domingo, 22 de abril de 2012

O Día da Terra

 Follas novas dun carballo vello, en Tui, o pasado 28.03.2012, no entorno do parador de turismo.
 O Miño, o río matricial de Galicia, rico en meixós (angulas) e  lampreas,  faise aquí fronteira con Portugal.
O tsunami da burbulla inmobiliaria quedou aquí paralizado, xa tocando a feira de Valença do Minho, á que penso adicarlle un post que tamén vai de sustentabilidade.

Pontevedra, 22.04.2012
Entrada n. 1519 do blog
Artículo semanal 

O Día da Terra,
por Xesús López Fernández

            O Día da Terra, o 22 de abril, vense celebrando en moitos países do ancho mundo. O seu promotor, o senador dos EEUU Gaylor Nelson, instaurou este día pra creare unha conciencia común ante problemas como a superpoboación, a contaminación, a conservación da biodiversidade e outras preocupaciós  ecolóxicas prá conservación da Terra. A situación actual é case extrema, como se en certo sentido xa estiveramos fóra de tempo pra unha posible recuperación. Se a revolución agraria foi cousa de miles de anos, a industrial tomou un par de séculos; pero a medioambiental non vai dispoñer dun folgado prazo e terá que se producir en cousa de escasas décadas. De momento, a conciencia dos gobernos non parece vaia máis alá dos discursos do cambio climático ou da sustentabilidade, ou miran pra outra parte cando lles convén. Foi no 1970 cando se celebrou a primeira manifestación, promovida por Gaylor Nelson, ambientalista, prá creación dunha axencia ecolóxica.

            Na manifestación participaron daquela dúas mil universidades, dez mil escolas primarias e secundarias e centos de comunidades. A presión social tivo certos logros, marcaba como unha alborada de esperanza.  No 1972 celebrariase a primeira conferencia internacional sobre  medio ambiente: a Conferencia de Estocolmo, coa idea de sensibilizaren ós líderes dos diversos países sobre a magnitude dos problemas existentes, pra así instituiren as políticas precisas prá súa solución. O Día da Terra é unha festa que pertence á xente e non está regulada por unha soa entidade ou organismo; tampouco está relacionado con reivindiaciós políticas, relixiosas, ideolóxicas nen étnicas. É un momento pra tamén reflexionare sobre a auga, indispensable prá vida do planeta, pra tóda-las especies, tamén pró home, e que só o 2% da existente é potable.

            Reto de salvación asumido por ecoloxistas e líderes políticos: Gorbachov, Leonardo Boff, Wangari Maathai, fundadora do movemento Cinturón Verde, en  Kenia, impulsora da prantación de trinta millós de árbores no seu país; Marina da Silva, o anxo da Amazonía, etc. A conciencia ecoloxista cidadá está  moi desperta no Brasil; non tanto no seu Goberno. Curiosamente, parece que a celebración do Día da Terra ten máis colorido nos países nos que existe unha poboación rural importante, como se así resultase máis fácil comprender que o home é fillo da Terra e non ó revés; de asumi-los catro principios básicos da Carta da Terra que, preludiada por Gorbachov, son: Respeto e coidado da vida, Integridade ecolóxica, Xusticia social i económica  e Democracia, non violencia, e paz.   A Carta conclúe con palabras alentadoras:  Que sexa o noso un tempo pra lembrare polo espertar dunha nova reverencia ante a vida; pola roqueña decisión de acadare a sustentabilidade; por un crescendo certo na loita pola xusticia e a paz; e pola leda celebración da vida.

            Pero a declaración máis fermosa e profunda que endexamáis se teña escrito é a do Xefe Indio Seattle, cando responde ó Gran Xefe de Washington, que lle quería mercare aquelas terras. As palabras do xefe indio son inmutables, como as estrelas, según él mesmo di: “¿Cómo podedes mercar ou vende-lo ceo, o calor da terra?. Esta idea parécenos extraña, pois non somos donos da frescura do aire nen do escintilar da auga.[…] Decímolo oportunamente. Debedes saber que cada partícula desta terra é sagra pró meu pobo. Cada folla ourilocente, cada praia areosa, […] son memoria i experiencia do meu pobo, como que a savia que circula nas árbores porta as memorias do pel roxa.  Os mortos do home branco esquécense da súa terra cando van camiñar antr´as estrelas. Os nosos mortos endexamáis esquecen esta terra, nai do pel roxa, porque somos parte da terra i ela é parte de nós”. O Gran Xefe de Washingon pedía moito.   O Xefe Seattle entendería a Carta da Terra. Parece que os nosos gobernantes suspenden e lexislan mal. E a xusticia non chega.

Carta do xefe indio Seattle. (Vale máis a carta de Seattle que o artículo) 

8 comentarios:

Tío Chinto de Couzadoiro dijo...

Es de sentido común, amigo Xesús. Nos desplazamos, a considerable velocidad, por el universo, en un vehículo llamado tierra, y no es cosa de dejar que se estropee. En nuestras manos está conservarlo, pensando en las futuras generaciones. O tomamos conciencia del mal uso que estamos haciendo de este vehículo, o los que vengan detrás tendrán un serio accidente.
Un cordial saludo.

Anónimo dijo...

Lástima de ladrillazo incontrolado. La fotos de la naturaleza son magníficas.... Lastima que no me dejen volver al norte a vivir.........

candela dijo...

Me parecen importantes esas palabras del jefe, del final. Y las fotos hablan solas.

Yo dedico los fines de semana a mi pequeño trocito, a los árboles, a las flores, a las plantas aromáticas...Y merece la pena, te revientan pero te devuelven cada favor, sobre todo en ésta época del año.

Un cordial saludo Xesús.

José Luis Valladares Fernández dijo...

El día de la tierra fue una buena idea y, si se hiciera caso a lo que se pide en esas manifestaciones, rendiríamos un buen tributo a las generaciones futuras, ya que heredarían una tierra y unos paisajes menos deteriorados por la mano del hombre. Lo malo es que los políticos, todas estas cosas, las alaban y las apoyan de palabra, pero después suelen hacer lo contrario, siguiendo intereses pecuniarios.

Un abrazo

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Chinto:
Si Gorbachov y la pléyade de hombres de gobierno y ecologistas han trabajado en la elaboración de la Carta, lo cierto es que de nuestros políticos nada podemos esperar.
La acción popular ante la Justicia tiene que ser nuestro instrumento para la defensa de la Tierra.
Y hace falta una sociedad más despierta.
Un cordial saludo.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Lobo:
El ladrillazo, efectivamente, acabó con nuestra economía, pero muchas de las infraestructuras construídas o en fase de construcción tienen el mismo valor negativo.
Aunque sean obras públicas casi siempre, se hacen al mandado de los clústers, a los que les importa un bledo que se rompa la Tierra.
Un saludo cordial

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Candela:
Voy a ver si cuelgo la carta del jefe indio Seattle en este post, porque toda ella es un canto a la vida. Tu amor a tu pequeño jardín te acerca a su filosofía de la vida, te hacer hermana, o hija, de la Tierra.
Un cordial saludo

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, José Luís:
Efectivamente, creo como tú que la celebración del Día de la Tierra, así como la redacción de la oportuna Carta ha sido un acierto de Gorbachov y gentes que han partcipado de su idea.
Pero a nuestros políticos, presuntamente maridados con los clústers, les importa un pimiento que la Tierra se rompa.

Un abrazo