Lugar no que se sitúa o nacemento de Xesús, en Belén. 
Fonte no campo dos pastores, nas aforas de Belén. 
Lugar do berce de Xesús 
Fresco na Basílica da Natividade. A Sagrada Familia.
A entrada á Basílica da Natividade, en Belén. 
Interior da basílica. A bóveda é do século XIV.
Monumento á Menorah. Ó fondo, o Parlamento. 
Fragmento da maqueta que representa á Xerusalén dos tempos de Xesús. 
A menorah. 
Vista xeral da gran maqueta da Xerusalén de Xesús. 
Na patria do Bautista, nas aforas do seu santuario. 
No templo da Visitación ou do Magnificat. 
Vista dende o alto de Ein Karem. 
Fresco na basílica da Visitación. 
Na parede do fondo se conta, en distintas linguas, a xénesis do Bautista. 
Monumento á Visitación de María a Isabel, pra axudala nos últimos momentos do embarazo. 
O shuk, o mercado do barrio cristián de Xerusalén. 
O cardo máximo, vía romáa Norte-Sur da que se fala no traballo. 
Na catedral armenia de Santiago o Maior, Xerusalén. 
Na igrexa da Tumba de María, dos ortodoxos.
Cúpula do Dominus Flevit. 
No Dominus Flevit. 
Panorámica de Xerusalén. Á dereita da muralla vese a Porta Dourada, pola que entrou Xesús en Xerusalén. (Clicade na foto pra vela en tamaño maior)-
Pontevedra, 15.08.2009
-
Artículo semanal pró 17.08.2009
-
Entrada n 1031 do blog
-
En Terra Santa, 5,
por Xesús López Fernández,
por Xesús López Fernández,
-
(continuación) As murallas de Xerusalén miden catro kilómetros. E teñen oito portas, sete en uso. A chamada porta Dourada, pola que Xesús entrou sobre a asna o Domingo de Ramos e pola que os xudeos din vai entra-lo seu Mesías, leva séculos tapiada. Incluso os musulmáns construíron un cimiterio naquel espacio. Afirman que un Sumo Sacerdote non pode pisa-lo camposanto. Pero son moitos os xudeos que están a mercaren a precio de ouro tumbas dese cimiterio. Incluso algús residentes nos Estados Unidos confían en que van ter nese lugar un esculcadoiro preferente pra cando se produza a entrada do seu Mesías ó son dos cornos. Un entorno causa de liortas como o da Mezquita al-Aqsa, cuia parede oeste, polo exterior, é nada máis e nada menos que o Muro das Lamentaciós, un dos escenarios “quentes” do conflicto árabe-israelí. A arqueoloxía non cesa na pescuda e redefinición de espacios. Demasiada historia por inventariar nunha cidade relativamente pequena.
A división da urbe nos catro barrios existentes ven dos tempos nos que Roma trazou dúas vías: unha Norte-Sur, o Cardo Máximo, hoxe en parte restaurado; outra Este-Oeste. Os catro cuarteles resultantes definen os barrios: NO, o cristián, coa presencia da Basílica do Santo Sepulcro, Calvario e Resurrección; SO, o armenio, polo que entraramos o 11 de Xullo prá nosa visita á súa catedral de Santiago o Maior; NE, o barrio musulmán, o máis grande, no que están situadas as dúas mezquitas sobre o solar do que fora o templo de Salomón; SE, o barrio xudeo, co seu lugar sagrado, o Muro das Lamentaciós. Unha cidade tantas veces agredida, (arrasado o templo de Salomón; arrasado tamén o de Herodes poucos anos despois da profecía de Xesús), poucas afinidades ha gardar coa cidade que conoceu o Mesías, e na que foi xuzgado, sentenciado i executado nun xuicio rápido incomprensible.
O 12 de Xullo saímos cedo cara ó Sudoeste, a Ein Karem, a “Fonte da Viña”, a terra de Xohán o Bautista. Xohán ven de Yohohanan, que significa “Yahvé foi favorable” en hebreo, según leo na obra de Daniel Rops. Sabido é que a mellor guía de Terra Santa son os Evanxelios. Pero algo hai no chamado “quinto Evanxelio” (a cita dos palmeiros coa Terra Santa) que nos achega ós protagonistas da Historia Sagrada, que podemos maxinalos en Cafarnaúm ou Nazareth, no monte Tabor ou no deserto de Xudea. Ou en Ein Karem, onde Zacarías, que era ancián, pedíralle un sinal a Gabriel, o arcánxel que lle comunicara que os seus rezos foran oídos e había ter un fillo, grande dediante do Señor, de nome Xohán. Pola súa edade e pola de Isabel non lle parecía posible o afirmado por Gabriel. E o sinal arcanxélico foille imposto. Quedou mudo ata que naceu o Bautista. E cando debatían sobre o nome do recén nacido, Zacarías pideu unha tableta na que escribeu: “O seu nome é Xohán”. Destrabóuselle a lingua e comezou a falare. E alí estabamos pra visita-la igrexa do Bautista e o Santuario da Visitación ou do Magnificat, que conmemora a visita de María á súa prima Isabel. A tradición di que a fonte naceu do encontro das dúas primas.
