SAN BENITO, PATRÓN DE EUROPA

En Montecassino, ocupado polos alemáns, librouse unha disparatada batalla. Catro en realidade dende xaneiro ata maio do 1944. Na España actual quixeran algús, talvez, dinamita-la Cruz do Val dos Caídos, basílica incluída na gran desfeita que se propón o laicismo agresivo.

No caso de Montecassino, que xa fora saqueado por Napoleón no ano 1799, gracias á previsión do teniente Julius Schlegel (oficial católico nado en Viena) e do capitán Maximilian Becker (protestante), ambos pertencentes á División Hermann Göring, salvouse un vastísimo número de documentos e códices (1400), así como obras de arte que alí se encontraban: Da Vinci, Tiziano e Rafael, que foron transferidas ó Vaticano ó comezo da batalla. En agradecemento, os monxes celebraron unha misa especial.

Montecassino, reconstruído despois de ter sido convertido en ruínas na segunda guerra mundial. Valeu a pena o esforzo da reconstrucción. Benedicto XVI sigue confiando na orde benedictina como elemento dinamizador prá recuperación das raíces cristiás d´Europa. ( La vigna del Signore. La Chiesa con Benedetto XVI)

Pontevedra, 11.07.2011
Entrada n. 1452 do blog

San Benito, patrón de Europa,
por Xesús López Fernández

11 de Xullo. Día de San Benito. O santo foi proclamado patrón de Europa por Paulo VI no ano 1964 coa carta “Pacis nuntius”. Nela manifesta que a escribe polo que San Benito representou prá Europa cristiá, pró consorcio dos diversos pobos do continente e a súa unión espiritual. Xohán Paulo II reafirmaría na súa Carta Apostólica “Egregia virtutis”, a mesma declaración decindo “que a Igrexa, ó lembrare solemnemente o 1500 aniversario do nacemento de San Benito [….] tiña estimado oportuno afirmar que esta protección sobre toda Europa vai destacar máis se, á gran obra do Santo Patriarca de Occidente, engadímo-los méritos particulares dos santos irmáns Cirilo e Metodio”, [santos eslavos, tamén patróns de Europa]. Nefecto, o ano 480 nace Benito de Nursia, o fundador do monacato de Occidente. Os mosteiros benedictinos, co paso do tempo, convírtense nos verdadeiros forxadores, nos peares da unidade de Europa, dende as costas mediterráneas á península escandinava, dende Irlanda ata Polonia, facendo de Galicia unha rexión privilexiada en canto ó número de conventos benedictinos e cistercienses aquí establecidos.

Benito, o pai do monacato occidental, marca o camiño prá evanxelización de moitísimos pobos europeos. Paulo VI di que os fillos de San Benito “levaron coa cruz, o libro e o arado, a civilización cristiá”. Na Edade Media a fe e a razón non se separaron, a oración e o traballo atoparon a súa perfecta harmonía. É un resume do “ora et labora”, porque os benedictinos eran homes de oración, pero tamén de libro e arado. Progreso intelectual e progreso técnico nos tempos dos bárbaros no que a cultura dos campos, o traballo manual e noble, o estudio das ciencias sagradas e profanas eran anoxadas case por todos, mais nos mosteiros benedictinos aumentaba decote o número de labregos, artesáns e sabios. Estos monxes acadaban non só conservare intacto o que tiña producido a antigua sabiduría, senón pacificar, educar, unir e ocupar activamente ós pobos, xóvenes e vellos, ás veces en guerra antre sí. Sacaríannos, sí, da barbarie que renacía, dos odios devastadores, pra chegaren así a costumes de soavidade humá e cristiá, ata o punto de que o 30 por cen das cidades europeas son de orixe conventual.

Habería que decir máis da vida do santo, nado de familia acomodada, en Nursia, na Umbría. Catro anos antes do seu nacemento, o rei bárbaro dos Hérculos matou ó último emperador román, poñendo así fin a séculos de dominio de Roma sobre todo o mundo civilizado, que comezou a declinar cara a barbarie. A Igrexa estaba ferida por diversos cismas. E Benito resulta se-lo home providencial que, arelante dunha vida de perfección certa, abandona a molicie de Roma e diríxese ás montañas de Enfide, a trinta km. de distancia, pra levare unha vida afastada. Aínda buscaría unha máis completa soedade e, despois de remonta-los cumios, asentaríase en Subiaco, como eremita, nunha cova á que o conducira Romano, monxe dun convento próximo que cada novo día acodiría onde el pra lle procurare alimento. Anos de oración, de preparación prá tarea de converti-los conventos que iría fundando en centros de fe e cultura, creadores de traballo e riqueza dende o “ora et labora”.

Despois veu a experiencia de Monte Cassino, na Campania, onde tivo que cristianizar ós habitantes paganizados que rendían culto a Apolo nun vello templo. Aí arrancaría a gran alborada cristianizadora e civilizadora da Europa post-romana, que chegaría tamén á nosa terra. Cando foi bombardeado Montecassino na segunda guerra mundial, non foi soamente un museo o que destroíron. E nos tempos que vivimos de regresión social, cun laicismo agresivo que dende algús sectores intenta borra-lo cristianismo da faz de Europa, perguntámonos se non estaremos nunha situación de emerxencia talvez máis grave da que Europa vivía na fin do século V. Benedicto XVI confía no santo patrón do seu pontificado prá arelada rexeneración.