O GALEGUEIRO

Os da Ría (osdaría.com, non vos confundades), co seu invento do galegueiro, a burla extrema dos que tentan instalárense no galego deturpado normativo, poden abrire un tempo de esperanza, dotar incluso á sociedade da capacidade de golsar, dunha vez por todas, a neolingua que lle están a impór como idioma falaz. 

Pontevedra, 2.08.2013
Entrada n.1691 do blog  

O GALEGUEIRO,

por Xesús López Fernández

            Témolo comentado moitas veces. O galego está en clara involución porque algús entraron no seu sagrario pra reconvertilo, pola vía das normas da deriva, nun portugués zafio que tampouco é portugués. Quixeron incluso promove-lo seu invento pola vía editorial e tamén con diversas webs. Pero o fracaso sería total. Desaparecida a web Vieiros, na que teño colaborado, desaparecerían tamén a revista a Nosa Terra ou o periódico Xornal de Galicia, nado éste por reconversión da web Xornal.com (na que debín publicar uns 500 artículos). Cando un día recibín un chamado telefónico do X. de Galicia, porque lle interesaban os meus traballos pró periódico de papel, a miña resposta foi clara: Se respetáde-la miña ortografía, sí, ¿Cómo?, Éso, se non pasáde-los meus traballos polo corrector do Diktatt estalinista, adiante.

            O Xornal de Galicia foi a esperanza de Quintana, a presunta condición que lle puxo a Jacinto Rey no pacto do iate, a cambio da cuota de megavatios en virandelos, en aeroxeneradores. No periódico, do que só merquei o exemplar número un, trufado como estaba pola querencia estalinista dos comisarios que lle intentaron dar vida; polo que trascendía na web na que seguín colaborando, nada, un fracaso editorial, porque estos mañufes da lingua non acaban de comprenderen que o idioma é unha creación social e que non se pode construire unha lingua culta se non se fai sobre o magma da creación popular, como decía o padre Sarmiento: “Facede o idioma a partir da fala”, precisamente pola gran riqueza da lingua popular.

            Pero o idioma, convertido en arma política, está en clara regresión, deturpado pola vía das normas do 1982 e as posteriores, as do presidente Barreiro, o das “grazas”. “De nazas”, carallo, vai ser cousa de contestar deturpando aínda máis. I é que o idioma está necesitado dunha rexeneración certa, nunca permanecer na línea marcada polos acólitos de Carballo Calero ou polas xentiñas de Francisco Rodríguez, o gran timonel da deriva cara ó portugués, un dos ensoñadores da Portugaliza de deseño dend´o seu nacionalismo fracasado. Coidan que coa deturpación da lingua, da súa reconversión no que moitos chamamos “galegués” ou “galizo”, a lingua da non-patria que decía Novoneyra, este pobo se vai rendir. E o malo de todo é que hai moita burremia: que os políticos vense forzados a improvisaren discursos nesa neolingua na que non están instalados; que mesmo a Igrexa galega, lonxe do espírito de Pentecostés, oficia liturxia en galegués, non en galego.

            Pero agora hai que estar atentos a un novo fenómeno: Os da Ría (osdaria.com, non vos confundades), que fan caricatura do galegués, deturpación da deturpación, que imitan a eses políticos que creen falare galego, pero que “babosean” galegués, ou peor. A eso lle prestan atención Os da Ría, cando din algo así como que o “galegueiro”, o seu invento, é un medio de comunicación festeiro que se está a “enfalar” de cada volta máis: “en o” Parlamento, “en os” coches oficias (non sei se queren deci-la forma galeguesa oficiais ou a galega continental oficiás) e máis exemplos. Pero Os da Ría van facendo a súa sementeira pola Galicia enteira, en canta festa poden, e fan esa burla zafia dos parlamentarios que, non instalados na lingua galega, sometidos ó Diktatt normativo convirten o Parlamento en pura opereta. E inda por riba falan mal. Non sei se Os da Ría se decataron, pero o seu invento, o galegueiro, pode se-lo gran purgante, especie de triaca prepósita, pra que a sociedade deixe de falare galegués, a lingua da non-patria, “idioma” de piscifactoría.  “Grazas” a Os da Ría. “De nazas”. Máis que “negozo” coa súa arte, poden estare a marcaren un tempo de apostolado certo.

2.08.2013 (O blog de xesús lópez)