A praza de Taksim como símbolo

 Defensores da praza Taksim e do parque de Gezi, acampados, dispostos prá defensa. 

 Unha parella de recén casados e a súa familia súmanse á protesta, á defensa do capital verde. 

Erdogan volveu á carga e actuou na praza de Taksim e no parque de Gezi. Unha vez máis puxo en marcha a maquinaria da morte, en Ankara. Coido que a primavera turca é un fenómeno distinto das primaveras islamistas que se levan producido noutro lugares. O que desta volta está asumindo a deriva irracional do islamismo radical é o propio Erdogan, que se dí islamista moderado.  

Pontevedra, 17.06.2013
Entrada n. 1677 do blog
Artículo semanal no Diario de Pontevedra

A praza de Taksim como símbolo,

por Xesús López Fernández

           

            Van alá unhas tres semáas de defrontamentos antre os defensores da praza Taksim e a policía turca que, como é sabido, ten recurrido a diversos modos de represión brutal. No artículo de hai sete días, “A primavera turca”, tocabamos este asunto. Pero os defrontamentos e a calma tensa alí existentes poden ser mellor entendidos á vista do afirmado nun traballo recén de Orhan Pamuk, o laureado escritor turco, premio Nóbel no 2006, que retrotrae o que agora acontece en Estambul, (a loita das valentes víctimas da represión policiaca con gases lacrimóxenos, pelotas de goma, auga a presión), a unha historia  persoal incluída nun dos seus libros, “Estambul”, un libro de lembranzas autobiográficas. Nel afirma que a súa familia vivía nos pisos do bloque Pamuk, que se encontra en Nisantasi. Perto dese bloque había un castiñeiro de 50 anos que, gracias a Deus, sigue estando alí. O certo é que no 1957, un día determinado e pra ensanchare a rúa que pasaba por dediante da nosa casa, o concello decide talar esa árbore.

            Os orgullosos burócratas e o goberno autoritario non se tomaron en serio a oposición que mostrou o barrio. (Lémbrome da eliminación das catalpas e dos bancos na praza da Verdura pontevedresa ou do arraso da emblemática arboreda do Campillo de Santa María, na nosa localidade, a pesar das protestas). Pero en Estambul, a familia de Orhan Pamuk tomou parte na defensa do castiñeiro. Deste xeito, o seu tío, o pai, e a familia toda saeu á rúa pra monta-la garda ó pé da árbore toda a noite, o que valeu prá súa salvación. Eso, naturalmente, convirteuse nunha lembranza que os cingueu pra de por vida, algo do que a familia procura facer memoria con frecuencia. A praza de Taksim é o castiñeiro de Estambul e debe ser protexida, afirma o premio Nóbel que vive nesa cidade dende hai sesenta anos e non pode maxinar a nadie alí asentado que non teña algún relembro relacionado con Taksim, espacio do que fai historia e que despois dos 40/50 foi totalmente deconstruído, derrubados tódo-los edificios, abatída-las árbores, prantadas outras novas e, nunha banda do parque abriríanse unha serie de locales e a galería de arte máis famosa de Estambul.

            A praza de Taksim era, nos 70, o lugar no que os sindicatos de traballadores e as organizaciós de carácter non gubernamental celebraban con emoción o primeiro de maio. O citado autor afirma ter participado nalgunha desas celebraciós, como que no 1977 morreron 42 persoas nun tumulto. E que o lugar convertiríase en escenario prá celebración de manifestaciós de grupos políticos de toda color: dereitas, esquerdas, nacionalistas, conservadores….. Pero o goberno prohibeu o pasado primeiro de maio calquer tipo de manifestación na praza. Como ademais tódo-los estambulitas saben da ameaza existente da reconversión do único espacio verde do centro da cidade en centro comercial; que son grandes cambios pra unha zona que garda  memoria de millós de persoas, e que no parque que está xusto detrás poidan estar xa a planificaren a reconversión en solar da arboreda alí existente, sen contaren coa opinión dos veciños. É algo que éstos califican como un gran erro de Erdogan.

            O Nóbel conclúe o seu artículo loubando ós resistentes estambulitas, coa esperanza de que non consintan que lles rouben fácilmente os seus relembros nen o dereito a se manifestaren na praza de Taksim. Fala de esperanza de cambio. Agora, sí, Erdogan está disposto a falare cos manifestantes. Calma espesa cando parece que o home abandonou a execución do ultimatum reiteradas veces dado (“A paciencia se acaba. Nais, pais, por favor, retirade ós vosos fillos daí”) pra que desistiran da protesta. Incluso propón a realización dun referendo sobre “reurbanización sí ou non desa zona verde”, causa inicial da protesta. E sobre o referendo existen dúbidas. Nese sentido, o presidente do Consello de Estado, o xuez Hüseyin Karakullukcu, asegurou que unha consulta non pode contravi-la decisión da Xusticia, que ten suspendido o proiecto urbanístico do parque de Gezi. Tempo difícil en Turquía polo despotismo do dictador Erdogan, do que piden a dimisión... E de novo represalias na praza de Taksim á par que o Goberno anuncia que non vai impoñe-los plans sobre o parque de Gezi. ¿Cómo se entende? 

addenda.- Este artículo foi escrito o 15.06.2013; inseridas algunhas modificaciós na fin do mesmo, na medida na que o déspota de Erdogan volveu poñer en marcha a maquinaria da morte contra a defensa social do capital verde. Máis feridos e un morto en Ankara, pero todo pode evolucionare a peor cando un político se somete ó Diktatt inmobiliario e urbanístico. 

Enlaces.-La Razón, 16.06.2013: A revolta turca mantén o pulso na rúa aínda tendo sido desaloxada de Taksim e Gezi. 

La Razón, 16.06.2013:A policía usa gas pementa contra manifestantes en Estambul e Ankara.