domingo, 10 de junio de 2012

De rescates

A gran deboura existente en torno ó posible rescate financieiro, ás anunciadas líneas de creto prá recuperación dos bancos, non deixa de presentare evidentes claroscuros. Os discursos políticos teñen sempre  unha negra e longa sombra. A ver qué pasa. O vello chiste de Caín, en La Razón vale prá ocasión.  


Pontevedra, 11.06.2012Entrada n. 1527 do blogArtículo semanal.
De rescates,por Xesús López Fernández 

                      A situación de crisis que vivimos dende hai anos parece non ter fin. A sociedade, de cada volta máis apoucada, entende que non se quixo chegar a unha solución certa. ¿Cántos cidadáns non están a sofrire actualmente a situación derivada de se ver privados dos aforros de toda unha vida? Pero é que ademáis parece que a situación creada fose como un gran pozo sen fondo pró que non se telumbra unha solución real. Moitas xentes homildes foran chamadas polas entidades da súa confianza pra lles ofreceren uns depósitos máis activos que non a tradicional conta de aforros ou a prazo fixo da que sempre se fiaran. Temos aquí un producto, decíanlles, que lles pode dar un rendemento máis alto que non os xuros que reciben polos seus cartos. E as xentes fiabanse da historia que lles contaban, que dibuxaba un futuro edénico de altas plusvalías pró seu capital e non percibían a sombra negra do discurso da cobiza que xa estaba aí e pedía confianza pra mal invertir en esos diñeiros.

            A culpa, é fácil decilo, ven do tempo do ladrillo, no que se construía e construía, e os propios bancos pasaran a seren constructores; tamén as caixas, abandonada a súa función eminentemente social, foron deshonestamente concentradas, reconvertidas en bancos a consecuencia da presión política  e, claro, chegou o escándalo: as xentes atopabanse en situación extrema; e o retorno dos seus cartos, difícil, pero terá de producirse porque algunha sentencia xa está marcando o camiño da necesaria devolución; que mesmo a Fiscalía Anticorrupción está entrando no asunto e no propio Parlamento entenden que o diñeiro debe devolverse integramente por ter sido os aforros das xentes literalmente arrebatados. E mentres os directores de entidades presuntamente quebradas reciben xubilaciós ou indemnizaciós de estándalo, aínda non sabemos cómo vai repousa-la gran deboura existente nestos momentos a consecuencia de tanto disparate consentido.

            ¿Recuperación bancaria, intervención de España? O cáncer inducido polo ladrillismo e a pouca intelixencia dos políticos, que mesmo parecen collidos co paso cambiado na demencial realización de infraestructuras  ó presunto servicio  de máis ladrillismo, serviron á causa do crecente deterioro de España como estado de benestar. O escándalo bancario intentárono aplacar co cerre de oficinas e  a amortización de persoal, prexubilado. E aínda volven falare de novos cerres e prexubilaciós que non penso vaian facer máis doada a recuperación do sector.  Como sexa, a situación bancaria e o rescate de España son cartas dunha mesma baralla e a cobiza política pode definirse, talvez, como o primeiro motor da situación creada. ¿Máis amortización de oficinas e de persoal bancario? ¿E pra cándo a amortización de cargos políticos, o adelgazamento da Administración, o regreso á economía real, o relanzamento dos sectores primarios? Porque parece que neso non se quer pensare, que incluso sentou mal no propio PP o dito por Esperanza Aguirre, a súa oferta de mingoar nun 50 por cen o número de parlamentarios da Comunidade madrileña.

            O discurso de Aguirre formaría parte dun programa de salvación, que algús contestan no sentido de que non é posible a súa adoución “porque habería que modifica-la Constitución”.  Pois que se modifique, porque o país non aguanta tanto lastre. ¿É que non hai outras soluciós prá salvación que a de seguir engordando os recibos de prestaciós básicas: auga, luz, gas, vasuras, peaxe nas autopistas…? Ou de certos impostos: irpf, ibi, iva… ¿É que vai estar nesos incrementos a solución pra  España, que a mesma precisa dun novo enfraquecemento das economías máis sacrificadas? Ben está o saneamento bancario vía UE, que ó mellor non chegan os cen mil millós de euros que se barallan. Pero a reducción de parlamentarios é, seguro, urxentísima. E a dinamización da Xusticia, necesitada tamén de rescate, sería parte da solución, un auténtico balón de osíxeno a execución de sentencias “dormidas”.  

