Parte alta do ímbedon no que está a pedra da "Ascensión".
Pedra qu´a tradición sinala como a última qu´o Señor pisou antes d´ascendere ós ceos.
No barrio armenio parece deterse o tempo. 
Mosaico armenio, no exterior da súa catedral. 
Bóveda da catedral de Santiago o Maior, dos armenios. 
Outro aspecto parcial do interior do templo. 
Pórtico da catedral. 
Barrio armenio de Xerusalén. 
Interior da igrexa ortodoxa católica da Tumba de María, que se afunde baixo terra. 
Aspecto interior da dita igrexa. 
A que consideran tumba da Virxe, que celan permanentemente. 
Escadeira d´acceso á igrexa da Tumba de María. 
Detalle interior. 
Santuario convento das carmelitas francesas, do Páter Nóster. 
O guía do noso grupo diríxenos unhas palabras nun momento da visita, sempre complementadas as súas intervenciós coa correspondente lectura escriturística. 
Santuario-convento do Páter Nóster, presentado en máis de cen linguas. Tamén en galego. No galegués do Diktatt aínda non. 
Outro detalle do templo. 
Ímbedon e paredón do entorno, que acolle a rocha viva dende a que Xesús ascendeu ós ceos. 
Na igrexa de Lázaro aprécianse as palabras: "Ego sum resurrectio et vita", ditas por Xesús e que recolle o Evanxelio de San Xohán. 
Detalle do Horto dos Olivos. 
Columnata da fachada da Basílica da agonía ou das Naciós.
Frontis do templo. 
Detalle interior. A basílica ten doce cúpulas. 
Momento da celebración eucarística do 11.07.2009 
Necrópolis xudía, donde unha tradición arcana sitúa a celebración do Xuicio Final, sobre o Val de Josafat. 
Panel do templo do Páter Nóster. No do medio aparece en lingua galega. Reitero, aínda non inventaran o galegués, pero xa había certo peligro.-
Pontevedra, 9.08.2009
-
Entrada n. 1030 do blog
-
Artículo semanal
-
En Terra Santa, 4,
por Xesús López Fernández
por Xesús López Fernández
-
(continuación). Regresemos ó 11 de Xullo, ó Monte dos Olivos. O ímbedon da cima, unha pequena construcción octogonal do tempo dos cruzados e actualmente propiedade dunha familia islamita, permanece aberto ós peregrinos pra que alí poidan contempla-la rocha viva da montaña dende a que Xesús ascendeu, separouse dos seus. Case ó lado, o convento-santuario do Pater Nóster, atendido por unha comunidade de monxas carmelitas francesas, mostra a nosa oración máis universal escrita en máis de cen linguas, tamén en galego. A tradición di que foi nese lugar onde Xesús mostrou ós seus discípulos cómo tiñan de orar. A partir dese lugar e baixando cara ó santuario franciscán do Dominus Flevit, deixamos á esquerda unha gran necrópolis xudea, sobre o val de Josafat, na que unha vella tradición sitúa o escenario do Xuicio Final. O Dominus Flevit, un espacio moi coidado, lembra o pranto de Xesús pola cidade que non tiña aprendido a lección da paz. É unha obra de Barluzzi, pensada tamén como esculcadoiro da vella Xerusalén, cun ventanal trá-lo altar que permite a visión panorámica da cidade santa. Seguimos camiño.
Chegamos a Getsemaní, que significa “muíño ou prensa de aceite”, onde o horto está afortunadamente coidado polos franciscáns. Dende alí accedimos a unha celebración eucarística na Basílica da Agonía ou das Naciós. Varias naciós, tradicionalmene católicas, contribuíron á construcción deste templo que conmemora un momento decisivo na vida de Xesús e da nacente Igrexa. A fachada mira cara a cidade e sustenta un gran frontispicio, un enorme mosaico que recolle o momento no que Xesús comeza a súa pasión. Nova panorámica de Xerusalén, máis á man, co protagonismo evidente da muralla e a mezquita de Omar. Baixamos cara Betania, a aldea de Marta, María e Lázaro, os amigos de Xesús. O relato evanxélico ten, despois da visita, outra dimensión. Consérvase a tumba do propio Lázaro e nunha igrexa a el dedicada léense, nun dos retablos existentes, as palabras de Xesús: “Ego sum resurrectio et vita”, ditas con ocasión da resurrección de Lázaro. Aínda visitamos outra igrexa, ortodoxa católica, na que se rende culto á chamada tumba da Virxe María.
Retirámonos a xantare. Un descanso mínimo pra dirixirnos á vella Xerusalén. A cidade antigua ten catro barrios: o cristián, o xudeo, o árabe e o armenio. I é cidade con lugares santos pra tres relixiós. Ós xudeos gustaríalles reconstrui-lo templo de Salomón, do que se supón hai restos importantes baixo o largo existente antre as mezquitas de Omar e a de Al Aqsa. Pero o noso obxetivo principal dese serán era o de visita-lo barrio armenio, cerrado en si mesmo. Díse que os armenios son decendentes de Noé; polo menos sábese que se constituíron como pobo no Cáucaso, no entorno do monte Ararat. E teñen a gala o feito de sé-la nación que primeiro se convirteu ó cristianismo, en masa. En Israel, nos territorios palestinos i en Xordania viven uns dez mil fieles dependentes do Patriarcado Armenio da Terra Santa. O patriarca reside alí e foi visitado por Benedicto XVI no pasado mes de Maio, na súa viaxe a Israel. A súa basílica catedral (construída no século XII) está dedicada a Santiago o Maior, primeiro bispo de Xerusalén. E alí fomos pra asistire a un oficio de vísperas.
