Eucaristía do 13.07, na capela de Santa Magdalena, no Santo Sepulcro, prós grupos C e D.
Templo armenio de Santiago, perto do Santo Sepulcro.
Templo de Santiago, dos armenios, en Xerusalén. 
Vista dende Emaús. 
Retablo igrrexa de Emaús 
Outra vista do retablo da igrexa de Emaús
Cedros do Líbano e templo, en Emaús. 
Vista parcial dos restos arqueolóxicos do Emaús bíblico. O solar da casa de Cleofás está integrado na pranta do templo, á man esquerda según se entra.
-Pontevedra, 6.09.2009
-
Entrada n. 1050 do blog.
-
Artículo semanal
-
En Terra Santa, 8,
por Xesús López Fernández
por Xesús López Fernández
-(continuacion). No último relato fixen mención a unha eucaristía na capela da Magdalena, cerre dos “deberes” da mañá do 13.07. Seguimos un pouco polo entorno, sí, visitando diversos templos e criptas e a facer fotografías. Demorei especialmente noutra igrexa armenia con moitísimo colorido, adicada a Santiago como a súa basílica-catedral. Xerusalén, o entorno todo do Santo Sepulcro estaba ese día moi concurrido, visibles tamén outras presencias cristiás: coptos, maronitas, gregos, sirios, armenios. Dentro da igrexa latina deberemos citar, polo seu valor testimonial, ós hebreos católicos, conversos do xudaísmo, que nestos momentos son uns 500 esparexidos polo país. Seguimos coa nosa retirada cara ó hotel, camiñando por diversas ruelas, facendo incluso unha primeira pasada polo zoco, tema que deixabamos prá noite ou prá tarde do día seguinte, o último da nosa viaxe.
Chegamos ó hotel ás dúas da tarde, pra xa ás tres continuar coa nosa axenda: Monumento ó Holocausto, mausoleo de Samuel i Emaús. As hemerotecas gardan memoria do discurso de Benedicto XVI no monumento á Shoah, no pasado mes de Maio, dous meses antes da nosa visita. E cito as seguintes frases do seu discurso: “Do mesmo xeito, [a Igrexa] posiciónase ó lado de cantos son perseguidos a causa da súa raza, da color, da condición de vida ou da relixión; os seus sofrimentos son os seus e tamén é súa a esperanza de xusticia. Como bispo de Roma e sucesor do apóstolo Pedro subraio, como os meus predecesores, o compromiso da Igrexa pra rezar e actuar pra asegurare que o odio non ha reinar nunca máis no corazón dos homes”, pra meditar alí, no impresionante monumento que visitámo-lo 13.07. Coido que a frase non está tirada de contexto e que fala da dolor con sentido non excluínte; que no discurso caben outras atrocidades contabilizadas ó longo da historia universal das que foron e son víctimas diversos países, etnias, cidades, conventos, seminarios, etc.
Parámonos un momento no mausoleo de Samuel, onde existen restos de arquitectura cruzada e dunha cidade bíblica. Pero o noso destino era Emaús, conocido o lugar como El Qubeibeh. A tradición franciscáa mantén que ése é o Emaús evanxélico, dacordo coa distancia de Xerusalén indicada nos Evanxelios, 60 estadios, que se traducen por uns 11 kilómetros. Ademáis que os restos de casas e dun templo alí descobertos non son anácronicos do Emaús evanxelico. Alí manteñen un convento os franciscáns e o parque arqueolóxico. Outro conventiño de monxas francesas mantén un centro prá atención de nenos enfermos irrecuperables, necesitados tamén da nosa solidariedade. A igrexa de Emaús ten un retablo que mostra a conocida escea de Xesús cos discípulos, no momento de parti-lo pan, que é cando eles descobren a súa identidade despois de teren camiñando onda el e incluso de que o Mestre lles fose aclarando as súas dúbidas, porque eles facían o camiño debatindo, confusos pola evolución dos feitos. Quixeran ver a un Xesús triunfante; e non entendían a súa resurrección, talvez porque os xudios creen na resurrección da fin dos tempos.
