domingo, 18 de noviembre de 2012

Semana quente

 Comecemos con humor: Nacionalismo do trinque (Caín, en La Razón)
 Montoro, en La Razón. ¿Contra quén se manifesta este merluzo titulado?

Montoro, en La Razón. O neno non entende o por qué da folga. Nós tampouco. Ou sí, se lle cambiamo-lo nome polo de manifestación política contra o Goberno, antisistema..
 
 Esteban, en La Razón. A perda de paso, o paso cambiado, un xa non sabe. O país que se desfai.
 Esteban. En La Razón. Na folga do 14N, ademáis de contenedores i escaparates reventados, houbo mariscadas e pata negra. No acreditado restorán La Máquina, que non sofreu da silicona, prepararon a mariscada pra Cándido Méndez e compañía, según os medios.
Montoro, La Razón. Aclarando o que é Cáritas, aínda que se agradeza o donativo do señor Ortega.

Pontevedra, 18.11.2012

Entrada n. 1575 do blog
Artículo semanal.

Semana quente,
por Xesús López Fernández

            A manifestación/folga do 14.11, a segunda que se celebra con Rajoy como presidente, foi minuciosamente preparada. ¿Contra os recortes e política fiscal do Goberno da nación? ¿Foi realmente unha folga ou é que moitos negocios cerraron ante a presencia dos piquetes “informativos” cando non se atoparon coa apertura bloqueada pola silicona?. O medo non exento de rabia contou á hora de paraliza-lo comercio, dos escaparates reventados ou de arde-los contenedores. ¿Ónde a democracia?. Quixeron magnificare aínda máis a protesta e convertila en folga de consumo coa distribución de papeletas en certas diócesis, coa intención de suspende-lo servicio dos comedores sociales.  A propaganda tiña a paternidade dun chamado Cumio Social integrado por “CC.OO, UGT, Cáritas, Facua, Asociación de Pequenas e Medianas Empresas e 150 Asociaciós máis…”. Cáritas, aínda que invitada a participar no susodito Cumio, negouse a formar parte do mesmo e aclarou que consideraba a pretensión un insulto ós máis necesitados, que dependen deles e doutras asociaciós pra subsistire. Outra cousa son os sindicalistas, que se agasallaron o 14N con pata negra ou mariscadas, según informes de diversos medios.

            Na conformación da crisis da que non damos saído, pode que os sindicatos, polo menos como espectadores, teñan a súa parte de culpa. Porque todo se comezou a disparar coa marea do ladrillismo, sobre todo ó entraren as caixas, por presión política, no negocio. As xentes dos sindicatos con representación nos consellos de administración, foron testigos de cómo se ía cambiando o papel das mesmas coa andaina bancaria especulativa, sen denuncia-la situación que se estaba a creare e que derivaría en pouco tempo ó gran desfase financieiro que ten o país. Cos políticos metidos a banqueiros, algo así como a raposa a gardare o galiñeiro, ós sindicatos faltoulles ese gramo de honradez que demostraría que estaban aí pra salvare algo, pra defende-los intereses dos pequenos aforradores, como se supón deben defende-los intereses dos traballadores. Pero polas trazas e violencia producidas o 14N, non parece que teña sido, a manifestación, outra cousa que unha protesta radical.

            Contrapunto humorístico. Un vello chiste de Idígoras e Pachi presenta a dous desfarrapados nun comedor social. Mentres unha monxa vai servindo unha fabada nos pratos daquelas xentes, un dos homes dí: ¿Pero outra vez fabas?.¿E pra cándo o salmón mariñado en leito de caviar, con salsa de bogavante, que nos prometera o G20?.... Porque aquí estamos traspasando moitas fronteiras e non sabemos aínda cómo vamos acabar, e Idígoras e Pachi están a faceren, talvez, un humor profético, porque hai que supoñer que algún día vai acabare o sindicalismo subvencionado e non se sabe ben o que virá despois, qué vai quedare do Estado de dereito... Outro caricaturista xogaba coa posible folga dos comedores de Cáritas: “Cerrado por folga. Ide ós sindicatos a ver se vos dan algo”. En fin, humor aparte, o 14N foi un día de violencia que describe a unha sociedade indefensa ou a un Goberno sen pulso.

