A travesía co naseiro (3)

 Cando se inaugurou o ff.cc. a Marín, conocido como o ferrocarril de Ceferino Nogueira, presuntamente construído a petición dese clúster portuario intermediado por un home próximo a Mariano Rajoy, na máquina do primeiro convoi que pasou pola praza d´Os Praceres ían os catro xinetes do Apokalypsis desta ría: Manuel Fraga, Pepe Cuíña, Tonecho (alcalde de Marín) e Miguel Ángel Fernández Lores (alcalde de Pontevedra). Unha traición de lesa natureza.

Cando se acometeron as obras da súa construcción, os veciños protestaron. A policía mallou neles, pero eran os veciños os que realmente estaban a defenderen o Estado de dereito, porque según sentencia firme do TS de marzo do 2007 hai que levanta-las vías. A sentencia, como outras existentes sobre o cúmulo de ilegalidades cometidas en Lourizán-Estribela, sigue sen execución. Prevaricación, corrupción e outras posibles figuras delictivas se encontran neste caldo de cultivo. Ese ferrocarril non era realidade no 1992, pero os partidos foron achegando posturas, vergonzosamente, contando mentiras, sí, pra acabare coa natureza.

Pontevedra, 17.12.2012
Artículo do 1992, publicado no desaparecido Xornal Diario de, Pontevedra. Este d´hoxe é o terceiro dos relatos que estamos a inserir no blog.
Entrada n. 1589

.he xornal diario - cartas ecolóxicas (16)  7.o3.92

                    A travesía co naseiro (3)

     Como  unha sinfonía que estivese a repousar nun "adagio molto",  así a mañá seguía a se despreguizar  solermiñamente.  Polo menos  esa era a sensación persoalmente recollida dend´a motora, convertida  en esculcadoiro intemporal ó que apenas chegaban  os sonidos da terra. A marea non quería  tomar forza e, sen vento, a ría toda era como unha chaira largacía de contorno difuso, marcada por  unhas ruínas aquí (praia d´Os Placeres),  novas agresiós  alá (os  recheos de Estribela),  e o insulto permanente de  Lourizán.      Eso no que a vista daba de sí,  porque os pecados ecolóxicos ordeados dende os despachos con alma de secano serían case incontables. Se acaso citar agora o crime de lesa natureza, a morte do ecosistema intermareal no que se asentaba a cidade de Pontevedra, o  acto final conformado pola construcción da autopista sobre  da propia canle do río-ría.  Pero tornemos a Lourizán, onde os cámaras completaban unha parte do seu traballo.

     A gamela fixera xa diversas pasadas cara a comporta da balsa da  fábrica.  O naseiro estaba a cumprir co traballo encomendado. Levara xa a embarcación ó longo da avenida de Marín pra novamente retoma-la  zona  avafada polo xurro quente  da  factoría,  sempre atento  ás ordes dos operadores,  que dificilmente  soportaban  o malcheiro ó que os estaba a obrigar,  naquela hora,  o seu labor, imposible sen a decidida colaboración do mariñeiro no frío daquela mañá. O home tiña tamén, como se dirá, razós de tipo persoal.

     As  videocámaras  descansaron mentres a gamela se achegaba á motora. Pasara xa o medo e o grupo (dúas mulleres do grupo) relevaran ó naseiro na necesaria boga. Unha delas, Nené González, remou con gran estilo naquela mañá do vinte de Xaneiro ó tempo  que ia  explicando ós hóspedes o que fora aquela gran praia,  a praia de Pontevedra, a súa extraordinaria riqueza en ameixas e croques, o chamado "pan dos probes", antes do inferno poñer alí sucursal.

     Antre  aplausos  e noraboas os "expedicionarios"  sobiron  á motora  que,  posta en marcha,  retomaba xa o camiño de  retorno. Volvendo  á referencia sinfónica o "adagio"  tornárase  "andante, case allegro". O grupo, festivo, abandonou o barquiño  despóis de este atracar. O porto  era agora,  realmente,  un espacio caótico e  a  maqueta existente non abonda prós políticos xustificaren  a actuación  que se está a levar a cabo en Estribela como algo perfectamente axustado a dereito. Naturalmente, novos comentarios:

     -"Por exempro,  aquel galpón,  o de Galfrío.  A construcción fíxose tamén sen licencia", dixo un dos presentes.

     -"¿E qué pasou?", perguntóu un cámara.

     -"Nada.  Que  veu un conselleiro á inauguración.  Conste que hai un contencioso en marcha, pero...", foi a aceda e  inconclusa resposta.  

   

     Mentres,  outro cámara estaba cos preparativos da entrevista ó naseiro, que ía facer memoria viva das súas lembranzas.

                   (continuará)

              Xesús López Fernández