Pero Xesús foilles aclarando, á par de lles chamare insensatos, o verdadeiro sentido das Escrituras, do dito por Moisés e os Profetas. O discurso de Xesús vai acendendo os seus corazós, pero xa no seu destino e facendo o Mestre ademán de seguir, róganlle “¡Quédate Señor connosco, que a tarde vai caíndo…!”. Xesús queda e cea coeles. Na partición do pan conóceno. Ésa é a instantánea que recolle o fermosísimo retablo. Despois, Xesús desaparece e os discípulos, Cleofás e Simeón, regresan inmediatamente a Xerusalén i encóntranse cos Once e os que con eles están e que afirman: “¡É verdade, o Señor resucitou e aparecéuselle a Simón!”. Eles, pola súa banda, contan o seu relato, que o Señor os abordara no camiño e de cómo o reconoceran na partición do pan…. Deixamos Emaús, remanso de paz cun pequeno bosco de cedros do Líbano, pra regresare a Xerusalén. (concluirá)
Chegamos ó hotel ás dúas da tarde, pra xa ás tres continuar coa nosa axenda: Monumento ó Holocausto, mausoleo de Samuel i Emaús. As hemerotecas gardan memoria do discurso de Benedicto XVI no monumento á Shoah, no pasado mes de Maio, dous meses antes da nosa visita. E cito as seguintes frases do seu discurso: “Do mesmo xeito, [a Igrexa] posiciónase ó lado de cantos son perseguidos a causa da súa raza, da color, da condición de vida ou da relixión; os seus sofrimentos son os seus e tamén é súa a esperanza de xusticia. Como bispo de Roma e sucesor do apóstolo Pedro subraio, como os meus predecesores, o compromiso da Igrexa pra rezar e actuar pra asegurare que o odio non ha reinar nunca máis no corazón dos homes”, pra meditar alí, no impresionante monumento que visitámo-lo 13.07. Coido que a frase non está tirada de contexto e que fala da dolor con sentido non excluínte; que no discurso caben outras atrocidades contabilizadas ó longo da historia universal das que foron e son víctimas diversos países, etnias, cidades, conventos, seminarios, etc.
Parámonos un momento no mausoleo de Samuel, onde existen restos de arquitectura cruzada e dunha cidade bíblica. Pero o noso destino era Emaús, conocido o lugar como El Qubeibeh. A tradición franciscáa mantén que ése é o Emaús evanxélico, dacordo coa distancia de Xerusalén indicada nos Evanxelios, 60 estadios, que se traducen por uns 11 kilómetros. Ademáis que os restos de casas e dun templo alí descobertos non son anácronicos do Emaús evanxelico. Alí manteñen un convento os franciscáns e o parque arqueolóxico. Outro conventiño de monxas francesas mantén un centro prá atención de nenos enfermos irrecuperables, necesitados tamén da nosa solidariedade. A igrexa de Emaús ten un retablo que mostra a conocida escea de Xesús cos discípulos, no momento de parti-lo pan, que é cando eles descobren a súa identidade despois de teren camiñando onda el e incluso de que o Mestre lles fose aclarando as súas dúbidas, porque eles facían o camiño debatindo, confusos pola evolución dos feitos. Quixeran ver a un Xesús triunfante; e non entendían a súa resurrección, talvez porque os xudios creen na resurrección da fin dos tempos.
Pero Xesús foilles aclarando, á par de lles chamare insensatos, o verdadeiro sentido das Escrituras, do dito por Moisés e os Profetas. O discurso de Xesús vai acendendo os seus corazós, pero xa no seu destino e facendo o Mestre ademán de seguir, róganlle “¡Quédate Señor connosco, que a tarde vai caíndo…!”. Xesús queda e cea coeles. Na partición do pan conóceno. Ésa é a instantánea que recolle o fermosísimo retablo. Despois, Xesús desaparece e os discípulos, Cleofás e Simeón, regresan inmediatamente a Xerusalén i encóntranse cos Once e os que con eles están e que afirman: “¡É verdade, o Señor resucitou e aparecéuselle a Simón!”. Eles, pola súa banda, contan o seu relato, que o Señor os abordara no camiño e de cómo o reconoceran na partición do pan…. Deixamos Emaús, remanso de paz cun pequeno bosco de cedros do Líbano, pra regresare a Xerusalén. (concluirá)
No hay comentarios:
Publicar un comentario