A MORTE DA LIBÉLULA [24.03.2001]

O chapapote do Prestige foi causa da morte de non poucas aves mariñas: araos, canilongas, mascatos, etc. Os plásticos, teñámolo presente, tamén matan. Como a contaminación industrial sobre a que moitos dos nosos políticos, inanes, idiotas, pasan ou tragan. Con conciencia culpable, por suposto. Dibuxo de Xesús López.

Pontevedra, 5.2.2008.


Entrada n. 427 do blog. (Non sei por qué abolla agora este traballo, hai tempo incluído no blog e que leva o n. 427)

 Outro traballo do 2001, a raiz da caída do "cabalo do demo", a libélula MIR, xa vasura no fondo do oceano Pacífico. As palabras da rusa á que fago referencia son certas. Non pensamos na reciclaxe, non poñemos a economía ó servicio do home. E parece que non progresamos á medida das nosas necesidades. Proba delo é que os partidos, que están en campaña, esquécense da problemática medioambiental, como sabemos aquí en Pontevedra, onde as distintas candidaturas pasan de puntiñas sobre temas polos que deberían seren xuzgados moitos dos seus responsables.

Como o artículo vai sobre a caída dunha estación espacial rusa, de quince anos de edade, ó oceano Pacífico, comentemos que precisamente hoxe daba un novo aviso a Asociación Green Peace, sinalando dúas bolsas enormes de contaminación no mesmo oceano, contaminación fundamentalmente a base de plásticos. Teñamos en conta que unha bulsa da compra, se non é de lignina, pode durar no medio natural uns corenta anos sen degradarse e, consecuentemente, ser causa da morte de peixes, aves, como acontece coas cigoñas que actualmente acoden ós vertedeiros, confunden os plásticos con comida e morren, moitas veces, afogadas.

A MORTE DA “LIBÉLULA”[24.03.2001]por Xesús López Fernández

Os diversos medios levaban días ocupándose da caída da Mir, a estación espacial rusa que se mantiña no espacio como lembranza dun poderío pasado, símbolo da Unión Soviética que, agora sí, coa morte da “libélula”, pódese decir que desapareceu. Se aludo a ese nome é porque así foi conocida, cando a partires de febreiro do 1986 –situado xa en órbita o primeiro módulo— continuaron coa construcción do gran mecano, unha estructura capaz de acoller a seres humáns, amais dun importante laboratorio científico, de 33 metros de longo e case 140 toneladas de peso. O inxenio, que tiña prevista unha vida útil de cinco anos, fíxose lonxevo, coa relatividade que hai que lle dar ó término, porque quince anos que agora tiña é tamén a edade da “nena bonita”. E curiosamente, a Mir –a Paz— era máis nomeada agora como a “vella dama”, tamén como “camarada espacial”.

 Durante a vida da estación espacial pasaron por ela uns 130 inquilinos, abastecidos dende terra por medio das naves Progress. E son numerosos os seus records: 83.500 órbitas terrestres, máis visitada que tóda-las estacións anteriores xuntas, a máis innovadora –deseñada pra medrar dende o módulo inicial, como un mecano-- , a máis visitada tamén por naves do espacio –50 Progress con provisiós, unhas 20 Soyuz e transbordadores estadounidenses--, a máis experimental, a máis femenina –Yelena Kondakova, a primeira muller, botou alí 168 días--, a máis paseada e tamén a máis globalizadora, porque alí viviron astronautas de diversas nacionalidades que acometeron estudios en común pró beneficio da Humanidade. Enténdese que algús cosmonautas rusos, con señardade dos tempos pasados, acodiran ás illas Fidyi pra apelumbrar, o máis perto posible, a caída da libélula das estrelas, o afundimento no Pacífico do orgullo soviético nunha especie de holocausto particular, inmolada despois de tantos servicios, agora xa no fondo das augas.

Aquel oceano é agora un pouco máis vasureiro. Os ecoloxistas falan de atentado, do castigo que recibe esa zona, outra forma de desprecio adoecido. ¡Ai, Mururoa, Mururoa, cómo morres!. E non hai moitos días, a raiz dunha misa funeral en Entrimo, Ourense, conocín a unha rusa ecoloxista. As carballeiras de Celanova e Bande estaban ouriceladas, como cobertas de neve verde según as súas palabras –de folerpas de lan diría o salmista--. E contou das horas tristes que está a vivi-lo seu país, priváda-las xentes do máis elemental, privadas agora do orgullo da Mir. As pensiós duran catro ou cinco días e moitos anciáns tentan complementa-los seus ingresos recollendo dos contenedores da vasura canto poida ter un valor. Miserias á parte falamos de medio ambiente, da necesidade de pasar polo aro da reciclaxe, do desenvolvemento sostible, dunha economía pró home, sen despilfarro nen vertedoiros. A Mir descansa no Pacífico mentres en Rusia –fracaso do sistema-- pasan fame.

Aínda o pasado luns os nostálxicos rusos querían evita-la caída da estación e un colectivo importante de cidadáns solicitou do goberno o relanzamento da estación cando xa orbitaba a 230 kilómetros da Terra, distancia que se iría acortando nos seguintes días ata o sacrificio consumado, conforme ás previsiós, na madrugada do 23 de marzo, venres, ás 6,55 horas A.M. O Pacífico acolle xa os seus restos, sobre 1.500 fragmentos, algún deles do tamaño dun coche. Pasou o medo dos xaponeses, australiáns e chilenos, sabedores dos antecedentes de caídas nos Andes i en Australia, temerosos dun posible erro nos cálculos. Pero os pescadores da zona prevista da caída negáronse a sair dalí. Non pasou nada. Menos mal, porque un anaco ígneo da Mir non sería equiparable a unha excreta ventureira de pomba ou de gaivota. Coido que nen ós extraños seres descritos por Pigafetta, de grandes orellas –tan grandes que se podían deitar sobre unha e taparse coa outra— lles serviría de nada esa defensa particular no caso de lles caer enriba un anaco da gran “libélula”.