A travesía co naseiro (5)

Hoxe presentámo-lo n. 5 de A travesía co naseiro, polo que xa só faltan dous. Neste tríptico aínda se aprecia, na parte alta, o contorno das Marismas de Lourizán, o primeiro paso do que despois pasaría, reflexado na parte baixa: A celulosa, a fedorenta, a contaminante, a que os políticos queren manter aí. E habería que inverti-la interpretación da procesión evolutiva que se ve na estampa central, porque estamos xa nunha involución total. É posible que moitos dos nosos políticos teñan incluso menos cerebro que os antropoides e macacos que os precederon. Son macacos. E macacas. No tema medioambiental.

Pontevedra19.12.2012
Entrada n. 1591 do blog

.he   xornal diario - cartas ecolóxicas (18)  25.o3.92

             

     A travesía co naseiro (5)

     A actitude do naseiro á hora de cobra-los seus servicios foi totalmente  desinteresada.  Botou  conta do que tería gastado  de combustible, por decir unha cifra. El fixera promesa de colaborar con  nós e comprira coa súa parte do traballo,  porque estaba tan interesado como o que máis en  que algún día se fixera  xusticia. E  así  vísta-las cousas, a súa idea e mái-lo seu propósito  eran algo realmente firme, máis alá da opinión  recollida polos operadores que acababan de filmar a súa "triste cantiga".

     Chegamos ás balsas de decantación do complexo de Lourizán. A "conxuntivitis"  dun dos cámaras non fora nada máis que o comezo, porque agora lle tocaba o turno á náusea contínua.  ¿Cómo  filmar sen golsar, sen vomitar? ¿Podía algún fundamentalista afirmar que aquelo era auga depurada,  apta incluso pra un bautizo por inmersión?

     -"¡Así que  aquí arranca o famoso tubo emisario que vai recolle-lo caudal de basura que o complexo verte á ría!",  foi a exclamación procedente pra,  de seguido,  perguntare: "¿Qué caudal representa esta enxurrada?. En metros cúbicos, quero decir."

     -"Se  non reduciron a cifra son oitenta mil metros  cúbicos, catro veces o que consumen Pontevedra e Marín, daí que o río quede,  ás veces,  por  baixo do caudal mínimo ecolóxico, coa conseguinte privación de osíxeno. E de vida", foi a resposta.

     -"¿E o Regulamento de Dominio Público Hidráulico? ¿É que non se  teñen  en conta as prioridades nel establecidas?.  Porque  en circunstancias  de seca delongada habería que lle cerra-lo  grifo ás factorías", foi a nova intervención aclaratoria.

     -"¡Xa! E conste que ésa é unha das vías alternativas pró peche que poden ter tanto políticos como xueces,  pero a sensibilidade ecolóxica aquí,  de momento,  sóo se puxo de manifesto  nunha sentencia contra unha cooperativa de Silleda, fabricante de queixos.  Consecuentemente, no río Deza pódense seguir a pescar troitas",  dixo  o home ó tempo que un sorriso parecía dar  un  doble sentido ó seu discurso.

     O  equipo seguía despregando a súa actividade,  buscando  en cada caso o enfoque máis profesional, porque se trataba de filma-la contaminación, a emulsión de lignina, organohaloxenados, lexivias,  mercurio e un longo etcétera, que no caso dos organoclorados  serían  máis de mil postos a lle poñer nome a  cada  un  dos compostos comprendidos naquel colectivo. O alcatreo dos mercaptanos,  canceríxenos,  non había forma de plasmalo gráficamente  e, antes de filmar, cada cámara procuraba asentar ben os pes, porque temían non soporta-la proba, envoltos no vafo das balsas.

     O  equipo estaba verdadeiramente sorprendido do lugar  escollido pra asentar aquel complexo a escasos metros da  cidade.  De certo que moi pouco a debían querer os seus rexedores pra non dubidar, no seu día, en convertila no noso Gulag particular.

                                   (continuará)

                             Xesús López Fernández