RAJOY FALA DE MEDIO AMBIENTE

 Peñón de Xibraltar. Foto propia, ano 2010.

 A frase lapidaria de Caín neste chiste de La Razón do 10.08 está asumida no texto do artículo presentado nesta entrada. Os militantes accionistas poden mesmo explicar moitos dos disparates que se levan feito en materia medioambiental e o poder inxustificado dos clústers.

Outro agasallo de Caín en La Razón. Unha militante que de cada volta cree menos no seu partido e máis nas súas estructuras. 

Pontevedra, 12.08.2013

Entrada n. 1696 do blog

Artículo semanal pró Diario de Pontevedra

Rajoy fala de medio ambiente,

por Xesús López Fernández

            O asunto de Xibraltar, a decisión unilateral do goberno da colonia británica de facere unha sementeira procaz de grandes bloques de formigón con “agullas” pra  dificultare a pesca na bahía de Alxeciras, obriga ó Goberno español a tomar unha serie de decisiós: control do movemento transfronteirizo, o que trae consigo unha  ralentización do tránsito con demoras insufribles de dúas ou tres horas; tamén o establecemento dun trabuco de 50 euros polo simple feito de pasa-la fronteira en calquera dos dous sentidos. Deste imposto estarían exénto-los traballadores que acotío cruzan a línea fronteiriza por razós de tipo laboral.  Tanto na Línea de la Concepción como en Alxeciras están moi preocupados porque peligra o seu medio de vida. Precisamente esa tasa de 50 euros anúnciana como medio prá creación dun fondo de axuda prós pescadores daquel mar.

             O presidente Rajoy, que analizou o conflicto, non dubidou en xulgare esta bárbara actuación das autoridades de Xibraltar de guindar, de botare ó mar 70 bloques de formigón, como “atentado evidente contra o medio ambiente”, que perxudica notablemente ós mariñeiros da Bahía de Alxeciras, algo que se suma a outras decisiós tamén adoutadas unilateralmente polas autoridades da colonia británica, antre elas a de abandona-lo acordo de pesca do 1999. Agrádame que Rajoy fale, ¡á fin!, de medio ambiente, sensibilidade da que non lle sabiamos cando aquí, en Pontevedra, vivimos unha situación talvez irreversible en materia ecolóxica porque a Administración fixo unha contínua deixadeza dos seus deberes. Sí que é certo que o TS ten dictado unha serie de sentencias que non se dan executado polos atrancos postos polos mandiños locales, que parecen estare a cuestiona-lo que son sentencias firmes: ferrocarril d´Os Praceres, os recheos do Porto de Marín (a demencial creación alí dun polígono industrial), a edar d´Os Praceres, a concesión de Ence, etc.

            Lembrémonos de cándo, hai cousa de varios meses, nos visitou unha comisión de eurodiputados. É curioso que sexan dúas mulleres, Angelika Werthmann, liberal austríaca, e Tatjana Zdanoka, ecoloxista estona, as que teñan recomendado, no documento por elas presentado, que as autoridades rexionales e locales traballen activamente coa comunidade civil pra aseguraren o respeto ó medio ambiente nas rías (¿Pero é que non prevé eso a Axenda21Local, que no caso do PXOM pontevedrés parece non existir?). Incluso o xefe da Comisión, o francés Boullard, ten criticado a “mala actitude” dos eurodiputados pra acadaren consensos. Sen entrare aquí en nomes, lembremos que aquela comisión que nos visitou  nos primeiros meses do ano, non veu á ría de Pontevedra, posiblemente a máis desgraciada pola serie de actuaciós contra natura nela consumadas e presuntamente consentidas, esquecida a gran Lei de Costas do 1988 que contemplaba a costa como espacio finito. Aínda vai ter razón Caín, o humorista de La Razón, que nun chiste do 10.08 formulaba esta afirmación: “Os partidos políticos do futuro non terán militantes, senón accionistas”. Coido que xa.

            No caso pontevedrés, vista a inacción da clase política no tema ambiental, cabe formularse non poucas perguntas. Rajoy faría ben en estudiare polo miúdo un cobizoso plan de rexeneración do litoral todo desta ría, que debera ser tamén a súa. Pero mal van as cousas: Se Xibraltar quer crecere a base de recheos, aquí tense chegado á loucura á hora de acabar con espacios sensibles: xunqueiras, marismas de Lourizán, os recheos portuarios de Marín prá absurda idea de facer aí un polígono industrial á par que se redondeaba a ruína dun espacio ecolóxicamente privilexiado e se convertía en lucro cesante o sustento dunha serie de familias, tendo sido estimado que, nalgún momento, eran cinco mil as que vivían da súa riqueza primaria: ameixas, croques, ostras, sardiñas, robalizas, etc. Aquí Rajoy teríao máis fácil que en Xibraltar, que xa están dictadas algunhas das precisas sentencias. En Xibraltar téno máis difícil, que haberá que incoa-lo oportuno procedemento ante o tribunal da ONU.