Momento difícil

 O chiste de Montoro, en La Razón, demoledor. A España desertizada por falta de políticas agrarias certas. Agora vaino arranxare Arias Cañete. E un xamón!

O de Esteban vale tamén neste momento de caos autonómico pró que non se telumbra unha clara solución.

Pontevedra, 5.08.2012
Entrada n. 1556 do blog
artículo semanal

Momento difícil ,

por Xesús López Fernández

            Van alá sete días de sustos contínuos cun panorama económico e social que non parece vaia mellorar no prazo corto. Jaime Mayor Oreja acaba de decir que “é preciso que un movemento cidadán apoie ó Goberno de España”. Aínda que no seu discurso entra fundamentalmente a idea de España como Nación e a actitude insolidaria de certas autonomías, o certo é que este Goberno naceu dun apoio maioritario dos cidadáns nas pasadas elecciós. A sociedade doulle, pois, a súa confianza, en base a un programa electoral. O PP ten maioría parlamentaria absoluta, pero o seu programa electoral non se está a comprire. En base a eso, cada novo discurso de Rajoy pode mesmo acender novos medos. Di o noso presidente que precisamos de máis ingresos e de mingoa-los gastos, algo esto último no que parece non se teñen aplicado correctamente. E incrementa-los ingresos pola vía impositiva (máis IVA que non ían sobir, máis IRPF, reducción salarial, sobida dos carburantes, peaxes das autoestradas….) non vai impulsa-lo crecemento da riqueza.

            A UE (Merkel) parece está a utilizare a Drághi como lanzadeira, pra forza-la petición de rescate por España, endebedada externamente en máis de novecentos mil millós de euros, en gran parte resultado do estoupido da burbulla inmobiliaria á que non son alleos os políticos que cambiaron a vocación das caixas de aforros, que as meteron no negocio inmobiliario ata o delirio, ata a creación das preferentes. E aí polo medio entrou no xogo a recalificación de terreos agrarios, a construcción de urbanizaciós como a de Seseña, nun secarral de Toledo, a traición da paisaxe en moitísimos lugares da nosa xeografía: Algarrobico, a Mariña lucense, Lourizán, Marín…. A realización de novas infraestructuras (ferrocarril e aeroportos sen uso, vías que raian coa irracionalidade, etc.). Inda máis, a BBC sinala como un dos fitos da burbulla inmobiliaria española a construcción da Cidade da Cultura en monte Gaiás.  

            Estamos nunha situación na que, si Drághi fala, pode provocare unha maior sobida da prima de riesgo. Momento de decepción e medo cerval porque o BCE non compreu hai catro días coas espectativas de España e Italia e a posible compra de bonos soberáns destos países quedou condicionada á petición de axuda. Parece, pois, chegada a hora do rescate, que siguen decindo non vai haber, “porque o euro é irreversible” según afirmación do propio Drághi, Monti e Rajoy. Pero garantiza-la supervivencia da moeda única vai impór concesiós e reformas no terreo fiscal i estructural (máis axustes) e solicitare axuda.  E aí pode esta-lo peor, porque si rescatare separadamente a cada un destos países vai ser difícil, o rescate de ámbo-los dous non parece fácil, porque as condiciós van ser durísimas se algún deles ve que a súa débeda chegou a niveles insustentables. E nos están pedindo, xa, maiores recortes en Sanidade i Educación antes de activare un plan de apoio a España.

            Algún analista opina que o último discurso de Rajoy debería ter un maior contido. “Es lo que hay que hacer”, afirma Rajoy que insiste no sentido de que fan falta máis ingresos e menos gastos; que aumenta-los ingresos resulta fácil pola vía impositiva (cun coste social no que non se repara), e mingoa-los gastos vai ter un coste político que o Goberno non  quere pagar. Di Martín Ferrand que no balance antre o un e o outro está o talento, un plan de acción gubernamental que seguimos sen conocer máis que en discursos autoxustificantes, un recurso oratorio usado por Rajoy, ou nas vaguedades, máis próximas ó rumor que á noticia, que cada sete días anuncia algún voceiro monclovita. Certo que a sociedade tería que estar máis armada moralmente e apoiar ó Goberno, pero xa non cree na súa forma de gobernar, nen nos seus discursos pouco consistentes, neboentos, que definen unha especie de falta de ética. E moitos dos cidadáns ós que cínicamente se lles pide apoio, pola involución sofrida no país, comen hoxe gracias a Cáritas ou Mans Unidas.