A RENUNCIA DO PAPA

Unha aparición recente de Benedicto XVI, imaxe similar, a da súa figura, á que ilustra a portada do libro "Deus e o Mundo".

O día do anuncio da renuncia caeu un lóstrego, o da foto, sobre a cúpula de san Pedro, que saeu indemne da proba. ¿Unha imaxe do relativismo nemigo da Igrexa e do home? As profecías de San Malaquías de Armagh están de novo sobre a mesa: "De gloriae olivae" (Benedicto XVI). Agora están en lista de espera "De persecutione" e "Petrus Romanus", o último según a dita profecía. 

Pontevedra, 17.02.2013

Artículo semanal

n. 1608 do blog.

A renuncia do Papa,

por Xesús López Fernández

            A renuncia de Benedicto XVI como Papa, anunciada pró día 28.02, é de supoñer que sí estaba na axenda do Santo Padre, según se deduce da conversa que hai dez semáas mantivo co seu biógrafo Peter Seewald. Este autor publicou, cando menos, tres libros de entrevistas co Papa: Sal da Terra, Deus e o Mundo, Luz do Mundo…, tres best-sellers. Son libros de lectura refrescante nos que se descobre, nas diversas conversas que flúen con toda naturalidade, a un Papa moi próximo, moi aberto e comunicativo. Pero o home non aguantaba máis, tendo escrito o último dos libros sobre Xesús, o que vai da súa infancia, cando levaba tempo agotado. O biógrafo non relaciona a súa decisión co escándalo Vatileaks; di que si a traición do seu axudante, o maordomo Paolo Gabriele, causoulle unha decepción, non foi “nada semellante á desesperación”. O periodista afirma que o Papa comentoulle: “Xa non se pode agardare moito máis de min. Son home ancián; as forzas déixanme; coido d´abondo o que levo feito”. Afirma Seewald que nunca vira a Benedicto XVI tan canso.

            Moitos fanse agora as cuestiós de  se non é vitalicia a encomenda de se-lo sucesor de Pedro, de si o Papa non acaba o seu pontificado cando morre. Pois é certo que non e o anuncio do Papa tampouco é novo. Tamén se sabe que Xohán Paulo II prantexouse dimitire como Papa poucos anos antes de morrer, aínda que sigueu no cargo, sen dúbida presionado pola curia, tendo el decidido, por amor, aferrarse á cruz heroicamente. Mai-la decisión de Benedicto XVI non é menos cristiáa que a do seu antecesor, antre outras cousas porque existe unha base legal que posibilita esa renuncia, (que non é a primeira na historia da Igrexa) e que foi actualizada polo propio Xohán Paulo II no Código de Dereito Canónico (1983), e que dí así: “Se o Pontífice Román renunciase ó seu oficio, requírese prá validez que a renuncia se faga en libertade e se manifeste formalmente, sen sometela á aceptación de nadie”.

            Vai haber, seguramente, comentarios negativos sobre forzas contrarias que forzaron a devandita renuncia. Pero non se pode negare o leigado deixado por este Pontífice sabio i estudioso, simpático e comunicativo que incluso ten entrado en twitter; escritor e divulgador do leigado de Cristo, entregado á Humanidade e á Igrexa.  Pra Ignacio Arsuaga, de “Hazte Oir”, e pra moitos de nós, ten especial relevancia a batalla frontal contra o relativismo que impera nos nosos tempos e que Benedicto XVI defineu así: “O relativismo poderiámolo vougamente definir como a teoría según a que tóda-las opiniós son verdadeiras, ainda sendo contrapostas”.  Ou cando describe a dictadura do relativismo como “unha sociedade basada nun acordo xeral de amoralidade, onde non hai xa espacio prós que siguen tendo un xuicio moral de conciencia”. “Efectivamente, o relativismo ten chegado a sere o problema central prá Fe na nosa época; é o problema máis grave da nosa época”.

            O noso Papa, enfermo, renuncia por esa razón, e anunciou a súa decisión precisamente o Día Mundial do Enfermo, dando a entender que a enfermedade non é só participar da dolor de Cristo, senón tamén manter unha lucidez que nos fai, dend´a debilidade en homildade, pasa-lo testigo, en cargo de responsabilidade, a quen o poida facer mellor. E así, na súa carta de renuncia reconoce que “Pra anuncia-lo Evanxelio é necesario tamén o vigor, tanto de corpo como de espírito, vigor que, nos últimos meses, ten mingoado en min de tal xeito que debo reconoce-la miña incapacidade pra exercere ben o ministerio que me foi encomendado”. Mais xunto a estas afirmaciós obxetivas pode que ventos insalobres, dentro da propia Igrexa, teñan que ver coa crecente laminación da súa saúde. Entendámo-la renuncia como un gran acto de servicio, polo ben da propia Igrexa.  Papa non “ad vitam”, senón “ad vitalitem”, é decir, mentres dure a vitalidade. Agora culmina o seu pontificado. Místico como é vaise retirar a un convento pra orar, meditar, escribir e interpretar a Mozart.