Coidado coas abellas

 Cartel promocional de Greenpeace, na defensa das abellas.

 Apicultor na faena da recollida do mel.

Enxamio laborando nas celas da abellariza. A gran ameaza prás abellas, en Galicia, pode estar fundamentalmente no uso dos agrotóxicos. Fracasada a loita biolóxica contra o defoliante do eucalipto, o gonipterus scutellatus, por medio dunha mosca, a anaphens nitens, tense recurrido á fumigación por medio de avionetas teledirixidas, con resultado negativo, caso denunciado por Alfredo Conde, como se indica neste artículo, o ano no que morreran as abellas da Mahía.  

Pontevedra, 7.04.2014
Entrada n. 1753 do blog
Artículo semanal no Diario de Pontevedra

Coidado coas abellas,

por Xesús López Fernández

            Hai xa anos que as abellas e outros insectos polinizadores están a desapareceren en non poucos lugares do mundo, situación que tamén se nota no noso país. A razón da desaparición depende de diversos factores, relacionados cos novos modelos de producción agrícola dos que se deriva unha cadea de impactos a todo nivel. Forma parte desa nova economía agraria, como tamén da preservación das masas boscosas, o aumento sustancial e uso indiscriminado de agrotóxicos, o que ten provocado graves impactos sobre a fauna e sobre o home, sendo as abellas as máis afectadas pola súa mortandade e desaparición.  O 9.06.2003, nun artículo titulado “Noticias de ecoloxía”, recollía un aviso de A.C., coestas palabras: “E algo pode ter que ve-lo asunto co que hai algús días comentaba Alfredo Conde no Correo Gallego, que se as abellas da Mahía morreran todas (decían que se polo uso dun insecticida as flores dos eucaliptos se convertiran en trampas da morte deses insectos). E tamén decía Alfredo que tampouco se sinte ás rás croar ou que morreron as ponlas novas dos seus arces, “porque entrara un mal vento”, según lle comentaran. Un pergúntase se o Seprona foi avisado”.

            Albert Einstein avisou con palabras sabias que nos deben poñer en situación de alerta máxima: “Si as abellas desaparecesen, á Humanidade quedarianlle poucos anos de vida”. Os científicos avisan do feito de que no mundo enteiro están a se quedaren libres as colmeas (trobos, cobos, cortizos, abellarizas, albarizas..), desaparecída-las abellas progresivamente. Sendo que o 80% das especies de prantas teñen flores que dependen das abellas pra seren polinizadas, podemos estar nese “tempo final que presaxiaba Einstein”. Sen ese insecto non teriamos nen froitas nen legumes, porque as pequenas abellas constitúen un eslabón fundamental prá cadea da vida, que sen elas esgazaría.  O seu traballo é vital, como tamén a participación activa nos procesos de rexeneración do mundo vivo das prantas. Este inmenso traballo cíclico prá vida vexetal e as sociedades humáas pode estar  ameazado. 

            Cando en España levan desaparecido seiscentas mil albarizas e nos Estados Unidos quedaron deshabitadas un millón e medio, Alemania leva perdidas un 25% das súas. En Francia, mil apicultores vense obrigados a abandona-la profesión cada ano a causa desta crisis na que os científicos siguen a se moveren en conxeturas do que chaman “o síndrome de colapso das colmeas”.  A campaña contra certos agrotóxicos levada a cabo por Avaaz.org, pra ver de reverti-la situación creada, puido valer pra deborca-la balanza da situación que se estaba a dare en Europa. Así, despois de dous anos de incansables campañas acadaron da Unión Europea a prohibición no 2013 dos pesticidas que están a mataren as abellas, pero parece unha pírrica víctoria xa que a tal prohibición non vai máis alá do 2015. E pra eso foron necesarias máis de 2,6 millós de sinaturas. Ten sido un longo camiño con campañas de opinión, organización de protestas cos apicultores e, por medio dunha abella inflable de cinco metros de altura, foron obxeto de noticia en moitísimos medios.

            Nun informe recén do Corporate Europe Observatory e da Coordinadora Europea da Apicultura responsabílizase ás empresas fabricantes de agrotóxicos como as primeiras culpables da desaparición das abellas, ó que se suma a neglixencia das autoridades pra actuare de forma independente da dita industria. A Sociedade Apícola Uruguaia, que recolle estos e outros informes apunta así, sen citala, á política de “portas xiratorias”, á “conexión” ás veces existente antre os grandes clústers depredadores e as Administraciós… Cando Avaaz.org sigue coas súas campañas prá salvación das abellas, a éstas aparécelles un novo nemigo: a telefonía móvil, ata o punto de que as sinales emitidas por ese medio nunha conversa próxima as desorientan e pódenas incluso levare á morte.