Seguimos camiño con paradas ante o Parlamento e ante unha gran Menorah de bronce, candelabro de sete brazos. Tamén visitámo-lo museo do libro, onde existe unha exposición sobre Qumran e os seus manuscritos, e unha enorme maqueta que pretende recrea-la Xerusalén vella dos tempos de Xesús, a cidade dos sacerdotes na que por momentos traballaron nas obras de Herodes dez mil ou dezaoito mil obreiros, incluso sacerdotes que conocían o oficio de canteiro. Regresamos axiña pra xantare e sair de novo cara Belén, pra visitare unha aldea cristiá, Bet Satura, habitada por xentes moi homildes. Estivemos tamén na basílica da Natividade, levantada sobre a gruta ou furna do nacemento de Xesús. Organizar cultos no santuario resulta difícil, porque armenios, ortodoxos e católicos teñen que se turnar. Ademáis que a chave da basílica téna unha familia musulmáa, a perpetuidade. (continuará)
A división da urbe nos catro barrios existentes ven dos tempos nos que Roma trazou dúas vías: unha Norte-Sur, o Cardo Máximo, hoxe en parte restaurado; outra Este-Oeste. Os catro cuarteles resultantes definen os barrios: NO, o cristián, coa presencia da Basílica do Santo Sepulcro, Calvario e Resurrección; SO, o armenio, polo que entraramos o 11 de Xullo prá nosa visita á súa catedral de Santiago o Maior; NE, o barrio musulmán, o máis grande, no que están situadas as dúas mezquitas sobre o solar do que fora o templo de Salomón; SE, o barrio xudeo, co seu lugar sagrado, o Muro das Lamentaciós. Unha cidade tantas veces agredida, (arrasado o templo de Salomón; arrasado tamén o de Herodes poucos anos despois da profecía de Xesús), poucas afinidades ha gardar coa cidade que conoceu o Mesías, e na que foi xuzgado, sentenciado i executado nun xuicio rápido incomprensible.
O 12 de Xullo saímos cedo cara ó Sudoeste, a Ein Karem, a “Fonte da Viña”, a terra de Xohán o Bautista. Xohán ven de Yohohanan, que significa “Yahvé foi favorable” en hebreo, según leo na obra de Daniel Rops. Sabido é que a mellor guía de Terra Santa son os Evanxelios. Pero algo hai no chamado “quinto Evanxelio” (a cita dos palmeiros coa Terra Santa) que nos achega ós protagonistas da Historia Sagrada, que podemos maxinalos en Cafarnaúm ou Nazareth, no monte Tabor ou no deserto de Xudea. Ou en Ein Karem, onde Zacarías, que era ancián, pedíralle un sinal a Gabriel, o arcánxel que lle comunicara que os seus rezos foran oídos e había ter un fillo, grande dediante do Señor, de nome Xohán. Pola súa edade e pola de Isabel non lle parecía posible o afirmado por Gabriel. E o sinal arcanxélico foille imposto. Quedou mudo ata que naceu o Bautista. E cando debatían sobre o nome do recén nacido, Zacarías pideu unha tableta na que escribeu: “O seu nome é Xohán”. Destrabóuselle a lingua e comezou a falare. E alí estabamos pra visita-la igrexa do Bautista e o Santuario da Visitación ou do Magnificat, que conmemora a visita de María á súa prima Isabel. A tradición di que a fonte naceu do encontro das dúas primas.
Seguimos camiño con paradas ante o Parlamento e ante unha gran Menorah de bronce, candelabro de sete brazos. Tamén visitámo-lo museo do libro, onde existe unha exposición sobre Qumran e os seus manuscritos, e unha enorme maqueta que pretende recrea-la Xerusalén vella dos tempos de Xesús, a cidade dos sacerdotes na que por momentos traballaron nas obras de Herodes dez mil ou dezaoito mil obreiros, incluso sacerdotes que conocían o oficio de canteiro. Regresamos axiña pra xantare e sair de novo cara Belén, pra visitare unha aldea cristiá, Bet Satura, habitada por xentes moi homildes. Estivemos tamén na basílica da Natividade, levantada sobre a gruta ou furna do nacemento de Xesús. Organizar cultos no santuario resulta difícil, porque armenios, ortodoxos e católicos teñen que se turnar. Ademáis que a chave da basílica téna unha familia musulmáa, a perpetuidade. (continuará)
No hay comentarios:
Publicar un comentario