A travesía co naseiro (7)

O famoso pleito contra Ence non foi aventura algunha da APDR, senón deste home, Arturo Estévez Rodríguez. Un bo día, cando saeu da casa pra ve-las súas maceiras, descobreu que as follas das árbores estaban todas, todiñas, queimadas. O home colleu unhas mostras e levounas a un laboratorio que, ¡curioso!, xa non existe: as follas secaran por unha emisión de cloro, algo que se ten producido máis dunha vez, como que incluso ten sido víctima algún fato d´ovellas, nalgún caso todas mortas. O fiscal Gago Sevilla tomou o asunto con interese e levou a acusación. Pero pasados varios anos, deslocalizouse, marchouse a Segovia, a súa terra. Tempo despois houbo unhas chamadas telefónicas, unha oferta de acordo. Catro directivos de Ence asumirían a acusación de "delito ecolóxico continuado". A Asociación pola Defensa da Ría, entraría ó trapo, aceptando as condiciós da proposta. Unha traición, porque se a Asociación era agora parte acusadora (e o amigo Arturo, canso, abandonara) era porque na directiva tomaramos o acordo de presentarnos na Acusación do proceso, pró que asinamos sete directivos a oportuna acta na notaría de César Cunqueiro González-Seco. Pero no momento da claudicación non se convocou unha asamblea pra nos informar, porque non teriamos aceptado. I Ence levaría xa moitos anos sen concesión, á parte de que actualmente careza dela.

O artículo que sigue é o último da serie do "naseiro". Pero se a corrupción era daquela evidente, nos anos posteriores prosigueu a degradación. 

Inclúo aquí un enlace "Milonga litoral" (clicade aquí), artículo recén, que mostra a traición ó medio ambiente da casta política. Ven ser como unha instantánea da situación de corrupción que Xunta e Goberno central (tamén o local) están a asumiren, anque conten contos chinos.  

Pontevedra, 21.12.2012

Entrada n. 1593 do blog  

.he xornal diario -cartas ecolóxicas (2O)  9.o4.92

                 

                            A travesía co naseiro ( e 7 )

     A  tasca  era unha solaina reconfortante na hora puntual  do noso xantar, composto de peixe frito, calamares e chipiróns. Mentres  dabamos conta das diversas tapas e do viño novo con que nos estabamos a regalar, a nosa conversa, como un río, sirveu pra facer inventario do traballo xa realizado,  así como pra  considerarmos  as posibles actuaciós das próximas horas:  reportaxe  da polución atmosférica, declaraciós de diversos testigos, etc.

     Outras cousas, naturalmente, estiveron presentes naquel ir e vir de informaciós,  perguntas e respostas,  nas que non  faltou unha boa dosis de humor: o encanto de Raxó, pobo mariñeiro no que aínda  era  posible un certo turismo familiar (a inauguración  do emisario podería marca-la súa morte,  o punto final do seu declive);  de novo a comparanza fácil das verbas "naseiro" e "Naseiro" (caso  do que se volveu falar ultimamente,  a raíz do  debate  da "corrupción". ¿E qué teléfonos habería que controlar nestas latitudes pra que se puidera saber de novos casos?  Certamente,  unha pergunta tentadora ).

     A  valoración da manifestación do 17 de Xaneiro  despachouse de forma breve: "preparen capicúa" decíase causticamente,  durante  o  franquismo.  A imaxinación popular criticaba dese xeito  o clamor con que Franco entraba nas distintas cidades, representado polo "público á forza e forza pública" que había que concitar. Ese era o "capicúa".  E agora tamén funcionou, se ben a "forza pública"  fora  agora  sustituída polos piquetes  informativos  que traballaron a praza,  espallando  a propaganda e mesmo amenazando ó comercio local,  incluso nun tempo anterior, en Novembro, cando os  ecoloxistas  montaran a súa manifestación,  a maior de que  a cidade tiña memoria ata entón.  A dos fundamentalistas modificou, de momento, o ranking. Levou, sí, máis xente, moita dela desconocida (decíase que viñeran de Ourense, incluso de Portugal, anque esqueceran a motoserra).

     A viaxe de retorno fíxose breve. E, xa en Lourizán, unha entrevista  forte.  Unha  muller falou naquela hora do  serán,  con palabras  en todo momento realistas.  Ó pé da súa casa estaba  a parada dos vellos tranvías, anteriores ós trolebuses e, na parte baixa  aduviñabase o vello canabal que dera sombra a tantas xeneraciós de pontevedreses,  cando aquelo era praia sen peligro algún,  veiga ricaz na baixamar. ¿Cómo non ía facer inventario pormenorizado  a boa da señora se as agresións do complexo  tornaran en tortura o que fora o seu paraíso particular? 

     A  entrevista ó profesor Bermejo quedaría pró seguinte  día, como  a filmación da polución atmosférica,  o que foi unha  pena, porque ese 21 de Xaneiro a fábrica aparecería como apagada,  como se lle quixeran brindar outra imaxe á televisión que non a que os pontevedreses conocemos dabondo.E remato porque teño novas de que xa hai documental. Poderémolo ver o 13.o5.  Se  non  hai fútbol.

                              FIN

                         Xesús López Fernández.      

 Nota.- O profesor Bermejo foi sempre home comprometido. Un libro seu foi presuntamente saboteado, e nun exemplar da revista Eido Médico publicaría un artículo titulado “Bifenilos policlorados na ría de Pontevedra”, feito en base ós análisis dun laboratorio de Londres sobre mostras dos fondos e das augas desta ría recollidas por Green Peace.

Nota2.-Desconozo se aínda podo localiza-lo documental que me fora remitido poucos días antes da publicación do n. 7 da serie “A travesía co naseiro”.

Nota 3.- É seguro que aquí se ocultou e oculta información sobre o deterioro ambiental da ría, dunha actuación criminal continuada. .