domingo, 26 de junio de 2011

Lume forestal, en Galicia

Lume de San Xohán, ano 2010. Ó tema das festas ígnicas en Europa gostaríame ter dedicado o artículo semanal. Esta semáa tiven que renunciare a ese traballo por problemas familiares, razón pola que limito este post a uns cantos comentarios sobre o Lume Forestal en Galicia, protagonista de novo nos seus montes irracionalmente repoboados.
O lume dos montes galegos ten sido devastador non poucas veces, especialmente nos anos 1989 e 2006, anos nos que en Galicia gobernaba o tripartito (PSOE, CG, PNG, ano 1989) e o bipartito (PSOE e BNG, ano 2006). A foto corresponde á terrorífica vaga incendiaria do 2006, que ben fixo lembrare a do 1989, contabilizados d´aquela máis de 15000 incendios, na súa maioría provocados. Sería Romay Beccaría, ano 1990, o que poría en descuberto algús dos medios usados pra provocare o lume, que reduciría a practicamente cero.

A foto corresponde tamén ós lumes do 2006. Nalgún caso a fronte incendiaria acadaría os vinte kilómetros. Numerosas estradas cortadas, algús montes quedarían co chan completamente desnutrido, xa sen humus, mineralizado. E siguen os nasturcios da cousa forestal a promoveren novas prantaciós eucalipteiras, outra forma d´acabare co monte no canto de pensar noutro tipo de repoboación máis intelixentes, ou de dedicalos simplemente a pasto pró engorde de vacadas autóctonas, valor real.

Lume destos días, en Boiro, 50 has de terreo arrasadas. A venta de aviós antiincendios i helicópteros non deixa de sere outro negocio presuntamente relacionado coa eucaliptización incendiaria.

Lume en Padrón, provincia d´A Coruña. Fotografía da prensa d´hoxe.

Pontevedra, 26.06.2011

Entrada n. 1444 do blog

Lume forestal, en Galicia,

por Xesús López Fernández


Hai xa moitos anos que a Administración ten conocemento do comportamento pirofítico do piñeiro radiata ou insigne e, sobre todo, do eucalipto, especies coas que repoboaron a nosa terra á par que eliminaban a vexetación clímax: carballos, castiñeiros, bídalos, sobreiras, freixos, etc.

Nun informe segredo anexo a un inventario forestal galego dos anos setenta díse que son tres as formas normales de expandi-lo eucaliptal: por medio de planteles, por medio de sementes, ou POR MEDIO DO LUME, xa que se teñen contabilizado 22000 renovos de cepa por hectárea queimada de eucaliptus.

O eucalipto, a súa imprantación masiva na nosa terra, foi causa do abandono de non poucas aldeas, que sí eran unidades de producción sustentable. E por se fose pouco e d´acabalo das políticas europeas aquí seguidas coa cousa agraria e gandeira, moitas terras feraces foron prantadas d´eucaliptus, subvencionado o abandono dos cultivos tradicionales. Fraga tivo moito de culpa nese proceder.

Eu recomendaría ás comunidades de montes de veciña que visitasen algunha das prantaciós existentes en Galicia de abetos de Douglas ou piñeiro de Oregón, nomes que recibe a pseudotsuga menzeiensis:

en Mondoñedo, en Celanova e, sobre todo, en Esgos, ó pe do convento rupestre de san Pedro de Rocas, onde o piñeiro d´Oregón alterna con pinus pinaster, picea abies e alerce europeo. Seguro que os comuneiros agradecerían a viaxe e regresarían coa idea doutra Galicia, máis posta en valor.

Daquela sí poderiamos falare dunha riqueza forestal certa no canto das prantaciós de eucaliptus, madeira que pouco vale e da que os veciños saben que se non venden pola miseria que lles ofertan terán que vendela queimada, porque a mafia incendiaria acaba actuando así. ¿Destino desa madeira queimada? Normalmente Ence.

5 comentarios:

candela dijo...

Ence hasta en la sopa..

Doy fe de lo de 2006, porque ese año estuve de vacaciones en Pontevedra y pude filmar hasta 14 fuegos (solo a la llegada), más luego grandes zonas devastadas. Se notaba por la distribución de los fuegos la intencionalidad.

Antes de llegar a Pontevedra pasamos por las lagunas de Sanabria, hasta allí iban a repostar los hidroaviones. Fué terrible.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Candela:
Cuando Romay Becaría tomó posesión de la consellería, al poco tiempo se tuvo noticia de que poco antes de producirse un incendio en la zona de Chantada, por allí había pasado un avión. Algunos debieron tener miedo, porque los fuegos se acabaron durante su mandato, por lo menos los primeros años.
A los pocos días, el hombre tenía pruebas concretas: unos paracaídas presuntamente incendiarios, algo que se venía suponiendo. También se tienen usado bengalas incendiarios, como pequeños cohetes con canuto de cartón y, a modo de timones, cuatro aspas de plástico, para asegurar la trayectoria.
Aún debo de tener por casa lo que queda de alguno de aquellos aparatejos.
A Ence, contra lo que digan, les sirve esa madera.

Natalia Pastor dijo...

Lo de los fuegos es una tragedia, no sólo en Galicia, si no en gran parte del territorio nacional.
Es curioso,querido Xesús, que en otros paises de Europa como Francia o Italia, Alemania e incluso Holanda, no tienen ese nivel de incendios luctuosos a los que nosotros estamos tan acostumbrados.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, querida Natalia:
El gran problema de Galicia ha el de la repoblación aquí practicada, innecesaria.
Los montes se mantenían antes limpios por medio de la roza practicada en los mismos: retamas y sobre todo tojos servían de cama para el ganado y, convertidos en estiércol, servirían después para mantener la fertilidad de nuestros campos.
No me cabe la menor duda de que en la raiz de nuestros fuegos está, como gran agente, el eucalipto y los clústers causantes de esa repoblación. Incluso después de quemado el eucaliptu, su corteza, sirve como materia prima para las pasteras, pagado a un precio de miseria.
Mientras las aldeas gallegas fueron unidades de producción, el paisaje gallego tenía otro color, otros valores hoy perdidos en gran parte de nuestra tierra.
El eucalipto fue utilizado como ejército de ocupación, colonización salvaje al servicio de las industrias de vertedero.
Un saludo cordial, Natalia.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Natalia:
Quise decir que el gran problema ha sido el de la repoblación aquí practicada... Y más adelante "quemada su corteza", que es lo que básicamente arde, además de las ramas y el matojo que se ha formado el abandono obligado de la tierra.
Saludos, Xesús.