Despois da celebración recorrimos novamente o barrio no que parece deterse o tempo, pra seguidamente internarnos no barrio xudeo, cara ó Muro das Lamentaciós. Era Sábado, o seu Sabatt, e a xente acodía ó lugar, pra orar. O espacio non está cerrado ós xentiles. É preciso pasa-lo control establecido, como nunha aduana. Ó muro, no que sí hai restos do segundo templo, acceden separadamente os homes e as mulleres, que deberán cobri-la cabeza. Álgús concretan a súa petición escribíndoa nun papel (unha oración, un poema pola paz), que depositan nalgunha das moitas oquedades existentes. Os xudeos ultraortodoxos, coa súa forma particular de vestir, son frecuentes no lugar. Seguiriamos polo barrio, cara outros lugares… (continuará)
(continuación). Regresemos ó 11 de Xullo, ó Monte dos Olivos. O ímbedon da cima, unha pequena construcción octogonal do tempo dos cruzados e actualmente propiedade dunha familia islamita, permanece aberto ós peregrinos pra que alí poidan contempla-la rocha viva da montaña dende a que Xesús ascendeu, separouse dos seus. Case ó lado, o convento-santuario do Pater Nóster, atendido por unha comunidade de monxas carmelitas francesas, mostra a nosa oración máis universal escrita en máis de cen linguas, tamén en galego. A tradición di que foi nese lugar onde Xesús mostrou ós seus discípulos cómo tiñan de orar. A partir dese lugar e baixando cara ó santuario franciscán do Dominus Flevit, deixamos á esquerda unha gran necrópolis xudea, sobre o val de Josafat, na que unha vella tradición sitúa o escenario do Xuicio Final. O Dominus Flevit, un espacio moi coidado, lembra o pranto de Xesús pola cidade que non tiña aprendido a lección da paz. É unha obra de Barluzzi, pensada tamén como esculcadoiro da vella Xerusalén, cun ventanal trá-lo altar que permite a visión panorámica da cidade santa. Seguimos camiño.
Chegamos a Getsemaní, que significa “muíño ou prensa de aceite”, onde o horto está afortunadamente coidado polos franciscáns. Dende alí accedimos a unha celebración eucarística na Basílica da Agonía ou das Naciós. Varias naciós, tradicionalmene católicas, contribuíron á construcción deste templo que conmemora un momento decisivo na vida de Xesús e da nacente Igrexa. A fachada mira cara a cidade e sustenta un gran frontispicio, un enorme mosaico que recolle o momento no que Xesús comeza a súa pasión. Nova panorámica de Xerusalén, máis á man, co protagonismo evidente da muralla e a mezquita de Omar. Baixamos cara Betania, a aldea de Marta, María e Lázaro, os amigos de Xesús. O relato evanxélico ten, despois da visita, outra dimensión. Consérvase a tumba do propio Lázaro e nunha igrexa a el dedicada léense, nun dos retablos existentes, as palabras de Xesús: “Ego sum resurrectio et vita”, ditas con ocasión da resurrección de Lázaro. Aínda visitamos outra igrexa, ortodoxa católica, na que se rende culto á chamada tumba da Virxe María.
Retirámonos a xantare. Un descanso mínimo pra dirixirnos á vella Xerusalén. A cidade antigua ten catro barrios: o cristián, o xudeo, o árabe e o armenio. I é cidade con lugares santos pra tres relixiós. Ós xudeos gustaríalles reconstrui-lo templo de Salomón, do que se supón hai restos importantes baixo o largo existente antre as mezquitas de Omar e a de Al Aqsa. Pero o noso obxetivo principal dese serán era o de visita-lo barrio armenio, cerrado en si mesmo. Díse que os armenios son decendentes de Noé; polo menos sábese que se constituíron como pobo no Cáucaso, no entorno do monte Ararat. E teñen a gala o feito de sé-la nación que primeiro se convirteu ó cristianismo, en masa. En Israel, nos territorios palestinos i en Xordania viven uns dez mil fieles dependentes do Patriarcado Armenio da Terra Santa. O patriarca reside alí e foi visitado por Benedicto XVI no pasado mes de Maio, na súa viaxe a Israel. A súa basílica catedral (construída no século XII) está dedicada a Santiago o Maior, primeiro bispo de Xerusalén. E alí fomos pra asistire a un oficio de vísperas.
Despois da celebración recorrimos novamente o barrio no que parece deterse o tempo, pra seguidamente internarnos no barrio xudeo, cara ó Muro das Lamentaciós. Era Sábado, o seu Sabatt, e a xente acodía ó lugar, pra orar. O espacio non está cerrado ós xentiles. É preciso pasa-lo control establecido, como nunha aduana. Ó muro, no que sí hai restos do segundo templo, acceden separadamente os homes e as mulleres, que deberán cobri-la cabeza. Álgús concretan a súa petición escribíndoa nun papel (unha oración, un poema pola paz), que depositan nalgunha das moitas oquedades existentes. Os xudeos ultraortodoxos, coa súa forma particular de vestir, son frecuentes no lugar. Seguiriamos polo barrio, cara outros lugares… (continuará)
-
Enlace:
2 comentarios:
Polo que vexo nas fotos parece máis galego que outra cousa, pola pedra, tan usada na nosa terra.
Saúdos.
Curiosamente, na visita ó Campo dos Pastores, en Belén, que inda non toquei, cantouse unha panxoliña galega:
"Nun pendello que hai xunto un camiño/
unha noite de xiada naceu/
un meniño pequeniño/
que parece do ceo caeu....."
Gracias.
Nota. Non sei como inseri-la cantidade de fotos que trouxen d´alá, máis de mil. Perdo moito tempo neste mester, que coido necesario.
Publicar un comentario