Ante as elecciós europeas

Arias Cañete, número un do PP nas elecciós europeas parece disparar con máis munición que Elena Valenciano. O home lembra a herencia do PSOE que, dende distintas tribunas, sigue a falare dos dereitos sociales. ZP, premio Pluma do cuadrilátero gay, lesbianas, transexuales e bisexuales, chegou afirmar que ben lle gustaría a el ter izado na Moncloa a bandeira do Orgullo Gay, a bandeira da Sodomía e que a auténtica marca España ante o exterior era, nestos momentos, o matrimonio antre homosexuales. Coñas aparte, a min gostariame que Arias Cañete nos aclarase o porqué da reforma da Ley de Costas do 1988, qué aviesa intención tiña ó dare esos pasos; ou tamén que nos aclarase o PP por qué, cando unha comisión de eurodiputados (na que estaba Millán Mon, pontevedrés) cursou visita ás rías galegas non se achegaron a ve-la situación terminal na que se encontra a ría de Pontevedra. Algo cheira mal neste asunto, como se o Estado fose xa máis dos clústers que dos cidadáns. O curioso é que, perdida a confianza dos cidadáns, os partidos nos predican recetas que sabemos van perpetua-lo fracaso ó que nos someteron. 

Pontevedra, 28.04.2014
Entrada n. 1757 do blog
Artículo semanal no Diario de Pontevedra

Ante as elecciós europeas,

por Xesús López Fernández

            Comezou a marcha atrás cara unhas elecciós que se presentan espesas de sombras que, máis ou menos escuras déixannos cegatos pra ver claro a quén debemos votar ou si debemos votar. Os pronósticos non están claros e parece que a abstención vai ser maioritaria. Dise que vai haber empate antre os partidos maiores, pero como a enquisa real vaina marca-lo reconto das papeletas, apuntan algús que podería haber sorpresa, que moitos desexan. ¿Pero qué poden face-los partidos menores, posiblemente os que poden brindar nesta campaña a mensaxe da rexeneración necesaria, un clamor refrescante? Claro, a xente, cando vota pensa en clave de “voto útil”, i eso lastra a opción dos menores, mais tamén hai que sopesa-la inutilidade do voto ós maiores que, aínda que representados en Europa dende que existe a UE, a súa campaña desta volta xa non vende, porque son  moitos anos de crisis e, cando deberiamos ter unha economía saneada, parece non somos capaces de crear riqueza e a débeda exterior ameaza con sobarda-lo 100 por cen do PIB.

            A ese endebedamento referiase non hai moito Aleix Vidal-Quadras, candidato por VOX, no seu blog “No pisar las flores” ó falare do sobrepeso que, problema certo prá saúde das xentes, especialmente cando sobrevén a chamada “gordura mórbida” que apunta a unha esperanza de vida máis corta i é certamente incapacitante, no sentido de que tamén esa patoloxía pode afectare ós Estados cando a súa estructura institucional e administrativa está inflada i é dabondo complexa, daí que o seu déficit i endebedamento cheguen seren excesivos e perdurables no tempo. España, dí Vidal-Quadras, está aqueixada dun serio desequilibrio nas súas contas públicas que parece imposible correxir i eso obrígaa a camiñar e a se mover lastrada por unha farda que a volve ineficiente e torpe. E sobardado o déficit programado pró 2013 do 6.50% do PIB, a UE prevé o mesmo volume de exceso pró 2015, o que indica que non cree posible para-lo endebedamento  crecente de España a corto prazo.

            Non se quixo acomete-la reforma a fondo das Administraciós coa fin de rebaixa-los recursos nas mans do Estado nen baixa-los impostos, sobre todo os directos. A urxencia dun adelgazamento e unha simplificación do noso entramado estatal é un clamor de hai moitos anos, pero os partidos establecidos non se dan por enterados nen queren alivia-la carga fiscal sobre particulares i empresas (que ameaza a propiedade privada), e permiti-lo aforro e subseguinte inversión, que é máis problema a falta de aforro que non a debilidade do consumo; que como o Goberno non fixo o diagnóstico correcto xa non é cousa de dieta, é a hora de entrar no quirófono. Noutras entradas do seu blog, Vidal-Quadras insiste nas recetas prá salvación e tamén na denuncia da impotencia do Goberno pra sair da inercia do zapaterato pola teima recaudatoria i esquilmadora do sofrido contribuínte no canto de rebaixa-lo gasto das Administraciós. Tanto esforzo e risco por nos liberare do dogal socialista e seguimos asolagados na voracidade dun Estado que nos arruína. Despois de tanto engaño a xente pódese sentir estafada e decidirse a cambia-lo sentido do seu voto. 

            Cando na Francia os sondeos dan como gañadora nos comicios europeos a Marine Le Pen como voto de castigo ó partido socialista de Hollande, en caída libre, en España, máis alá dunha posible fin do bipartidismo, non se sabe aínda qué vai pasar. O electorado móvese dend´o medo, dubidoso das arengas dos diversos grupos, especialmente dos que levan anos e anos sen cumpriren coas súas promesas. Parece que Ciutadáns e Unión de Progreso e Democracia van multiplicare por tres ou catro os seus votos das elecciós anteriores e que Javier Nart, de Ciutadáns, é o lider máis valorado. E se no noso país sobran un tercio dos políticos e o Senado diríase que é innecesario; cando a Xusticia parece mediatizada; cando as autonomías teñen non pouco de lastre, a xente quixera votar por unha política rexeneracionista, algo que non entra nestas elecciós nas que nos están pedindo o voto persoas ás que os cidadáns teriámoslle de demandare un balance da súa presencia no Parlamento europeo, antre 700 diputados, setecentos, setecentos, setecentos. ¡Qué horror!