O Rei acaba de decir no Parlamento español que "a Xusticia debe se-la mesma pra todos", algo que xa di a Carta Magna. As palabras do Rei algo poderían significare se o Parlamento non fose a casa das mentiras e os políticos, maiormente, xentes baixo sospeita nos que moitos cidadáns temos deixado de creere. Pontevedra, 31.12.2011
Entrada n. 1486 blog
Artículo semanal
Entrada n. 1486 blog
Artículo semanal
Por un orde máis xusto,
por Xesús López Fernández
por Xesús López Fernández
A Xusticia. A palabra ten a súa orixe no término latino iustitia e permite nomear a unha das catro virtudes cardinales, aquela que inclina a dar a cadaquén o que lle corresponde ou pertence, aquelo que debe facer según o dereito, a razón e a equidade. Tamén fai referencia ó Poder Xudicial e á pena ou castigo público. Deste xeito, cando a sociedade “pide xusticia” fronte a un crime estálle a pedir ó Estado que garantice que o crime vai ser xuzgado e castigado conforme á pena que corresponde dacordo coa lei. E pódese decir que a Xusticia ten un fundamento cultural (basado nun consenso social sobre do bo e do malo) e un fundamento formal, codificado en disposiciós escritas aplicadas por xueces e persoas especialmente designadas. A existencia dunha Xusticia real é definida por Platón como harmonía social no seu libro “A República”, onde propón prá organización da súa cidade ideal que os gobernantes da mesma se convirtan nos individuos máis xustos e sabios da comunidade. Pero estamos lonxe dese modelo de organización. E a sociedade vai cansa.
Según a Constitución española (art.117) “a xusticia emana do pobo e adminístrase no nome do Rei por Xueces e Maxistrados do poder xudicial independentes, inamovibles, responsables e sometidos ó imperio da Lei”. Aínda máis: “o exercicio da potestade xurisdiccional en todo tipo de procesos, xuzgando e facendo xuzga-lo xuzgado, corresponde únicamente ós Xuzgados e Tribunales determinados polas Leis, según as normas de competencia e procedemento que as mesmas establezan”. A máis de ún háselle torce-lo nariz ó leé-la Constitución, aínda que só sexan os textos citados. Pero se lee no art. 118 que “é obrigado comprire as sentencias e demáis resoluciós firmes dos Xueces e Tribunales, así como presta-la colaboración requerida por éstos no curso do proceso e na execución do resolto”, háse perguntare qué pasa aquí. Algo hai que cheira mal, por aquelo das sentencias incompridas que parecen situarnos ante o feito dunha xusticia variable.
Que o Rei, no seu discurso de Nadal, teña afirmado antre outras cousas que a “Xusticia debe ser igual pra todos” é algo que foi ben acollido pola sociedade; mais levamos moitos anos, dende a promulgación da Constitución, sen que esa afirmación resulte demostrada na práctica. Se na Constitución de Cádiz estaba recomendado o exercicio da acción popular, como na actual, ¿por qué o exministro Caamaño tiña o proiecto de acabar coela? ¿Van cambia-las cousas? ¿Significan as palabras do Rei que estamos ante un novo tempo, un tempo de esperanza nun orde máis xusto?. Hai un refrán que di que as palabras as leva o vento e, por moi aplaudido que fose don Juan Carlos polos parlamentarios que en gran parte son culpables de que o país non funcione, eses aplausos parecen según non poucas opiniós como un xeito de se querer arroupar eles, sobre todo, na frase do monarca, que non pode ser salientada como referente dun discurso se non se fai efectiva. Os aplausos non contan porque a frase, como quedou dito, está na Constitución.
Unha constitución marcida, dormida, que convén leer con vagar e que vale pra reparare nas carencias da nosa casta política. “Todos iguales ante a Lei”, di a Carta Magna, pero non, son apariencias, que os políticos son distintos e teñen privilexios case deshonestos, casta blindada, definida a profesión, nos momentos especialmente dramáticos que vive o país, como a máis arelada polos cidadáns: por ingresos e réxime tributario especial, por indemnizaciós no cese do cargo, compatibilización de pensiós, etc. Enténdese que nengún queira deixa-lo cargo e rinse do dito por George Bernard Shaw: “os políticos e os cueiros hainos que cambiar cada pouco… e polos mesmos motivos”. Sen un partido rexeneracionista, a acción popular debe seguir viva porque hai que sanea-lo país. Facer súas, sí, as palabras do Rei e lembrare, sobre todo, que a afirmación está na Carta Magna, pra un orde máis xusto.
Según a Constitución española (art.117) “a xusticia emana do pobo e adminístrase no nome do Rei por Xueces e Maxistrados do poder xudicial independentes, inamovibles, responsables e sometidos ó imperio da Lei”. Aínda máis: “o exercicio da potestade xurisdiccional en todo tipo de procesos, xuzgando e facendo xuzga-lo xuzgado, corresponde únicamente ós Xuzgados e Tribunales determinados polas Leis, según as normas de competencia e procedemento que as mesmas establezan”. A máis de ún háselle torce-lo nariz ó leé-la Constitución, aínda que só sexan os textos citados. Pero se lee no art. 118 que “é obrigado comprire as sentencias e demáis resoluciós firmes dos Xueces e Tribunales, así como presta-la colaboración requerida por éstos no curso do proceso e na execución do resolto”, háse perguntare qué pasa aquí. Algo hai que cheira mal, por aquelo das sentencias incompridas que parecen situarnos ante o feito dunha xusticia variable.
Que o Rei, no seu discurso de Nadal, teña afirmado antre outras cousas que a “Xusticia debe ser igual pra todos” é algo que foi ben acollido pola sociedade; mais levamos moitos anos, dende a promulgación da Constitución, sen que esa afirmación resulte demostrada na práctica. Se na Constitución de Cádiz estaba recomendado o exercicio da acción popular, como na actual, ¿por qué o exministro Caamaño tiña o proiecto de acabar coela? ¿Van cambia-las cousas? ¿Significan as palabras do Rei que estamos ante un novo tempo, un tempo de esperanza nun orde máis xusto?. Hai un refrán que di que as palabras as leva o vento e, por moi aplaudido que fose don Juan Carlos polos parlamentarios que en gran parte son culpables de que o país non funcione, eses aplausos parecen según non poucas opiniós como un xeito de se querer arroupar eles, sobre todo, na frase do monarca, que non pode ser salientada como referente dun discurso se non se fai efectiva. Os aplausos non contan porque a frase, como quedou dito, está na Constitución.
Unha constitución marcida, dormida, que convén leer con vagar e que vale pra reparare nas carencias da nosa casta política. “Todos iguales ante a Lei”, di a Carta Magna, pero non, son apariencias, que os políticos son distintos e teñen privilexios case deshonestos, casta blindada, definida a profesión, nos momentos especialmente dramáticos que vive o país, como a máis arelada polos cidadáns: por ingresos e réxime tributario especial, por indemnizaciós no cese do cargo, compatibilización de pensiós, etc. Enténdese que nengún queira deixa-lo cargo e rinse do dito por George Bernard Shaw: “os políticos e os cueiros hainos que cambiar cada pouco… e polos mesmos motivos”. Sen un partido rexeneracionista, a acción popular debe seguir viva porque hai que sanea-lo país. Facer súas, sí, as palabras do Rei e lembrare, sobre todo, que a afirmación está na Carta Magna, pra un orde máis xusto.
