A PRIMAVERA TURCA

En Estambul están a protestaren porque o primeiro ministro Erdogan está  disposto a claudicar ante certos intereses, a se cargare un espacio verde e a consumare o arboricidio dunha gran masa boscosa coa construcción dunha nova ponte sobre o Bósforo que conlevaría unha maior presión poboacional sobre a cidade, que xa non ten capacidade ecolóxica pra mantere ós habitantes da actualidade, que exceden en cinco veces a dita capacidade.

Pontevedra, 10.06.2013
Entrada n. 1675 do blog
Artículo semanal no Diario de Pontevedra

 A primavera turca,

por Xesús López Fernández

            Aínda non hai dous anos que estiven en Turquía. Primeiro na Anatolia, na Turquía asiática, visitando non poucos lugares que pertenceran á Grecia clásica: Esmirna, Éfeso, Mileto, Pamukkale (a vella Hierápolis, onde un equipo de arqueólogos italiáns acaba de descobri-la porta de entrada ó inferno, lugar ó que se refire Strabón, xeógrafo grego, como Boca do Inferno), Afrodisias, etc. Un gozo a visita á extraña Capadocia, tan importante nos tempos do primeiro Cristianismo. ¡E qué razas, bestas e mercancías non deberon repousare nos kervansarays, como o que visitamos na ruta das especias!. Visita pormenorizada dos lugares citados e cun guía de excepción que, xa en Estambul, nos iría explicando a carga de historia e arte de canto monumento e lugares visitamos; tamén na travesía do Bósforo ata case a bocana do mar Negro.

            Unha nova ruta aérea, Santiago-Estambul, brinda a posibilidade de voar directamente á vella Constantinopla. Xa me gustaría, pero non neste momento porque naquel extraordinario país están a pasaren cousas que comezaron por unha protesta social contra o primeiro ministro Recep Tayyip Erdogán, contra as súas licencias inmobiliarias porque a praza de Taksim, no centro de Estambul, vaise convertir en solar dun gran centro comercial i edificios de vivendas, privando así á cidade dun espacio verde; tamén a protesta social vai contra a construcción dunha terceira ponte sobre o Bósforo, non pola ponte en sí senón polo inmenso arraso que causaría na floresta turca, calculándose, según algunha fonte, en dous millós as árbores que van desaparecer. A protesta de miles de xóvenes o 29.05, foi repelida contundentemente pola policía de Erdogán, o home que declarou “Fagáde-lo que fagades, as decisiós están tomadas”, aviso ás xentes que se foran concentrando en Taksim, o distrito máis europeo de Turquía, pra impediren que as excavadoras arrasaran o parque Gezi, unha das poucas zonas verdes deste populoso barrio de Estambul.

            Se ben no comezo da protesta eran unha ducia de persoas as que se manifestaban, na fin de semáa a campaña pra salvare a zona verde tíñase convertido nun problema político a nivel nacional, reiterándose as manifestaciós e os defrontamentos coa policía en moitas cidades do país, obrigando finalmente ó Goberno a dete-la escalada represiva. Ó longo destos pasados días houbo encontros violentos en Ankara e cuantiosas concentraciós en moitas cidades, en solidariedade con Taksim, interpretándose que a presencia  do conflicto noutras partes é unha resposta á brutalidade coa que ten actuado a policía e á actitude despótica do Goberno de Erdogán. O pasado venres eran tres os mortos sabidos. Pero parece que a cuestión da “primavera turca”  está fundamentada na cuestión social e urbanística. Por exemplo i en relación coa nova ponte, arguméntase que as dúas existentes abondan e que son parte do problema principal que hoxe sofre Estambul: que a poboación concentrada nesa gran urbe sobarda en cinco veces as posibilidades ecolóxicas da capital prá súa alimentación.   

            Aínda que Estambul estea fortemente islamizada, na sociedade prima o laicismo sobre o que foi fundada por Ataturk a moderna Turquía, estando separado o Estado da relixión. Pero sí hai un malestar nos manifestantes, que invocan o nome de Ataturk, por medidas lexislativas de Erdogán, de corte relixioso, mesmo por ter multado por “inmoralidade” certos programas de televisión ou condenado por blasfemia a algún intelectual, o que fai temer á sociedade turca máis laica unha certa deriva cara un goberno islamista autocrático… Figura clave nesta “primavera” contra as agresiós urbanísticas é Sirri Sureyya Onder, un diputado kurdo do BDP que se prantou diante das excavadoras o 29.05 polo serán e pideu lle mostraran a autorización legal pra realiza-los traballos, que non existía. Pouco despois, máquinas e policías que as protexían retirabanse. As redes sociales amplificaban a convocatoria pra unha nova concetración. A “primavera turca” está a marcar, parece, un tempo novo.