Dibuxo fractal de Xesús López: Lourizán, antes e despois (agora). A parte superior quer lembra-las marismas de Lourizán antes da Celulosa; a parte d´abaixo quer retrata-la sentina na que se vai configurando a ría. O artículo que sigue, outro recuperado do 2003, fala daquel mundo perdido; tamén mostra outras sensibilidades no Bloque de Beiras, agora perdidas, descoberto xa o xogo xangal do partido, con portavoces que prometen novos solpores. E seguimos, ademáis, sen Plan de Emerxencia Exterior. Aquí non se lle teme ó cloro. -
Entrada n. 1062 do blog
-
Exercicio de memoria, [26.07.2003],
por Xesús López Fernández
A cuestión da papeleira que queren montar en Pontevedra é un sen sentido, porque se ós alemáns lles resulta rentable merca-la celulosa aquí pra fabricaren o papel tisú no seu país, evidénciase a falta dun estudio serio pra outro lugar de Galicia. Se verdadeiramente se quere pensar nas posibilidades desta ría, en capacitala pra unha auténtica acuicultura e pró turismo de excelencia, hai que forzar un cambio total pró panorama que algúns están a soñar, no que columbramos o deseño final dunha ría sen praias...E un, que lembra a Puntada e Cocheras como lugares frecuentados, relembra tamén o ir e vir en tranvía ata a parada de Lourizán, o areal preferido pola familia, especie de horta do común, horta largacía na que a baixamar permitía coller, coas simples mans, croques e ameixas en abundancia. ¡Cánto cambiou todo! ¡Cómo nos roubaron o mar! A construcción da avenida de Marín nos últimos cincoenta sirveu prá formación espontánea, alí, dunha auténtica granxa mariña: cariocas, lenguados e rapantes, vieiras, ostras e, como sempre, berberechos e ameixas, unha das caras do potencial económico deste mar, quebrado coa presencia da fábrica de celulosa dende 1963, nunca axustada ás condicións da concesión. Dende aquela, problemas de saúde e alcatreo.
De doudice política foron os criterios aquí aplicados en materia de urbanismo e de industrialización, o estreitamento máis e máis do río, as construccións do entorno da Moureira [en zonas que nalgún caso foron dominio do mar] de casas e casas a taparen a fachada de Santa María, tan ligada ó gremio de mareantes que agora se consolarían coa construcción na rotonda de San Roque dun monumento ás súas xentes, ó que elas representaron no mundo do mar, cando As Corbaceiras eran un porto vivo. Lembremos ós Nodales ou a Sarmiento de Gamboa. E teñamos presente que a teima desfacedora, arrasadora, é de relativamente hai pouco, porque a casa solar do último dos citados foi desfeita sendo alcalde Rivas Fontán... Un pergúntase ónde estaba Patrimonio daquela, e lembra a López Capont indignado con motivo dunha visita ó lugar, cicerone duns amigos chilenos ós que lles quixo mostra-la casa do autor dos primeiros mapas do seu litoral...Tamén Celso García de la Riega, autor dun libro adicado a “La Gallega”, a caravela Santa María, deixou un comprido retrato do que foi a nosa ría, a presunta patria de Colón. I é seguro que Adriano, o gran constructor de pontes, marcou o camiño do que non se debía facer, pra que as mareas xogaran libremente a preñaren de vida os contornos das xunqueiras. Adriano, un adiantado en Ecoloxía.
E á Ecoloxía refireuse Beiras o pasado 25 como unha das bases pra construí-la nosa libertade. No da papeleira [máis ruína ambiental] non parecen estar conformes os homes da CIG. E veremos ónde chega a denuncia do goberno local ante a Xusticia, en contra do decreto de supramunicipalización da Xunta pra que a nova fábrica se poida construir sen licencia municipal, o que serviría pra consolida-lo complexo pontevedrés [que caduca no 2018] en contra da lei, en contra tamén da vontade de moitísima xente. Un entende que a postura do Concello é correcta esta vez, aínda recente a súa inhibición noutros temas de importancia medioambiental [construcción do tren por sitio indebido, recheos no porto]. E que existe un horizonte posible prá solución de moitos dos nosos problemas: o Tribunal de Dereitos Humáns de Estrasburgo. Pero aquí faltou un colectivo con clara vocación e con cartos, disposto a chegar ó alto tribunal. E lembremos o acordo plenario do Parlamento de Galicia de abril, ano 2000, de solicitar á SEPI o traslado da fábrica de cloro. Pero foi daquela, tamén, cando se retirou o Proiecto de Lei da Calidade das Augas da Ría de Pontevedra. ¡Qué extraño todo!.
Pero Elnosa permanece sen plan de emerxencia exterior, algo que convén ter moi presente despois do acontecido en Cataluña, un incendio producido nunha industria química de Les Franqueses del Vallés, coa conseguinte nube de cloro. O día 18 de Xullo informaban diversos medios [prensa e televisión] de que cen mil persoas estiveran en grave peligro, feito reconocido pola propia Generalitat. “Cara as 22 horas do xoves 17, os bombeiros, que desprazaron ó lugar a 25 dotacións, conseguiron controla-lo lume e con aspersores de auga foron diluíndo a nube tóxica ata que, ás 23 horas, desactivouse o Plan de Emerxencia Exterior e os veciños puideron abri-las ventás e sair á rúa”. Houbo que corta-lo tránsito en diversas estradas, xa que a nube desprazouse por diversos municipios da bisbarra....Un pergúntase se en Pontevedra, coas estreiteces existentes, pode funcionar un plan de emerxencia, pero mellor pensar nun futuro sen nube de cloro, con Ence i Elnosa lonxe daquí, vertido cero, sen alcatreo... ¡O vello Lourizán das viaxes en tranvía!. ¡Eso era calidade de vida! No-la roubaron.
