domingo, 3 de febrero de 2013

Un país asustado


El algodón no engaña, de Pinto y Chinto, La Voz de Galicia. 

A caricatura de Esteban, en La Razón, reflexa a situación que vive o país, convertido en tremedal de corrupción. 

Pontevedra, 4.02.2013
Entrada n. 1604 do blog
Artículo semanal

Un país asustado,
por Xesús López Fernández

            Todo parece apuntar que estamos nunha fin de ciclo. A sociedade vai cansa, diríase que asustada, de tanto deposita-la confianza nos partidos políticos que se supón levan facendo mal as cousas dende hai tempo. Agora, tras diversos escándalos de presunta corrupción, chegamos a unha situación triste, como que se sabe que a nosa casta política é, coa de Botswana, das máis corrompidas no ancho mundo. Porque son moitos anos de total impunidade na financiación dos partidos, do que os distintos medios non cansan de faceren inventario dende a arrancada da transición de cristal: Flick, Filesa, caso Naseiro, trama Gürtel, casos Palau e Pallerols, Fundación Ideas, contas en paraísos fiscales como Suiza, Liechtenstein, Andorra e outros. Pero o que parece marcar realmente a fin do tempo predemocrático que nos tocou vivir é o que xira en torno ó caso Bárcenas, o home que chegou ter vintedous millós de euros nunha conta en Suiza, e noutras contas. ¿Negocios particulares?
          
  Outros caldos de asuntos irregulares, o caso Malaya, Urdangarín, súmanse ó escándalo dos presuntos pagos en negro a xentes do PP, información facilitada por El País e tamén por El Mundo en base a unhas follas de contabilidade manual, con letra que diversos grafólogos din pode corresponder a Luís Bárcenas, o ex tesoureiro do PP. Rajoy aparece neses listados que el calificou de apócrifos e fixo un discurso, este pasado sábado, no sentido de que el nunca recibeu, nin reparteu, en negro, cantidade algunha. Incluso, como xesto de transparencia, prometeu incluire na web da Moncloa as súas  declaraciós da Renta e de Patrimonio. Certo que Rajoy contou días atrás co testimonio de Soraya Sáenz de Santamaría, que chegou decir: “Llevo doce años trabajando con Rajoy. Nunca lo he visto saltarse una norma”.  E nela parece ter Rajoy a defensora máis leal. Polo demáis, o discurso precisaba, cecáis, doutro calado, porque nos famosos papeles hai datos cruzados, algús deles reconocidos como certos. E aí debe entrare a Xusticia, pero non pra dormi-lo asunto outros 15 anos.
         
   Pero a desconfianza social persiste. Vese demasiada frivolidade na forma de manexa-los partidos o tema da presunta corrupción, con aquel “¡E ti máis!”. A xente, sen pensar en si hai ou non hai sobres en negro, normalmente pensa dos políticos: “¡Qué ben viven!”. I eso doe, sobre todo nun país con seis millós de parados, con seis millós de familias vivindo no dintel da probeza. Como non temos unha verdadeira sociedade civil, difícilmente podemos clamar por unha xusticia real que exerza como poder independente, que entre nestos temas con forza e ata o final, como tamén noutros asuntos conocidos de corrupción ambiental, talvez máis demostrables que os pagos en diñeiro opaco, que non se contabilizan nen van aparecer nas declaraciós da Renta.  
         
      Como queira que sexa, a xente está cansa de tanta impudicia como decote vai trascendendo. ¿Qué ten que pasar pra que esto cambie, pra reventa-la actual partitocracia, pra cambia-lo sistema electoral ou que nos presenten cada catro anos, listas trufados de persoaxes corruptos?... Dous amigos, vellos conocidos, atopabanse hai cousa de catro días nunha rúa pontevedresa. Como había tempo que non falaban cruzáronse unha serie de perguntas. Casualmente, os dous saían dun gripe peleón… Pois temos que andar con coidado, que estamos nunha edade fráxil, dixo un deles, Xa, pero é que eu non quero marchar sen ver cómo remata ésto!, foi a resposta, pra de seguido facer un corto inventario sobre a situación que vivimos, sobre si realmente cabe un cambio rexeneracionista, cómo acometelo. Os dous amigos, asustados pola situación creada polos depredadores políticos, seguían co espírito alerta, pero excépticos  pola situación creada despois de tanto consentir. Non sei se o caso Luís Bárcenas pode desencadea-las sinerxias necesarias, a fin do ciclo da que tan necesitados estamos.  

6 comentarios:

trillian dijo...

Xesu, realmente da terror leerlo asi todo junto, y pensar qué esta panda de indeseables, nos está gobernando ó lo han estado en algún momento, y son ademas los qué le lloran unas miseras ayudas a los mas necesitados....como se dice ...qué d. nos coja confesados.
Unha aperta, he mohita saude.
Saluditos para tod@s.

o blog de xesús lópez dijo...

Realmente, Trillian, asusta saber cómo estamos y que ya no existe político fiable.Si alguno hubiere estaría neutralizado por el magma de corrupción en que ha devenido cada partido.
Creo que hay que rezar, a ver si podemos expulsar a los demonios.
Un cordial saludo.

Tío Chinto de Couzadoiro dijo...

La corrupción que lo invade todo, amigo Xesús, debería ser como una marea viva, o una riada, que se llevara por delante, sin ocasionar ninguna desgracia al pueblo, al muy elevado número de los políticos corruptos. ¡Ojalá sea así!
Un cordial abrazo.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola,Chinto:
Así debería ser. Lo malo es que la corrupción lleva mucho tiempo entre nosotros y está señalada.Y algunas veces sentenciada. Pero los políticos se empeñan en taparla.
Si la cárcel no se convierte en morada definitiva de estas gentes, mal vamos. El país seguirá descomponiéndose. ¿Hasta cuándo?
Unha aperta

Natalia Pastor dijo...

La solución pasa por escandalizarse tanto por la corrupción propia, como se hace por la ajena.
Hasta que los partidos políticos no asuman que la podredumbre de la corrupción, pone en riesgo el propio sistema de partidos, no habrá solución.

o blog de xesús lópez dijo...

Visto como dices,Natalia, aún no veo la luz al final del túnel. Los partidos siguen en plan cínico y quieren mantener la corrupción, la que los envuelve a todos, como prebenda.
Un cordial saludo