DÍA MUNDIAL DA TERRA [21.04.2008]

Un dos indicadores da saúde do planeta son as brañas e as xunqueiras. Malo cando resultan agredidas a consecuencia do mal entendido progreso. Dibuxo do autor, Xesús López.

Forma de relacionarse coa terra. Vertedoiro no castro de Traspando. Fotografía da web de Amigos da Terra.

Outro xeito de pensar na terra, na cultura da sustentabilidade, n´As Corcerizas, na Serra de San Mamede. Fotografía da web de Amigos da Terra.

Pontevedra, 21.04.2008

Entrada n. 473 do blog.

Artículo semanal publicado en diversos medios. Podería ser bastante máis longo, tratar de xeito máis incisivo o tema do PHN que no seu día derogou ZP e que, sen restablecelo, fan agora un trasvase a Cataluña xa pactado, secretamente, antes do periodo electoral. Poderiamos terlle dado cabida no traballo ás declaraciós feitas ó Faro de Vigo pola ministra Elena Espinosa, que tampouco parece se-la persoa indicada pra poñer orde no galiñeiro dos incumprimentos, da falta de aplicación das leis, da restauración da legalidade en tantísimo asunto denunciado, sancionado incluso. Sigue o traballo.

Día Mundial da Terra [21.04.2008],
por Xesús López Fernández

Mañán, 22, celébrase o Día Mundial da Terra, celebración que, ano tras ano, ven dos 70, gracias ás acciós daquela promovidas por un senador norteamericán, Gaylor Nelson, que fixo unha convocatoria prá creación dunha axenda ambiental, á que responderon dous mil universitarios, dez mil escolas primarias e secundarias e centenares de comunidades. É un día pra repensa-la Terra, ferida en tódo-los continentes, nos ríos e nos mares, nunha degradación crecente da que existe un claro culpable: o home, sobre todo os gobernos que non deron sabida a lección do respeto necesario polo que o planeta ven clamando dende hai moitos anos. A regresión dos xeos, no Ártico e na Antártida; a desertización de terras que foron de labor; a crecente eliminación dos boscos primarios, son logros do denunciado cambio climático que tamén incide na perda de biodiversidade, por se non abondara a sobreexplotación de recursos, máis alá das normas dunha sustentabilidade racional.

A celebración faise internacionalmente o 22 de abril, pra salienta-la necesidade de conserva-lo medio ambiente do que formamos parte e, sen esquecer que naceu como un movemento universitario, o acontecemento tense convertido nunha importante reeducación, lonxe aínda da necesaria interiorización a nivel colectivo e de responsabilidades dos distintos gobernos que sí poden levar na súa axenda e programas unha serie de promesas de politica ecoloxista, pero que están aínda lonxe de aproba-la asignatura dunha disciplina real, de demanda-lo cumprimento das leis existentes, de executaren sentencias firmes sancionadoras de agresiós ó medio natural. Por éso, nesta conmemoración invítase a participare ás xentes todas en actividades que promovan a saúde do planeta, tanto a nivel global, como rexional ou local pra asumi-las responsabilidades que como cidadáns nos tocan. A todos.

Neste momento de especial gravedade non faltan os que agoiran unha fin a corto prazo da nosa terra, na que vemos cómo as pautas climáticas van cambiando céleres, máis do que coidabamos, como o propio Al Gore ven de ratificar. Nunha das súas últimas obras, “O ataque contra a razón”, avisa da indefensión contra a corrupción, dos peligros do secretismo, dos abusos do poder executivo, no que analiza unha serie de derivadas do mesmo pra finalmente clamar por que haxa unha cidadanía ben encastañada, comprometida. E na conclusión apunta a necesidade de ver máis alá, de pensar no futuro, citando algo dito por Martin Luther King: “Cecáis estea asomando antre nós un novo espírito. Se así é, sigámo-los seus movementos e preguemos por que o noso ser interior sexa sensible á súa tutela, porque precisamos con urxencia dun novo camiño alén da escuridade que nos está a envolver”. Se non conseguimos trascender a unha defensa real da Terra máis alá das promesas dos políticos que moitas veces non pasan do simple farol publicitario, da mentira; que instalados no sectarismo siguen coa folla de ruta que lle marcan os grupos de presión.

Nas últimas elecciós falouse por activa e por pasiva do travase do Ebro. Negado polo candidato socialista resulta que, ainda que boten man doutras palabras, sí que o vai haber a Barcelona, asunto que aplauden en Valencia, Murcia e Almería ó tempo que reclaman pra eles o correspondente cupo. Entendo que si é posible, sen compromete-lo caudal ecolóxico do Ebro ou a vida no delta da súa desembocadura, deberano deci-los técnicos. Algunhas manifestaciós pola cousa hídrica poden coincidir con este 22. Hai grupos que se manifestan hoxe; ou fixérono o 20, como en Cangas, convocados sen tempo a causa de certos atrancos na autorización, o que, según Salvemos Monteferro, debería ser un maior incentivo prós convocantes, na defensa dun ben común máis xeral: a ría de Vigo. A manifestación anunciouse porque “Cangas está en loita contra a desfeita do Salgueirón e non-os debemos deixar sós. Pola defensa da Ría, pola defensa da Vida, pola defensa da Terra, en Cangas”.