por Xesús López Fernández
A cuestión da papeleira que queren montar en Pontevedra é un sen sentido, porque se ós alemáns lles resulta rentable merca-la celulosa aquí pra fabricaren o papel tisú no seu país, evidénciase a falta dun estudio serio pra outro lugar de Galicia. Se verdadeiramente se quere pensar nas posibilidades desta ría, en capacitala pra unha auténtica acuicultura e pró turismo de excelencia, hai que forzar un cambio total pró panorama que algúns están a soñar, no que columbramos o deseño final dunha ría sen praias...E un, que lembra a Puntada e Cocheras como lugares frecuentados, relembra tamén o ir e vir en tranvía ata a parada de Lourizán, o areal preferido pola familia, especie de horta do común, horta largacía na que a baixamar permitía coller, coas simples mans, croques e ameixas en abundancia. ¡Cánto cambiou todo! ¡Cómo nos roubaron o mar! A construcción da avenida de Marín nos últimos cincoenta sirveu prá formación espontánea, alí, dunha auténtica granxa mariña: cariocas, lenguados e rapantes, vieiras, ostras e, como sempre, berberechos e ameixas, unha das caras do potencial económico deste mar, quebrado coa presencia da fábrica de celulosa dende 1963, nunca axustada ás condicións da concesión. Dende aquela, problemas de saúde e alcatreo.
De doudice política foron os criterios aquí aplicados en materia de urbanismo e de industrialización, o estreitamento máis e máis do río, as construccións do entorno da Moureira [en zonas que nalgún caso foron dominio do mar] de casas e casas a taparen a fachada de Santa María, tan ligada ó gremio de mareantes que agora se consolarían coa construcción na rotonda de San Roque dun monumento ás súas xentes, ó que elas representaron no mundo do mar, cando As Corbaceiras eran un porto vivo. Lembremos ós Nodales ou a Sarmiento de Gamboa. E teñamos presente que a teima desfacedora, arrasadora, é de relativamente hai pouco, porque a casa solar do último dos citados foi desfeita sendo alcalde Rivas Fontán... Un pergúntase ónde estaba Patrimonio daquela, e lembra a López Capont indignado con motivo dunha visita ó lugar, cicerone duns amigos chilenos ós que lles quixo mostra-la casa do autor dos primeiros mapas do seu litoral...Tamén Celso García de la Riega, autor dun libro adicado a “La Gallega”, a caravela Santa María, deixou un comprido retrato do que foi a nosa ría, a presunta patria de Colón. I é seguro que Adriano, o gran constructor de pontes, marcou o camiño do que non se debía facer, pra que as mareas xogaran libremente a preñaren de vida os contornos das xunqueiras. Adriano, un adiantado en Ecoloxía.
E á Ecoloxía refireuse Beiras o pasado 25 como unha das bases pra construí-la nosa libertade. No da papeleira [máis ruína ambiental] non parecen estar conformes os homes da CIG. E veremos ónde chega a denuncia do goberno local ante a Xusticia, en contra do decreto de supramunicipalización da Xunta pra que a nova fábrica se poida construir sen licencia municipal, o que serviría pra consolida-lo complexo pontevedrés [que caduca no 2018] en contra da lei, en contra tamén da vontade de moitísima xente. Un entende que a postura do Concello é correcta esta vez, aínda recente a súa inhibición noutros temas de importancia medioambiental [construcción do tren por sitio indebido, recheos no porto]. E que existe un horizonte posible prá solución de moitos dos nosos problemas: o Tribunal de Dereitos Humáns de Estrasburgo. Pero aquí faltou un colectivo con clara vocación e con cartos, disposto a chegar ó alto tribunal. E lembremos o acordo plenario do Parlamento de Galicia de abril, ano 2000, de solicitar á SEPI o traslado da fábrica de cloro. Pero foi daquela, tamén, cando se retirou o Proiecto de Lei da Calidade das Augas da Ría de Pontevedra. ¡Qué extraño todo!.
Pero Elnosa permanece sen plan de emerxencia exterior, algo que convén ter moi presente despois do acontecido en Cataluña, un incendio producido nunha industria química de Les Franqueses del Vallés, coa conseguinte nube de cloro. O día 18 de Xullo informaban diversos medios [prensa e televisión] de que cen mil persoas estiveran en grave peligro, feito reconocido pola propia Generalitat. “Cara as 22 horas do xoves 17, os bombeiros, que desprazaron ó lugar a 25 dotacións, conseguiron controla-lo lume e con aspersores de auga foron diluíndo a nube tóxica ata que, ás 23 horas, desactivouse o Plan de Emerxencia Exterior e os veciños puideron abri-las ventás e sair á rúa”. Houbo que corta-lo tránsito en diversas estradas, xa que a nube desprazouse por diversos municipios da bisbarra....Un pergúntase se en Pontevedra, coas estreiteces existentes, pode funcionar un plan de emerxencia, pero mellor pensar nun futuro sen nube de cloro, con Ence i Elnosa lonxe daquí, vertido cero, sen alcatreo... ¡O vello Lourizán das viaxes en tranvía!. ¡Eso era calidade de vida! No-la roubaron.
No hay comentarios:
Publicar un comentario