            Pero a semáa traería outras sorpresas, como a noticia dada por El Mundo cando a campaña prás elecciós do 25N, en Cataluña, está no apoxeo. Según o periódico, a Policía relaciona coa corrupción de CiU certos depósitos bancarios en Suiza a nome dos Pujol e de Mas. Non se sabe qué poida dar de sí esta filtración, pero sí que xa están os partidos na gran deboura pola cuestión. Alicia Sánchez Camacho, sen prexuzgare a Artur Mas (que afirma se trata dunha trola), dí que o nome de Cataluña e a súa bandeira non deben servire pra enzudralo todo e pide que se esclarezan as cousas. Si se trata dunha mentira os Pujol e Mas deberían incoa-la correspondente acción penal, paso que os afectados xa anuncian. Por outra banda, o ministerio do Interior abre unha investigación interna en relación co informe policial sobre os políticos cataláns, sobre a presunta filtración producida. 

10 comentarios:

candela dijo...

Una semanita repleta de dislates. Se supone que esto no puede durar mucho así porque a este paso este chiringuito se va al garete en dos días porque se ha convertido en una casa de p*tas sin amo.

Qué desangre por Dios...

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Candela:
Y quedaron cosas por incluir en el balance, como la manifestación de la Policía, que se deben sentir tan indefensos como los ciudadanos a los que tampoco pueden defender.
Tienes razón. Esto ya parece una gran casa de p*tas mal organizada.

Un cordial saludo.

Tío Chinto de Couzadoiro dijo...

La tropa sindical, con Méndez y Toxo al frente, yo no sé, amigo Xesús, cómo tiene valor de salir a la calle, dado el elevado desprestigio que se ha ido granjeando entre los obreros. ¡No tienen vergüenza! Se merecen la desaparición total.
Un cordial abrazo.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Chinto:
Todos los que los han secundado son presunta chusma que se fijan en ellos como ejemplo... Quieren vivir también de las subvenciones, pero hace tiempo que han vaciado la caja y arruinado el país.

Un abrazo.

Natalia Pastor dijo...

Los sindicatos no representan a nadie, salvo a si mismos, sus mamandurrias, su trinque y la defensa del pesebre de las subvenciones.
A día de hoy son un auténtico anacronismo, una lacra perniciosa que sólo garcias a la violencia de los piquetes "informativos", logra que las convocatorias de huelga pasen totalmente desapercibidas.

En medio de la tormenta -en un vaso de agua...-, sindical se aprecia en el horizonte las elecciones catalanas del mesiánico y enloquecido Artur Mas, acuciado por los escándalos de corrupción que desvela EM, sus cuentas en Suiza y el chiringuito del 3%...

Un circo de siete pistas...

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Natalia:

Me gusta lo del circo de siete pistas.

Y ahora, el Golbierno se presta a un nuevo trinque con las mafias rusas y chinas. Sus embajadores podrán obtener permiso de residencia en España si invierten en inmuebles más de 160000 euros.
¿Por qué decretan la supresión del impuesto sucesorio o favorecen la creación de empleo y que el país se enriquezca?

Un cordial saludo

Paco10 dijo...

enhorabuena Xesús por tu estupendo blog y por tus acertados artículos.
Un saludo

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Paco:

Gracias por tu loable comentario. Hago lo que puedo.

Un saludo

José Luis Valladares Fernández dijo...

Podemos dar por bienvenida a esa huelga, si los sindicatos y los responsables del Gobierno aprendieron la lección:
Los sindicatos se darían cuenta que cada vez tienen menos seguidores y que sin violencia solamente van ellos a la huelga.
El Gobierno se daría cuenta de lo necesario que es desarrollar la Ley de Huelga para evitar esos actos de violencia.

Un abrazo

o blog de xesús lópez dijo...

Hola,José Luís:

A ver si aciertas, pero tengo muchas dudas porque el Gobierno hace tiempo que se ha olvidado de sus deberes. ¿Qué trabajo puede costarle cancelar las subvenciones a tanto parásito sindicalista que usa la fuerza laboral, parados incluídos, para lanzar nuevas cargas ideológica, antisistema total?

Un abrazo, amigo.