un amigo de Rajoy, Tomás Iribarren, el que a hora le lleva el maletín con los dossieres cuando Mariano interviene en algún debate o conferencia.
El actual presidente es otro hombre del PP, el marido de Ana Pastor, que también tuvo su acción negativa en época anterior y que no creo vaya a hacer nada para evitar el otro gran mazazo para esta ría, en la punta de Mollavao: la construcción de una rotonda a tres niveles y con doscientos metros de diámetro.
Ni tampoco se va a atraver con la ejecución de las sentencias firmes del TS.
Creo que con Cañete (cuyo discurso no me convence) todo va a ser peor y que no se va a meter la corrupción en la cárcel; se va a destruir, tal vez, más capital social, lo que representaba esta ría en cuanto a riqueza de la que vivían unas cinco mil familias.
Ahora que no nos mientan, que mejillones o almejas de esta ría pueden ser desencadenantes en procesos que degeneran en parálisis cerebral, enfermedad también común en muchos políticos y políticas.
Un cordial saludo.

Natalia Pastor dijo...

Como dice Candela, todo son parches, cataplasmas que no sólo no solucionan el problema, si no que dejan un poso de descontento en todas las partes.
Y así seguimos.

o blog de xesús lópez dijo...

Leo tu mensaje, Natalia, cuando me quedan pocas horas de estar en casa, que me ausento por unos días, como anuncio en un post que acabo de colgar en el blog.
Ya ves que en la respuesta que le doy a Candela pongo nombre y apellidos a algún personaje. Y me temo lo peor.
Al final, la ría va a ser una gran ciénaga, un canal lodoso y pestilente. Y ni los traidores van a poder salvar su apartamento de la playa, el propio Rajoy en Sanxenxo.
Saludos cordiales.

o blog de xesús lópez dijo...

Ampliando: la gran rotonda de Mollavao ha sido construída, siendo miniestra de Fomento Ana Pastor, mujr del presidente de la Autoriedad Portuaria. ¿Corrupción en estado puro? Es una pregunta que ellos mismos, con sus hechos, van respondiendo.