.

6 comentarios:

Natalia Pastor dijo...

No estamos ante un rescate, sino ante un préstamo a la banca y Julio Andradas lo explica magníficamente bien en mi blog.
A esta situación hemos llegado gracias a la sobre exposición al crédito en el "ladrillo", la nefasta gestión en las cajas -politizadas ad nauseam...-, y a la negligencia del órgano regulador -el BdE-, con un MAFO que acabará explicando sus decisiones en un banquillo.

José Luis Valladares Fernández dijo...

Yo creo que el asunto es de bastante antes del ladrillo. Viene, por lo menos, de los tiempos de Felipe González. Hasta entonces las Cajas eran modélicas. Sus gestores no cobraban ni sueldos. Se llevaban exclusivamente unas módicas dietas.
Pero llegó Felipe González y las hizo por decreto que fueran el cortijo de los políticos. Las Autonomías querían tener sus televisiones propias y sus bancos propios para mangonear en ellos, colocando allí a sus amigos con buenos sueldos y los políticos de Consejeros, cobrándose buena pasta y diciendo en que había que invertir. Y el mal viene de ahí, de que lo que tocan los políticos, lo destruyen.

Un abrazo

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Natalia:
Fíjate en que uso la palabra rescate con sentido diverso, porque en el país es mucho lo que hay que restaurar, incluso la Justicia, la más necesitada de rescate posiblemente, porque si hubiese funcionado con independencia real y no se dejasen pudrir sus sentencias,toda estaría hace tiempo resuelto.
Incluso se pudo haber evitado la instrumentalización política de las cajas, desnaturalizadas por eso, por capricho político.
Aquí fue Fraga un gran culpable y otros le sucedieron en su idea de crear una caja única.
La donación de monte Gaiás por José Luís Méndez, para mausoleo/Ciudad de la Cultura, tenía una presunta contraprestación: las marismas de Lourizán para la papelera. Y para eso dicta don Manuel un inicuo decreto de supramunicipalidad.
Y más cosas.
Ahora suben el valor catastral de las viviendas a pesar de la recesión que estamos viviendo, de que los precios han bajado; pero quieren recaudar más y siguen con su puja inmoral a favor del ladrillismo, un simple disfraz que va a arruinar a no pocas gentes.
Un cordial saludo.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, José Luís:
De acuerdo con lo que dices y ésa es, en parte,la línea de mi artículo.
Cuando aquí funcionaba la Caja de Ahorros Provincial, lo hacía como entidad modélica,.... hasta que entraron en el consejo los políticos y comenzaron a multiplicar las reuniones del Consejo, todos a cobrar.
Después se comenzaría con las fusiones: Caja de Ahorros de Vigo,C. de A. de Ourense, C. de A. de Pontevedra, estrategia de Fraga hasta la fusión con Caixagalicia.
Algunos de los escándalos son ya sabidos. Y creo que, efectivamente, si las cajas entraron en el tema del ladrillo fue por culpa de los especuladores políticos, que creyeron más tarde que podían hacer un gran negocio especulando en los mercados bursátiles... con los ahorros de sus clientes. Y todo, todo, se pudrió.

Un abrazo

candela dijo...

Estoy de acuerdo con Jose Luis. Es más, las primeras fusiones fueron obra del PSOE. Ellos metieron en las Cajas a políticos, sindicalistas...gente sin preparación y ávida de dinero que se dedicaron a autodarse préstamos a fondo perdido y a desnaturalizar el espíritu -por así decirlo- con que necieron las Cajas.

Esta última legislatura no ha sido más que el culmen de todos estos despropósitos, que no quieran venir ahora a dar lecciones a nadie.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Candela:
Así lo digo en el artículo. Y cito la ambición política como motor del desastre y su forzada reconversión en bancos de las Cajas.
Pero también creo, y ésa es otra urgencia, que la Justicia precisa igualmente de rescate, que si ésta funcionase otra sería la situación española.

Un cordial saludo.