domingo, 10 de febrero de 2013

A LINGUA DA DERIVA




 O caos normativo.

O mapiña do premio carallada. Na UE desconocen que Pontevedra é hoxe un gulag.

O idioma está practicamente derrotado, todo consecuencia da penetración na RAG do BNG. A agresión á lingua está presente en tódo-los seus actos, incluso con motivo do premio que acaban de obter da axencia Intermodes, colaboradora coa UE, suponse que porque á tal axencia faltoulle información. No mapiña absurdo co que queren xustificare ese raro premio, cunha serie de rectángulos, aparece nomeada a praza de Galicia como "pza de Galiza", unha das fixaciós que teñen estos individuos, os forxadores da "lingua da non patria" que decía Novoneyra, que digo eu tamén. Queren incluso cambiarlle o nome ó país. E hoxe recorrín un tramo dese absurdo metrominuto: 9 mendigos (e algún puido pasar desapercibido) en cousa de 160 metros. Pontevedra, cidade de mendigos. Ese é o modelo.

Pontevedra, 10.02.2013

Entrada n. 1606 do blog, Artículo semanal

A lingua da deriva,
por Xesús López Fernández

            Hoxe é sabido que as linguas vanse formando socialmente, con vagar, que a oralidade é un factor principal e determinante; que incluso poden ser formaciós de evolución ágrafa. Nos castros galegos non apareceu nengunha palabra, pero sí podemos supoñer que os clans tiñan fala diversa que, dalgún xeito, deixaron un estrato definitorio, a ter en conta cando se consideran, no idioma galego, “a fala e as falas”, daí que existan claras diferencias incluso antr´as falas de parroquias que se tocan, que unha pode “sesear” mentres a outra non, marcadas esas diferencias mediante procesos de asimilación costosos por se tratar ó longo de séculos dunha sociedade maiormente analfabeta. O seseo leva séculos en regresión, que incluso en Pontevedra había constancia da súa presencia en Mourente, en Salcedo. E reparo nunha escritura notarial do século XIX no nome dun lugar, Candorsas, que no s. XX evolucionaría a Candorzas (Campo de urces, según o P. Sobreira), en Salcedo. Se incluso na propia Moureira debe quedar pouca xente instalada no seseo!     
           
            Rosalía, que era seseante, e Curros, foron os nosos principales guieiros na recuperación do idioma e o seu leigado cultural, algo do que Vicente Risco avisaría no 1910, non foi tratado científicamente. Pero ámbo-los dous autores citados notariaron, sen dúbida, o galego  da oralidade, algo que xa no século XVIII recomendaba o P. Sarmiento: “Facede o idioma a partir da fala”. Insistía na gran riqueza de palabras que nela se daban. I eso apréciase ben nos diversos diccionarios existentes, prescindindo dos últimos que máis parecen resultado dun capricho de laboratorio, un horror, con renuncia expresa de palabras cultas e co diferencialismo como norte, esquecendo que moitas palabras castelás levan séculos convivindo coa nosa lingua, como que tamén son moitas as palabras galegas integradas no castelán. Poderiamos traer testimonios de diversos autores: Ánxel Fole, Lugrís Freire, Eladio Rodríguez, Ferro Ruibal, etc. Pero a moitas xentes entroulle a presa da deriva, de librare sobre o noso caudal léxico gran número de palabras tomadas do portugués, un cálculo de extraterritorialización, de reconvertiren ós galegos en portugueses.

            Cando a RAG asumeu as normas do 83 houbo non poucas protestas, algús académicos posicionados claramente en contra delas “porque non foran redactadas pola Academia”. Franco Grande protestou daquela; Xesús Alonso Montero recomendaba acougo á par que nos lembraba que os franceses levaban máis de cen anos sen lle tocare ás súas normas. ¿Citamos outravolta a Uxío Novoneyra, oposto ás políticas da RAG, do ILG, da AS-PG, da Xunta? El, que nunha charla dada ós alumnos do Instituto Gelmírez, preparatoria pra unha visita ó Caurel daqueles rapaces, recomendáralles que gardasen unha actitude de respeto cos caurelaos, todos eles portadoras de palabras vivas, suxeitos activos na oralidade que marcara a pervivencia do idioma ata os nosos días. E chamaballe ó enxendro parido polo consorcio citado (RAG, ILG, AS.PG, a Xunta) “a lingua da non patria”, término que parece adecuado.
  
            Despois das normas asuso ditas viñeron outras, e máis cambios, que convertiron a lingua nun instrumento que xa non comunica, extraño á psicoloxía  creada pola oralidade. A RAG, se algún sentido ten, tería que notaria-los cambios inseridos pola sociedade: o que ven facendo a RAE, aínda non sendo necesária-las Academias, que os ingleses non teñen. Pero en base ás normas da deriva e de forza-la entrada no idioma de certos fonemas tentan, diríase, reconvertire o idioma galego en portugués, algo que non ten sentido. Lembrábao Moralejo, que botando temporadas en Ponte Barxas, Ourense, decía que cando se desprazaba a Melgaço era cando notaba o cambio de país. O idioma é a fronteira e non ten sentido ese esforzo en deturpa-lo galego pra reconvertilo en portugués cunhas normas espurias.   

6 comentarios:

candela dijo...

La lengua es un elemento vivo que nace del pueblo, de la gente, y cambia con ellos. La han convertido en algo de laboratorio porque la lengua es su arma, su excusa, su única razón de existir como la de todos los nacionalismos sectarios.

Sin causa, no hay Nación.

Poco tiene que ver la literatura, la tradición y las personas que la hablan con todo esto.

o blog de xesús lópez dijo...

Tienes razón, Candela:
La han convertido en una herramienta ideológica. Y su barallete es un pobre instrumento al margen de la psicología forjada por la oralidad, por la creación popular.
Un cordial saludo

Tío Chinto de Couzadoiro dijo...

Todo lo que no sea una lengua -la lengua madre- que nazca de la entraña del pueblo, es puro artificio, amigo Xesús, nacido de la ignorancia de aquellos que quieren imponerlo. No saben lo que hacen. Y, si lo saben, ¡qué bestias son!

o blog de xesús lópez dijo...

Sí que o saben, Chinto:
Fóra a ialma, son bestas.
Unha aperta.

trillian dijo...

Los Idiomas enriquecen los pueblos, las regiones, los paises, y si se hablan bíen, mejor,escritos correctamente mucho mejor, aunque no es fácil al menos para mí .
Hace muchos años sé decía qué íbamos a tener un idioma en él mundo para tod@s....el Esperanto pero ...núnca llegó , y aunque soy muy mala para los idiomas, estaba dispuesta hacer él esfuerzo, y tratar de aprenderlo,creo sería fantastico, aparte del nuestro, aprender un idioma para tod@s en general, porque los idiomas.... tambíen cierran fronteras.
Unha aperta xesús é saudiños a t@s.

o blog de xesús lópez dijo...

Hola, Trillian:
Los idiomas son enriquecedores. Es buenos el estar instalado en dos, tres o cuatro, que es posible.
Pero aquí, los nazionalistas desnaturalizados están acabando con la esencia del idioma gallego que pretenden, chalados, convertir en portugués.
Yo creo que el gallego, bien tratado, es más idioma que el portugués, con el ámbito, sí, de lengua lar, "a lingua dos afectos prás nosas xentes". Peroo BNG propúxose acabar con ese capital.
El esperanto, claro, es un idioma artificial y no difícil, pero no prosperó más allá de los diversos clubs que lo practica. "La patro amas la filon", que se puede decir también "La filon la patro amas". Es decir, "el padre ama al hijo".
Un saludiño