O Convenio de Minamata

 Ence-Elnosa, a morte da ría de Pontevedra. Presuntamente existen motivos como pra eliminare ese inferno que coidamos se mantén pola influencia dos clústers, por intercambios que se poden concretare, talvez, no que se ven denominando "as portas xiratorias". ¿Exemplo? Isabel Tocino foi a primeira ministra de Medio Ambiente, e parece que o fixo ben. Por medio de decreto asinado por ela quedaba determinada a linde do espacio litoral desta ría. O horizonte das fábricas que se aprecian na foto quedaba limitado ó se tratare de dominio público marítimo terrestre. Á senrazón da nova Lei de Costas de Arias Cañete hai que engadire o feito de que Isabel Tocino é, dende hai algús meses, conselleira do Grupo Empresarial Ence, S.A., empresa distinta de Ence, S.A. e que non ten concesión nen licencia municipal.   

 

 Elnosa verte mercurio á ría. Na primeira fase do ESCORP (Estudio da contaminación da ría de Pontevedra) foron cuantificados esos vertidos en máis de 13g por Tn de cloro fabricada; na segunda fase do dito estudio (que estivo agachado moito tempo na Diputación Provincial) estimabase en máis de 17g por Tn. de cloro fabricada. Persoalmente, non tomo ameixas da ría dend´os anos setenta, nen outros moluscos. Aviso: En Pontevedra son varios os casos de nenos nacidos paralíticos cerebrales. ¿Coincidencia ou estamos ante un caso de "portas xiratorias" pra que o poder mire cara outro lado?

Nesta praia, antes de que os políticos traicionasen a natureza, aprendín a nadar nos anos 36/37/38. A que podería ser hoxe a praia de Pontevedra foi convertida, pola traición e presuntas portas xiratorias, en solar no que a morte fai o seu traballo.

Pontevedra, 2.12.2013
Entrada n. 1721

Artículo semanal no Diario de Pontevedra, que vai sobre a problemática do mercurio, o asesino invisible.

 O Convenio de Minamata,

por Xesús López Fernández

            Dend´os anos 50 é mundialmente conocida a enfermedade de Minamata, grave e permanente, orixinada polo mercurio, veneno que actúa como neurotoxina e que chega alterare a capacidade sensorial en mans e pes, a deteriora-los sentidos da vista e do oído, i en casos extremos a desembocare en parálisis e morte. O metilmercurio desencadeante do drama humán alí producido se concretaba, antre o 1953 e o 1965 en 111 víctimas e máis de 400 casos con problemas neurolóxicos, e nais que non presentaban nengún síntoma deron a luz nenos gravemente eivados. Cando se detectou o mal, no 1956, morreron 46 persoas. Mascotas e paxaros volvianse tolos. E sóo no 1968 o goberno xaponés anunciaba oficialmente que a causa da enfermedade era a inxesta de peixe e marisco contaminado polo mercurio librado polo esgoto da empresa petroquímica Chisso, que realmente comezara a vertere xa no 1932.

            No ano 2001 ían diagnosticados 2955 casos da enfermedade de Minamata, dos que 2265 tiñan vivido na costa do Mar de Yatsushiro. Os afectados poden agora demandare compensaciós económicas e axudas pra gastos médicos e, pra minora-la preocupación da xente, o goberno xaponés ofrece exámenes médicos ós habitantes da área afectada. Peza decisiva na difusión do drama foi a reportaxe gráfica de W. Eugene Smith. O mundo está así máis enterado e temeroso da presencia silenciosa do mercurio que por cursos fluviales e correntes mariñas aparece incluso no Ártico. Pola vía trófica, os grandes predadores mariños son os que máis Hg acumulan, presente tamén na grasa de pingüinos e osos polares. E nos homes, curiosamente, os españoles estamos presentes no ranking, cunha cifra do neurotóxico en sangue superior en 6 ou 10 veces á dos alemáns e norteamericáns. En España, os estudios foron efectuados polo Instituto de Salud Carlos III, sobre 1900 voluntarios. Un factor de riesgo pode se-lo alto consumo de peixe, 43 kg/ano, especialmente nas mulleres preñadas, xa que pode condiciona-la vida e as capacidades do bebé en xestación.

            Se procuramos facer un seguimento dos lugares marcados no ancho mundo por accidentes relacionados co mercurio faltarianos información pra aclarare o alcance dalgús sabidos, como o de Spolana Neratovice, unha pranta cloro-alcalina da República Checa, que ten prevista a reconversión ó sistema de membrana pró 2015 e ten sido causa de contaminación grave, con impacto na poboación do entorno. O caso de Kodaikanal, na India, onde Unilever mercara unha pranta deslocalizada que ó longo de anos estivo a vertere mercurio e cristal contaminado nunha escombreira. Cerraría  no 2001, denunciada por Greenpeace e por organizaciós cidadás, ademáis de obreiros que traballaban na fábrica, sen calzado, sen ter sido advertidos do peligro que corrían, tanto que, espalládo-los escombros por unha amplia zona; obrigada a empresa á oportuna descontaminación, aínda a día d´hoxe está por completare. 

            Poderiamos traer aquí máis casos que, curiosamente, teñen parecido perfil: que se deron e dan en países en fase de desenvolvemento, nos que parece que contaminar non está penado. ¿Don diñeiro?. Pero non hai dúbida de que, na arrancada da conciencia planetaria de que o mercurio debe desaparecer das nosas vidas está a gran traxedia de Minamata; daí que o Convenio en principio acordado por uns 140 países, fose firmado o xoves 10.10.2013 na cidade de Kumamoto, no sur do Xapón, como primeiro acordo internacional pra mingoa-lo comercio de mercurio e prever novos danos prá saúde e o medio ambiente. A firma levouse a cabo nun congreso avalado polas Naciós Unidas e prohibe o tráfego de productos que conteñan un certo nivel de mercurio. Agárdase que o pacto funcione a partir do 2016, unha vez sobardado o requisito da súa ratificación por máis de 50 países. Os delegados presentes na firma do convenio comprometéronse a axudare económicamente ós países que precisen de apoio financieiro pra rematare coas súas emisiós de mercurio.