Éste é un vello chiste de Caín, en La Razón. Pode se-la foto finish de moitos políticos, nun ataque de sinceridade. Ó mellor, o do chiste pode estar xa tumbado na idea da praia de Sandy Bay, no Levante xibraltareño, onde se vai acumulando area procedente de Valdevaqueros, en Tarifa, pirateo continuo dende hai tempo. A viñeta pouco ten que ver co artículo que vou inserir, xa do 27.02.2004, ó que seguramente hoxe, polo menos na súa primeira parte, teríalle dado outro enfoque. Pero, ben pensado, a orondez do persoaxe parece a común de moitos que hoxe curran na Politica, pró mal do país.
Entrada n. 1702
Publicado no Diario de Pontevedra o 27.02.2004
Das promesas da campaña [27.02.2004],
Por Xesús López Fernández
Entramos
na fase final cara ó 14.M. Os partidos van defender todos as súas razós, a
prometeren máis e máis. Máis economía uns, máis educación outros, máis España
os que creen te-lo patrimonio da pureza, do patriotismo que negan ós que
entenden que pode haber diversas formas de ser español, que hai realmente
diversas Españas. E o discurso debería estar referido ás formas posibles de
artella-la convivencia antre galegos, cataláns, vascos, casteláns, etc. Porque
o discurso patrioteiro pode caer na querencia de esmagar, de alienar, de
anula-la riqueza política e cultural do Estado que a propia Constitución
defende. Pero xa sabemos que a Carta Magna está pró que está e que non se quer
afondare en moitos dos seus puntos que a día d´hoxe permanecen como asignatura
pendente. ¿Por qué non unha España federal, piden algús? ¿Por qué non, se no
marco constitucional cabe potenciar máis o autogoberno das comunidades
autónomas? Pero contra o discurso dos defensores da diversidade está o dos
grandes partidos, coa excepción do PSOE catalán, que ten persoalidade xurídica
propia como ben acaba de avisar Pasqual Maragall. [Hai aquí algo de asignatura pendente por
parte do PSOE, e do PP tamén, naturalmente]
Na arrancada do
último tramo siguen os protagonismos de Carod-Rovira e de ETA. Un dos feitos
que marcaron o “chupinazo” foi precisamente a manifestación contra a
organización vasca convocada en Barcelona. Cinco mil asistentes. O PP, o gran
ausente. Ó final, todos queren te-la razón, uns por estaren alí; outros
precisamente polo contrario, por non se tratar dunha manifestación contra os
terroristas, contra os terroristas de ETA, senon pra lexitima-las negociaciós
de Perpiñán. De tódo-los xeitos e aínda estando na manifestación xentes
chegadas doutros puntos de España, 5.000 persoas alí agrupadas demostran que
incluso na sociedade cataláa o acto non tivo moitas adhesiós anque teñan o aval
de que ETA non vai matar en Cataluña, de momento. Mete-lo terrorismo na campaña
pode ser unha forma de encanallala, de favorece-los grandes discursos dos que
sen acertar coa economía, co urbanismo, co medio ambiente ou a política
fiscal, poden conseguir votos pola
citada vía sen prometeren esas cousas que farían posible a neutralización do
propio terrorismo.
Porque cando se nos
está a falar da construcción de máis e máis casas, de máis burbulla
inmobiliaria, non se está a deseñar un futuro sustentable. ¿Qué importa que
moitos mozos e mozas vexan xa dibuxado o seu piso se por razós da hipoteca a
longo prazo, ou simplemente porque o matrimonio fracasa, ou porque se quedan
sen traballo, o apartamento vai acabar volvendo ós seus verdadeiros
propietarios, Bancos, Caixas, Financieiras?. No presente de caos que estamos a
vivir poden os políticos falar de mellora-la educación, do pleno emprego, da
salvagarda do patrimonio, de prima-lo aforro, de baixa-los impostos. Poden
todos prometer e aproveita-la escasa marxe de credibilidade que lles queda
nunha sociedade que vai cansa e carece da capacidade da resposta que faría
falta pra constituíren plataformas cidadáas dispostas a afronta-lo reto
electoral, a construíren auténticas alternativas. Porque se non existe unha
clara transparencia na forma de gobernar nen tampouco unha oposición digna de tal
nome, ¿a qué ven agora en campaña facer promesas que non se van comprir?. Coido
que somos un gran número de cidadáns os que non vemos a través da néboa
electoral un porto de refuxio, que aquí vaia funciona-la Administración, que se vaia poñer en marcha unha política de
disciplina urbanística real, pra todos; que se vaia esmera-lo coidado do medio
ambiente e a sancionar sen piedade os delitos producidos; que se vaia abolir o Imposto Sucesorio...
Xa me teño referido a
este tema, de gran importancia, porque se non se elimina; ¿pra qué vale terse feito cun certo patrimonio?.¿Pra que a Facenda Galega
considere uns valores elevadísimos e os herdeiros se atopen máis indefensos que
palestinos ou irakís no medio da guerra que lles colaron, con que poden mesmo
non dispór de medios pra acomete-lo pago do dito imposto?. Conozo casos
dramáticos e non se entende a calma do goberno cando Enrique Múgica Herzog o
defineu como anticonstitucional, algo no que se insiste dende diversos foros. É
este un dos temas ausentes na campaña, como tamén o da Ecoloxía, que nun país
como o noso, onde o conselleiro de Medio Ambiente acaba de propoñer un pacto
ambientalista, non se entende o autismo da Xunta, que parece non sabe da distinción existente antre os
distintos tipos de protección ambiental aplicables a un área natural, a unha
zona protexida, a un medio sensible, onde un cisne/ciño enfermou por ter
inxerido mercurio. Culpable, a Administración, por non coida-lo medio. ¿Pero quén se vai lembrar de cousas así no
seu discurso?
3 comentarios:
Yo creo que la culpa de todos los males está en el egoísmo de quienes mandan, que quieren significarse. Hay que conservar en cada región las cosas típicas de su cultura, pero sin hacerse la guerra unos a otros donde entra en juego el bien común. La ruptura por ejemplo del mercado único perjudica a todos económicamente. Así España no es un sitio atrayente para invertir por parte de las multinacionales.
Un abrazo
Creo que tienes toda la razón.
Este es un trabajo ya viejo, excepto el dibujo de Caín, pensado para el momento actual.
Aún el día 23 paseaban en plan de marcha Rajoy y unos cien miembros de su partido por una senda de Ponte Arnelas. En ese momento todavía seguían colándole hacia el Peñón de Gibraltar camiones de rocalla camuflada. Uno cada cinco minutos.
Ahora dicen que han bloqueado la entrada. Veremos. Como también si Arias Cañete abandona sus intereses en las empresas de bunkering, las que surten de combustible a los barcos que cruzan el estrecho, en ruta.
Un abrazo.
Hay mucha rata en la política.
Un abrazo
Publicar un comentario