viernes, 23 de agosto de 2013

DAS PROMESAS DA CAMPAÑA [27.02.2004]

Éste é un vello chiste de Caín, en La Razón. Pode se-la foto finish de moitos políticos, nun ataque de sinceridade. Ó mellor, o do chiste pode estar xa tumbado na idea da praia de Sandy Bay, no Levante xibraltareño, onde se vai acumulando area procedente de Valdevaqueros, en Tarifa, pirateo continuo dende hai tempo. A viñeta pouco ten que ver co artículo que vou inserir, xa do 27.02.2004, ó que seguramente hoxe, polo menos na súa primeira parte, teríalle dado outro enfoque. Pero, ben pensado, a orondez do persoaxe parece a común de moitos que hoxe curran na Politica, pró mal do país.

Pontevedra, 23.08.2013
Entrada n. 1702
Publicado no Diario de Pontevedra o 27.02.2004

 Das promesas da campaña [27.02.2004],
Por Xesús López Fernández

            Entramos na fase final cara ó 14.M. Os partidos van defender todos as súas razós, a prometeren máis e máis. Máis economía uns, máis educación outros, máis España os que creen te-lo patrimonio da pureza, do patriotismo que negan ós que entenden que pode haber diversas formas de ser español, que hai realmente diversas Españas. E o discurso debería estar referido ás formas posibles de artella-la convivencia antre galegos, cataláns, vascos, casteláns, etc. Porque o discurso patrioteiro pode caer na querencia de esmagar, de alienar, de anula-la riqueza política e cultural do Estado que a propia Constitución defende. Pero xa sabemos que a Carta Magna está pró que está e que non se quer afondare en moitos dos seus puntos que a día d´hoxe permanecen como asignatura pendente. ¿Por qué non unha España federal, piden algús? ¿Por qué non, se no marco constitucional cabe potenciar máis o autogoberno das comunidades autónomas? Pero contra o discurso dos defensores da diversidade está o dos grandes partidos, coa excepción do PSOE catalán, que ten persoalidade xurídica propia como ben acaba de avisar Pasqual Maragall.  [Hai aquí algo de asignatura pendente por parte do PSOE, e do PP tamén, naturalmente]

            Na arrancada do último tramo siguen os protagonismos de Carod-Rovira e de ETA. Un dos feitos que marcaron o “chupinazo” foi precisamente a manifestación contra a organización vasca convocada en Barcelona. Cinco mil asistentes. O PP, o gran ausente. Ó final, todos queren te-la razón, uns por estaren alí; outros precisamente polo contrario, por non se tratar dunha manifestación contra os terroristas, contra os terroristas de ETA, senon pra lexitima-las negociaciós de Perpiñán. De tódo-los xeitos e aínda estando na manifestación xentes chegadas doutros puntos de España, 5.000 persoas alí agrupadas demostran que incluso na sociedade cataláa o acto non tivo moitas adhesiós anque teñan o aval de que ETA non vai matar en Cataluña, de momento. Mete-lo terrorismo na campaña pode ser unha forma de encanallala, de favorece-los grandes discursos dos que sen acertar coa economía, co urbanismo, co medio ambiente ou a política fiscal,  poden conseguir votos pola citada vía sen prometeren esas cousas que farían posible a neutralización do propio terrorismo.

            Porque cando se nos está a falar da construcción de máis e máis casas, de máis burbulla inmobiliaria, non se está a deseñar un futuro sustentable. ¿Qué importa que moitos mozos e mozas vexan xa dibuxado o seu piso se por razós da hipoteca a longo prazo, ou simplemente porque o matrimonio fracasa, ou porque se quedan sen traballo, o apartamento vai acabar volvendo ós seus verdadeiros propietarios, Bancos, Caixas, Financieiras?. No presente de caos que estamos a vivir poden os políticos falar de mellora-la educación, do pleno emprego, da salvagarda do patrimonio, de prima-lo aforro, de baixa-los impostos. Poden todos prometer e aproveita-la escasa marxe de credibilidade que lles queda nunha sociedade que vai cansa e carece da capacidade da resposta que faría falta pra constituíren plataformas cidadáas dispostas a afronta-lo reto electoral, a construíren auténticas alternativas. Porque se non existe unha clara transparencia na forma de gobernar nen tampouco unha oposición digna de tal nome, ¿a qué ven agora en campaña facer promesas que non se van comprir?. Coido que somos un gran número de cidadáns os que non vemos a través da néboa electoral un porto de refuxio, que aquí vaia funciona-la Administración,  que se vaia poñer en marcha unha política de disciplina urbanística real, pra todos; que se vaia esmera-lo coidado do medio ambiente e a sancionar sen piedade os delitos producidos;  que se vaia abolir o Imposto Sucesorio...

            Xa me teño referido a este tema, de gran importancia, porque se non se elimina; ¿pra qué vale terse feito cun certo patrimonio?.¿Pra que a Facenda Galega considere uns valores elevadísimos e os herdeiros se atopen máis indefensos que palestinos ou irakís no medio da guerra que lles colaron, con que poden mesmo non dispór de medios pra acomete-lo pago do dito imposto?. Conozo casos dramáticos e non se entende a calma do goberno cando Enrique Múgica Herzog o defineu como anticonstitucional, algo no que se insiste dende diversos foros. É este un dos temas ausentes na campaña, como tamén o da Ecoloxía, que nun país como o noso, onde o conselleiro de Medio Ambiente acaba de propoñer un pacto ambientalista, non se entende o autismo da Xunta, que parece  non sabe da distinción existente antre os distintos tipos de protección ambiental aplicables a un área natural, a unha zona protexida, a un medio sensible, onde un cisne/ciño enfermou por ter inxerido mercurio. Culpable, a Administración, por non coida-lo medio.   ¿Pero quén se vai lembrar de cousas así no seu discurso?

3 comentarios:

José Luis Valladares Fernández dijo...

Yo creo que la culpa de todos los males está en el egoísmo de quienes mandan, que quieren significarse. Hay que conservar en cada región las cosas típicas de su cultura, pero sin hacerse la guerra unos a otros donde entra en juego el bien común. La ruptura por ejemplo del mercado único perjudica a todos económicamente. Así España no es un sitio atrayente para invertir por parte de las multinacionales.

Un abrazo

o blog de xesús lópez dijo...

Creo que tienes toda la razón.
Este es un trabajo ya viejo, excepto el dibujo de Caín, pensado para el momento actual.
Aún el día 23 paseaban en plan de marcha Rajoy y unos cien miembros de su partido por una senda de Ponte Arnelas. En ese momento todavía seguían colándole hacia el Peñón de Gibraltar camiones de rocalla camuflada. Uno cada cinco minutos.
Ahora dicen que han bloqueado la entrada. Veremos. Como también si Arias Cañete abandona sus intereses en las empresas de bunkering, las que surten de combustible a los barcos que cruzan el estrecho, en ruta.

Un abrazo.

o blog de xesús lópez dijo...

Hay mucha rata en la política.

Un abrazo