O caso Prestige, sen culpables

 O buque Prestige afúndese. Hai agora 11 anos. E resulta que non hai culpables.

Visión abstracta da loita dos voluntarios que chegaron de todas partes, marea branca contra a marea negra do galipote ou chapapote. Queda o pouso da enxurrada na que se convirteu a xestión oficial en torno ó Prestige, agora rubricada pola sentencia xudicial: "Non hai culpables". Pero sí un claro desprestixio da Administración e alcatrea. De coña.  

Pontevedra, 18.11.2013
Entrada n. 1718 do blog
Artículo semanal no Diario de Pontevedra.

O caso Prestige, sen culpables,

por Xesús López Fernández

            Aduviñabase cal ía se-lo sentido da sentencia do caso. E agora, todos engrescados, a encirrárense pra demostrare quén é máis rotundo á hora de se sentir abraiado polo fallo xudicial que deixa a maior catástrofe medioambiental que lembra o país sen culplables máis alá da condena mínima de nove meses pró capitán Apostolos Mangouras, o único ó que se lle reconoce responsabilidade penal. Desta volta parece que os partidos todos están en desacordo coa sentencia e incluso o presidente da Xunta, Alberto Núñez Feijóo, parece o máis afoutado cando afirma que alguén debe pagar que unha chatarra flotante producira o desastre ambiental vivido polo noso litoral, cun tremendo coste económico prás arcas públicas, aínda que confíe nos posibles recursos do fiscal e do avogado do Estado, no prazo de cinco días; ou na decisión que poidan toma-los letrados da Xunta, que  estudian outro posible recurso. Algún xurista xa se pronunciou no sentido de que non ve viable o recurso en casación ó quedar definido que, máis alá de Mangouras, non hai responsabilidade penal.

            Á marxe da definición que da sentencia fan algús partidos (bananera, lamentable, socialmente inxusta), a organización ecoloxista Greenpeace di que aquela non inclúe a tódo-los culpables, que os intereses petrolíferos continúan vixentes e impunes e lembran que, na actualidade, “hai trinta compañeiros encadeados en Rusia” por teren realizado esta mesma reivindicación. É máis, consideran que se trata dunha sentencia pra cubri-lo expediente que non vai evitar que outro Prestige resulte posible. E afirman que a marea negra, que comprometeu case 2000 km. de costa, foi causada, ademáis de polas carencias na responsabilidade no transporte marítimo que, hoxe en día, siguen a protexeren os intereses da industria petroleira, ós fallos e neglixencias institucionales á hora de tomar decisiós dende que o Prestige lanzou o 13.11.2002, hai once anos, o sinal de socorro.  

            Sigue a deci-la asociación ecoloxista que “este proceso demostra que os culpables públicos non pagan, que as empresas culpables non pagan e que non se fai xusticia cando se trata de defende-lo medio ambiente ou ás persoas”, afirmación ésta do responsable da campaña Enerxía de Greenpeace España, Raquel Montón. E conclúen a súa declaración no sentido de que a decisión de alonxa-lo buque da costa foi un dos maiores erros cometidos; que a información ofrecida polas distintas administraciós á poboación foi escasa, insuficiente e, ás veces, falsa. E non foi dabondo valorada a dimensión ecolóxica do siniestro, a última das tres principales causas da neglixente xestión do accidente. A esa inmadurez da Administración en materia ambiental hai que engadire o feito de que “a industria petroleira aproveita os recursos naturales, pero non se fai responsable das consecuencias derivadas da súa actividade económica”.

            ¿Estaba destinado o buque a se afundir no noso litoral, procurouse  o noso mar como destino final? No fallo afírmase que “todos sabían que non era un buque novo, pero que os acusados nen sabían nen podían saber das graves deficiencias que o abocasen a un naufraxio”. É decir, indefinición das causas do acontecido, menos cando se fala das malas condiciós do buque según afirma o maxistrado. Non se poden conocer con seguridade as causas do accidente. E nas súas conclusiós destaca a dificultade de atribuir responsabilidades precisas e a posibilidade de ter investigado polo miúdo algunhas cuestiós do accidente do Prestige. Se a propietaria, sabedora da mala situación do buque, decideu que este navegara ocultando as deficiencias do buque, débese entender que o capitán tamén era conocedor desa situación. “Ninguén pode nega-lo fallo estructural, pero non se pode decir por qué se rexistrou” nen tampouco cal foi o definitivo fallo estructural. Once anos despois do drama ecolóxico, prodúcese unha sentencia longamente agardada e, pra moitos de nós, incomprensible. ¿Pero lexislouse pra que outros buques con carga peligrosa non pasen polas nosas costas? ¿Está a Administración alerta ou son posibles novos Prestiges? Algo terá que lexisla-la Administración se quere que creamos nela.